ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

 

ท้องฟ้าแจ่มใส สภาพอากาศปลอดโปร่ง เหล่าพืชพันธุ์ต่างค่อยๆเปลี่ยนสีใบ บนถนนเต็มไปด้วยใบไม้ใบหญ้าที่แห้งเหี่ยวตลอดทาง รถม้าหรูหราวิ่งตามทางผ่านป่า มุ่งหน้าจากอาณาจักรแห่งการศึกษาสู่ชนบทติดชายแดน ของจักรวรรดิมิสลูน่า

 

•อลิซ แอชคลาส•

 

" 6 เดือนแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน โนอาน้อยของพี่จะเป็นไงบ้างกันนะ"

 

ภาพของเด็กชายผมสีดำยาวปะบ่า นัยน์ตาสีอำพันมีลวดลายดอกไม้หกกลีบ ใบหน้างดงามราวกับเด็กสาว

 

" คิดถึงจังเลยนะ"

 

น้องชายตัวน้อยที่เอาแต่อ้อน หลังจากที่ฉันได้กลับมาศึกษาที่วิทยาลัยฟลาวเวอร์ ท่านแม่ก็ต้องกลับเมืองหลวง น้องชายก็คงต้องอยู่กับเหล่าคนรับใช้

 

ถึงท่านแม่จะเคยพูดว่าจะหาอาจารย์มาสอนพิเศษ

 

แต่ในที่ทุรกันดารแบบนั้น คนมีฝีมือคงจะหาได้ยากหน่อย

 

"เป็นห่วงจังเลยนะ จะซนหรือป่าวนะ"

 

 

 

อาณาจักรแห่งการศึกษา อาณาจักรที่อยู่ตรงกลางระหว่างมหาอำนาจทั้งสี่แห่ง อาณาจักรแห่งการศึกษาจะไม่ขึ้นตรงต่อฝ่ายใด แต่ก็ได้รับความสนับสนุนอย่างมากจากอาณาจักรต่างๆ เพราะคอยช่วยสั่งสอนฝึกฝนแก่ผู้คนของอาณาจักรต่างๆ

 

มีวิทยาลัยมากมายหลายแห่งในอาณาจักรศึกษา แต่มีแค่3แห่งที่โดดเด่นที่สุด คือ วิทยาลัยสตรีฟลาว์เวอร์ ที่ส่วนใหญ่จะรับเฉพาะผู้หญิง แต่ก็มีการรับเด็กทุนที่เป็นผู้ชายด้วยบางส่วน วิทยาลัยอัศวินชิฟวัลรี ที่ส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชายแต่ก็มีนักเรียนทุนที่เป็นผู้หญิงอยู่บ้าง

 

และสุดท้ายวิทยาลัย นักปราชญ์ยูนิเวอร์ วิทยาลัยที่รวมผู้คนทุกเพศทุกอาณาจักรเข้าด้วยกันโดยไม่มีการแบ่งแยก

 

ฉันเข้าเรียนที่วิทยาลัยสตรีฟลาว์เวอร์ เพราะผู้คนส่วนใหญ่เป็นสตรี ฉันไม่ค่อยชอบผู้ชายนอกจากน้องชายตัวเอง

 

 

 

•โนอา แอชคลาส•

 

"นายน้อยโนอา อยู่ที่ไหนกันค่ะ!"

 

"แล้วจดหมายนี้มันอะไรกัน รีบออกตามหาเร็ว!"

 

เสียงตะโกนโหวกเหวยโวยวาย ของเหล่าคนรับใช้ ประจำคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส ดังก้องไปทั่วด้วยความวุ่นวาย

 

"นายท่าน จะไม่เป็นอะไรจริงหรือคะ"

 

"ผมเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้แล้วนะคงไม่เป็นอะไรมั้ง"

 

ผมกับฟลอร่ากำลังหนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส

 

ตั้งแต่ที่ผมมาเกิดใหม่บนโลกใบนี้ ก็เป็นเวลา 5ปีแล้ว

 

แต่ก็ยังไม่เคยออกไปดูโลกภายนอกเลย ถึงจะเคยขออนุญาตแล้ว แต่ต้องใช้ผู้ติดตามหลายคนตามคุ้มครอง ผมเลยล้มเลิกไป

 

แต่ตอนนี้ระดับพลังของผมพัฒนาขึ้นจากระดับ 'เริ่มต้นระยะปลายสุด' ไปถึงระดับ 'ผู้ฝึกหัดระยะต้น'แล้ว

 

เมื่อระดับพลังถึงขั้น 'ผู้ฝึกหัด' พลังสายเลือดก็จะตื่นขึ้น ทำให้ผมได้รับ พลังสายเลือดระดับพิเศษ (S) ที่สามารถควบคุมมิติได้ เรียกว่า สายเลือดผู้บงการมิติ

 

ด้วยพลังนี้ ทำให้ผมสามารถแอบหนีออกจากคฤหาสน์ได้แบบสบายๆ

 

"แล้วอาจารย์เมวิส จะไม่บ่นเอาหรอคะ"

 

ภูติตัวน้อยทำท่าทาง กระอักกระอ่วน ดวงตาสีมรกตจ้องมองผม สีหน้าเธอมีความลำบากใจเล็กน้อย

 

"กะ กลับมาให้ทันรับประทานอาหารเที่ยงก็ไม่น่าจะเป็นอะไร"

 

หลังได้ยินเธอก็มีสีหน้าดีขึ้น เธอพยักหน้ารับและบินมานั่งบนไหล่ของผม ด้วยการสอนพิเศษสุดหฤโหดของอาจารย์เมวิส พลังของฟลอร่าเองก็เพิ่มขึ้นมาถึงอีกครึ่งก้าวระดับกลาง ทำให้เธอสามารถแสดงตัวตนให้คนอื่นเห็นได้แล้วแต่ยังคงสูงเพียง 10 ซม.เหมือนเดิม

 

ด้วยทักษะ [เนตรสวรรค์] ทำใหผมคำนวณมิติได้อย่างแม่นยำ ถึงจะยังไม่ถึงขั้นสามารถวาปไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ แต่ยังสามารถเคลื่อนย้ายร่างกายตัวเองไปอยู่ในมิติว่างเปล่า ทำให้เดินทะลุกำแพงหรือการโจมตีทะลุผ่านตัวไปสบายๆ

 

การจะหนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส ที่มีผู้คุ้มกันมีฝีมือชั้นยอดไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ตัวผมก็ทำได้สำเร็จ

 

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง บรรยากาศสดชื่น เย็นสบายจนน่าทำนู่นทำนี้ไปหมด

 

เหล่าพืชพรรณต่างค่อยๆแต่งแต้มสีใบกลายเป็นสีเหลือง สีส้ม สีแดงสดใส่ก่อนจะร่วงโรย ผู้คนต่างคอยเก็บเกี่ยวผลผลิตของตน

 

"ฤดูใบไม้ร่วง แห่งการเก็บเกี่ยว"

 

"แบบนี้น่าจะมีของให้ทานอีกเยอะ"

 

ผมรู้สึกเหมือนไฟในใจกำลังลุกโชน

 

"นายท่าน คือว่า..."

 

ฟลอร่าที่นั่งอยู่บนไหล่ มีท่าทีกระอักกระอ่วน ทำให้ผมพรางรู้สึกรางไม่ดีไปด้วย

 

"นายท่านลืมเหรียญไว้ที่คฤหาสน์"

 

เอ๊ะ!

 

•อลิช แอชคลาส•

 

"ถึงซักที"

 

ด้วยสภาพการคมนาคมที่ไม่ค่อยดีนัก ทำให้ต้องใช้เวลาเดินทางจาก อาณาจักรแห่งการศึกษาจนถึงบริเวณชายแดนจักรวรรดิมิสลูน่าต้องใช้เวลาถึง1เดือนเต็มๆ

 

"ยินดีต้อนรับกลับคะ คุณหนูอลิช"

 

เหล่าคนใช้ต่างมีท่าทางทีลุกลี้ลุกลน เหงื่อโชกไปทั้งตัว เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันนะ

 

"เกิดอะไรขึ้นที่นี่? แล้วนี่น้องโนอาหายไปไหนทำไมไม่ออกมารับฉันละคะ"

 

คนรับใช้มีสีหน้าซีดเผือด หลายคนมีเหงื่อชุ่มฝ่ามือ

 

"คะคะคือ..ว่า.."

 

"นายน้อย หนีออกจากคฤหาสน์ไปแล้วค่ะ"

 

"ทิ้งเพียงกระดาษแผ่นนี้ไว้"

 

คนใช้พูดตะกุกตะกักพร้อมยื่นกระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือมาให้ฉัน ฉันรีบยื่นมือรับทันที

 

'ผมจะออกไปเดินชมย่านการค้าในเมือง และจะรีบกลับให้ทันเวลาทานอาหารเที่ยงครับ

 

โนอา แอชคลาส'

 

"ก็แค่ออกไปเดินชมเมือง ทำไมพวกเธอถึงมีท่าทางร้อนรนด้วยล่ะคะ ก็น่าจะมีเหล่าผู้ติดตามคอยคุ้มกันอยู่ไม่ใช่หรือคะ"

 

"พลังสายเลือดของนายน้อยตื่นแล้ว ทำให้สามารถหนีออกจากคฤหาสน์ไปคนเดียวคะ"

 

พลังสายเลือดตื่น อย่างนี้ก็หมายความว่า น้องชายตัวน้อยของฉัน ไปถึง 'ระดับพลังผู้ฝึกหัด' แล้ว ช่างเป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้ พอคิดเช่นนี้ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวทันที อยากจะเจอน้องชายเร็วๆ จัง

 

แต่ว่าการปล่อยไปคนเดียวมันจะไม่อันตรายเกินไปหรอกหรือ ถึงจะอยู่ใน'ระดับฝึกหัด' แต่น้องชายยังอายุพึ่ง5ขวบเองนะ ในใจรู้สึกกังวลและจะอยากรีบไปตามหาตัวน้องชาย

 

"ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ เจ้าหนูนั้นไม่ใช่คนที่จะเคี้ยวได้ง่ายไปหรอก ต่อให้ 'ระดับผู้วิเศษ'ก็ตาม"

 

เสียงพูดของผู้หญิงดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ฉันรีบหันกลับไปทันที ต่อหน้าฉันมีเอลฟ์สูงประมาณ150ซม. ผมสีทอง ตาสีฟ้า สวมชุดคลุมจอมเวทย์ยืนอยู่

 

"ข้าชื่อ เมวิส อนาเรียล ค่ะ หรือที่เรียกกันว่า นักปราชญ์เมวิส "

 

"ข้าเป็นอาจารย์สอนพิเศษของเจ้าหนูโนอา"

 

เธอคนนี้ไม่ธรรมดา ผู้ที่ถูกเรียกว่านักปราชญ์ย่อมมีแต่ผู้มีฝีมือเท่านั้น

 

"ยินดีที่ได้รู้จักคะ อลิช แอชคลาส คะ"

 

เอลฟ์ที่เรียกตัวว่าเป็นอาจารย์ของน้องชายพยักหน้าตอบรับ

 

"หมายความว่ายังไงคะ ที่ว่าต่อให้เป็นผู้วิเศษก็ตาม"

 

เธอจึงเล่าวีรกรรมของน้องชายให้ฉันฟัง ฉันได้แต่อ้าปากค้าง เมื่อรู้ว่าน้องชายที่ชอบเอาแต่อ้อนให้ทำนู้นทำนี่ จะมีความสามารถขนาดนั้น

 

แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่ฉันยอมไม่ได้ เธอทำร้านน้องชายหัวแก้วหัวแหวนของฉัน อารมณ์ที่ข่มไว้ไม่อยู่ทำให้จิตสังหารพลุ่งพล่าน

 

" เฮ้ยๆๆ ที่ข้าทำก็เพื่อตัวเจ้าหนูนั้นนะ "

 

เพื่อน้องชาย เพื่อโนอาน้องชายสุดที่รัก

 

ฉันสงบสติอารมณ์ก่อนจะก้มหัวขอโทษเธอ

 

"เอ่อคือว่านะคะ..."

 

สาวใช้ส่วนตัวของน้องชายเอ่ยขัดขึ้น เธอมีสีหน้าลำบากใจนิดหน่อย

 

"มาร์ควิสเลโอนาร์ด กลับมาแล้วค่ะ พร้อมกับเจ้าชายเลออน"