ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

ร่างบางๆของหญิงสาว ที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดแขนของชายหนุ่มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด มือเรียวซีด ยื่นไปแตะเบาๆใบหน้าชายหนุ่ม น้ำตาเอ่อล้นออกจากนัยน์ตาสีทับทิมที่ดูเศร้าหมอง

 

"ตัวนายไม่ผิดหรอก ที่เลือกฉัน"

 

"และฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองผิด ที่เลือกนาย"

 

รอยยิ้มฝืนของหญิงสาวผมสีเงิน ดวงตาสีทับทิมจ้องมองชายหนุ่ม ที่กำลังหลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจ

 

"นี่ อย่าร้องไห้เลยนะ ให้ฉันได้เห็นรอยยิ้มของนายอีกซักครั้งเถอะ"

 

ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์เอาไว้และยิ้มให้หญิงสาวทั้งน้ำตา

 

"แบบนั้นแหละดีมาก"

 

ดวงตาคู่งามมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพึงพอใจ

 

"ตัวนายที่มีความสุข ชอบที่สุดเลย"

 

"แล้วเจอกันใหม่ ผู้กล้าของฉัน"

 

เธอฉีกยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า แสงสว่างในดวงตาสีทับทิมค่อยๆดับลง ลมหายใจเฮือกสุดท้ายได้หมดไป

 

"เซเลน่า!"

 

 

 

***

 

•โนอา แอชคลาส•

 

"เซเลน่า!"

 

"นายท่าน เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?"

 

ภูติตัวน้อยที่นอนซุกอยู่บนอกของผม เธอสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ พรางพยายามปลอบผม

 

"เจ้าหนู เกิดอะไรขึ้น?"

 

อาจารย์เมวิส ที่นั่งอยู่ข้างเตียงนอนของผม เธอลุกพรวดรีบเข้ามาที่เตียง น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความกระวนกระวาย

 

"อะ ป่าวครับ"

 

ผมพยายามสงบสติอารมณ์และทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

 

ภูติตัวน้อยและอาจารย์เมวิสถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

ห้องนอนที่แสนจะคุ้นตา เตียงนอนสีขาวนุ่ม

 

ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล

 

จริงสิผมกำลังทดสอบฝีมือกับอาจารย์ อยู่ที่ลานฝึกไม่ใช่หรือไง

 

"เฮ้อ..ผมแพ้สินะครับ"

 

ผมสงบสติอารมณ์และถอนหายใจเฮือก

 

"เจ้าหนู คิดจะชนะข้ายังเร็วไป10ปี"

 

อาจารย์เมวิส ทำท่าทางอวดเบ่งใส่ เธอยืดอกที่แบนราบ ดวงตาสีมรกตจ้องมองอย่างเย้ยหยัน รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นอย่างพอใจ

 

"กะก็ ระดับมันต่างกันเกินไปนะครับ"

 

"ไม่ถึง10ปีหรอกครับ ผมจะเหนือกว่าอาจารย์ให้ดู"

 

"อีกอย่างถ้าผมชนะก็ไม่จำเป็นต้องเรียนหรอกครับ"

 

อาจารย์เมวิสทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ซักครู่หนึ่ง

 

จากนั้นเธอก็พยักหน้าเบาๆ

 

"ก็จริง ทักษะดาบของเจ้าตอนนี้น่าอาจจะเหนือกว่านักดาบขั้นสูงหลายคนด้วยซ้ำ โดยเฉพาะท่าสุดท้ายของเจ้าที่ใช้ฟันหมาป่าระดับEพร้อมกันมากกว่า20ตัว ถ้าเจ้ายังมีแรงมากกว่านี้อาจจะชนะจริงๆก็ได้"

 

•อาจารย์ เมวิส•

 

เกือบไปแล้วๆ ตัวข้าที่สำผัสได้ถึงจิตสังหารจากเหล่าคนรับใช้ ทั่วคฤหาสน์ เพราะไปทดสอบฝีมือนายน้อยของพวกเขามากเกินไปหน่อย

 

แต่เจ้าหนูนี้ก็เก่งใช่ย่อย ถ้าไม่เอาจริงก็คงไม่ชนะหรอก ถือซะว่าโชคไม่ดีละกัน ข้าพยักหน้าพรางตัดสิ้นใจได้แล้ว

 

"เจ้าหนู ตัวข้าจะมาสอนเจ้าสัปดาห์ละ2ครั้ง"

 

รักษาตัวให้ดีละเด็กน้อย เพราะการเรียนของข้า

 

มันลำบากนะ

 

บางที่เจ้าหนูนี้ อาจจะไปถึงก็ได้ ระดับพลังที่เรียกว่า "ระดับเทพเจ้า"

 

 

 

***

 

•ภูติพฤษระดับต่ำ ฟลอร่า•

 

เป็นเพราะข้าอ่อนแอ นายท่านของข้าต้องมาบาดเจ็บ

 

ข้าตามหาเขาเพื่ออะไรกัน เพื่อปกป้องเขา เพื่อเป็นพลังให้กับเขา เพื่อเคียงข้างเขา เพื่อจะไม่ให้เขาต้องแบกรับบาปอีกคนเดียวต่อไป

 

แต่ข้ากับต้องเป็นตัวถ่วง ถ้านี่เป็นศัตรู พวกเราคงตายไปแล้ว เจ็บใจ

 

"ฟลอร่า เป็นอะไรหรือป่าว"

 

ดวงตาสีฟ้ามองมาที่ฉันอย่างสงสัย

 

"ข้าไม่เป็นอะไรค่ะ นายท่าน"

 

"ตอนนี้ฉันกับเธอ ผูกพันธสัญญากันอยู่นะ ความรู้สึกของเธอนะ มันส่งต่อมาถึงผมละ"

 

อะ แย่ละสิ ลืมไปเลยว่าพลังข้าในตอนนี้ไม่อาจซ่อนความรู้สึกต่อ นายท่าน ได้

 

"ข้าแค่ เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้"

 

พอนึกถึงเหตุการในโลกก่อน ที่เห็นนายท่านตายต่อหน้าต่อตาโดยที่ตัวเองไม่อาจช่วยได้แล้ว อกซ้ายก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ ความเสียใจก็ถาโถมเข้ามา น้ำตาที่อดกลั้นไว้ก็ไหลออกจากตา

 

"เธอไม่ผิดหรอก"

 

"ถ้าไม่มีเธอ ผมคงแพ้ไปนานแล้ว"

 

"ผมดีใจนะ ที่มีเธออยู่"

 

มือเรียวเล็กเหมือนของผู้หญิงยื่นมาเช็ดน้ำตาที่เปราะเปื้อนแก้มของข้า

 

ใบหน้าข้าขึ้นสีแดง ความรู้สึกเจ็บปวดที่อกซ้ายก็หายไปราวกับได้รับยาวิเศษ

 

"นี่เป็นชีวิตใหม่ เธอไม่ควรจะยึดติดกับอดีต"

 

"หืมๆ นายท่านก็เหมือนกันค่ะ ข้าได้ยินท่านเรียกชื่อ ท่านเซเลน่า"

 

ข้านึกถึงเหตุการณ์ตอนนายท่านสะดุ้งตื่นได้ เสียงร้องเรียกด้วยความเจ็บปวดปานหัวใจแหลกสลายของนายท่าน ที่ร้องเรียกชื่อ ท่านเซเลน่า

 

"ผมแค่... ฝันเห็นเธอ เห็นเธอตายในอ้อมกอดผม"

 

สีหน้าของนายท่านดูหม่นหมอง ดวงตาขึ้นสีแดงเรื่อ

 

เขาส่ายหัวพยายามไล่ความคิดออก จากนั้นกลับมายิ้มแย้ม

 

"ตอนนี้ผมไม่ใช่ ผู้กล้าโนอา หรือจอมมารโนอา ซักหน่อย ผมไม่จำเป็นต้องปกป้องทุกคนหรือทำลายล้าง

 

ชื่อของผมตอนนี้คือ โนอา แอชคลาส

 

ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มีความสุขจนฟ้าต้องอิจฉา"

 

มองดวงตาสีฟ้าที่มีความมุ่งมัน ของนายท่าน รอยยิ้มของข้าก็ผุดขึ้น ข้าใช้โอกาสนี้บินเข้าไปซุกที่อกของนายท่าน กลิ่นหอมจัง หุหุ น่าเสียดายที่ตัวข้าเหลือเล็กลงเหลือเพียงเท่าฝ่ามือเท่านั้น

 

"ว่าแต่ความสุขของผมคืออะไรกันนะ"

 

เอ๊ะ!