ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

 

ผมอยู่ที่ไหน? กลิ่นหอมเย้ายวนราวกับว่าผมกำลำหลับอยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพันธุ์ บริเวณศรีษะกำลังสัมผัสอะไรสักอย่างที่นุ่มสบายมาก แต่ไม่ใช่หมอน

 

ความรู้สึกอบอุ่นนุ่มละมุนพลันบังเกิดขึ้นในส่วนลึกของจิตใจ เป็นความรู้สึกที่แสนคุ้นเคยแต่ไม่รู้ว่าเคยได้รับมาจากที่ใด

 

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่เสียงของหัวใจบอกกับผมว่า อยากจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ดังนั้นผมจึงไม่กล้าเปิดตาขึ้น กลัวว่าสิ่งเหล่านี้จะหายไป

 

“หุหุ ฉันรู้นะคะว่าแกล้งหลับอยู่”

เสียงหัวเราะแสนคุ้นเคยของหญิงสาว กระซิบข้างใบหูผมเบาๆ

 

ผมที่ไม่เคยลืมเสียงของเธอเลยสักครั้ง ทำให้ผมสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเธอคือ เซเลน่า คนสำคัญและเป็นเพื่อนสมัยเด็กในชาติก่อนของผม

 

เปลือกตาค่อยๆ เปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นหญิงสาวผมยาวสีเงิน ที่สะท้อนแสงจันทร์และดวงดาวใต้ท้องฟ้าเวลากลางคืน

 

เมื่อได้สบตากับดวงตากลมโตสีทับทิม และได้เห็นรอยยิ้มประดับใบหน้าของเธอ ทำให้ผมรู้สึกหลงไหล ยากที่จะละสายตาไปจากหญิงสาวตรงหน้า

 

ราวกับว่าตัวผมกำลังต้องมนต์เสน่ห์ของเทพธิดาแห่งดวงจันทร์

 

ผมกำลังนอนหนุนตักของเธออยู่! เมื่อกวาดสายตามองรอบๆ ผมก็ต้องถอนหายใจเฮือก

 

“เฮ้อ...ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอ?”

ผมพึมพำเบาๆ แต่เหมือนหญิงสาวจะได้ยินจึงมีสีหน้าฉงนสงสัย

 

“มะ...ไม่มีอะไร อรุณสวัสดิ์ครับ”

เอาเถอะ ขอแค่เพียงได้พบเจอเธออีกครั้ง ถึงแม้จะต้องหลับไหลไปตลอดกาล ผมก็ไม่ได้เสียใจหรอกนะ!

 

“หื้ม อรุณสวัสดิ์อะไรกันล่ะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!”

เธอกลอกตาใส่ พร้อมกับชี้ให้เห็นถึงบรรยากาศรอบๆ

 

“งะ...งั้นเหรอครับ”

ผมกำลังจะพยุงตัวลุกขึ้น แต่ผมก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าร่างกายของผมตอบสนองช้ามาก ทำให้รู้สึกเหมือนขยับไม่ได้ และยังรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง

 

“หื้ม! นอนอยู่นิ่งๆ สิ ลืมไปแล้วหรอว่านายพึ่งทำอะไรลงไป”

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งเชิงบังคับ

 

เซเลน่าที่เห็นผมขยับร่างกายไปมา พยายามจะลุกขึ้น ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก นัยน์ตาสีทับทิมคู่งามจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ผมรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงหัวใจ ราวกับกำลังอยู่ต่อหน้าจอมมารก็ไม่ปาน

 

“คะ...ครับ”

ผมเองก็จำไม่หรอก ว่าตัวผมในฝันพึ่งทำอะไรลงไป แต่ถ้าทำให้เธออารมณ์เสียคงจะไม่เป็นผลดีต่อผมนัก ไม่ใช่ว่าผมกลัวหรอกน่ะ!

 

ผมจึงเลิกขยับร่างกาย ยอมนอนหนุนตักเธออยู่นิ่งๆ ตามคำสั่งของเธอแต่โดยดี

 

“หุหุหุ ดีมากๆ เด็กดี”

เซเลน่าที่เห็นผมยอมทำตามคำสั่งเธอแต่โดยดี ก็หัวเราะชอบใจ แววตาของเธอที่มองมาก็ดูอ่อนโยนขึ้นมาก

 

ชิ! ผมแค่ไม่อยากจะขัดใจเธอ ไม่ใช่ว่าผมกลัวหรอกนะ!

 

ก็เหมือนกับความฝันในทุกๆ คืนของผม ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ ไม่สามารถวิ่งหนีหรืออยู่ในโลกแห่งความฝันตลอดไปได้

 

พอถึงเวลาที่ตัวผมในโลกความเป็นจริงตื่นขึ้น ตัวเธอก็จะหายไปราวกับดวงจันทร์ยามค่ำคืนที่ต้องลับขอบฟ้า เพื่อต้อนรับแสงรุ่งอรุณของตอนกลางวัน

 

ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ

 

ท้องฟ้าที่เคยมืดครึ้มก็เริ่มมองเห็นแสงของดวงตะวัน ดวงจันทร์ที่เคยเด่นสง่าก็เริ่มหายไป

 

หญิงสาวแหงนมองดาวตกบนท้องฟ้า จากนั้นก็หลับตาลง ผสานมือไว้ระยะหน้าอก ทำท่าทางเหมือนกำลังอธิฐาน

 

“ทำอะไรหรอครับ?”

เมื่อหญิงสาวเปิดตาขึ้น ผมจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

“ขอพรดาวตก!”

เธอเอ่ยน้ำเสียงหยอกล้อ แววตาหญิงสาวดูเจ้าเล่ห์ชอบกล

 

“นายอยากรู้หรือเปล่าว่าฉันขออะไร?”

แต่ทว่า ท่าทางของหญิงสาวแสดงออกมา ทำให้ผมเข้าใจทันทีว่าถ้าปฎิเสธเธอ ผมจะต้องจบไม่สวยแน่

 

ในสภาพที่ร่างกายนอนนิ่งเป็นผักแบบนี้ ถ้าผมพูดอะไรไม่เข้าเรื่อง คงจะไม่ดีแน่ ดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามใจเธอ

 

“คุณเซเลน่าขออะไรหรอครับ?”

หญิงสาวถึงกับต้องถลึงตาใส่ บนใบหน้างามเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ผมคิดมากเกินไป จนถึงกับต้องใช้คำสุภาพกับเธอ

 

“ฉันแค่ขอให้นายรักฉันมากๆ”

หญิงสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ การกระทำของเธอทำให้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง

 

“หุหุ พรจะส่งผลเร็วเกินไปไหมนะ?”

เธอจ้องมองผมที่ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ ก็หัวเราะอย่างพึงพอใจ

 

เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าท่าทางมีความสุข รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“แบบนั้นและดีมาก ตัวนายที่มีความสุขชอบที่สุดเลย”

 

ภาพของหญิงสาวที่สิ้นลมหาย ในอ้อมกอดซ้อนทับกันทันที ความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจที่เคยอดกลั้นเอาไว้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

 

หยาดน้ำอุ่นๆ ก็ไหลออกตาโดยไม่ได้ตั้งใจ จนทำให้วิสัยทัศน์ตรงหน้าผมพร่ามัว

 

มีเพียงเรื่องนี้เท่านั้น! ที่ผมไม่เคยจะทำใจให้ชินสักที

 

“ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม”

หญิงสาวทำท่าทางลนลาน เมื่ออยู่ๆ ก็เห็นผมน้ำตาไหลออกมา

 

“ขอโทษที”

ผมพยายามจะเช็ดน้ำตาที่ไหลโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่าร่างกายของผมกลับไม่ยอมตอบสนอง

 

“โอ๋เอ๋ๆ ไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนายได้แน่นอน!”

เสียงนุ่มนวลและอ่อนโยนของหญิงสาว กับคำมั่นสัญญาที่จะปกป้องกัน ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ

 

ถึงหญิงสาวจะลนลาน แต่ก็แค่เพียงชั่วขณะ เธอพยายามพูดปลอบโยนผม พร้อมใช้มือเรียวเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มอย่างอ่อนโยน

 

“ผะ...ผมไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”

 

“หุหุ ดีแล้วล่ะ!”

 

ตัวผมในตอนนี้อ่อนแอเสียจริง การที่อดีตผู้กล้าที่พิชิตจอมมาร หรือจอมมารที่สังหารชีวิตผู้คนราวกับมดแมลง ต้องมาร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงที่ตนหลงรักเนี้ยน่าอายชะมัด ความรู้สึกผมในตอนนี้แทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี

 

แต่หน้าเสียดายตอนนี้ร่างกายผมนิ่งเป็นผักอยู่เลยไม่สามารถทำได้

 

“ถ้าผมอธิฐานกับดวงจันทร์จะได้ผลกว่าไหมนะ?”

ผมเหลือไปมองดวงจันทร์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า จนเผลอพึมพำแปลกๆ

 

“หือ ทำไมถึงคิดเช่นนั้นละ?”

หญิงสาวทำท่าทางฉงน เอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

“ผมแค่คิดว่าดวงจันทร์อยู่ใกล้โลกมากกว่า บางที เทพีแห่งดวงจันทร์ อาจจะได้ยินคำอธิฐานของผมชัดกว่าก็เท่านั้น”

 

“งั้นหรือ นายอยากจะขออะไรกัน?”

หญิงสาวแววตาเป็นประกาย ใบหน้างามเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

ถึงแม้ความปรารถนาของผมจะเป็นเรื่องยากหรืออาจจะเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่ายังไงลึกๆ ในใจของผมก็ยังคงคาดหวังอยู่เสมอ

 

อยากจะเห็นอีกสักครั้งรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยน อยากจะได้ยินมันอีกครั้ง เสียงหัวเราะ ของคนที่เคยคอยอยู่เคียงข้างผมยามเศร้าหมอง อยากจะสัมผัสมันอีกสักครั้ง อ้อมกอดที่อบอุ่นจากเธอคนสำคัญ

 

อยากอยู่กับเธอใช้ชีวิตคู่ ไปจนแก่เฒ่า ถึงต้องลาจากกันก็อยากจะให้ได้กลับมาพบกันอีก

 

ผมแค่ อยากจะพบเธออีกสักครั้ง เซเลน่า...