ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•
 
ในที่สุดก็ครบหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ต้องโดนทำโทษโดยการกักบริเวณ ผมลงจากเตียงนอนสีขาวนุ่ม จัดอุปกรณ์สวมใส่ เตรียมตัวออกไปข้างนอก เวลานี้
 
ฟลอร่ายังคงอยู่ในภาวะจำศีลอยู่ ตัวผมจึงต้องพกอาวุธติดตัวไปด้วย
 
แต่ผมที่ยังเป็นแค่เด็กอายุ5-6ขวบนั้น แค่เพียงดาบก็มีความยาวถึงสามในสี่ส่วนของความสูงของผมแล้ว จึงไม่สามารถคาดดาบเอาไว้ที่เอวได้ ผมจึงต้องใช้วิธีสะพายดาบไว้ด้านหลังแทน แต่มันก็ยังคงสะดุดตาอยู่ไม่น้อย
 
ผมสวมเสื้อคลุมยาวสีดำปกปิดจากลำตัวจนถึงส้นเท้าและรวบผมด้านหลังมัดเป็นหางม้า ดูๆแล้วคล้ายพระเอกหนังจีน ร่างกาย เส้นผม ผิวหนัง พ่อแม่เป็นผู้ให้มาไม่ควรทำลาย แต่มันยิ่งกับทำให้ผมคล้ายเด็กผู้หญิงมากขึ้น เอาเถอะพอโตขึ้นอีกหน่อยก็คงจะเปลี่ยนไปบ้างแหล่ะ
 
เอาล่ะเวลานี้ท่านพี่และคนอื่นๆคงยังไม่ตื่นนอนกันละมั้ง แต่ในขณะประตูห้องกลับเปิดออก หญิงสาวผมสีเงินยาวสลวยถึงสะโพก ดวงตาสีฟ้าอ่อน เธอสวมชุดนอนสีขาวสุดเซ็กซี่ ยืนยิ้มแย้มอยู่หน้าประตูห้องนอนของผม
 
"อะ...อรุณสวัสดิ์ครับ ทะ...ท่านพี่"
 
ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ่ยคำทักทายตามมารยาท น้ำเสียงตะกุกตะกัก
 
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ นั้นน้องกำลังจะทำอะไรหรอจ้ะ?"
 
ใบหน้าเธอยังคงยิ้มแย้ม เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ผมเหมือนจะเห็นยักษาปรากฎด้านหลังเธอ
 
"ผมกำลังจะออกไปวิ่งออกกำลังกายครับ"
 
ผมยังคงแถจนสีข้างถลอก เอ่ยตอบเธออย่างใจเย็น
 
"งั้นหรอจ้ะ ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้กันนะ?"
 
เธอทำท่าทางฉงน ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
 
"ลมหนาวเริ่มมาแล้ว ผมต้องเตรียมตัวให้พร้อมครับ"
 
"งั้นหรือจ้ะ"
 
เธอพยักหน้ารับ จากนั้นดวงตาสีฟ้าจ้องผมอย่างเขม็งในแววตามีโทสะเล็กน้อย
 
"กลับไปสวมชุดนอน แล้วกลับไปที่เตียงเดี๋ยวนี้!"
 
เธอเอ่ยเสียงดังฟังชัด คงจะกำลังโกรธเป็นแน่
 
"ครับ"
 
ผมได้แต่ล้มเลิกความคิด และยอมทำตามคำสั่งเธอ ถอดอุปกรณ์เสริมและชุดคลุมออก สวมชุดนอนสำหรับเด็กสีขาว และกลับไปนอนที่เตียงนุ่มด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
 
เธอเห็นดังนั้นก็ใจอ่อนลง และตามมานอนบนเตียงนอนของผมด้วย ผมตื่นตกใจในการกระทำของเธอ ตัวแข็งทื่อ ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย
 
"ทะ...ท่านพี่ จะ...จะทำอะไรหน่ะครับ"
 
"ก็นอนด้วยกันไงจ๊ะ นี้เป็นการเฝ้าระวังไงจ๊ะ ถ้าน้องยอมทำตัวดีๆ พี่อาจจะยอมอนุญาตให้ออกไปข้างนอกก็ได้นะจ๊ะ"
 
เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ายวนราวกับหมาป่าที่กำลังล่อลวงลูกแกะ สายตาเธอราวสัตว์นักล่าที่ไม่ได้กินเนื้อมานาน
 
ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนกับพี่สาวมาก่อน ผมจึงไม่ได้ปฎิเสธเธอ เธอยิ้มอย่างพอใจ พลางขยับเข้ามานอนใกล้เธอใช้แขนเรียวบางกอดไปที่เอวผมแล้วหลับไป หรือนี้จะเป็นแผนของเธอกันนะ
 
****
 
•เรน ลูอิส•
 
"คุณหนูตรงนั้น ลองชิมขนมของลุงสักชิ้นหน่อยไหม"
 
คุณลุงเจ้าของร้านขนมในย่านการค้า ท่าทางใจดีกำลังยื่นถุงขนมให้เด็กชายผมสีดำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู โดยไม่ได้คิดเงินแม้แต่แดงเดียว
 
"อะ ขอบคุณมากครับคุณลุง"
 
เด็กชายแสดงความขอบคุณอย่างสุภาพ ยื่นมือไปรับถุงขนมจากคุณลุง และเที่ยวเดินต่ออย่างร่าเริง โดยที่ถือของกินอยู่เต็มสองมือ
 
"เรนชิมหน่อยไหม"
 
เด็กชายผมสีดำยื่นถุงขนมมาให้ผม
 
"อะ ขอบคุณครับ"
 
 
 
อาจารย์บราค่อน ได้รับอนุญาตให้ออกมาข้างนอกคฤหาสน์ได้ แต่ต้องมีผู้คุ้มกันคอยติดตามลับๆ อย่างน้อย10คน และต้องกลับให้ทันเวลาอาหารเที่ยง นี้เป็นข้อสรุปของคุณอลิช พี่สาวผู้หวงน้องชาย
 
แต่เมื่อผมเอ่ยปากขอตามมาด้วย ทำให้ต้องเพิ่มผู้คุ้มกันอีกจำนวน10คน ถึงจะค่อยซ่อนตัวอยู่แต่ก็ค่อนข้างจะอึดอัดไม่น้อย
 
มีเพียงเมดสาวที่คอยรับใช้อาจารย์บราค่อนเท่านั้น ที่ได้รับอนุญาตให้ติดตามอย่างใกล้ชิด
 
"พี่แอนนา ก็เอาด้วยสิครับ"
 
อาจารย์บราค่อนยัดเยียดขนมที่ได้รับมามากจนเกินไปให้กับเมดสาวแอนนา โดยท่าทางออดอ้อนทำให้เธอไม่อาจปฎิเสธอาจารย์บราค่อยได้
 
"ขะ...ขอบคุณมากค่ะ นายน้อย"
 
แก้มของเธอขึ้นสีแดงเล็กน้อย เธอรับขนมจากอาจารย์บราค่อนด้วยท่าทางเขินอายเหมือนสาวน้อย
 
แต่หารู้ไม่ว่า เมดสาวที่ทำท่าทีเขินอาย เธอก็เป็นหนึ่งในยอดฝีมือของคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส แอนนา หญิงสาวผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีดำ สูงประมาณ165เซนติเมตร เมดสาวส่วนตัว ที่คอยรับใช้อาจารย์บราค่อน เธอเคยเป็นนักผจญภัยแรงค์ A มาก่อน เรียกได้ว่าสวยอันตรายเลยทีเดียว
 
"เราจะไปที่ไหนกันหรอครับ"
 
ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะข้างนอกไม่ได้มีสถานที่อะไรนอกจากย้านการค้าแห่งนี้ ผมก็เห็นแต่ชุมชนธรรมดา
 
"ผมว่าจะไปเด็กกลุ่มหนึ่งที่เขตสลัมครับ"
 
อาจารย์บราค่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่สายตามีความกังวลซ้อนอยู่
 
"ผมเคยเล่าให้เรนฟังใช่ไหมละครับ เรื่องที่ผมจะสร้างกิลด์เล็กไปในเขตสลัม"
 
อาจารย์บราค่อนพลางยิ้มๆ จะว่าไปก็เคยมีเรื่องแบบนี้ด้วยนี้นะ เคยเล่าว่าจะสร้างเพื่อให้พวกเด็กๆในสลัมได้มีที่พึ่งพิงและทำให้คอยหางานเลี้ยงชีพตัวเองได้
 
เหมือนสุภาษิตจีนที่กล่าวไว้ว่า ถ้าให้ปลาใครหนึ่งตัว เขามีกินแค่หนึ่งวัน สอนเขาจับปลา…. เขามีกินตลอดชีวิต
 
ผมคิดเรื่อยเปื่อย พลางเดินตามหลังไป เจ้านี่ค่อนข้างรักอิสระ เดาการกระทำได้ยาก
 
"ละ...ลูกพี่!"
 
เด็กชายหญิงเนื้อตัวมอมแมม 10 คน ได้พุ่งเข้ามาล้อมตัวของอาจารย์บราค่อนไว้ แววตาเป็นประกาย
 
"สวัสดี เจ้าพวกลูกแกะน้อย"
 
อาจารย์บราค่อนผู้ถูกเรียกว่าลูกพี่ ไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าและยกมือห้ามปรามผมและแอนนาที่อยู่ด้านหลัง
 
"แล้ว วันนี้ไม่เข้ามาปล้นผมอีกหรือ?"
 
อาจารย์บราค่อนเอ่ยสิ่งที่น่ากลัวออกมาน่าตาเฉย พวกเด็กๆก็ไม่ได้ตกใจอะไรในสิ่งที่ได้ยิน
 
"ฮาฮ่า วันนี้พวกข้าได้กินจนอิ่มกันแล้ว"
 
เด็กผู้ชายตัวสูง ผอมแห้ง เนื้อตัวมอมแมม อายุน่าจะมากกว่าผม หัวเราอย่างพอใจ พลางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบรื่นแต่จริงใจ
 
"งั้นแสดงว่าของกินพวกนี้ไม่จำเป็นสินะ"
 
อาจารย์บราค่อนยังคงเล่นลิ้น พลางเก็บถุงขนมไว้แสดงท่าทีว่าจะกลับ
 
"ใครว่าไม่จำเป็นละคะ ลูกพี่"
 
เด็กสาวตัวเล็กเอ่ยแย้งทันที พยายามจะเข้าใกล้อาจารย์บราค่อน แอนนาที่อยู่ข้างผมกำลังจะเคลื่อนไหวแต่ก็ถูก อาจารย์บราค่อนห้ามไว้เสียก่อน
 
"ครั้งนี้ไม่ฟรีนะ ขอมูลที่ผมให้พวกนายไปสืบมาเป็นยังไงบ้าง"
 
ท่าทีหยอกเย้าเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
"อืม... พวกข้าพยายามสืบมาแล้วล่ะ"
 
เด็กตัวสูงเริ่มเล่าเรื่องให้อาจารย์บราค่อนฟังอย่างละเอียด เรื่องที่ถูกวานให้ทำก็คือ สืบหาขอมูลกลุ่มโจรที่คอยซ้อนตัวอยู่ในเขตสลัม
 
อาจารย์บราค่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะกลุ่มโจรค่อนข้างมีขนาดใหญ่และมีฝีมือพอตัว ด้วยลำพังแค่กำลังของตนคงไม่เพียงพอ
 
"ผมอยากจะสร้างกิลด์ให้เสร็จ ก่อนจะเข้าฤดูหนาว"
 
ฤดูหนาวสำหรับบางคนนั้นไม่ต่างอะไรกับนรกบนดิน ทั้งอากาศที่เย็นสุดขั้ว พายุหิมะ และอาหารที่ขาดแคลน ยิ่งเป็นเด็กพวกนี้แล้วด้วย
 
งั้นหรอ ผมเริ่มเข้าใจความคิดของอาจารย์บราค่อนแล้วละ เจ้านี่มาสามารถมองสถานะเหตุการณ์ข้างหน้าออกไปได้ไกลเพียงใดกัน
 
ถ้าเป็นผมจะพอช่วยเหลืออะไรได้บ้างไหมนะ? ผมพลางคิดหาวิธีที่จะสามารถเป็นประโยชน์ในแผนการนี้ได้ ถึงจะเป็นถึงองค์ชาย แต่ตัวผมก็ไม่เคยได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์แก่ประชาชนสักครั้ง
 
"เข้าใจแล้ว ขอบใจพวกนายมาก ผมสัญญาจะทำให้ได้ในสิ่งที่เคยลั่นวาจาเอาไว้"
 
น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่จริงจังของอาจารย์บราค่อน ทำให้เหล่าเด็กๆต่างสุดซึ้ง แววตาจ้องมองด้วยความชื่นชม
 
อาจารย์บราค่อนในตอนนี้ ดูเหมือนจะมีออร่าความเป็นลูกผู้ชายอย่างเต็มเปี่ยม รูปโฉมที่งดงามราวอิสตรี ผมสีดำยางปลิวไสว ดวงตาสีฟ้าที่มีความมั่นใจ
 
ไม่เหมือนกับเด็กอายุ5-6ขวบเลยสักนิด เหมือนกับผู้กล้าที่ออกเดินทาง คอยช่วยเหลือผู้อื่นโดยเฉพาะ
 
แก้มแอนนาแดงเรื่อราวกับเปื้อนซอสมะเขือเทศ แววตาที่มองอาจารย์บราค่อนอ่อนโยนอบอุ่น