ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

 

ในที่สุดก็ครบหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ต้องโดนทำโทษโดยการกักบริเวณ ผมลงจากเตียงนอนสีขาวนุ่ม จัดอุปกรณ์สวมใส่ เตรียมตัวออกไปข้างนอก เวลานี้

 

ฟลอร่ายังคงอยู่ในภาวะจำศีลอยู่ ตัวผมจึงต้องพกอาวุธติดตัวไปด้วย

 

แต่ผมที่ยังเป็นแค่เด็กอายุ5-6ขวบนั้น แค่เพียงดาบก็มีความยาวถึงสามในสี่ส่วนของความสูงของผมแล้ว จึงไม่สามารถคาดดาบเอาไว้ที่เอวได้ ผมจึงต้องใช้วิธีสะพายดาบไว้ด้านหลังแทน แต่มันก็ยังคงสะดุดตาอยู่ไม่น้อย

 

ผมสวมเสื้อคลุมยาวสีดำปกปิดจากลำตัวจนถึงส้นเท้าและรวบผมด้านหลังมัดเป็นหางม้า ดูๆแล้วคล้ายพระเอกหนังจีน ร่างกาย เส้นผม ผิวหนัง พ่อแม่เป็นผู้ให้มาไม่ควรทำลาย แต่มันยิ่งกับทำให้ผมคล้ายเด็กผู้หญิงมากขึ้น เอาเถอะพอโตขึ้นอีกหน่อยก็คงจะเปลี่ยนไปบ้างแหล่ะ

 

เอาล่ะเวลานี้ท่านพี่และคนอื่นๆคงยังไม่ตื่นนอนกันละมั้ง แต่ในขณะประตูห้องกลับเปิดออก หญิงสาวผมสีเงินยาวสลวยถึงสะโพก ดวงตาสีฟ้าอ่อน เธอสวมชุดนอนสีขาวสุดเซ็กซี่ ยืนยิ้มแย้มอยู่หน้าประตูห้องนอนของผม

 

"อะ...อรุณสวัสดิ์ครับ ทะ...ท่านพี่"

 

ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ่ยคำทักทายตามมารยาท น้ำเสียงตะกุกตะกัก

 

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ นั้นน้องกำลังจะทำอะไรหรอจ้ะ?"

 

ใบหน้าเธอยังคงยิ้มแย้ม เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ผมเหมือนจะเห็นยักษาปรากฎด้านหลังเธอ

 

"ผมกำลังจะออกไปวิ่งออกกำลังกายครับ"

 

ผมยังคงแถจนสีข้างถลอก เอ่ยตอบเธออย่างใจเย็น

 

"งั้นหรอจ้ะ ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้กันนะ?"

 

เธอทำท่าทางฉงน ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

 

"ลมหนาวเริ่มมาแล้ว ผมต้องเตรียมตัวให้พร้อมครับ"

 

"งั้นหรือจ้ะ"

 

เธอพยักหน้ารับ จากนั้นดวงตาสีฟ้าจ้องผมอย่างเขม็งในแววตามีโทสะเล็กน้อย

 

"กลับไปสวมชุดนอน แล้วกลับไปที่เตียงเดี๋ยวนี้!"

 

เธอเอ่ยเสียงดังฟังชัด คงจะกำลังโกรธเป็นแน่

 

"ครับ"

 

ผมได้แต่ล้มเลิกความคิด และยอมทำตามคำสั่งเธอ ถอดอุปกรณ์เสริมและชุดคลุมออก สวมชุดนอนสำหรับเด็กสีขาว และกลับไปนอนที่เตียงนุ่มด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

 

เธอเห็นดังนั้นก็ใจอ่อนลง และตามมานอนบนเตียงนอนของผมด้วย ผมตื่นตกใจในการกระทำของเธอ ตัวแข็งทื่อ ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย

 

"ทะ...ท่านพี่ จะ...จะทำอะไรหน่ะครับ"

 

"ก็นอนด้วยกันไงจ๊ะ นี้เป็นการเฝ้าระวังไงจ๊ะ ถ้าน้องยอมทำตัวดีๆ พี่อาจจะยอมอนุญาตให้ออกไปข้างนอกก็ได้นะจ๊ะ"

 

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ายวนราวกับหมาป่าที่กำลังล่อลวงลูกแกะ สายตาเธอราวสัตว์นักล่าที่ไม่ได้กินเนื้อมานาน

 

ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนกับพี่สาวมาก่อน ผมจึงไม่ได้ปฎิเสธเธอ เธอยิ้มอย่างพอใจ พลางขยับเข้ามานอนใกล้เธอใช้แขนเรียวบางกอดไปที่เอวผมแล้วหลับไป หรือนี้จะเป็นแผนของเธอกันนะ

 

****

 

•เรน ลูอิส•

 

"คุณหนูตรงนั้น ลองชิมขนมของลุงสักชิ้นหน่อยไหม"

 

คุณลุงเจ้าของร้านขนมในย่านการค้า ท่าทางใจดีกำลังยื่นถุงขนมให้เด็กชายผมสีดำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู โดยไม่ได้คิดเงินแม้แต่แดงเดียว

 

"อะ ขอบคุณมากครับคุณลุง"

 

เด็กชายแสดงความขอบคุณอย่างสุภาพ ยื่นมือไปรับถุงขนมจากคุณลุง และเที่ยวเดินต่ออย่างร่าเริง โดยที่ถือของกินอยู่เต็มสองมือ

 

"เรนชิมหน่อยไหม"

 

เด็กชายผมสีดำยื่นถุงขนมมาให้ผม

 

"อะ ขอบคุณครับ"

 

 

 

อาจารย์บราค่อน ได้รับอนุญาตให้ออกมาข้างนอกคฤหาสน์ได้ แต่ต้องมีผู้คุ้มกันคอยติดตามลับๆ อย่างน้อย10คน และต้องกลับให้ทันเวลาอาหารเที่ยง นี้เป็นข้อสรุปของคุณอลิช พี่สาวผู้หวงน้องชาย

 

แต่เมื่อผมเอ่ยปากขอตามมาด้วย ทำให้ต้องเพิ่มผู้คุ้มกันอีกจำนวน10คน ถึงจะค่อยซ่อนตัวอยู่แต่ก็ค่อนข้างจะอึดอัดไม่น้อย

 

มีเพียงเมดสาวที่คอยรับใช้อาจารย์บราค่อนเท่านั้น ที่ได้รับอนุญาตให้ติดตามอย่างใกล้ชิด

 

"พี่แอนนา ก็เอาด้วยสิครับ"

 

อาจารย์บราค่อนยัดเยียดขนมที่ได้รับมามากจนเกินไปให้กับเมดสาวแอนนา โดยท่าทางออดอ้อนทำให้เธอไม่อาจปฎิเสธอาจารย์บราค่อยได้

 

"ขะ...ขอบคุณมากค่ะ นายน้อย"

 

แก้มของเธอขึ้นสีแดงเล็กน้อย เธอรับขนมจากอาจารย์บราค่อนด้วยท่าทางเขินอายเหมือนสาวน้อย

 

แต่หารู้ไม่ว่า เมดสาวที่ทำท่าทีเขินอาย เธอก็เป็นหนึ่งในยอดฝีมือของคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส แอนนา หญิงสาวผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีดำ สูงประมาณ165เซนติเมตร เมดสาวส่วนตัว ที่คอยรับใช้อาจารย์บราค่อน เธอเคยเป็นนักผจญภัยแรงค์ A มาก่อน เรียกได้ว่าสวยอันตรายเลยทีเดียว

 

"เราจะไปที่ไหนกันหรอครับ"

 

ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะข้างนอกไม่ได้มีสถานที่อะไรนอกจากย้านการค้าแห่งนี้ ผมก็เห็นแต่ชุมชนธรรมดา

 

"ผมว่าจะไปเด็กกลุ่มหนึ่งที่เขตสลัมครับ"

 

อาจารย์บราค่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่สายตามีความกังวลซ้อนอยู่

 

"ผมเคยเล่าให้เรนฟังใช่ไหมละครับ เรื่องที่ผมจะสร้างกิลด์เล็กไปในเขตสลัม"

 

อาจารย์บราค่อนพลางยิ้มๆ จะว่าไปก็เคยมีเรื่องแบบนี้ด้วยนี้นะ เคยเล่าว่าจะสร้างเพื่อให้พวกเด็กๆในสลัมได้มีที่พึ่งพิงและทำให้คอยหางานเลี้ยงชีพตัวเองได้

 

เหมือนสุภาษิตจีนที่กล่าวไว้ว่า ถ้าให้ปลาใครหนึ่งตัว เขามีกินแค่หนึ่งวัน สอนเขาจับปลา…. เขามีกินตลอดชีวิต

 

ผมคิดเรื่อยเปื่อย พลางเดินตามหลังไป เจ้านี่ค่อนข้างรักอิสระ เดาการกระทำได้ยาก

 

"ละ...ลูกพี่!"

 

เด็กชายหญิงเนื้อตัวมอมแมม 10 คน ได้พุ่งเข้ามาล้อมตัวของอาจารย์บราค่อนไว้ แววตาเป็นประกาย

 

"สวัสดี เจ้าพวกลูกแกะน้อย"

 

อาจารย์บราค่อนผู้ถูกเรียกว่าลูกพี่ ไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าและยกมือห้ามปรามผมและแอนนาที่อยู่ด้านหลัง

 

"แล้ว วันนี้ไม่เข้ามาปล้นผมอีกหรือ?"

 

อาจารย์บราค่อนเอ่ยสิ่งที่น่ากลัวออกมาน่าตาเฉย พวกเด็กๆก็ไม่ได้ตกใจอะไรในสิ่งที่ได้ยิน

 

"ฮาฮ่า วันนี้พวกข้าได้กินจนอิ่มกันแล้ว"

 

เด็กผู้ชายตัวสูง ผอมแห้ง เนื้อตัวมอมแมม อายุน่าจะมากกว่าผม หัวเราอย่างพอใจ พลางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบรื่นแต่จริงใจ

 

"งั้นแสดงว่าของกินพวกนี้ไม่จำเป็นสินะ"

 

อาจารย์บราค่อนยังคงเล่นลิ้น พลางเก็บถุงขนมไว้แสดงท่าทีว่าจะกลับ

 

"ใครว่าไม่จำเป็นละคะ ลูกพี่"

 

เด็กสาวตัวเล็กเอ่ยแย้งทันที พยายามจะเข้าใกล้อาจารย์บราค่อน แอนนาที่อยู่ข้างผมกำลังจะเคลื่อนไหวแต่ก็ถูก อาจารย์บราค่อนห้ามไว้เสียก่อน

 

"ครั้งนี้ไม่ฟรีนะ ขอมูลที่ผมให้พวกนายไปสืบมาเป็นยังไงบ้าง"

 

ท่าทีหยอกเย้าเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

"อืม... พวกข้าพยายามสืบมาแล้วล่ะ"

 

เด็กตัวสูงเริ่มเล่าเรื่องให้อาจารย์บราค่อนฟังอย่างละเอียด เรื่องที่ถูกวานให้ทำก็คือ สืบหาขอมูลกลุ่มโจรที่คอยซ้อนตัวอยู่ในเขตสลัม

 

อาจารย์บราค่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะกลุ่มโจรค่อนข้างมีขนาดใหญ่และมีฝีมือพอตัว ด้วยลำพังแค่กำลังของตนคงไม่เพียงพอ

 

"ผมอยากจะสร้างกิลด์ให้เสร็จ ก่อนจะเข้าฤดูหนาว"

 

ฤดูหนาวสำหรับบางคนนั้นไม่ต่างอะไรกับนรกบนดิน ทั้งอากาศที่เย็นสุดขั้ว พายุหิมะ และอาหารที่ขาดแคลน ยิ่งเป็นเด็กพวกนี้แล้วด้วย

 

งั้นหรอ ผมเริ่มเข้าใจความคิดของอาจารย์บราค่อนแล้วละ เจ้านี่มาสามารถมองสถานะเหตุการณ์ข้างหน้าออกไปได้ไกลเพียงใดกัน

 

ถ้าเป็นผมจะพอช่วยเหลืออะไรได้บ้างไหมนะ? ผมพลางคิดหาวิธีที่จะสามารถเป็นประโยชน์ในแผนการนี้ได้ ถึงจะเป็นถึงองค์ชาย แต่ตัวผมก็ไม่เคยได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์แก่ประชาชนสักครั้ง

 

"เข้าใจแล้ว ขอบใจพวกนายมาก ผมสัญญาจะทำให้ได้ในสิ่งที่เคยลั่นวาจาเอาไว้"

 

น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่จริงจังของอาจารย์บราค่อน ทำให้เหล่าเด็กๆต่างสุดซึ้ง แววตาจ้องมองด้วยความชื่นชม

 

อาจารย์บราค่อนในตอนนี้ ดูเหมือนจะมีออร่าความเป็นลูกผู้ชายอย่างเต็มเปี่ยม รูปโฉมที่งดงามราวอิสตรี ผมสีดำยางปลิวไสว ดวงตาสีฟ้าที่มีความมั่นใจ

 

ไม่เหมือนกับเด็กอายุ5-6ขวบเลยสักนิด เหมือนกับผู้กล้าที่ออกเดินทาง คอยช่วยเหลือผู้อื่นโดยเฉพาะ

 

แก้มแอนนาแดงเรื่อราวกับเปื้อนซอสมะเขือเทศ แววตาที่มองอาจารย์บราค่อนอ่อนโยนอบอุ่น