แด่เธอ...สุดที่รัก

"แพรว"

เรียกได้ว่าวันนี้เป็นวันแรกของเทอมเลยก็ได้มั้งที่กายนั่งเรียนอยู่ด้านหน้าของฉันตลอดคาบแรก และก็เอาแต่เรียกชื่อกวนประสาทฉัน ไม่ก็หันมากวน ขยี้หัว หยิกแก้ม ดีดหน้าผาก 

"โอ๊ย!!! มึงอ่อนโยนกับสักทีเป็นไหม" ฉันพูดกระซิบเพื่อพยายามให้อาจารย์ไม่ได้ยิน

"พรุ่งนี้แล้วนะ"

"มึงหันไปเรียนก่อน แล้วเลิกวุ่นวายสักที"

กายทำหน้าบูดแล้วหันหน้าไปนั่งหาวใส่อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง

"เอ๊ะ วันนี้โลกจะล่มสลายเหรอ"

ทุกคนเงยหน้าขึ้นเพราะไม่เข้าใจที่อาจารย์พูด

"อะไรมันดลใจให้วันนี้กายเข้าเรียนคาบคณิตของครูได้"

"โถ่ครูปกติผมก็ตั้งใจเรียนจะตาย แค่ไม่แสดงออก"

"คำพูดเธอเอาไว้หลอกผีเถอะจ้ะ เอาล่ะทุกคนวันนี้ครูจะสอนเรื่องการเรียงสับเปลี่ยนจะเป็นหัวข้อสุดท้ายของเทอมนี้"

แล้วไอ้กายก็ทำมารยาทที่น่ารักใส่ครูผู้สอน โดยการหาวปากกว้างพร้อมบิดขี้เกียจ ฉันก็เลยซัดเข้าที่แขนของกายไปหนึ่งที สงสัยเสียงจะดังไปหน่อยทำเอาคนทั้งห้องรวมถึงครูหันมามองกันหมด ฉันเลยได้แต่ยิ้มแก้เขินให้กับทุกคนไป แต่ไอ้กายไม่ตอบโต้หรือหันกลับมามองฉันเลย ได้แต่นั่งหันหลังให้ฉันแล้วไม่หันกลับมาอีก เจ็บมากเหรอ ปกติต้องโวยวายแล้วนี่นา

"กายนี่ถ้าไม่ได้แพรวช่วยเข็นให้เรียนหนังสือ จะผ่านมาถึง ม.5 ไหมเนี่ย" ครูที่ได้ยินเสียงฉันตีกายหันมาพูดเสริมให้ ใครๆ ก็รู้ว่าฉันพยายามเคี่ยวเข็ญให้กายเรียนหนังสือมากแค่ไหน

"..."

ครูพูดโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักพูดเสร็จแล้วก็สอนต่อ ทำไมคนโดนตีนิ่งไปแบบนั้นตีแรงไปเหรอฉันเลยลองสะกิดกาย ซึ่งมันก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างว่าง่ายเพื่อฟังฉันโดยไม่หันมามอง

กระซิบ "เจ็บเหรอ"

กายไม่หันมาแต่แค่พยักหน้าให้รับรู้ รู้สึกผิดเลยแฮะ

กระซิบ "ขอดูหน่อย"

กระซิบ "ตั้งใจเรียนไปเถอะไม่ต้องสนใจกูหรอก"

เฮ้อ แรงไปซินะ ช่วงนี้ทำมันโกรธบ่อยจัง ไหนจะเรื่องวันเกิด แล้ววันนี้อีก ปกติก็ตบตีกันเป็นประจำก็ไม่เห็นเป็นอะไร

ผ่านมาได้ 2 คาบ ชายหนุ่มเมื่อสักครู่นี้ก็มีวิญญาณเด็ก 3 ขวบเข้าสิ่ง จนมีท่าทางร่าเริงตามปกติ ลืมแล้วสินะว่าตอนคาบคณิตงอนอะไรฉัน ตอนนี้วิ่งไปกวนประสาทคนทั้งห้องได้แล้ว และฉันคือเหยื่อรายต่อไปที่มันกำลังเดินมา

"ไอ้แพรว พรุ่งนี้กูจะไป ร.ด. แล้วนะ ไปครั้งแรกเลย ไปตั้งหลายวัน"

"3 วัน กูยังไม่รู้สึกสบายตัวเลย น่าจะไปนานกว่านี้ นานเท่าไหร่ยิ่งดี"

"โถ่ ถ้ากูหายไปมึงจะเหงา"

"สบายมากกว่า"

"ไม่จริงอะ ไม่มีใครดีกับมึงเท่ากูแล้ว"

"โห กล้าพูดนะมึง ถ้ามึงดีคนบนโลกไม่มีใครเลวแล้ว"

"มึงนี่... มานี่เลย" แล้วไอ้กายก็ล็อกคอฉันแล้วขยี้หัวฉันจนผมยุ่งไปหมด

"กาย หยุด!!" ดีที่เจมส์มาห้ามทัพเอาไว้ไม่งั้นมีหวังหัวหลุดแน่

"ตั้งแต่มีเจมส์กูเล่นอะไรแบบเดิมไม่ได้เลยนะ มีคนคอยห้ามตลอด หมั่นไส้"

"ก็กูสวย บอบบาง น่าทะนุถนอม ก็ต้องมีคนคอยดูแลเป็นธรรมดา"

"ถุย... หลงตัวเอง ไอ้เจมส์เตือนมันมั่ง ให้ท้ายจนมันลืมตัวแล้วเนี่ย"

จริงๆ เวลาที่ได้เถียงกับกาย เป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุด เหมือนฉันได้แสดงตัวตนของฉันออกมาแบบไม่ต้องเกรงใจใคร

พรุ่งนี้ผู้ชายก็จะไป ร.ด. เท่ากับว่าฉันจะได้หยุด 3 วันศุกร์เสาร์อาทิตย์จะนอนพักผ่อนให้เต็มที่ไปเลย รวมถึงเจมส์ที่ไม่ได้เรียน ร.ด. ก็ได้หยุดด้วย จะนอนเฉยๆ อยู่บ้านหรือหาเรื่องออกไปติวหนังสือกันเจมส์ดีนะ ส่วนเหตุผลที่เจมส์ไม่ได้เรียน ร.ด. มันก็เพราะ...เพราะอะไรสักอย่างนี่แหละที่ฉันเองก็จำไม่ได้

"มึง" กายเดินมานั่งตรงหน้าเรียกด้วยเสียงเบา ฉันกำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่โรงอาหารเพราะทุกคนไปซื้อข้าวกันหมด โดยเจมส์อาสาไปซื้อข้าวให้ ฉันเลยรับหน้าที่นั่งเฝ้าโต๊ะกำลังมองกายที่นั่งจ้องฉันด้วยสีหน้าที่จริงจัง หรือแกล้งจริงจังอันนี้ฉันก็ไม่ทราบได้

"มาอีกละ ให้กูนั่งทอดอารมณ์บ้างไม่ได้เลย"

"แหม่ กูก็อยู่กวนมึงได้อีกไม่นานหรอกน่า"

"มึงจะไป ร.ด. 3 วัน พูดเหมือนจะไปตาย"

"..."

"กลัวเหรอ"

"อืม"

"ฮะ!!! กลัวที่จะไป ร.ด. อะนะ ฮ่าๆๆ" ฉันพูดแบบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน โอ๊ยกายเอ๊ย

"..."

"ไม่ตอบกูอีก มึงไม่ต้องกลัวหรอก เขาไม่ทำมึงตายหรอกน่า โถ่... ชกต่อยสารพัดยังทำได้ แล้วมึงกลัวการไป ร.ด. เนี่ยนะ"

"ก็กูกลัวนิ กลัวไม่ได้เจอมึงอีก"

"อย่าพูดเป็นลาง ไม่ได้เจอบ้าอะไร วันจันทร์มึงก็มาโรงเรียนแล้ว" วันนี้มาโหมดไหนอ้อนอย่างกะลูกหมาเลย

"แล้วก็เสียใจ" อะไรอีกล่ะ

"มึงบอกว่า ถ้ากูหายไปมึงก็จะสบาย กูอยู่ตรงนี้มันลำบากมึงมากนักเหรอ"

"ฮ่าๆ ก็จริงนี่ กูก็ไม่ต้องคอยเป็นห่วงเรื่องเรียนของมึง ไม่มีมึงมากวนประสาท สบายจะตาย"

"..." เอ้าเงียบซะอีก เป็นอะไรเนี่ย

"มึงเป็นอะไรปะเนี่ย ดูไม่ออกเหรอว่าอันไหนกูแหย่เล่น วันนี้แปลกนะเงียบบ่อยจัง"

"ก็วันนี้กู...ไม่มีอะไรกูไปละ โดดคาบบ่ายดีกว่า" นั่นไง นั่นแหละมันล่ะ ไอ้กายของแท้เลย

กายไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าฝึก ร.ด. อีกต่อไป และวันนี้กายจะต้องเดินทางไปต่างประเทศกับครอบครัวโดยด่วน กายเองก็อยากจะบอกแพรวว่าจะไปต่างประเทศ แต่กายรู้ดีว่าตั้งแต่เด็กแล้วแพรวเป็นแบบนี้เสมอถ้ารู้ว่ากายจะไปไหนไกลๆ เธอมักจะเป็นกังวลอยู่ตลอดทั้งที่ตอนอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้ตัวติดกัน ถึงจะปากเสียใส่กันแต่ก็ห้ามอีกฝ่ายหายไปไหน มันเป็นแบบนี้มาโดยตลอด แค่รู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องไปอยู่อีกที่ไกลๆ แพรวก็จะเริ่มซึม ร้องไห้ พยายามรั้งไม่ยอมให้กายไป สุดท้ายกายก็ต้องไปพร้อมความรู้สึกห่วงและหอบหิ้วเอาของฝากมากมายมาให้แพรวเพื่อให้แพรวรู้สึกดีขึ้น กายไม่อยากเห็นแพรวร้องไห้แบบเมื่อก่อนและสภาพร่างกายตอนนี้ก็ไม่คิดว่าจะอยู่ในช่วงที่ปลอบใครได้จริงๆ แค่เห็นแพรวกำลังมีความสุขมันก็ดีมากแล้ว อีกหน่อยเราก็จะสำคัญน้องลงเพราะเจมส์กำลังมาดูแลแพรวแทนกาย

"คุณต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ อย่าให้ไปกระแทกอะไรแบบนี้ได้อีก" หมอประจำตัวตรวจร่างกายหลังจากที่กลับมาจากโรงเรียน

"อืม แล้วจะจำไว้"