เส้นทางรักของเยว่ชิง

               “จะกินก็กิน มีแก้วอยู่ด้านข้าง เห็นไหม ไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวอยู่ไปก็รู้เอง”ชายหนุ่ม

               เธอจึงตักน้ำขึ้นมาดื่มแก้วนึง ความรู้สึกแรกที่น้ำไหลผ่านคอของเธอลงไปนั้น เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เพียงชั่วครู่เธอก็ลงไปดิ้นบนพื้น เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว เหมือนถูกทุบตีด้วยของแข็ง  เธอนอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่แบบนั้น  เหงื่อออกจนรู้สึกเปียกไปทั้งตัว ซักพักอาการเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไป เธอนั่งหอบเหนื่อยเสมือนว่าไปวิ่งมาซักร้อยกิโล ดวงตาจ้องมองชายหนุ่มจะกินเลือดกินเนื้อสุดๆ 

               “คิดว่าจะตายซะแล้ว นี่คุณแกล้งฉันใช่ไหม คุณให้ฉันดื่มน้ำอะไรทำไมถึงเจ็บปวดทรมานแบบนี้” เมื่อมีแรง เธอก็เริ่มโวยวายทันที

               “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ เจ้าไม่ฟังเอง” ชายหนุ่ม

               “ดื่มแค่แก้วเดียวเยอะตรงไหนคะ”  เยว่ชิงโต้ตอบทันที  

               เวลานี้เธอรู้สึกโกรธชายตรงหน้าอย่างมาก 

               “อย่าให้ถึงทีของเธอบ้างก็แล้วกัน”  เย่วชิงคิด

               “ฮ่า ฮ่า ฮ่า อย่ามัวแต่คิดจะแก้แค้นเลย รีบไปอาบน้ำเถอะไป เหม็นจะแย่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ชายหนุ่ม

               เธอลืมไปได้ยังไงว่าเค้ารู้ความคิดของเธอ เธอเดินกระแทกเท้าอย่างไม่พอใจ ตอนนึ้เธออยากอาบน้ำเหลือเกิน  รู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว เหม็นตัวเองขึ้นมาทันที

               “เจ้ากระต่าย พานังหนูไปที่ห้อง ให้นังหนูอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วค่อยออกมากินข้าว” ชายหนุ่ม

               หลังจบคำก็มีกระต่ายตัวหนึ่งมาอยู่ข้างๆ เธอ กระโดดนำหน้าเธอ พาเธอไปยังห้องๆ หนึ่ง เธอเปิดประตูเข้าไปพบว่าเป็นห้องนอนใหญ่ ขวามือเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ ซ้ายมือเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง เดินตรงเข้าไปอีกหน่อยก็เห็นเตียงนอนมีม่านกั้น ถัดเข้าไปด้านในมีฉากไม้กั้นอยู่ ด้านหลังฉากไม้มีตู้เสื้อผ้าอยู่ด้านในติดกันมีราวไม้ไว้สำหรับตากผ้าตรงกลางเป็นบ่อน้ำขนาดกลาง คล้ายกับอ่างอาบน้ำในโลกของเธอ น่าจะสามารถลงไปแช่ได้ประมาณสองคน เธอจึงถอดเสื้อผ้าลงไปแช่ในน้ำทันที เธอรู้สึกว่าในน้ำนี้มีอะไรแปลกๆ  มีทั้งความเย็นและความอุ่น ไหลวนอยู่ในน้ำ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เธอไม่รู้ว่ามันคือกลิ่นอะไร แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายดี  เธอแช่อยู่ในน้ำซักพักจึงเดินขึ้นมาเห็นเสื้อคลุมพาดอยู่บนราวไม้เลยดึงมาสวมไว้ก่อน  เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เมื่อเปิดออกในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่เยอะพอสมควร แทบจะเรียกว่าเปิดร้านขายได้เลย มีครบทุกสี  เธอจึงหยิบออกมาชุดนึง 

               “แล้วมันใส่ยังไงล่ะเนี่ย” เย่วชิงหยิบชุดขึ้นมาดูทีละชิ้น

               “มานี่ เดี๋ยวสอนให้” เด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักมาจากไหนก็ไม่รู้ เดินเข้ามาหาเธอ น่าจะอายุไม่เกิน 10 ขวบ จากเท่าที่เธอวิเคราะห์ สอนเธอแต่งตัวพร้อมเกล้าผมให้เธออย่างเรียบร้อย เมื่อแต่งตัวเสร็จเดินออกมาที่เดิมก็ไม่พบชายหนุ่มแล้ว

               “ตามมา เดี๋ยวพาไปห้องอาหาร นายท่านไปรออยู่ก่อนแล้ว” เด็กหญิง

               เธอเดินตามเด็กหญิงไปตามโถงทางเดินเรือนกลางก็ถึงห้องอาหาร ชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อนแล้วจริงๆ 

               “ขออภัยที่ทำให้รอนานค่ะ” เยว่ชิงรู้สึกผิดที่มัวแต่แช่น้ำเพลิน

               “ไม่เป็นไร ในเมื่อมาแล้วก็มานั่งเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด” ชายหนุ่ม

               อาหารบนโต๊ะมี 5 อย่าง หน้าตาก็ดูน่ากินดีแต่รสชาติจืดสนิท ไม่ถูกปากของเธอเท่าไหร่นัก มื้อนี้เธอจึงกินได้น้อย 

               หลังจากกินอาหารเสร็จชายหนุ่มบอกให้เธอกลับห้องไปพักผ่อน  พรุ่งนี้เค้าจะสอนให้เธอเริ่มเรียนวิชาแรก เมื่อเธอกลับเข้ามาในห้องนอน  เธอยังไม่รู้สึกง่วง จึงยังนอนไม่หลับ เลยลองหยิบหนังสือที่จัดเรียงอยู่บนชั้นมาอ่านดู พบว่าเป็นภาษาจีนทั้งหมดแต่ที่แปลกคือว่าเธออ่านแล้วเข้าใจ  ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยพูดอ่านหรือเขียนภาษาจีนได้มาก่อน เธอจึงลองเลือกตำรามานั่งอ่านเล่นๆ  คิดว่าเดี๋ยวอ่านๆ ไปก็คงจะง่วงเอง 

               ตำราเล่มนี้บอกให้ทราบว่า ในโลกใบนี้มีบุคคลอยู่  4 กลุ่ม คือ

1. ผู้ฝึกวรยุทธ์
2. ผู้ปรุงโอสถ
3. ผู้ร่างอักขระ  หรือ จอมเวทย์
4. คนปกติที่ไม่มีความสามารถพิเศษใดๆ โดยส่วนมากจะเป็นชนชั้นต่ำที่สุด

               โดยส่วนใหญ่แล้วทุกคนบนโลกใบนี้จะมีความสามารถพิเศษติดตัวมาแต่กำเนิด ขึ้นอยู่กับว่าพ่อและแม่เป็นบุคคลในกลุ่มไหน ลูกก็มักจะออกมาไม่ต่างกับพ่อและแม่ แต่จะฝึกไปถึงขั้นไหน ก็ขึ้นอยู่กับกำลังทรัพย์และทรัพยากรของแต่ละคนเช่นกัน

คิดว่าน้องจะอยู่ในหมวดไหนดีค่ะ ถึงจะมีประโยชน์กับตัวน้องและ ครอบครัวในอนาคต รอดูนะคะว่าท่านอาจารย์จะสอนอะไรน้องบ้าง หุ หุ หุ

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะคะ

ยินดีรับฟังทุกคำวิจารณ์นะคะ ขอแค่กรุณาอย่าคอมเม้นท์หยาบคาย  ขอบคุณค่ะ