สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“เชอะ…” ยัยแก้วสะบัดหน้าพรืดใส่ ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลงดังปึง

“เธอนี่เก่งจริงๆ นะที่ทนยัยแม่เลี้ยงพูดจาเหน็บแนมประชดประชันแบบนี้ได้ เป็นฉันนะไม่ยอมหรอก ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอน่ะคิดมากไปแต่สุดท้ายแม่เลี้ยงก็คงเป็นแม่เลี้ยงวันยังค่ำ ”  แสงพลอยพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“แต่เราว่าอย่าเพิ่งไปว่าอะไรคุณน้าเขาเลยดีกว่า แกก็ดูใจดีออกนะ” เอกเห็นแย้ง “จริงๆ แล้วแกอาจจะไม่มีพิษมีภัยอะไรก็ได้”

“เชอะ งั้นก็รอดูต่อไปละกันย่ะ” เพื่อนสาวของฉันพูดพลางค้อนขวับให้ทีหนึ่ง

“ฉันว่าพรุ่งนี้พวกเธอกลับบ้านเถอะนะ” ฉันกล่าวเป็นห่วงทั้งสองคนขึ้นมา  รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก

“ริณทำไมพูดแบบนั้นล่ะ” ชานนท์ท้วงติง

“ฉันรู้สึกว่าที่นี่มันอันตรายยังไงไม่รู้ เธอก็น่าจะได้ยินที่คุณอาวิเชียรบอกคนในหมู่บ้านนี้ป่วยด้วยโรคบ้าๆ นี่ไปหลายคนแล้ว เรื่องของพ่อฉันคิดว่าน่าจะจัดการเองได้พวกเธอกลับไปบ้านน่าจะสบายและปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่นะ” ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงพวกเขาจากใจจริง

“โถ่ยัยริณไม่เป็นไรหรอกคิดมากน่า” แสงพลอยเขยิบตัวเข้ามาโอบไหล่ แล้วเอียงหัวมาซบที่หัวไหล่ฉันเบาๆ “เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ แค่ลำบากนิดๆ หน่อยๆ ฉันทนได้น่า ถึงอาจจะขี้บ่นไปมั่งก็เถอะนะ”

“เราอยากจะอยู่เป็นเพื่อนริณนะ” ชานนท์บีบมือฉันไว้ “พวกเราก็เพิ่งจะมาถึงเอง เราสองคนก็อยากจะมารู้จักบ้านของริณเหมือนกัน  จริงมั๊ยแก้ว”

“อ้อ…ช่ายจ้ะ” แก้วรับลูกทันควันก่อนจะลงท้ายด้วยเสียงออดอ้อนเหมือนเช่นเคย “ช่วงนี้ปิดเทอม ฉันมีเวลาว่างให้เธออยู่แล้ว นี่บอกที่บ้านไว้แล้วนะว่าจะมาค้างบ้านเธอสักสองสามวัน  นะ นะ นะ”

“ขอบใจมากนะแก้วแต่เธอไม่ต้องฝืนใจเพื่อฉันก็ได้นะ” ฉันพูดดักเพราะรู้ดีว่ายัยแก้วรู้สึกอย่างไร ใจจริงเธอคงอยากกลับไปตั้งแต่เหยียบย่างมาถึงที่นี่ด้วยซ้ำละมั้ง ฉันแอบนึกน้อยใจ แต่ก็เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างดี

“เอ่อ…” แสงพลอยมีท่าทีอึกอักไปเล็กน้อย ด้วยความที่เธอเก็บอารมณ์ทางสีหน้าไม่ค่อยเก่ง ฉันจึงค่อนข้างแน่ใจว่าความรู้สึกเบื้องลึกของเพื่อนแท้จริงคงไม่ผิดไปจากที่ฉันพูดเลยแม้แต่น้อย

“โถ่…ริณ ฉันก็แค่ล้อเล่นน่า อย่าคิดมากดิ” เธอกล่าวก่อนจะผินหน้าไปมองโทรทัศน์แล้วแกล้งทำเป็นเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง “อุ๊ยๆ ดูรายการนี้สิขำอ่ะ”

พวกเรานั่งจุ้มปุ๊ก อยู่หน้าโทรทัศน์เพียงไม่นาน คุณหมอวิเชียร ก็เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับคุณน้าสายทิพย์ 

ฉันลุกพรวดขึ้น ยืนมองทั้งสองที่อยู่ห่างออกไป สังเกตเห็นแม่เลี้ยงพูดอะไรงึมงำอยู่ข้างๆ อาวิเชียร ก่อนที่เขาจะผงกศีรษะนิดหนึ่ง แล้วทั้งสองก็เดินตรงเข้ามาพร้อมกับอาการกระซิบกระซาบกันตลอดทางจนฉันอดสงสัยไม่ได้

“คุณอาคะ พ่อริณเป็นยังไงบ้างคะ?” ฉันรีบถามไถ่อาการของพ่อทันใด เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้

ชายในชุดเสื้อสูทลำลองลายสก็อตพยักหน้าอีกคำรบหนึ่ง ก่อนจะหยุดการสนทนากับอีกฝ่ายแล้วจึงผินหน้ามาพูดคุยกับฉัน

“ไม่มีอะไรน่ากังวลหรอกหนู” เขากล่าวสีหน้าเรียบจนฉันนึกแปลกใจ

 “เรื่องยาคุณก็จัดให้แกทานเหมือนเดิมละกันนะ” คุณหมอหันไปบอกน้าสายทิพย์ที่ยืนทำตาหวาน แย้มยิ้มอยู่ข้างๆ “ไว้คราวหน้าผมจะมาเยี่ยมใหม่”

“ค่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”  เธอกล่าวแล้วจึงพาอาวิเชียรเดินเอื่อยเฉื่อยผ่านพวกเราไปโดยไม่หันมาแลมองแม้แต่ปลายหางตาราวกับเห็นพวกเราเป็นเพียงอากาศธาตุ

เมื่อประตูปิดลงพร้อมกับร่างของทั้งสองที่ออกไปยังทางเดินตรงเฉลียงหน้าบ้าน ยัยแก้วก็ปากกล้าขึ้นมาทันที

“นี่มันแม่เลี้ยงหรือแม่เล้าวะเนี่ย” เธอท้าวสะเอวบอก

“โหยยแรงว่ะแก้ว!” เอกอุทาน

“อย่าบอกนะว่านายไม่เห็นอาการเล่นหูเล่นตา ออเซาะฉอเลาะนั่นน่ะ”

“ดูแม่เลี้ยงของเธอคนนี้จะไม่เบานะ” เพื่อนสาวของฉันเปรย

“เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ ช่างเขาเถอะ” ฉันกล่าวเพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แม้จะเห็นว่าน้าสายทิพย์จะมีท่าทีแบบนั้นจริงๆ ก็เถอะ “ฉันเข้าไปหาพ่อก่อนนะ”

พูดเสร็จก็รีบก้าวอาดๆ เข้าไปหาท่านพร้อมกับแสงพลอยและชานนท์ที่ขอตามไปด้วยอย่างไม่รีรอ ภายในห้องดูสว่างจากแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่ผาดผ่านเข้ามาจนฉันสามารถมองเห็นสิ่งของต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เตียงสี่เสา ตู้เสื้อผ้าไม้ประดู่สีน้ำตาลเข้ม และผ้าม่านที่ถูกรูดเปิดออกให้เห็นกำแพงรั้วก้อนหิน หรือมุ้งที่ถูกเลิกขึ้นไปเก็บอย่างเป็นระเบียบ