สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

‘เอ…หรือบางทีคนที่น้าสายทิพย์คุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อคืนอาจจะเป็นคุณอาคนนี้’ ฉันนึกกังขา
 
“ค่ะ” ฉันตอบแล้วจึงพาเขามานั่งที่เก้าอี้รับแขก ขณะที่เพื่อนทั้งสองก็ลุกยืนขึ้นโดยพร้อมเพรียงก่อนจะพนมมือไหว้ด้วยสีหน้างุนงงเมื่อเห็นชายแปลกหน้าเดินเข้ามา
 
“ส่วนสองคนนี้เป็นเพื่อนหนูค่ะ” ฉันเผยมือออกเพื่อแนะนำ “แก้วกับเอก”
 
“หวัดดี หวัดดีจ้ะหนู” คุณหมอวิเชียรยกมือรับไหว้ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงตรงที่นั่งเล็กๆ มุมด้านนอกของชุดรับแขกซึ่งติดกับทางเดิน แล้วจึงเลื่อนสายสะพายออกจากไหล่ ตั้งกระเป๋าพยาบาลไว้บนพื้นข้างๆ กาย ส่วนหมวกนั้นวางลงบนโต๊ะ จากนั้นแกก็นั่งหลังตรงปล่อยแขนทั้งสองข้างระนาบไปบนท่อนขา ดูสุภาพสำรวม
 
“เดี๋ยวหนูตามคุณน้ามาให้นะคะ”
 
“ฉันเห็นแกเพิ่งเข้าไปอาบน้ำเมื่อตะกี้เอง” แก้วรีบบอกพลางเขยิบตัวไปใกล้เอก ทั้งสองดูเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าแขก เช่นเดียวกับตัวฉันเองที่ไม่รู้จะพูดอะไรหรือวางตัวอย่างไรดี แต่ก็พยายามต้อนรับขับสู้ให้ดีที่สุด
 
“ถ้างั้นเดี๋ยวหนูไปเอาน้ำมาให้นะคะ” ฉันกล่าว
 
“ไม่ต้องลำบากหรอกหนู อาแค่มาตรวจอาการคุณพ่อของหนูแปบเดียวก็กลับแล้ว” คุณหมอยกมือเป็นเชิงปฏิเสธ 
 
“ค่ะ” ฉันกับเพื่อนค่อยๆ นั่งลงอีกครั้งตรงโซฟาตัวยาว เอกซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางหยิบรีโมตคอนโทรลขึ้นมากดปุ่มเปลี่ยนช่องไปมา ส่วนยัยแก้วนั้นนั่งเงียบกริบหันหน้าไปทางจอโทรทัศน์เครื่องเก่าเพื่อปล่อยให้ฉันกับคุณหมอได้คุยกัน อย่างรู้งาน
 
“คุณหมอคะพ่อของหนูเป็นอะไรเหรอคะ?” ฉันเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาเมื่อสบโอกาสเหมาะ
 
“อาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะอาการของพ่อหนูมันแปลกประหลาดมากทีเดียว” เขาผินหน้ามาตอบด้วยท่าทางสุขุม
 
คำพูดของคุณอาวิเชียรทำให้ฉันรู้สึกฉงนสนเท่ห์ขึ้นมาทันที เสียงโทรทัศน์ดังเรื่อยเจื้อย เป็นจำพวกรายการแนะนำเมนูอาหาร ตะลอนทัวร์ พาไปชิม อะไรเทือกนั้น ซึ่งฉันกลับสังเกตเห็นว่าแสงพลอยกับชานนท์มีทีท่าตั้งอกตั้งใจดูเป็นพิเศษ
 
“แปลกประหลาด” ฉันประหลาดใจจนต้องเปรยออกมาแล้วหยุดจังหวะนิดหนึ่งก่อนจะถามต่อ “ยังไงเหรอคะ?”
 
“คือ…อาการของธินกรเนี่ยมีลักษณะคล้ายๆ อาการของไข้เลือดออกแต่ก็ไม่เชิง” คุณอาซึ่งดูราวอายุประมาณสามสิบต้นๆ อธิบาย
 
พอได้ยินดังนั้นฉันก็ยิ่งตกใจ