สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

กรุงเทพมหานคร ค.ศ. 2020
บนโลกนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เราควรจะรังเกียจ เช่น หนู แมลงสาบ อสรพิษร้าย  สัตว์เลื้อยคลาน ที่แคบ ความตาย ซากศพ หรือแม้กระทั่งความมืดดำในใจตนเอง แต่สิ่งเหล่านี้ก็ยังมิอาจทำให้ฉันรู้สึกขยาดกลัว ได้เท่ากับเม็ดฝนที่กำลังตกลงมา ณ เวลานี้อีกแล้ว
 
 ไม่ใช่สิ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน ฉันก็เกลียดและกลัว….สายฝน
 
ความรู้สึกพิลึกพิลั่นนี้มันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อใดกันนะ ฉันเองก็ยังไม่อาจตอบตัวเองได้แน่ชัด รู้แต่เพียงว่าเป็นมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ อาการกลัวของฉันไม่ได้รุนแรง หรือแสดงให้เห็นชัดมากมาย ไม่ได้มีอาการร้องวี๊ดว้าย หรือขนลุกตั้งชันอย่างกับเห็นผีหรอกนะ แต่สายฝนมักทำให้ฉันรู้สึกวิตกกังวล และเศร้าหมองขึ้นมาลึกๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะเวลาที่ความมืดปกคลุมทั่วท้องฟ้าและมีฝนตกลงมา ฉันก็อดที่จะหวาดหวั่นไม่ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่อันตรายและอาจแฝงเร้นอยู่ในความมืดและสายฝนพรำนั่น
                                            
ไม่ว่าสิ่งที่คุณเกลียดและกลัวจะเป็นอะไร....แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันกลับรู้สึกกับมันยิ่งกว่าทั้งหมดทั้งมวล  ทุกๆ ครั้งที่ฤดูฝนมาเยือน ก็เหมือนช่วงเวลาแห่งความทุกข์อันยาวนานในจิตใจของฉัน
                                                                                                                 ______________________ 
 
หลายปีก่อน
 
“มองอะไรอยู่น่ะริณ?” แก้วหรือแสงพลอย เพื่อนสนิทของฉันเอ่ยถาม ขณะที่ฉันกำลังยืนเงยหน้ามองท้องฟ้าขมุกขมัวอยู่ตรงระเบียงห้องเรียน พลางนึกกังวลระคนสงสัย หางโบว์เส้นสีขาวที่ฉันผูกกับหางม้าไว้พลิ้วไหวไปตามแรงลม
 
 “ฝนจะตกรึเปล่านะ?” ฉันรู้สึกหดหู่ในใจอยู่ลึกๆ อึดอัดทุกครั้งที่เห็นก้อนเมฆสีดำทะมึนนั่นก่อตัวตั้งเค้าขึ้นมา
 
“คงไม่ตกหรอกมั้ง...นี่มันเลยหน้าฝนมาแล้วนะริณ” เธอเงยหน้าและยืนเท้าสะเอวตอบอยู่ข้างๆ ฉัน เสียงของแสงพลอยฟังดูสดใสอยู่เสมอผิดกับเสียงของฉันที่แผ่วเบาและเนิบช้า ราวกับเด็กผู้หญิงที่ขลาดกลัวและอ่อนแอ
 
‘ใช่แล้วนี่มันเดือนพฤศจิกายนนี่นะ แต่จะเอาแน่เอานอนอะไรกับฟ้าฝนกันเล่า คงเป็นพวกฝนหลงฤดู หึ…โลกเรานี่คงไม่มีอะไรที่นิ่งนอนใจได้เลยสินะ’ ฉันคิด
 
“แต่ท้องฟ้าดูมัวซัวจัง ลมก็พัดแรงเหมือนฝนกำลังจะตก ที่บ้านฉันเองไม่ว่าจะฤดูไหนฝนก็ตกลงมาเสมอ” ฉันรำพึงอดนึกถึงหมู่บ้านเล็กๆ ไกลปืนเที่ยงที่เคยอาศัยขึ้นมาไม่ได้
 
“ดีจังบ้านหล่อนคงจะอุดมสมบูรณ์นะยะ ไม่เหมือนบ้านฉันต้องแห่นางแมวขอฝนกันประจำเล้ยยย” พูดเสร็จแสงพลอยก็เข้ามาเกี่ยวแขนฉันเพื่อลากเข้าห้องเรียน
 
“นี่ๆ ริณมาสอนการบ้านให้ฉันหน่อยสิ เดี๋ยวเย็นนี้ก็ต้องส่งแล้ว” แก้วมักจะมาขอร้องให้ฉันช่วยสอนการบ้านให้เธอเสมอ เราสองคนรู้จักและสนิทสนมกันมา3-4 ปีแล้วตั้งแต่ตอน ม.ต้น
 
ถึงฉันกับแก้วจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่แตกต่างกัน แต่เราทั้งสองกลับเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาด ผมซอยประบ่าทำไฮไลท์สีน้ำตาลแดงอ่อนๆ และกิฟท์ติดผมสีมชมพูเล็กๆ ลายผีเสื้อของแบรนด์แอนนา ซุยนั่น ดูสดใสเข้ากับบุคลิก และผิวสีขาวมีน้ำมีนวลของเธอยิ่งนัก ถึงแม้ว่าจะอยู่ในชุดนักเรียน แต่ความน่ารักสดใสของแก้วก็มักทำให้ใครหลายคนชายตาแลมองเธออยู่เสมอ
 
ความกลัวนั้นรบกวนจิตใจของฉันถึงขนาดที่ว่า ในขณะที่กำลังนั่งสอนการบ้านวิชาพิสิกส์ให้เธอ ฉันก็อดที่จะชำเลืองมองออกไปนอกกระจกห้องเรียนไม่ได้ กลุ่มเมฆสีดำที่จับกลุ่มลอยตัวอยู่นั่น ทำให้ฉันหวั่นวิตก
 
และแล้ว สิ่งที่ฉันหวาดกลัวก็คืบคลานมาถึงในเช้าวันหนึ่งกลางฤดูอันร้อนระอุ
 
“ริณลูก ริณ!” เสียงคุณน้าลดาและเสียงเคาะประตูห้องดังก๊อก ก๊อก ก๊อก ปลุกฉันให้ลืมตาผวาตื่นและกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน
 
“สายแล้วเหรอเนี่ย...แย่จัง!” ฉันอุทาน ก่อนจะขานรับคุณน้า
 
“ค่า...คุณน้า”  ฉันลุกไปส่องกระจกติดผนังบานสี่เหลี่ยมกรอบผลาสติก ตรงอ่างล้างหน้า  จัดผมจัดเผ้าให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินไปแง้มประตูห้องเปิดออกนิดหนึ่ง แลเห็นดวงหน้ากลมมนผิวขาวเหลืองรับกับคิ้วโก่งบางเหนือดวงตาโตเรียว จมูกเล็กๆ และทรงผมบ็อบสีดำบนลำคอสั้นๆ อันคุ้นเคยนั้น วันนี้คุณน้าแต่งตัวสวยเช้งด้วยเสื้อสีครีมอ่อนและสวมชุดสูทแขนยาวสีดำทับอีกชั้นหนึ่ง เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน เธอกำลังยืนคอยอยู่ที่หน้าประตู ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่เผยรอยยิ้มให้ฉันเห็นเหมือนวันทีผ่านๆ มา