The forgotten dream island เกาะแห่งความฝันที่หายไป

“นนท์ พ่อจากเราไปแล้วนะลูก”

“ครับ…..ต่อไปนี้ผมจะดูแลแม่เอง”

เขาบอกแม่อย่างนั้น เมื่อนานมาแล้ว

มันผ่านมากี่ปีแล้วนะ….

“นนท์ ทำไมนายไม่มีเวลาให้ฉันเลย! เราเลิกกันเถอะ!!!''”

“นนท์ วันนี้จะกลับมาทานข้าวที่บ้านไหมลูก…”

“นนท์….แม่นายป่วย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

…..นนท์

อทิวานนท์…….

ทุกอย่างเหมือนภาพบนแผ่นฟิล์มที่ถูกกดชัตเตอร์รัวๆ ไหลผ่านสายตาเลื่อนลอยของอทิวานนท์ไปเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะโคลงเคลงและนำพาชายหนุ่มจมดิ่งลงในน้ำที่เป็นเกลียวคลื่น

อากาศถูกเกลียวคลื่นแย่งชิงออกไปอย่างรวดเร็ว อทิวานนท์ดิ้นรนหาทางตะเกียกตะกายขึ้นเหนือพื้นน้ำ

แรงสะกิดน้อยๆ ที่แขนปลุกให้ชายหนุ่มลืมตาตื่นจากความฝันอันทรมาน ดวงตาเบิกโพลงพร้อมกับปากที่อ้ากว้างกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดเฮือกแล้วเฮือกเล่า

“ฮ้า!! แฮ่กๆๆๆๆๆ !!!!.....”

สิ่งแรกที่มองเห็นคือท้องฟ้าสีฟ้าเข้ม กับก้อนเมฆรูปร่างประหลาดที่ลอยอ้อยอิ่งราวกับมีชีวิต

ที่นี่ที่ไหน หรือว่านี่คือในความฝัน

“ตื่นแล้วเหรอ”

“ฝันหวาน”

เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งยองๆ สองมือเท้าคางอยู่ใกล้ๆ อทิวานนท์ ชายหนุ่มยันตัวลุกและเพิ่งรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นทราย สีขาวเกลี้ยงเกลาสุดลูกหูลูกตา

“ที่นี่ที่ไหน”

“เกาะ”

คำตอบของเด็กน้อยทำเอาอทิวานนท์ขมวดคิ้ว

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

รู้ทั้งรู้ว่าถามเด็กไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็ดูจะอึดอัด เท่าที่จำได้ เขาถูกเด็กฝันหวานคนนี้ทุ่มลงบนพื้นและสลบไป ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นความฝัน หรือไม่ถ้าจินตนาการเยอะๆ หน่อยก็คือตอนนี้วิญญาณเขาออกจากร่างและหลุดมาอยู่ที่ไหนสักแห่ง ในขณะที่ร่างจริงของเขาอาจจะถูกหามส่งโรงพยาบาลอยู่ก็ได้

ฝันหวานเดินมายืนตรงหน้าเขา ดวงตากลมบ๊องแบ๊วมองเขาอย่างเรียบเฉย

“ไปเถอะ ฉันจะพานายไปหาทางออกจากเกาะนี้เอง”

“ไม่ใช่ว่าพอฉันหลับตาลงแล้วฉันจะได้กลับไปแล้วเหรอ”

“จะลองดูก็ได้ไม่ว่า”

อทิวานนท์เริ่มสับสน แต่ในระหว่างที่เขากำลังตกสู่ห้วงความคิด มือน้อยๆ ก็หยิกแก้มเขาเบาๆ พอให้รู้สึกเจ็บ

“เจ็บนะ”

“ก็ทำให้เจ็บน่ะสิ ความฝันที่ไหนจะเจ็บได้กัน”

ชายหนุ่มสะอึกแทบกลืนน้ำลายไม่ทัน นั่นสิ ความฝันที่ไหนจะทำให้เราเจ็บได้ ถ้าเจ็บขนาดนี้แล้วทำไมเขายังไม่ตื่นสักทีล่ะ

“ทีนี้รู้หรือยัง”

นี่มันเรื่องอะไรกัน มันเรื่องอะไรกัน!

“ไปกันเถอะ อยู่ที่โล่งๆ มีแต่อันตรายนะ”

แล้วเด็กน้อยก็เดินนำหน้าเขาไปอย่างไม่สนใจไยดี

อทิวานนท์ก้มมองสารรูปตัวเองที่ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยทราย จะเรียกให้ถูกคือ เขาไม่ได้ต่างจากคุกกี้เคลือบน้ำตาลเลย ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างขอไปทีก่อนจะลุกขึ้นปัดทรายออกแบบส่งๆ และเดินตามเด็กน้อยเข้าไปในชายป่าที่เป็นทางเดินแคบๆ

ฝันหวานจะพาเขาหาทางออกจากที่นี่ได้หรือไม่ มันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าตอนนี้เขาชักหนาวขึ้นมาจนขนลุก

“เฮ้ย รอด้วยสิ”

อทิวานท์เรียกเด็กน้อยให้รอ แต่ผลก็คือเด็กน้อยย้อนกลับมายืนอยู่ต่อหน้าเขาพร้อมกับกางแขนสองข้าง

“อะไร”

“อุ้ม”

ปึด!

เหมือนเส้นเอ็นบนขมับจะปูดโปนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ