สามี

8.0

เขียนโดย พลอยแก้ว

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2565 เวลา 07.13 น.

  46 ตอน
  2 วิจารณ์
  17.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 2 เมษายน พ.ศ. 2565 09.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

8) ไม่ได้ส่งเสียไม่ต้อง...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

สามี(8)

 

"ไอติม! ทำไมงอแงแบบนี้ล่ะ" คนเป็นพ่อเริ่มเอ็ดเบา ๆ เมื่อลูกสาวนั้นร้องจะเอา ๆ ไม่ยอมหยุด

 

"ก็ไอติมอยากมีแม่" เด็กหญิงโต้แย้งพร้อมกับเงยหน้ามองหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ดวงตาที่แนนมองเห็นทำให้เธอสัมผัสบางอย่างได้ว่า เด็กน้อยคนนี้ดูมีปมอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่

 

เด็กหญิงไอติมละสายตาจากแนน ก่อนจะหันทำหน้าบึ้ง ปากยู่ย่นชนจมูกใส่ผู้เป็นพ่อ

 

"ไอติมเริ่มไม่น่ารักแล้วนะ" ผู้เป็นพ่อต่อว่า เมื่อลูกสาวชักสีหน้าเอาแต่ใจ

 

"เอ่อ...พี่เจแนนว่า แนนขอไป..." ศึกสงครามระหว่างพ่อผู้หล่อเหลากับลูกสาวแสนพูดเก่ง ทำให้แนนที่มองเห็นนั้นอยากจะปลีกตัวออกมา เพราะว่าเรื่องราวของพ่อลูกเริ่มจะเป็นส่วนตัวลึกลงไป เกินกว่าเธอจะรับรู้

 

"ไม่ให้พี่แนนไป!"

 

"ไอติม!"

 

"คุณพ่อ!"

 

"ทำไมถึงดื้อ!"

 

"เอ่อพี่เจคะเดี๋ยวแนนคุยกับน้องให้เองค่ะ" แนนที่เห็นศึกเริ่มบานปลาย จึงเสนอเพื่อต้องการคลายศึกพ่อกับลูก

 

"....อืม" คุณพ่อเจที่นึกอายเมื่อลูกสาวกล่าวอ้างหญิงอื่นยัดเยียดความเป็นแม่ เเม้จะเข้าใจดีในความรู้สึกของลูก แต่กล่าวโต้ง ๆ แบบนี้เขาก็หวั่นในความรู้สึกของคนที่ถูกยัดเยียด เพราะเธอยังสาวสะพรั่งและคงมีคนรู้ใจแล้ว

 

"น้องไอติมจ๋า...พี่แนนว่าไอติมขึ้นเสียงใส่คุณพ่อแบบนี้ พี่แนนว่าคุณพ่อต้องเสียใจแน่ ๆ เลย เห็นไหมคะคุณพ่อนั่งนิ่งหน้าเศร้า...น้องไอติมไปขอโทษคุณพ่อนะคะ" แนนที่เป็นคนกลางเลือกที่จะนั่งลงข้างเด็กหญิง เมื่อสถานการณ์ตรงหน้าระหว่างพ่อลูกเริ่มอึมครึม

 

ความอ่อนโยนที่แนนมีเผยต่อหน้าของคุณพ่อเจ ที่ลอบมองไม่วางตายืนสองมือล้วงกระเป๋าจ้องมองอย่างสังเกต

 

เด็กหญิงไอติมตั้งใจฟังในสิ่งที่แนนพูด เธอเริ่มปรับสีหน้าใหม่ และจ้องมองหน้าแนนอย่างพินิจ สิ่งที่บอกกล่าวเด็กหญิงหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยสายตาที่รู้สึกผิด เมื่อเธอนั้นเห็นสีหน้าของพ่อที่นิ่งเฉย มองมาที่เธออย่างสื่อความหมาย แม้เธอจะยังเยาว์วัยแต่ความรู้สึกที่พ่อเป็น เธอก็รับรู้ได้ด้วยสายใย

 

สองขาเล็กก้าวเดินช้า ๆ ก้มหน้าก้มตาเดินตรงไปหาผู้เป็นพ่อที่นั่งนิ่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าผู้เป็นพ่อที่เอี้ยวเก้าอี้หันมองลูกสาวตัวน้อย

 

"คูมพ่อขา น้องไอติมขอโทษค่ะ" เด็กหญิงที่พูดยังไม่ชัดถ้อยชัดคำ เงยหน้าพร้อมกับยกมือไหว้ผู้เป็นพ่ออย่างรู้สึกผิด กิริยาที่น่ารักนอบน้อมเธอถูกปลูกฝังจากพ่อและปู่ย่าแม้นานครั้งจะไปเยี่ยมหา แต่เธอก็จดจำการกระทำได้ดีด้วยความเคยชิน

 

"ขอโทษที่ดื้อกับคูมพ่อ อึก ๆ นะ น้อง ฮึก ไอติมไม่ได้ตั้งใจ ฮือออออ" เด็กหญิงก้มหน้ามองพื้น แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น จนกลับกลายเป็นร้องไห้โฮต่อหน้าพ่อ

 

"......." ผู้เป็นพ่อไม่ตอบใด ๆ แต่กลับอุ้มลูกสาวให้นั่งตักพร้อมกอดลูบหัวอย่างอ่อนโยน

 

เด็กหญิงตัวน้อยสะอื้นร้องไห้ในอ้อมกอดอุ่นของผู้เป็นพ่ออย่างเดียงสา สิ่งที่ทำไปเพราะแค่อยากได้ความอบอุ่นจากคำว่าแม่ที่เธอนั้นขาดหาย ไม่ได้อยากกลับกลายเป็นเด็กดื้อรั้นโต้เถียงทำให้พ่อนั้นเสียใจแต่อย่างใด...เธอแค่เพียงอยากเรียกใครสักคนว่าแม่เหมือนเพื่อนคนอื่นบ้าง

 

"แค่อยากมีแม่ ฮึก ฮือออออ" เด็กหญิงร้องไห้อย่างน่าสงสาร ซึ่งทำให้คนเป็นพ่อนั้นทรมานเจ็บปวดยิ่งกว่า

 

แนนที่ยืนมองสองพ่อลูกที่กำลังปลอบกัน เธอมองภาพนั้นอย่างน่าสงสาร และก็เริ่มคาดเดาออกแล้วว่ามันคืออะไร ที่ทำให้เด็กหญิงที่แสนน่ารักเรียกร้องคำว่าแม่

 

"แนนออกไปหาพี่แจงนะ เธอจะเป็นคนสอนงานให้ และแนนก็เป็นผู้ช่วยพี่แจง มีอะไรไม่เข้าใจก็ถามพี่แจงได้เลย" ผู้ที่เป็นนายหันไปบอกกล่าวแก่แนนให้รับรู้ เสียงนุ่มละมุนเอ่ยเรียกทำให้เธอนั้นหลุดจากภวังค์ความน่าสงสารของพ่อลูก

 

"ค่ะ"

 

("ไม่ร้องนะคะคนเก่งของพ่อ")

 

เสียงพูดปลอบที่ฟังแล้วแสนจะอบอุ่น คำพูดที่ทำให้แนนที่ได้ยินนั้นต้องชะงักฟัง ก่อนจะดึงสติให้อยู่กับตัวแล้วเดินจากไป

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา