สามี

สามี(37)
 
"....หรือว่าแนนอยาก.....ได้แบบเมื่อกี้อีกรอบ"
"พี่เจ!" หญิงสาวตวาดเสียงลั่น ข้อมือที่ถูกจับมั่นพยายามบิดเต็มแรงที่มีเพื่อให้หลุดพ้น...แต่ก็ไม่อาจทานทนแรงชายชาตรีอย่างเขาได้
"ทำไมต้องชอบตวาดพี่" เสียงละมุนลมหายใจอุ่นที่อยู่ชิดใกล้กับใบหน้า สายตาที่ชายหนุ่มมองจ้องมาที่เธอจนเผลอสบสายตาคม...
"ก็พี่เจชอบฉวยโอกาสกับแนนอ่ะ" หญิงสาวพูดต่อว่า สีหน้าที่แสดงออกอย่างเขินอาย ทำให้ชายตัวสูงนั้นมีรอยยิ้ม ท่าทางน่ารักของหญิงสาว เรียวปากกระจับสวยที่มองยามใด ทำให้หัวใจชายวัยสามสิบเอ็ดสั่นไหวได้ทุกครา
 
....มือหนาเชยคางมนให้เชิดเงย ดวงตาคมจ้องมองลึกไปยังดวงตาหวานของคนตรงหน้าอย่างเสน่หา ใบหน้าคมเข้มค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยขยับเข้าใกล้ เอียงจนได้มุมองศาก่อนจะสัมผัสอย่างบางเบาลงฝีปากนุ่มนิ่มอีกครั้ง โดยที่เธอนั้นไม่ได้ปฏิเสธต่อการกระทำ
ก๊อก ก๊อก ปัง ปัง....เสียงประตูห้องที่ดังระรัวทำให้คนทั้งสองที่กำลังอยู่ในภวังค์ความหวานนั้นสะดุ้งตัวโหยง และรีบผละตัวออกจากกันทันทีเมื่อสตินั้นกลับมาอยู่กับเนื้อตัว ต่างคนต่างเขินอายต่อกันจนแนนนั้นไม่กล้าสบตาและเบือนหน้าหนีออกด้านข้าง
(คูมพ่อขา คูมพ่อน้องไอติมอยากเข้าไปข้างใน) เสียงเล็กเเหลมแผดดังลั่นอยู่หน้าห้องทำงาน ตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อและบอกถึงจุดประสงค์ที่ต้องการ
 
แกร๊ก~~~
 
"ตะโกนทำไมคะ?" ผู้เป็นพ่อขยับเสื้อสูทให้เข้าที่ ก่อนจะเดินปรี่ไปยังประตูและเปิดให้ลูกสาวนั้นเข้ามา
"พี่แจงพาน้องไอติมไปไหนก็ไม่รู้...น้องไอติมไม่อยากไป อยากหาพี่แนน" เด็กหญิงเดินมาหยุดตรงหน้าผู้เป็นพ่อแล้วพูดยาวเหยียดอย่างไม่ติดขัด สีหน้าแดงก่ำเหมือนไปวิ่งเล่น กลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ โชยกระทบกับจมูกของผู้เป็นพ่อ
"ไปเล่นอะไรมา ทำไมเหงื่อหนูออกเยอะขนาดนี้ลูก" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามอย่างห่วงใย พร้อมกับลำแขนใหญ่หนาอุ้มลูกสาวแนบอก
"ไล่จับกับพี่แจงมาค่ะ เหนื่อยสุด ๆ เกือบตายเลยค่ะ" เด็กหญิงบอกกล่าวและพ่นลมหายใจแรงจนกระทบผิวหน้าของผู้เป็นพ่อ
"กินน้ำไหมคะพี่แนนไปเอาให้" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างอาสาเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหญิงดูอิดโรย
"กินค่ะหิวน้ำสุด ๆ ไปเลย" เด็กหญิงพูดพรางทำเสียงหอบเหนื่อยไปด้วยอย่างน่าเอ็นดู
"งั้นรอแป๊บนึงพี่แนนไปเอาที่ห้องครัวมาให้นะคะ" หญิงสาวส่งยิ้มอ่อนก่อนจะเดินไปยังประตู
"พี่แนนน้องไอติมไปด้วย....คูมพ่อปล่อยน้องไอติมลงค่ะเดี๋ยวพี่แนนไม่รอ" เด็กหญิงร้องเรียกเสียงแหลม พร้อมดีดดิ้นให้หลุดจากการอุ้มของผู้เป็นพ่อ...หญิงสาวที่ได้ยินเสียงแหลมเล็กเรียกขานจึงหยุดยืนรอตรงประตูที่เปิดอ้าไว้แล้ว
"ไหนบอกเหนื่อยไงคะ...พี่แนนไปเอามาให้ก็ได้"
"น้องไอติมจะไปด้วยค่ะ อยากไป...." เด็กหญิงแย้งสวนทันทีอย่างฉะฉาน
"ใจเย็นสิคะเบา ๆ ก็ได้" ผู้เป็นพ่อว่ากล่าวอย่างตำหนิและย่อตัววางเด็กหญิงให้ยืนมั่นกับพื้น
"ถ้าพี่แนนไม่รอทำไงล่ะคะคูมพ่อ"
"ถ้าพี่แนนไม่รอเดี๋ยวพ่อจะจัดการให้ดีไหม?" ชายหนุ่มปากพูดกับลูกสาวแต่สายตานั้นจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยืนตรงประตู พร้อมกับยกยิ้มลึกตรงมุมปากอย่างคนคิดเจ้าเล่ห์ จนหญิงสาวนั้นทำหน้าทะมึงตึงใส่และส่งสายตาพิฆาตรจับจ้อง
"คูมพ่อจะจัดการกับพี่แนนยังไงคะ?" เด็กหญิงเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อที่ตัวสูง เอียงคอเล็กหญิงและถามอย่างน่าเอ็นดูด้วยความสงสัยที่เธอมี
"น้องไอติมอยากรู้เหรอคะ" ผู้เป็นพ่อไม่ว่าเปล่าก้าวขาเดินพรางจับมือลูกสาวให้เดินเคียงตามไป ก่อนมือหนานั้นจะผลักดันปิดประตูจนมิดชิด ทำเอาหญิงสาวที่ยังไม่ได้พูดเอ่ยอะไรถึงกับตาโตเบิกกว้างจ้องมองหน้าเขาอย่างคิดเท่าทัน ด้วยแววตาที่สื่อส่งมานั้นเธอเดาออกได้ไม่ยากว่าเขาต้องทำแบบที่เคยทำเป็นแน่
"อยากรู้มาก ๆ เลยค่ะ....คูมพ่อจะตีตูกพี่แนนเหรอคะ?" เด็กหญิงยังคงสงสัยและเอ่ยถามต่อ
"ไอติมรอดูพ่อนะ" ชายหนุ่มที่ยังจับแขนลูกสาวไว้
"อ๊ะ.....เฮือก!!! 0.0"
......ฟรอดดดดด ดวงตาสวยเบิกกว้างเมื่อแขนถูกกระชากแรงด้วยมือแกร่งเพียงมือเดียว จนพวงแก้มนวลเนียนนั้นสัมผัสกับปลายจมูกคมสัน ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูอบอุ่นจะแอบมีความเจ้าเล่ห์แสนกล จนเธอนั้นตั้งตัวไม่ทันอีกแล้วตั้งแต่ที่เข้ามาในห้องทำงานกว้าง แทบไม่ว่างเว้นเลยที่จะไม่ถูกชายหนุ่มฉวยโอกาส ทั้งกอด ทั้งหอมดอมดมอยู่ร่ำไป
เพี๊ยะ!!! ฝ่ามือเรียวฟาดลงต้นแขนของชายหนุ่มจนเสียงดัง เมื่อเธอนั้นถูกขโมยหอมแก้มต่อหน้าเด็กหญิงและนึกอายไม่น้อย
"พี่เจ!!...นี่ต่อหน้าน้องไอติมนะ พี่บ้าไปแล้วหรือไง!" หญิงสาวหันไปต่อว่าแต่ไม่ทีท่าที่ชายตัวสูงจะสะทกสะท้าน กลับก้มมองต่ำไปยังลูกสาวตัวเล็กด้วยรอยยิ้มยียวน
"คิก คิก .... คูมพ่อชอบแก้มพี่แนนใช่ไหมคะ ห๊อมหอมเนอะคูมพ่อเนอะ.....น้องไอติมชอบ" เด็กหญิงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ใช้มือเล็ก ๆ ปิดปากแต่สายตายังคงมองไปที่ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่วางตา
"ช่ายยยยย แก้มพี่แนนห๊อมหอม" ชายหนุ่มก้มมองแล้วพูดกับลูกสาวอย่างเข้าขา ก่อนจะใช้สายตามองไปยังหญิงสาวที่ยืนมือจับแก้มฝั่งที่ถูกสัมผัสอย่างเขินอาย
"ไม่คุยด้วยแล้ว!.....ทั้งพ่อทั้งลูกเลย ชิ!! ไปเอาน้ำดีกว่า" หญิงสาวที่อายอย่างมากพูดขึ้นด้วยความเคอะเขิน และย่ำเท้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจที่จะรอเด็กหญิงที่ร้องขอไปด้วย
"อ้าว....คูมพ่อคะพี่แนนทิ้งน้องไอติม" เด็กหญิงยืนเอ๋ออย่างงวยงงเมื่อหญิงสาวนั้นลืมเธอ
"วิ่งตามสิคะ...แต่ระวังล้มนะคะ" ผู้เป็นพ่อบอกกล่าวพร้อมใช้มือดันหลังเด็กหญิงเบา ๆ อย่างส่งสัญญาณ
"พี่แนนนนนน รอน้องไอติมด้วยค่ะ" เด็กหญิงตัวกลมวิ่งแจ้นออกจากห้องทำงานโดยมีคุณพ่อเจเปิดประตูให้ ขาวิ่งสับไวปากก็ร้องตะโกนเรียกขานตามหลังหญิงสาว
...ชายหนุ่มยืนมองตามหลังลูกสาวและเธอที่เพิ่งเดินออกไป มองหญิงทั้งสองด้วยความรักและอบอุ่น หัวใจที่ไม่คิดจะมีใครมานานนับสี่ปี แต่บัดนี้เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้ใกล้ชิดกับมนพิชชา นักศึกษาฝึกงานที่เหมือนโชคชะตานั้นนำพาให้พวกเขามาเจอกัน......