สามี

สามี(34)
"วันนี้ที่โรงเรียนสนุกไหมคะ?" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามเมื่อทั้งสองนั้นลงจากรถจอดนิ่งสนิท
"สนุกและก็ไม่สนุกค่ะ" เด็กหญิงพูดเสียงแผ่วเมื่อยามเช้าที่ไร้ครูผู้ดูแลนั่งอยู่ในห้อง แต่เธอนั้นกลับถูกเพื่อนกลั่นแกล้งจึงทำให้เธอไม่สนุก แต่เพียงเป็นอารมณ์ชั่วครู่เท่านั้นเพราะเธอมีเด็กชายผมสีทองนั้นเป็นเพื่อนปลอบใจ และไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดเวลาที่เด็กหญิงโดนกลั่นแกล้งไม่ยักมีใครจะเห็น และเธอก็ไม่คิดจะฟ้อง
"ทำไมล่ะคะ...บอกพ่อได้ไหม?" ผู้เป็นพ่อหยุดเดินแล้วก้มมองลูกสาวอย่างจับสังเกต
"ของเล่นน้อยค่ะคูมพ่อ ไม่เยอะเหมือนที่บ้าน น้องไอติมเลยไม่สนุกสักนิด" เด็กหญิงบอกกล่าว
"แน่ใจนะ...ไม่มีอะไรแน่นะ"
"ไม่ค่ะ....ว่าแต่คูมพ่อยังไม่ตอบที่น้องไอติมถามเลยนะคะ" เด็กหญิงที่นึกได้ว่าสิ่งที่เธอถามผู้เป็นพ่อก่อนหน้า ถามด้วยความเดียงสา ผู้เป็นพ่อยังไม่ให้คำตอบแก่เธอ
"คำถามอะไรคะ? พ่อลืมแล้ว" ผู้เป็นพ่อย้อนถามพร้อมกับเดินจับมือลูกสาวเข้ามาในอาคารสำนักงาน
"โธ่คูมพ่อ.....ทำไมลืมล่ะคะ" เด็กหญิงโอดครวญหน้ายู่อย่างน่ารัก ขาเล็ก ๆ ก็เดินเคียงก้าวไปพร้อมผู้เป็นพ่อ ปากก็พร่ำบ่นไปตามประสา
"เอ้า ก็พ่อลืมจริง ๆ....ไหน ๆ พ่อก็ลืมแล้วไม่ต้องตอบหรอกเนอะ" ผู้เป็นพ่อรู้แก่ใจว่าสิ่งที่ลูกสาวถามนั้นเขายังจำมันได้ดี แค่ตอนนี้มันเขินเกินกว่าเขาจะให้คำตอบ แค่คิดย้อนไปภาพของการจูบหญิงสาวที่ลูกสาวพูดถึงก็ทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวทันที
"คูมพ่อขี้โกงอ่ะ" เด็กหญิงโต้ตอบผู้เป็นพ่ออย่างเง้างอน
"พ่อขอหยุดพูดแป๊บนะ...พ่อเหนื่อยคอแห้งหมดแล้ว ไอติมชวนพ่อคุยจะมีเสียงคุยงานไหมน้อ" ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นอย่างแซวลูกสาว
"น้องไอติมก็เริ่มคอแห้งแล้วค่ะ แค่ก ๆ" เด็กหญิงพูดเสริมเมื่อเธอนั้นรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการที่พูดไม่ยอมหยุด หากผู้เป็นพ่อไม่ทักท้วงเธอก็คงยังจะพูดต่อไปเมื่อความสงสัยก่อเกิด
"พูดไม่หยุดเห็นไหมล่ะ คอแห้งเลย" ผู้เป็นพ่อพูดแซวอย่างติดตลก
"รีบเดินกันเถอะค่ะคูมพ่อ น้องไอติมหิวน้ำหวานอร่อย ๆ แล้ว" เด็กหญิงเอ่ยชวนอย่างน่าเอ็นดู คำพูดที่เดียงสาน่ารักทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นมีรอยยิ้มเสมอ
.
.
"พี่แจงสวัสดีค่ะ" เด็กหญิงที่เดินมาพร้อมกับผู้เป็นพ่อยกมือไหว้และกล่าวทักทายเสียงใส
"สวัสดีค่ะน้องไอติม...วันนี้มากับคุณพ่อด้วย" เลขาสาวกล่าวทักทาย
"พี่แนนล่ะคะ?" เด็กเอ่ยถามเมื่อสายตาที่มองไปไม่เห็นคนที่เฝ้ารอคอยที่จะพบเจอ ที่นาน ๆ ทีเธอจะได้มาพบ
"พี่แนนไปห้องน้ำ โอ๊ะ! นั่นไงมาพอดี" เด็กหญิงหันไปมองตามมือที่ชี้เป้า เด็กหญิงก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ
 
หญิงสาวที่สายตามองเห็นผู้เป็นนายยืนอยู่ใกล้โต๊ะทำงาน ทำให้เธอนั้นเขินอายกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่เขานั้นจูบเธอจนแทบหลบสายตาไม่ทัน จนต้องหันเหความสนใจมาที่เด็กหญิงตัวน้อยที่เรียกเธอเสียงดัง
"พี่แนนขา" เด็กหญิงวิ่งไปกอดเอวของหญิงสาวเร็วไว เธอดีใจกับการที่ได้เจอหญิงสาว
"ว่าไงคะ..." หญิงสาวย่อตัวลงต่ำจนเสมอเด็กหญิง ฝ่ามือเรียวลูบหัวอย่างเอ็นดู
"น้องไอติมคิดถึง คิดถึงพี่แนนสุด ๆ ไปเลยค่ะ"
"ปากหวานอีกแล้ว" แนนยีหัวของเด็กหญิงเบา ๆ เมื่อเธอนั้นช่างสรรหาคำพูดหวานเอาใจ
"ไอติมไปได้แล้วลูก เดี๋ยวจะได้ทำการบ้านแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า" ผู้เป็นพ่อย้ำเตือนกับสิ่งที่ลูกสาวนั้นต้องทำประจำในทุกเย็น
"อ่อพี่เจแจงลืม...เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วลูกค้าโทรมาขอเลื่อนนัดเย็นนี้เป็นพรุ่งนี้ช่วงบ่ายสองนะคะ ลูกค้าบอกมีธุระด่วน" เลขาสาวกล่าวรายงาน
"อ่อโอเค...ขอบใจมากแจง...ไอติมไปกันลูก" ผู้เป็นพ่อเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่เด็กหญิงยังคงเล่นกับพี่แนนของเธอ มือเล็ก ๆ จับประคองใบหน้าสวยแล้วใช้ปากเล็ก ๆ จุ๊บปากสวยที่เคลือบด้วยลิปสติกที่ชมพูอ่อนสดใสเล่นไปพรางอย่างหยอกเย้า
"ค่าคูมพ่อขา" เด็กหญิงตอบรับผู้เป็นพ่ออย่างรับรู้ "พี่แนนน้องไอติมไปทำการบ้านก่อนนะคะ" แล้วหันมาพูดร่ำลากับพี่แนนของเธอก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อที่ยืนรอตรงประตูห้อง
 
...ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยด้วยฝีมือคุณพ่อคนเก่ง การอาบน้ำที่ค่อนข้างใช้เวลาเพราะลูกสาวนั้นมัวแต่เล่น จนต้องมีการข่มขู่แอบอ้างถึงคนที่เด็กหญิงนั้นเฝ้ารอคอยมาพบเจอ
"น้องไอติมใส่ชุดเจ้าหญิงสวยไหมคะคูมพ่อ" เด็กหญิงเอ่ยถามความเห็นเมื่อเธอนั้นปะแป้งสวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงฟูฟ่องเรียบร้อย พร้อมแล้วกับการที่จะทำการบ้าน
"สวยสุด ๆ...น้องไอติมทำการบ้านได้แล้วลูก เดี๋ยวพ่อจะทำงาน ทำคนเดียวเป็นไหมระบายสีตามจำนวนตัวเลข" ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นอย่างเอาใจและทิ้งท้ายด้วยการสั่งการ
"ทำเป็นค่ะน้องไอติมตั้งใจเรียนมากๆ ไม่อยากโง่เป็นควาย คิกคิก"
"หืม...ใครบอก"
"ไม่มีค่ะน้องไอติมได้ยินพี่ที่โรงเรียนพูดเลยจำมา...พูดได้ไหมคะคูมพ่อ มันไม่เพราะเหรอ" เด็กหญิงมองหน้าพ่อที่เหมือนสงสัย เธอจึงเอ่ยถามไปเมื่อความไม่ประสาจึงคิดว่าคำพูดของเธอนั้นควรหรือไม่
"พูดได้ค่ะแต่พ่อว่ามันไม่ค่อยน่ารักนะ"
"โอเคค่ะงั้นน้องไอติมจะไม่พูดอีก"
"เก่งมากไปทำการบ้านนะคะ...ไม่เข้าใจก็ถามเดี๋ยวพ่อมาบอก ขอจุ๊บทีหนึ่ง" ผู้เป็นพ่อว่ากล่าวก่อนจะกดจมูกสูดดมความหอมจากพวงแก้มที่ปะแป้งจนใบหน้ากลม ๆ นั้นขาวนวล
ทั้งพ่อและลูกต่างแยกย้ายกันทำหน้าที่ของตัวเอง สายตาของผู้เป็นพ่อก็จ้องมองเอกสารที่คั่งค้าง ส่วนลูกสาวก็ตั้งใจกับการทำการบ้านและระบายสีอย่างที่เธอนั้นชอบ....ความวัยเด็กที่ยังคงชอบเล่นเด็กหญิงเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อและเธอก็ลุกเดินออกจากห้องไป
"พี่เเนนขา" เด็กหญิงเดินไปยังโต๊ะเลขาหน้าห้องตรงดิ่งไปยังพี่แนนของเธอ
"มีอะไรคะ?" หญิงสาวตอบรับด้วยน้ำเสียงที่หวานหยด
"คูมพ่อให้ตามพี่แนนไปหาค่ะ" ไม่รู้อะไรทำให้เด็กหญิงคิดโกหกทั้งที่พ่อของเธอนั้นไม่ได้สั่งสักนิด
"อ๋อค่ะ...มาตามเองเลยเหรอปกติคุณพ่อจะโทรศัพท์ออกมาหาพี่แจงนะ"
"เอ่อ...คูมพ่อขี้เกียจค่ะ" เด็กหญิงแอบอ้างและแนนก็เชื่อสนิท คิดว่าเด็กหญิงที่เดียงสานั้นเสนอตัวมาตามก็เป็นได้
"งั้นพี่แนนไปพบคุณพ่อน้องไอติมก่อนนะคะ...ไปพร้อมพี่แนนไหม?" หญิงสาวเอ่ยชวน
"ไม่ค่ะจะเล่นกับพี่แจงคนสวย" เด็กหญิงพูดขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
"อ่าโอเค"
.
.
"พี่แจงขา...น้องไอติมมีเรื่องเล่าให้ฟัง" ทันทีที่แนนเดินหายเข้าไปในห้องทำงานของพ่อเจ เด็กหญิงตัวแสบก็เรียกขานเลขาสาว
"มีเรื่องอะไรคะ โดนเพื่อนแกล้งที่โรงเรียนเหรอ" เเจงเออออห่อหมกตามเด็กหญิง เพราะเธอนั้นเดียงสาอย่างน่ารัก
"มานั่งในนี้ค่ะ...เดี๋ยวคูมพ่อจะตีตูก" เด็กหญิงคลานเข่ามุดเข้าไปใต้โต๊ะทำงานพร้อมกับเรียกแจงเข้าไปด้วย
"พี่แจงด้วยเหรอ พูดตรงนี้ได้ไหมอ่ะ"
"ไม่ได้ค่ะ เข้ามาค่ะพี่แจง" เด็กหญิงตัวแสบกวักมือเรียกด้วยความน่ารัก...และเเจงก็จำยอมทำตามที่เด็กหญิงนั้นบอก
"ไหนมีอะไร?" คนตัวโตกับคนตัวเล็กนั่งอยู่ใต้โต๊ะทำงาน เด็กหญิงมองหน้าของแจงแล้วยิ้ม ก่อนที่มือเล็ก ๆ จังอังตรงหูของแจงแล้วพูดอย่างกระซิบกระซาบแผ่วเบา
"น้องไอติมเห็นคูมพ่อกับพี่แนนตูตุ๊บกัน...คูมพ่อทำตามน้องไอติม คิกคิกคิก" เด็กหญิงเล่าเหตุการณ์ที่เห็นเต็มสองตาสู่เลขาหน้าห้องฟัง สิ่งที่แจงได้ยินทำให้ต้องหันมองหน้าเด็กหญิงคอแทบเคล็ด
"ตอนไหนคะ...อำพี่แจงเล่นอะเปล่า"
"จริง ๆ ค่ะ เห็นเมื่อวานตอนเลิกโรงเรียน" เด็กหญิงชี้แจงด้วยสีหน้าที่จริงจัง เมื่อแจงนั้นพูดหยั่งเชิง
"น้องไอติมหลอกพี่แจงแล้ว"
"งื้อน้องไอติมไม่ได้หลอกนะคะ พูดจริง ๆ" เด็กหญิงโอดครวญหน้ายู่ย่นเมื่อสิ่งที่เธอพูดนั้นพี่แจงไม่คิดจะเชื่อ ทั้งที่ในใจของเลขาสาวนั้นคิดเชื่อไปมากแล้ว
"พี่แจงว่าเราออกจากใต้โต๊ะกันดีกว่า ไปกินขนมอร่อยๆ ที่ห้องครัวไหมพี่แจงมีขนมเยอะแยะเลย"
"โอเคไปกันเลยค่ะ"
เลขาสาวรีบหาข้ออ้างทั้งที่แอบคิดตามกับสิ่งที่เด็กหญิงนั้นพูดบอก...เด็กไม่โกหกอันนี้เธอเชื่อและมันก็ทำให้เธอนั้นแอบยิ้มในใจกับสิ่งที่ได้ฟัง ยินดีหากผู้เป็นนายที่ไม่เคยคิดมีใครมานานจะกลับมามีหัวใจชุ่มฉ่ำอีกครั้ง