สามี

สามี(29)
 
"คูมพ่อขา...น้องไอติมแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ พี่จอยมัดผมให้ส๊วยสวย..." เด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกพี่เลี้ยงจัดการแต่งด้วยชุดนักเรียน ทรงผมที่ถูกมัดอย่างน่ารักโอ้อวดกับผู้เป็นพ่อ
 
"ว๊าว...สวยจริง ๆ ด้วย" ผู้เป็นพ่อสำทับกล่าวชมอย่างเอาใจลูกสาว
 
"น้องไอติมสวยกว่าพี่แนนไหมคะคูมพ่อ~~~" เด็กหญิงเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อที่ตัวสูงแล้วถามความเห็น
 
"อืม~~~ สวยกว่าไหมน้า" คุณพ่อเจนั่งยอง ๆ ลงต่ำให้เสมอลูกสาวพร้อมกล่าวอย่างครุ่นคิดด้วยความไม่จริงจัง แค่อยากแกล้งเธอเล่นเพราะเด็กหญิงนั้นชมที่สุดคือคำชมจากผู้เป็นพ่อที่เธอรัก
 
"ไม่สวยเหรอคะ?..." เด็กหญิงย้อนถามเมื่อรออยู่นานไม่ได้คำตอบตามที่ตั้งใจ
 
"ถ้าพ่อบอกว่าพี่แนนสวยกว่าได้ไหม?" คุณพ่อเจเอ่ย
 
"ไม่ได้ค่ะ!" เด็กหญิงตอบสวนขึ้นทันที
 
"อ้าว~~~เเล้วหนูถามพ่อทำไมคะเนี้ย"
 
"อยากให้คูมพ่อชม...คิก คิก" เด็กหญิงใช้มือเล็ก ๆ ปิดปากแล้วปล่อยเสียงหัวเราะออกมาต่อหน้าผู้เป็นพ่ออย่างอารมณ์ดี
 
"ลูกสาวพ่อสวยที่สุดอยู่แล้ว...ไปโรงเรียนกันดีกว่าเนอะ" ผู้เป็นพ่อที่พูดเอาใจลูกสาว พร้อมกับโอบอุ้มเธอแนบชิดอก
 
"ไม่ค่ะไม่...ไม่อุ้มน้องไอติมจะเดินเองค่ะ" เด็กหญิงทักท้วงด้วยหน้าตาตื่น
 
"ปกติชอบให้พ่ออุ้มไม่ใช่เหรอ?" ผู้เป็นพ่อทักท้วงและย่อเข่าเพื่อวางลูกสาวตัวน้อยให้ยืนพื้นตามที่เธอนั้นร้องขอ
 
"น้องไอติมโตแล้ว...พี่แนนบอกว่าโตแล้วต้องเดินเอง จะได้ออกกำลังกายไปด้วย น้องไอติมจะได้สวย ๆ กว่าเดิม ตัวจะสูง ๆ" เด็กหญิงเล่าเรื่องราวเป็นฉาก ๆ อย่างฉะฉาน คำพูดที่แสนบริสุทธิ์ หลุดออกมาจากปากเล็ก ด้วยทีท่าน่าเอ็นดูจนผู้เป็นพ่อนั้นลอบยิ้ม
 
"พี่แนนอีกแล้ว...รักพี่แนนมากว่าพ่อแล้วล่ะมั้งเนี้ย" ผู้เป็นพ่อจับหัวลูกสาวโยกไปมาแล้วแสดงทีท่าดั่งคนน้อยใจ
 
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคูมพ่อ...ไอติมรักคูมพ่อเท่าฟ้า" เด็กหญิงเดินเข้าใกล้ วงแขนเล็กโอบกอดต้นขาของคุณพ่อเจ ใบหน้ากลม ๆ เงยมอง ปากเล็กก็พร่ำพูดอย่างเอาใจ แก้ต่างในคำพูดของพ่อเพราะเธอกลัวคนเป็นพ่อนั้นเสียใจ ด้วยกิริยาที่พ่อแสดงสีหน้าออกมา
 
"จริงเปล่า?" คนเป็นพ่อย้อนถาม
 
"จริงสิคะ...น้องไอติมไม่โกหก เดี๋ยวตกนรก" เด็กหญิงเอื้อยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
 
//โรงเรียนอนุบาล//
 
"ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่ง" ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกเมื่อมาส่งลูกสาวถึงหน้าห้องเรียน
 
"ค่ะ...เจอกันตอนเย็นค่ะคูมพ่อ" เด็กหญิงโบกมือลาผู้เป็นพ่อ เดินสะพายกระเป๋านักเรียน เดินเข้าห้องเรียนด้วยรอยยิ้ม เก็บกระเป๋านักเรียนเข้าตู้ประจำด้วยตัวเองก่อนจะมานั่งเล่นของเล่นเพื่อรอเวลาทำกิจกรรมยามเช้า
 
สถานที่ใหม่ที่เธอเริ่มคุ้นชินจนไม่นึกหวาดกลัว...แต่ก็ยังมีความระแวงเล็ก ๆ ในใจเมื่อเพื่อนหญิงที่เคยเยาะเย้ยเรื่องแม่ยังคงแกล้งพูดให้เธอ
 
"ขอเล่นด้วยได้ไหม?" เสียงใสของใครคนหนึ่งที่เด็กหญิงไอติมไม่ค่อยคุ้นหน้า เด็กชายผมสีทอง ผิวขาว หน้าตาน่ารักแนวลูกครึ่ง มีจุดกระเล็ก ๆ บนแก้ม เด็กหญิงจ้องมองด้วยความสงสัย
 
"เป็นใครเหรอ?" เด็กหญิงย้อนถาม
 
"เป็นนักเรียน" เด็กชายตอบกลับพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามของเด็กหญิงไอติม
 
"ไอติมก็เป็นนักเรียน...เล่นด้วยกันสิ" เด็กหญิงเอ่ยชวน แม้เธอจะไม่รู้ว่าเด็กชายผมทองคือใคร แต่ด้วยน้ำใจที่เธอมีจึงไม่ปฏิเสธคำขอของเขา
 
"เราชื่อเจท....ไม่มีเพื่อนเลยคุณแม่พามาส่งวันที่สอง" เด็กชายเจทเล่าสู่เด็กหญิงฟังอย่างฉะฉาน
 
"ชื่อไอติมแต่กินไม่ได้...เป็นคนไม่อร่อย คิก คิก" เด็กหญิงที่อารมณ์ดีพูดขึ้นอย่างติดตลก...คำพูดที่ใสซื่อที่ไม่รู้ว่าเธอนั้นคิดออกมาได้ยังไง?
 
"เจทขอเป็นเพื่อนกับไอติมได้ไหม?"
 
"ได้สิ" เด็กหญิงตอบรับและยินดีมาก ๆ ที่กำลังมีเพื่อนใหม่
 
"กินขนมไหม เจทมีขนมมาด้วยนะ" เด็กชายผมทองที่ตื่นเต้นที่มีเพื่อน เอ่ยชวนเด็กหญิงกับสิ่งที่เขานั้นมีติดตัวมา
 
"กินตอนเที่ยงไอติมอิ่มแล้ว...คูมพ่อไอติมบอกว่าต้องกินข้าวก่อนค่อยกินขนมได้"
 
"เดี๋ยวตอนเที่ยงเจทจะแบ่งไอติมนะ"
 
"ได้สิ....แต่วันนี้ไอติมไม่มีขนมมาคงแบ่งให้เจทไม่ได้" เด็กหญิงพูดเสียงเศร้า เมื่อเธอนั้นตอบแทนคืนเขาไม่ได้
 
"เจทมีเยอะ...เดี๋ยวเอามาแบ่งไอติมบ่อย ๆ"
 
"เจทใจดี" เด็กหญิงยิ้มกับเพื่อนใหม่ เธอคุยกับเจทได้อย่างเต็มคำและมีความสุข วันนี้ต่างจากทุกวันเมื่อมีเจทเข้ามาเป็นเพื่อน ที่ปกติเด็กหญิงจะนั่งเล่นเพียงลำพัง...
 
"ก็เจทเป็นเพื่อนไอติมแล้ว"
 
"เพื่อนกันต้องแบ่งกัน"
((ฮ่าฮ่าฮ่า))