สามี

สามี(28)
"จุ๊บดูสิคะคูมพ่อ...นุ่มนะเชื่อไอติม" เด็กหญิงคะยั้นคะยอเมื่อผู้เป็นพ่อนั้นกำลังเขินอายหน้าแดง แต่คงไม่เท่าหญิงสาวที่ตอนนี้หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก เมื่อเด็กหญิงนั้นพูดบอกผู้เป็นพ่อ
"ไอติมหนูอยู่เฉย ๆ ก่อนได้ไหมคะ...เห็นไหมพี่แนนเจ็บเลย ดูสิหน้าพี่แนนแดงมาก" ผู้เป็นพ่อที่เห็นความเคอะเขินของหญิงสาว ทำเอาหัวใจชายวัยสามสิบเอ็ดนั้นสั่นไหว แต่ก็ไม่วายที่จะแหวเเซวเมื่อเห็นเธอนั้นหน้าแดงอย่างเขินอาย ยิ่งเห็นอาการที่ดูน่ารักยิ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นเริ่มจะหลงใหลและอยากมองไปเรื่อย ๆ
"โอ๋ ๆ พี่แนนน้องไอติมขอโทษค่ะ....ฟู่ว หายเจ็บเเล้ว" เด็กหญิงที่ได้ยินผู้เป็นพ่อพูดถึงอาการของหญิงสาว จนเด็กหญิงนั้นหันไปสนใจแนนที่เขินอาย มองหน้าเด็กหญิงด้วยรอยยิ้มอ่อน
"เก่งจังเลย ตัวเล็กแค่นี้ทำให้พี่แนนหายเจ็บ"
"ไอติมไม่กวนพี่เเนนนะคะ...เดี๋ยวทายาไม่เสร็จ" ผู้เป็นพ่อเอ่ยทัก เมื่อเสียเวลานานแล้วกับการที่ลูกสาวที่ช่างเจรจานั้นพูดขัด
มือหนาเชยคางของหญิงสาวให้หันมาประจันหน้า ก่อนจะบรรจงกดซับสำลีทายาลงบาดแผล เธอไม่ปฏิเสธต่อการกระทำที่อ่อนโยนนี้ แต่มันกลับทำให้เธอนั้นสั่นไหว ยิ่งได้มองหน้าชายหนุ่มใกล้ก็ยิ่งหัวใจเต้นตึก ๆ....ผู้เป็นพ่อบรรจงทายาส่วนลูกสาวตัวน้อยก็ขยันพ่นเป่าปากเพื่อบรรเทาอาการเจ็บเเสบให้แก่หญิงสาว
"น้ำลายเต็มหน้าพี่แนนแล้วมั้งคะไอติม" ผู้เป็นพ่อไม่วายที่จะพูดดักการกระทำของลูกสาว แต่ก็ทักไปตามประสาเกรงว่าหญิงสาวจะนึกรำคาญเสียมากกว่าที่เด็กน้อยนั้นยุ่มย่ามกับเธอมากจนแทบเป็นเงาตามตัว
"ไม่เห็นจะมีเลยค่ะ.....น้องไอติมเป่าช่วยพี่แนนไงคะจะได้หายไว ๆ มาเล่นกับไอติม" เด็กหญิงให้เหตุผลหัวเล็ก ๆ เอียงส่ายไปมาอย่างน่ารัก ปากก็พร่ำพูดไปพราง
"เสร็จแล้ว...แนนทานยาแก้ปวดตามด้วยนะ เพราะคงจะปวดตัวเนื้อตัวแน่" ชายหนุ่มยื่นยาให้พร้อมแก้วน้ำ
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรับยาพร้อมกับแก้วน้ำที่ยื่นอยู่ตรงหน้า พรางส่งยิ้มอ่อนแก่เขา
"กินเลยค่ะพี่แนน ยาคูมพ่อดีสุด ๆ กินแล้วพรุ่งนี้หายเลย" เด็กหญิงพูดเสริมด้วยท่าทางจริงจัง
"จ้า..." แนนที่อมยิ้มกับคำพูดฉอเลาะก่อนจะยัดเม็ดยาเข้าปากแล้วตามด้วยน้ำดื่มจนหมดแก้ว
"อี๋....ไม่ขมเหรอคะพี่แนน" เด็กหญิงตามหน้าหยีไหล่เล็ก ๆ สองข้างกระดกจนแทบชิดแก้ม
"ไม่ขมเลยค่ะ" หญิงสาววางแก้วน้ำลงกับพื้นโต๊ะพรางว่ากล่าว
"เเนนกลับไปพักเลยนะ....วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอก กลับไหวไหม?" ชายวัยสามสิบเอ็ดบอกกล่าว สภาพของหญิงสาวตอนนี้คงไม่น่าจะทำงานไหว และเขาก็เป็นห่วงร่างกายของเธอไม่น้อย ยิ่งรอยฟกช้ำตามร่างกายและใบหน้ายิ่งทำให้เขานั้นหงุดหงิดและนึกห่วง
"แต่ว่าพี่เจบอกมีคุยงานตอนสิบเอ็ดโมง...แนนไหวค่ะ" หญิงสาวรีบบอกกล่าวเมื่อนึกถึงงานที่เขาสั่งก่อนหน้าว่าต้องออกไปพบลูกค้าพร้อมกับแจงเลขาหน้าห้อง
"แต่พี่คงให้แนนไปไม่ได้...." เขาห่วงใยหากเธอเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บมากกว่านี้คงจะรู้สึกไม่ดีเป็นแน่ แค่นี้ชายวัยสามสิบเอ็ดก็ห่วงแทบแย่ เขาแค่อยากให้เธอได้พักผ่อนร่างกายให้หายดี
"..............." หญิงสาวเงียบและจ้องมองหน้าเขา คำพูดที่ได้ยินทำให้เธอนึกตาม ด้วยสภาพที่ไม่น่ามองหากไปพบปะผู้คนคงจะทำให้เขานั้นนึกอาย และอาจจะเสียภาพลักษณ์ของบริษัทก็เป็นได้ "ขอโทษค่ะที่แนนไม่ดูสภาพตัวเอง...ก่อนจะตอบอะไรออก" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างคนน้อยใจ....เมื่อย้อนนึกถึงคำพูดที่ชายหนุ่มนั้นสั่งการ
".............." ชายหนุ่มที่ได้ยินคำพูดทั้งประโยค ทำให้เขาขมวดคิ้วและจ้องมองหน้าหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ คำพูดที่เหมือนเธอนั้นน้อยอกน้อยใจ ซึ่งชายหนุ่มไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรทำให้เธอพูดตอบเขาเเบบนั้น คำพูดที่แอบแฝงความรู้สึกบางอย่างที่ชายหนุ่มสัมผัสได้
"พี่แนนขา เจ็บเเผลเหรอคะ ทำไมหน้าเศร้า" เด็กหญิงที่นั่งบนตักมองเห็นสีหน้าของแนนที่เศร้าลง จนเด็กหญิงตัวน้อยต้องทักท้วง
"เปล่าค่ะ...พี่แนนไม่ได้เจ็บ...น้องไอติมจ๋าถ้าอย่างนั้นหนูนั่งตรงนี้นะคะ...เดี๋ยวพี่แนนจะกลับบ้านแล้ว" หญิงสาวก้มหน้าพูดกับเด็กหญิงพร้อมกับยกเธอให้นั่งลงพื้นโซฟานุ่มนิ่ม มือเรียวลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู...ก่อนจะเงยหน้าชายตามองชายหนุ่มที่นั่งนิ่งไม่ปริปากพูดนอกจากนั่งคิ้วชนกันมองมาที่เธอ...แต่เธอก็ไม่อยากจะสนใจนอกจากเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งเคียงเท่านั้น
"ไม่ค่ะ...พี่แนนอย่าเพิ่งกลับสิคะ อยากอยู่กับพี่แนนต่อ ไอติมไม่ให้พี่แนนกลับ" เด็กหญิงที่ใจสั่นเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวนั้นจะกลับบ้าน ทำให้เธอนั้นต้องห่างกาย เด็กหญิงรีบกอดแขนของเเนนเเน่นพร้อมกับใบหน้าที่แนบชิดกับเรียวเเขนยาวของแนน
"ไม่งอแงนะคะคนเก่ง...อยู่กับคุณพ่อของไอติมเนาะ วันหลังค่อยมาหาพี่แนนใหม่ก็ได้" หญิงสาวให้เหตุผลที่ปลอบและพูดหวังให้เด็กหญิงนั้นเข้าใจ และค่อย ๆ ขยับตัวลุกยืน
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชายหนุ่มที่เห็นเเนนนั้นลุกยืน สติที่งวยงงจึงกลับมาแล้วเอ่ยขึ้นอย่างอาสา จะให้เธอกลับลำพังได้ยังไงแค่เห็นสภาพก็นึกห่วงจนใจไม่อยู่กับเนื้อตัว ความรู้สึกที่มีตอนนี้เขารู้ดีด้วยประสบการณ์ว่ามันคือการตกหลุมรักแน่นอนอย่างไม่คิดปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เจมีนัดลูกค้าเเนนไม่อยากสร้างปัญหาให้กับพี่อีก เดี๋ยวแนนนั่งแท็กซี่กลับได้ค่ะ...ลานะคะ" หญิงสาวกล่าวร่ายยาวพร้อมกับยกมือไหว้อย่างเคารพ ก่อนจะเอี้ยวตัวหันหลังหวังเดินหนี
"เดี๋ยวสิ...." แต่กลับมีมือดีคว้าเเขนของเธอรั้งไว้ จนต้องหันกลับมามองจึงทำให้ชายหนุ่มนั้นปล่อยเเขนของเธอ
"พี่แนน..." เด็กหญิงวิ่งไปกอดเอวของหญิงสาวในเวลาที่ไล่เลี่ยกับผู้เป็นนายที่จับรั้งแขนเธอไว้ "กลับพร้อมกันนะคะ" เสียงเล็ก ๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้ากลม ๆ ที่เงยมองหญิงสาว
"แต่คุณพ่อให้พี่แนนกลับตอนนี้...เดี๋ยวคุณพ่อจะดุพี่แนนนะ" หญิงสาวอวดอ้างต่อคำสั่งให้เด็กหญิงได้รับฟัง จนเด็กหญิงที่ห่วงหญิงสาวกลัวว่าคุณพ่อของเธอจะดุ ทำให้เธอนั้นปล่อยกอดเเนนอย่างจำยอม
"สวัสดีค่ะ...ว๊าย!!" ในขณะที่เเนนกำลังยกมือไหว้อำลา อยู่ ๆ ร่างกายของเธอก็เซถลาล้มเหมือนมีแรงผลักดันจากด้านหลัง แต่โชคดีที่ชายหนุ่มตรงหน้ารับตัวเธอไว้ทัน แต่กระนั้นก็ทำให้เธอต้องตกใจเมื่อริมฝีปากของเธอบรรจบสัมผัสกับกลีบปากหนาของชายหนุ่มที่รับร่างของเธอไม่ให้กระแทกกับพื้น สติที่มีหลุดหายเมื่อได้สัมผัสเรียวปากซึ่งกันและกันไม่ต่างไปจากชายหญิงที่จูบสัมผัส
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาคนทั้งสองนั้นตะลึงงัน ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากอุ่นที่แนบชิดกันทำให้ใจของเธอสั่นระรัว...หัวใจของชายหนุ่มเบื้องล่างก็เต้นโครมครามจนแทบหลุดจากอกไม่แพ้กัน เมื่อได้สัมผัสเรียวปากนุ่มนิ่มของหญิงสาวที่ทำใจเขาสั่นไหว
"ปากพี่แนนนุ่มอย่างที่ไอติมบอกใช่ไหมคะคูมพ่อ" เด็กหญิงตัวน้อยที่มองผู้ใหญ่ทั้งสองนั้นแนบชิดปากกัน เธอนั่งมือค้ำคางจ้องดูแล้วพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสา....จนผู้ใหญ่ทั้งสองนั้นได้สติแล้วดีดตัวลุกออกจากกันเร็วพลันด้วยเขินอาย ที่เกิดเหตุการณ์ล่อแหลมต่อหน้าเด็ก
"แนนกลับก่อนนะคะ...สวัสดีค่ะ" หญิงสาวที่เขินอายจนหน้าแดงรีบเอ่ยปากลาพร้อมก้าวขาเดินเร็วไวออกจากห้องไป มือก็แตะริมฝีปากเบา ๆ อย่างเคอะเขินอาย...เธอจะกล้าสู้หน้าเขาในวันต่อไปได้อย่างไรกับเหตุการณ์ที่ฉุกระหุนี้ก่อเกิด
"ฝีมือไอติมใช่ไหม?" ผู้เป็นพ่อที่มองตามหลังของหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม เขาปลื้มปริ่มที่ได้สัมผัสแนบชิดกับเธอ แม้จะเกิดโดยไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
"ไอติมเปล่าค่ะ...คิก คิก"