สามี

สามี(13)
 
--อีกฟากของเจ--
 
"พี่เจคะ...ห้องประชุมเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ" แนนที่ถูกแจงไว้วานให้มารายงานผู้เป็นนาย บอกกล่าวถึงสิ่งที่เตรียมพร้อมควรค่าแก่เวลาที่เหมาะสม เพราะวันนี้คุณพ่อเจมีนัดคุยรายละเอียดงานกับลูกค้า ที่สนใจว่าจ้างจะทำแอดโฆษณาผ่านโซเชียลมีเดีย
 
"อ่อ โอเคเดี๋ยวพี่ตามไป...ตามพี่ไฟให้พี่ด้วยนะ" เจลุกจากเก้าอี้พร้อมหยิบเสื้อสูทเพื่อความสุภาพพรางเอ่ยปากบอกแนน
 
"พี่ไฟไปรอที่ห้องประชุมแล้วค่ะ" แนนบอกกล่าว
 
"อ่อ...โอเคขอบใจมาก แนนเข้าไปด้วยนะจะได้เรียนรู้งานกับพี่แจง"
 
"ค่ะ"
แนนตอบรับพร้อมกับเดินตามหลังเจออกมาจากห้องทำงาน ร่างหนาที่สูงกว่าสายตาของแนนมองอย่างจับจ้องพิจารณา ผู้ชายหน้าตาดีคนนี้ที่ไม่คิดจะแต่งงานใหม่ ไม่น่าเชื่อผู้ชายเช่นเขาจะยังคงมีอยู่จริง
 
"อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ" ความเผลอเลอคิดไปไกล ทำให้แนนไม่ทันมองว่าคนที่เดินนำหน้านั้นหยุดเดินชะงัก จนเธอนั้นใบหน้าชนเข้ากับแผ่นหลังหนาเต็ม ๆ
 
"เหม่ออะไร ไม่เห็นว่าพี่หยุดเดิน แล้วเจ็บไหมนั่นน่ะ" เจสัมผัสถึงแรงกระแทก รีบหันกลับมาพร้อมกับโอบคว้าร่างเล็กให้มั่นก่อนที่เธอจะเสียหลักล้มพับไปกับพื้น
 
"ขอโทษค่ะพี่ แนนไม่ทันระวัง" เมื่อเห็นแล้วว่าเธอยืนมั่น จึงรีบปล่อยร่างเสลาให้เป็นอิสระทันที พร้อมเอ่ยถามอย่างห่วงใย แม้คำพูดจะดูเรียบง่าย แต่ก็ทำให้หญิงสาวแรกรุ่นเคอะเขินได้ด้วยการใกล้ชิดจนเธอนั้นหน้าแดง
 
"พี่ลืมมือถือ แนนไปเตรียมงานกับพี่แจงเลย เดี๋ยวพี่จะตามไปที่ห้องประชุม" เจว่ากล่าวและสั่งงาน แนนไม่อิดออดที่จะทำงานไม่ว่าจะเยอะมากมายแค่ไหนก็ไม่คิดบ่น เพราะมันย่อมเป็นผลประโยชน์ของเธอในภายภาคหน้า
 
"ค่ะ" เเนนตอบรับแล้วรีบก้มหน้าเดืนจ้ำออกไปทันที สายตาของชายที่อายุมากกว่า ไล่มองตามหลังก่อนจะดึงสติแล้วตั้งหน้าสนใจในสิ่งที่ต้องทำ
 
....ในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากห้องประชุม เเนนที่ออกมาจัดการธุระส่วนตัวก่อนที่จะเริ่มมีการประชุม เธอยืนล้างมือตรงอ่างหลังจากห้องน้ำ บานกระจกใหญ่ที่ใช้ส่อง พร้อมกับสายตาสองคู่ที่จ้องมองมายังเธออย่างมาดร้ายไร้การผูกมิตร
 
....เธอเลือกที่จะมองข้าม พยายามไม่สนใจ ทั้งที่ครุ่นคิดว่าพวกเธอล้วนคิดไม่ดีเป็นแน่
 
("เด็กฝึกงาน....อยากจะเลื่อนขั้นเป็น เมีย!! ท่านประธานเหรอจ๊ะ")
 
สายตาที่ไล่มองแนนตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นสายตาที่หยามเหยียดเเละดูแคลน แต่แนนก็ไม่อยากสนใจ เธอไม่อยากปะทะคารมกับใคร ด้วยเกรงใจสถานที่ทำงาน เลี่ยงที่จะเดินหนีอย่างไม่สนใจ
 
(("เเรดแบบนี้ สงสารพ่อแม่ที่ส่งมาเรียนจัง"))
 
"ไม่ได้ส่งเสีย ไม่ต้อง เสือก!! เสนอหน้ามาสงสารค่ะ" แนนชะงักขาเดินทันทีเมื่อได้ยิน ก่อนจะหันไปโต้ตอบอย่างไม่คิดเกรงใด ๆ แม้จะอายุมากกว่าเธอแต่สมองเท่าจิ๋มมด ไม่จำเป็นที่เธอต้องให้ความเคารพในคนที่ทำตัวไม่น่าเคารพ
 
((กรี๊ดดดดดดดด))
 
เสียงกรีดร้องดุจสัพเวสีที่โหยหวนดังลั่นในห้องน้ำอย่างเจ็บใจ ว่าจบเเนนไม่รีรอต่อความยาว เดินย้ำเท้าออกมาด้วยอารมณ์ฉุน ว่าจะไม่โต้ตอบอะไร แต่ก็อดไม่ได้เลยเมื่อคนเหล่านี้พาดพิงไปถึงบุพการี....