สะ-กด-รัก

            อีกไม่ถึงสองชั่วโมง เวลาจะล่วงเข้าสู่วันใหม่แต่เด็กสาวในชุดนอนลายการ์ตูนสีฟ้ายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ที่กองเรียงแน่นไปด้วยหนังสือท่วมศีรษะ ที่โคมไฟตั้งโต๊ะแบบถนอมสายตา มีแผ่นกระดาษลายการ์ตูนหลากหลายสีเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษแปะไว้
 
            ‘Fighting!!!’
 
            ‘No pain, no gain!’
 
            ‘You can do it!’
 
            ‘At pains to win!’
 
            ‘Break sweat!’
 
            เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะเปิดออก ปรากฏร่างหญิงสูงวัยตัวเล็กรูปร่างผอมบางในเสื้อคอบัวตกแต่งระบายทับด้วยกระโปรงอัดกลีบรอบตัวสีน้ำเงินเข้ม น้ำเสียงใจดีเอ่ยว่า
 
            “คุณหนูคะ เตรียมตัวอาบน้ำไปโรงเรียนได้แล้วค่ะ”
 
           
 
            “ป้างามบอกพ่อว่า แพท อ่านหนังสือโต้รุ่งอีกแล้ว”
 
            เสียงทุ้มกังวานจากคนที่นั่งด้านข้างที่โต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมหินอ่อนสีขาวลายวิจิตรถามเด็กสาวในชุดนักเรียนเสื้อคอบัวสีขาวสะอาดแขนยาวถึงมือที่คอมีผ้าสีน้ำเงินผูกเหมือนเน็กไทสีน้ำเงินสีเดียวกับกระโปรงทรงเออัดจีบพับรอบ ผมยาวหยักศกแบ่งเป็นสองฝั่ง ถักเป็นเปียอย่างประณีตผูกโบว์สีขาวที่ปลายหางเปียทั้งสอง
 
            ใบหน้ารูปไข่จิ้มลิ้มน่ารัก โดดเด่นด้วยดวงตากลมโตและจมูกโด่งปลายรั้นเล็กน้อย หันขวับไปทางคนที่มาเคาะห้องเมื่อเช้า
 
            “ฟ้องคุณพ่ออีกแล้ว”
 
            เด็กสาวกล่าวขณะเคี้ยวกุ้งตัวโตเนื้อหวานจากข้าวต้มกุ้งฝีมืองามจิต อาหารเช้าจานโปรดของปริยาภัทร ทันใดนั้นเด็กสาวก็ลุกขึ้นแล้วพุ่งเช้าหางามจิตที่ยืนคอยดูแลอยู่ตรงนั้น จั๊กจี๋ที่เอวจนหัวหน้าแม่บ้านเก่าแก่จนอีกฝ่ายหัวเราะออกมา
 
            “โอ๊ย คุณหนู ป้าจักจี๋ค่ะ พอแล้วค่ะ ฮ่าๆ พอแล้ว”
 
 
 
            ปฐวี ที่นั่งมองภาพนั้นพลันหัวเราะตามไปด้วย ทุกเช้าในห้องอาหารเล็กแห่งนี้มักอบอวลไปด้วยเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วสดใสและเสียงหัวเราะของเด็กสาวเพียงคนเดียวของบ้านเสมอ เด็กสาวกอดงามจิตเอาไว้แน่นหอมแก้มซ้ายขวาอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนเดินกลับมาจัดการอาหารเช้าในจานต่อ
 
            “ป้างามเค้าไม่ได้ฟ้อง เค้าเล่าให้พ่อฟังเฉยๆ เป็นห่วงลูก ไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว”
 
            “แพท สบายมากค่ะ วันนี้สอบไฟนอลวันสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวกลับมาคืนนี้สัญญาจะนอนยาวววเลยนะคะ”
 
            เด็กสาวผมเปียยิ้มประจบจนปฐวีต้องยอมเหมือนเคย เอื้อมมือไปโยกหัวเบาๆ
 
            “แพทไม่ต้องเครียดมากขนาดนี้ อยากไปเรียนต่อที่อังกฤษพ่อก็หาที่เรียนให้ได้ แพทเกรดดีขนาดนี้ ยูก็รับทั้งนั้น หรืออยากไปออสเตรเลียพ่อก็ไม่ว่า สุขภาพสำคัญนะลูก อย่าหักโหมมาก”
 
            ปฐวีมองบุตรสาวที่เคี้ยวอาหารเช้าตุ้ยๆ แต่ไหนแต่ไรปริยาภัทรเป็นเด็กที่ชอบการเรียนมาก พอได้เกรดดี ได้รางวัลเรียนดีมาตั้งแต่ชั้นประถมปลาย เด็กสาวก็รักษาผลการเรียนมาได้สม่ำเสมอเช่นนั้นมาตลอด แม้เขาและปฐพี น้องชาย จะเพียรย้ำว่าอย่าหักโหมนัก
 
            “แพทอยากเป็นหมอ เป็นฝันของแพทมาตั้งแต่เด็กๆ คุณพ่อก็รู้เหลือเวลาอีกปีเดียวแพทอยากทำให้ได้ค่ะ”
 
            ปริยาภัทรที่ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆพูดอย่างจริงจัง
 
            “พูดถึงเรื่องนี้ คุณพ่อจองคิวติวเตอร์ปิดเทอมนี้ให้แพทหมดแล้วใช่ไหมคะ”
 
            เด็กสาวถามอย่างกระตือรือร้น
 
            “ครบแล้ว แต่ครูภาษาอังกฤษขออนุญาตลา ครูแก้วกำลังจะคลอดน้อง”
 
            แก้วตา เป็นติวเตอร์ส่วนตัวของปริยาภัทรมาทุกช่วงปิดเทอม เธอทำงานเป็นครูประจำที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งแต่ฤดูร้อนปีนี้ต้องขอลาเพราะมีกำหนดคลอดลูกคนที่สอง
 
            “ว้า อดเรียนกับครูแก้วเลยแต่แพทก็เข้าใจค่ะ อันที่จริงก็อยากจะขอคุณพ่อเปลี่ยนครูอยู่แล้ว”
 
            ปฐวีหันมาทางลูกสาวเป็นเชิงถาม
 
           
 
“ไม่ใช่ว่าครูแก้วสอนไม่ดีนะคะ แต่ข้อสอบเข้ามหาลัยทั้ง *GAT ทั้งเก้าวิชาสามัญมันยากกกมาก สองสามปีหลังมีออกเป็นกลอนด้วย คนที่สอนให้กระจ่างได้ต้องเจ๋งมากๆ คุณพ่อลองดูให้แพทได้ไหมคะ”
 
เธอเกาะแขนปฐวี กิริยาอาการอ้อนเวลาอยากได้อะไรที่ทำประจำตั้งแต่ยังเด็กและมีเรื่องเดียวเสมอที่เธอเอ่ยปากขอคือเรื่องเรียน
 
“ได้อยู่แล้ว พ่อจะจัดการให้เร็วที่สุดแต่ถ้าแพทไปเจอใครถูกใจก็มาบอกพ่อได้นะ พ่อจะคุยกับเขาให้”
 
“เย่! ขอบคุณนะคะ งั้นแพทไปแล้วนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”
 
ปริยาภัทรเห็นคนขับรถประจำตัวมายืนรอ เธอชอบไปนั่งอ่านหนังสือก่อนเรียนบทเรียนวันนั้นตั้งแต่เช้าเสมอ เวลาที่เรียนจะได้เข้าใจมากยิ่งขึ้น เธอมีความตั้งใจจริงจังแน่วแน่ว่าอยากสอบตามระบบปกติเป็นหมอให้ได้ เด็กสาวเข้ามากอดและหอมแก้มผู้เป็นบิดาอย่างที่ทำทุกวันและรีบวิ่งไปขึ้นรถโดยมีงามจิตตามไปติดๆ
 
ปฐวีกดโทรศัพท์ออกหาน้องชายทันที
 
“ดิน มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย เรื่องครูของแพทน่ะ”
 
 
*General Aptitude Test