ใต้รัตติกาล

เนื้อหมูสีชมพูมีมันแทรกถูกวางนาบลงไปบนกระทะสีเงินมีรูเจาะ นลินใช้ช้อนที่เว้าลงเป็นทรงกลมคล้ายช้อนตวงอันเป็นเอกลักษณ์ของร้านหมูกระทะแห่งนี้ขูดหมูสับปรุงรสที่ผสมกุ้งสับและเห็ดหอมสับจนเนียนเป็นเนื้อเดียวกันในถ้วย ทำเป็นก้อนกลมแล้วปล่อยลงในน้ำซุปที่กำลังเดือดส่งกลิ่นหอม เธอตักผักบุ้ง เต้าหู้ไข่และเนื้อหมูก้อนที่สุกได้ที่ให้ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม
 
"ขอบคุณครับ" 
 
ภาณุคีบเนื้อหมูที่สุกกำลังดี ขอบเกรียมสีทองได้ที่วางลงใส่จานของนลินหลายชิ้น
 
"ขอบคุณค่ะ" 
 
หญิงสาวคีบหมูเข้าปาก ขณะที่ใช้ช้อนส้อมแกะกุ้งเผาตัวใหญ่ให้ชายหนุ่มอย่างคล่องแคล่วจนภาณุเอ่ยปากชม
 
"บัวเก่งจัง พี่ใช้มือเป็นอย่างเดียว"
 
"บัวเดินทางกินอาหารโรงแรมบ่อยไงคะ ใช้มือก็ดูเสียมารยาทเลยใช้ช้อนส้อมจนโปร ไม่งั้นอดกิน"
เธอยิ้มบอกเขาแก้มตุ้ย ภาณุหัวเราะ มองภาพตรงหน้าอย่างรื่นรมย์ เธอวางกุ้งเผาที่แกะเปลือกออกหมดจดใส่จานให้เขาเพิ่มอีกสองตัว
 
"พอแล้วครับ บัวกินเองบ้าง แกะให้พี่จนจะหมดแล้ว"
 
"บัวจำได้ว่าพี่ณุชอบ น้ำจิ้มซีฟู้ดที่นี่อร่อยดีนะคะ แต่บัวคิดถึงน้ำปลาหวานกับสะเดาที่เราเคยกินกัน ตอนเด็กๆนี่เราแย่งกันกินสนุกดี"
 
นลินยิ้มตาหยีเมื่อนึกถึงภาพความสุขยามวัยเยาว์ 
 
"พี่ก็คิดเหมือนกันเลย เอาไว้พี่พาบัวไปกินข้าวที่บ้านพี่นะ ให้แม่พี่ทำน้ำปลาหวานสะเดาให้"
 
"เกรงใจค่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณป้าเหนื่อย"
 
เธอโบกไม้โบกมือ แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไร นลินก็พูดต่อว่า
 
"ให้บัวซื้อกุ้งสดๆแล้วเราไปช่วยกันจุดเตาถ่านเผา ช่วยกันเจียวหอมแดงช่วยคุณป้าดีกว่า เราถึงวัยที่ต้องดูแลท่านแล้วค่ะ"
 
ภาณุหัวเราะถูกใจในคำตอบ ในหัวใจเกิดกระแสความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งอ่อนหวาน 
จังหวะนั้นพนักงานสาวสวยในชุดรัดรูปมีลายพิมพ์ยี่ห้อเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชื่อดังก็เข้ามาเสิร์ฟเนื้อย่างเสียบไม้ อีกหนึ่งเมนูเด็ดของร้านหมูกระทะแห่งนี้ 
 
"ขอบคุณนะคะ"
 
นลินหันไปกล่าวกับสาวสวยที่ทิ้งสายตามองคนที่นั่งตรงข้ามเธออย่างเปิดเผยแต่ดวงตาคมนั่นกลับจ้องอยู่ที่หญิงสาวตรงหน้าที่ทำท่าตื่นเต้นกับเนื้อย่างหอมหวน เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป เงยหน้าขึ้นมายิ้มกับเขา พยายามจะเลื่อนจานให้
 
"พี่ณุ น่ากินมากกก หยิบถึงไหมคะ"
 
ในมือเขามีตะเกียบกับที่คีบเนื้อหมู
 
"ขอพี่คำนึง"
 
เขาอ้าปากโน้มตัวมาหา นลินก็ส่งเนื้อย่างเข้าปากให้เขากัดเข้าไปคำใหญ่ สาวสวยที่ยืนอ้อยอิ่งเติมน้ำแข็งและเครื่องดื่มเห็นดังนั้นก็สะบัดหน้าพูดพึมพำหันตัวผละออกมา
 
"คนอะไร หล่อซะเปล่า ดันตาถั่วมองแต่ยัยหมูนั่น"
 
 
ภาณุขมวดคิ้วทันที เขาวางที่คีบกับตะเกียบลงแล้วพูดเสียงเข้ม
 
"เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะครับ"
 
พนักงานสาวสวยหันมาหน้าตกใจ 
 
"ใช่ ผมถามคุณ ว่าคุณพูดว่าอะไร"
 
สีหน้าและเสียงของชายหนุ่มเข้มขึ้นตามอารมณ์
 
"เปล่านี่คะ ไม่ได้พูดอะไรค่ะ"
 
"คุณแน่ใจนะ ร้านนี้มีกล้องวงจรปิดทุกมุมนะครับ"
 
คราวนี้เขาลุกขึ้น ท่าทางเอาจริง นลินลุกมาแตะที่ต้นแขน
 
"พี่ณุคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องเขายังเด็ก ปล่อยไปเถอะค่ะ"
 
เสียงพูดของสาวสวยไม่ได้เบา นลินได้ยินเต็มสองหูแต่ด้วยความเคยชิน เธอเลือกจะดื่มด่ำกับเนื้อย่างในมือมากกว่า มืออุ่นสีแทนของเขาเอื้อมมาจับมือเธอบีบเบาๆ เขาหันไปทางพนักงานที่ใส่เสื้อโปโลสกรีนชื่อร้านผู้ชายคนหนึ่ง
 
"น้องครับ ผู้จัดการอยู่ไหน พี่ขอพบ เดี๋ยวนี้"
เสียงเขาเข้มข้น แววตาดุจนเด็กหนุ่มรีบวิ่งไปด้านในตัวร้าน ส่วนสาวสวยในชุดเย้ายวนนั้นเริ่มหน้าเสีย ไม่นานหนุ่มใหญ่รูปร่างสันทัดผิวขาว ใส่แว่นกรอบดำก็เดินเข้ามา
 
"อ้าว คุณณุเอง สวัสดีครับ กลับมาเมื่อไหร่ครับเนี่ย"
 
เขายกมือไหว้ชายหนุ่มที่ยืนหน้าเข้มอยู่ ภาณุรับไหว้ สายตายังจ้องที่สาวน้อยคนนั้นอย่างเอาเรื่อง
 
"เพิ่งกลับมาได้สองสามเดือนครับ คุณยศ"
 
"เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรผิดพลาดตรงไหนรึเปล่าครับ"
 
เจ้าของร้านหนุ่มถามชายที่เป็นลูกค้าประจำ 
 
"พนักงานคุณยศคนนี้ เรียกแฟนผมว่ายัยหมู หยาบคายมากนะครับ"
 
คุณที่อยู่ตรงนั้นที่ตกใจสุดคือนลิน เธอไปเป็น 'แฟน' ภาณุเมื่อไหร่ ตอนไหนกัน เจ้าของร้านหนุ่มหันไปทางคนในชุดเดรสทันที หน้าเขาเคร่งเครียดทีเดียว
 
"กระจิ๊บ ขอโทษคุณผู้หญิงเดี๋ยวนี้!"
 
หญิงสาวคนนั้นหน้าถอดสี แต่ยังคงกอดอกอย่างไว้ตัว
 
"คุณคงรู้นะว่าร้านผมมีกล้องทุกจุดและได้ยินเสียงชัดแค่ไหน ถ้าผมเจอเอง คุณออกจากงานที่นี่ตั้งแต่วันนี้เลยนะ"
 
ผู้หญิงที่ชื่อกระจิ๊บจึงยอมก้มลงไหว้นลินเร็วๆแล้วหมุนตัวเดินออกไปอย่างกระบึงกระบอน
 
"ขอโทษค่ะ"
 
"ผมต้องขอโทษแทนพนักงานของผมอีกครั้งนะครับ ขอโทษจากใจจริงๆครับ"
 
ชัยยศยกมือไหว้ทั้งนลินและภาณุ 
 
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณยศ"
 
"เอาเป็นว่าเพื่อแทนคำขอโทษที่พนักงานหยาบคายกับลูกค้า ผมเป็นเจ้ามือมื้อนี้เองครับ คุณณุ ถือว่าเลี้ยงต้อนรับคุณณุกลับมาด้วย"
 
"ไม่ได้ค่ะ"
 
"ไม่ได้ครับ"
 
นลินและภาณุประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน 
 
"ไม่ได้ครับคุณยศ คุณยศไม่ผิดอะไร ยังไงตักเตือนกันแล้วก็น่าจะได้บทเรียนแล้ว"
 
"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ขอลดให้ 50% นะครับ เถอะครับคุณณุ ผมจะได้สบายใจ ผมทำการค้ามาโดยเคารพลูกค้ามาตลอด"   
      
ชัยยศยืนกรานและตอนนี้เริ่มมีลูกค้าโต๊ะอื่นๆมองมาแล้ว ภาณุจึงยอมรับข้อเสนอนั้นแต่ย้ำว่าจะกลับมาอุดหนุนอีก ชัยยศจึงกล่าวขอโทษอีกครั้งและขอตัวออกไป
 
"บัว โอเคไหม"
 
"ไม่เป็นไรค่ะ น้องเขาดูยังเด็ก ประสบการณ์ทำงานอาจจะน้อยอยู่ บัวชินแล้วค่ะ"
 
"ไม่ว่าทำงานหรือไม่ทำงานก็ไม่ควรพูดกับใครแบบนี้"
 
"พี่ณุคะ ที่เมืองไทยนะคะ คนไทยบางคนก็ทักกันแบบนี้ ช่วงงานคุณย่าบัวก็โดนทุกวัน"
 
"บัวใจดีเกินไปนะ ยิ่งถ้าเขาเป็นเด็ก gen นี้ เขายิ่งควรรู้เรื่องแบบนี้สิ"
"บัวโดนมาตั้งแต่เกิดจนเรียนรู้ว่า เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ เราเปลี่ยนตัวเราง่ายกว่า"
 
นลินนั่งลงหยิบเนื้อย่างขึ้นมากัดอีกคำใหญ่ ภาณุนั่งลงตามยิ้มน้อยๆ
 
"บัวได้ยินใช่ไหม"
 
"ได้ยินค่ะ ชัดแจ๋วเลยแต่เนื้อย่างอร่อยจนบัวไม่อยากเสียเวลา"
 
ครานี้ ภาณุหัวเราะออกมา อยู่กับนลินเขายิ้มและหัวเราะได้เยอะเสมอเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ 
 
"แต่พี่ณุไปอ้างว่าบัวเป็นแฟน เดี๋ยวก็เรตติ้งตกหรอกค่ะ สาวๆหลายโต๊ะเขาแอบมองอยู่นะคะ"
 
มือขาวนวลนั้นหยิบเนื้อย่างวางในจานเขาอีกสองไม้ ชายหนุ่มจึงคว้ามือเอาไว้ หญิงสาวชะงักเงยหน้าขึ้นมองเขา
 
"พี่ไม่ได้อ้าง พี่กำลังหาเวลาที่จะพูดกับบัว"
 
แววตาคมนั้นกระจ่าง เปิดเผย จริงจัง น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักแน่น
"พี่ชอบบัว ชอบมาตั้งแต่ตอนที่บัวผูกคอซอง กลับมาเจอกันอีกครั้งพี่ก็ชอบตั้งแต่แรกเห็น ถ้าบัวยังไม่มีใครในใจ ไม่ได้คุยกับใครอยู่ พี่อยากขอโอกาสให้เราได้ลองคุยลองคบกัน"
 
หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามเขา ถือไม้เนื้อย่างค้าง หยุดเคี้ยวเนื้อในปากทำให้กระพุ้งแก้มข้างหนึ่งตุ่ยออกมา แก้มขึ้นสีระเรื่อไม่ทันตั้งตัวว่าจู่ๆพี่ชายข้างบ้านที่เธอเคยวิ่งตามในท้องร่องสวน จะมาสารภาพความรู้สึกในใจกับเธอ โดยมีหมูกระทะและเนื้อย่างรสชาติเลิศรสเป็นพยาน
 
"จริงๆพี่ควรจะหาที่ที่ดีกว่านี้คุยกับบัว แต่พี่ไม่อยากรอแล้ว"
 
นลินที่เหมือนสติหลุดกลืนเนื้อย่างลงไปในคอ ทั้งดีใจ ทั้งเขิน ไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน 
 
"บัวว่าไง โกรธพี่รึเปล่าครับ"
 
"ไม่ๆๆค่ะ ไม่เลย บัวไม่คิดว่าพี่ณุจะมาชอบผู้หญิงอย่างบัว บัวไม่สวย ไม่ผอม หน้าตาก็ธรรมดามากๆ"
 
"ธรรมดาที่พิเศษมากๆสำหรับพี่ต่างหาก"
 
แววในดวงตาคมโตระยิบระยับ จนหญิงสาวแก้มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง หลุบตาลง
เธอโตเป็นผู้ใหญ่เรียนจบมีงานทำรับผิดชอบตนเองได้ อายุก็ไม่น้อยออกจะมากด้วยซ้ำไปกับการมีแฟนคนแรก และภาณุไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน ไม่ผิดอะไรที่เธอจะทำตามความรู้สึก นลินรวบรวมคำพูดและความกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
 
"บัวก็รู้สึกดีกับพี่ณุค่ะ แต่บัวไม่เคยคบกับใครเลย ถ้าพี่ณุไม่รัง..."
 
"พี่ดีใจมากและจะยินดีมากถ้าพี่จะเป็นแฟนคนแรกและคนสุดท้ายของบัว"
 
"พี่ณุ"
 
เขาทำให้เธอไม่คาดคิดอีกครั้ง
 
"เรารู้จักกันมาค่อนชีวิตแล้ว เราแค่ห่างกันไปตอนเรียน แต่พี่เชื่อว่าพื้นฐานทางบ้านเราที่เข้ากันได้ดี สนิทสนมกันมาตลอด ก็การันตีได้ส่วนนึงว่าเราจะเข้ากันได้ดี ปีนี้พี่สี่สิบสองแล้ว พี่รู้จักตัวเองดีพอและพี่อยากให้บัวรู้ว่าพี่ไม่คิดคบบัวเล่นๆ พี่จริงจัง"