ไหงอยู่ดี ๆ มาเป็นไฮเอลฟ์ในเกม แถมยังมีคนบูชาฉันด้วยล่ะคะ !!

ไม่รู้ผ่านไปกี่วันแล้วนะหลังจากนั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าบึงน้ำ แต่จากที่เหมือนดวงอาทิตย์ขึ้นและตกดินก็น่าจะประมาณ 2 วันได้แล้วค่ะ เมื่อคิดว่าต่อให้นั่งซึมไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาท้องก็ร้องหิวขึ้นมาดื้อ ๆ จะว่าไปตั้งแต่หลุดเข้ามาอยู่ในเกมก็ไม่ได้กินอะไรเลยล่ะค่ะ เอาเป็นว่าลองเดินหาของกินดูในป่าก่อนแล้วกันค่ะ น่าจะมีอะไรที่กินได้บ้างนะ 
 
" เดี๋ยวก่อนนะคะ ทำไมในเกมถึงหิวกันได้ล่ะคะ ปกติไม่มีระบบหิวในเกมไม่ใช่เหรอไงกันคะ ? " พอนึกได้ก็พึมพำกับตัวเอง แต่ก็เอะใจคิดว่า ทำไมมันเหมือนจะไม่ใช่เกมเลยล่ะคะ 
 
แต่เดินเข้าไปในป่าทางเดินได้ไม่ทันไรก็เหมือนจะได้ยินเสียงกระซิบเข้ามาในหัว 
 
' มาทางนี้ ๆ '  
 
เอ๊ะ ! นั่นใครกันคะ มีใครอยู่ในป่าด้วยเหรอคะ แบบแปลกมากเลยค่ะ ไม่ใช่เสียงแบบที่มีคนพูดผ่านสายลมมา แต่ว่าได้ยินเสียงเหมือนดังก้องอยู่ในหัวโดยตรงเหมือนเวลาใช้เวทย์โทรจิตตอนที่จะติดต่อกับเพื่อนในเกมเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนจะรู้สึกว่าเสียงมันดังมาจากทางป่าซ้ายกันนะ ไม่รู้แล้วค่ะ ! จะอะไรก็ไม่สนแล้วค่ะ หิวมากเลยค่ะ ! 
 
เดินไปได้ไม่ไกลมากที่บึงน้ำก็พบกับต้นกลุ่มต้นไม้ที่มีผลไม้ดอกผลอยู่เต็มไปหมด มีทั้งแอปเปิ้ล และส้ม และองุ่น และผลไม้อื่น ๆ อีกเยอะแยะเลยค่ะ รอดแล้วค่ะ แบบนี้ก็น่าจะช่วยเรื่องหิวไปได้ แต่รู้สึกเหมือนว่าเสียงที่ดังที่หัวจะมาจากต้นไม้เลยค่ะ อ่ะ ! จริงสิ รู้สึกว่าเหมือนจะมีอยู่นะคะ Passive skill เฉพาะของเผ่าเอลฟ์ เหมือนจะพูดคุยสื่อสารกับธรรมชาติได้ แต่ตอนเล่นเกมมันไม่ใช่เสียงแบบนี้นิคะ มันจะแสดงหน้าต่างข้อความที่ต้นไม้อยากจะสื่อออกมาแทนค่ะ แต่ทำไมกันนะตอนนี้กลับเป็นเสียงที่ดังก้องในหัวแทน หรือเป็นการอัพเดทเกมใหม่ของทีมงานงั้นเหรอคะ 
 
" งั้นขอกินหน่อยนะคะ " ด้วยความเกรงใจ เลยได้ขอบคุณคุณต้นไม้ไป แล้วเด็ดแอปเปิ้ลผลสีแดงช่ำน่ากินมากัด น้ำของแอปเปิ้ลที่ช่ำและหวานกระตุ้นต่อมบนลิ้นที่กำลังหลั่งน้ำลายด้วยความหิว 
 
" อร่อยจังเลยค่ะ ! ทั้งกรอบแล้วก็หวานมากเลยค่ะ ! " ไม่เคยกินแอปเปิ้ลอร่อยแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ ปกติตอนอยู่นอกเกมก็ไม่ค่อยได้กินแอปเปิ้ลอยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าแอปเปิ้ลของโลกจริงจะอร่อยเท่านี้หรอกค่ะ 
 
หลังจากกินแอปเปิ้ลจนเหลือแต่แกนตรงกลางแล้วก็รู้สึกอิ่มทันที เอ๋ ทำไมกินแค่นี้ถึงอิ่มกันละ ถึงปกติฉันจะไม่ใช่คนที่กินเยอะอะไร แต่ก็ไม่ได้กินน้อยเหมือนคนที่กำลังไดเอทอยู่นะคะ แต่ก็แปลกเกินไปแล้วที่กินแค่ลูกเดียวก็อิ่ม หรือจะเป็นเพราะตอนนี้ฉันเป็นตัวละครในเกมอยู่หรือเปล่านะ 
 
หลังจากอิ่มแล้วก็เลยนั่งพิงหลังต้นแอปเปิ้ลที่กินเมื่อครู่ หวังว่าจะไม่มีแอปเปิ้ลตกมาใส่หัวเหมือนนิวตันหรอกนะคะ ถึงจะตกมาใส่หัวฉันก็ไม่ได้ทำให้คิดค้นหลักการอะไรได้หรอกนะ ที่จะได้คงมีแต่หัวที่ปูดออกมาเท่านั้นแหละคะ แต่ว่าสบายสุดๆไปเลยล่ะค่ะ แดดที่ส่องมาอ่อนทำให้รู้สึกอบอุ่น ไม่ร้อนเลย สายลมเย็นๆที่พัดผ่านตัวฉันไปก็กำลังดี ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่เลย เสียงต้นไม้ใบหญ้าที่โบกปลิวไปพร้อมสายลมที่ช่วยผ่อนคลายให้รู้สึกง่วงและหลับสบายก็เป็นเหมือนเสียงเพลงกล่อมเลยล่ะค่ะ 
 
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ จนกระทั่งได้ยินเสียงที่ดังก้องในหัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนจะไม่ได้เรียกมาเพื่อกินผลไม้หรืออะไรอีกแล้ว แต่กลับเป็นเสียงที่ฟังดูร้อนลนแปลกๆ 
 
' เร็วเข้า ต้องรีบแล้ว ' 
 
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่รู้สึกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆเลยค่ะ ตอนที่จะคิดอะไรในหัวอยู่แต่ก็ออกวิ่งไปตามเสียงที่ดังขึ้นในหัว เหมือนจะเป็นเสียงของเหล่าคุณต้นไม้อีกแล้ว เหมือนจะให้เราไปทางนี้ เหมือนจะเป็นทางใต้ของป่า ห่างจากสวนผลไม้ที่นอนอยู่เมื่อครู่ประมาณ 400 เมตร ไกลอยู่เหมือนกันนะคะ แต่ไม่เหนื่อยเลยสักนิดไม่รู้ทำไมแต่ไม่ใช่เวลามาคิดแล้วถ้าคุณต้นไม้บอกว่าต้องรีบ ก็ต้องรีบแล้วล่ะค่ะ 
 
" กรี๊ดดดด !!!!! "  ในระหว่างที่วิ่งอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงร้องของเด็กผู้หญิง ดังขึ้นมาดูๆแล้วน่าจะไม่ไกลมาก ต้องเร่งแล้วค่ะ ทันใดนั้นสกิลของตัวละครของฉันก็เปิดใช้งานเองโดยอัตโนมัติ สกิล ' เร่งความเร็ว ' ทำให้ความเร็วในการวิ่งของฉันเพิ่มขึ้น 50% ทีเดียวค่ะ ไม่นานประมาณ 30 วินาทีก็เห็นเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลกำลังถูกมอนเตอร์รูปร่างเป็นหมูป่าทีเขี้ยวเหมือนงาช้างขนาดประมาณสิงโตกำลังจ้องขู่ทำร้ายอยู่เลย ถือว่าใหญ่ถ้าเทียบกับขนาดโลกจริง นั่นคือมอนเตอร์ในเกมชื่อ ' พิกม่า ' เป็นมอนเตอร์ประเภทหมูที่เลเวลประมาณ 40-50 เป็นมอนเตอร์ที่จะเจอได้ในช่วงเริ่มต้น แถมชิ้นส่วนต่าง ๆ ของพิกม่ายังนำไปใช้ประโยชน์ได้อีกด้วย เนื้อเอาไปทำอาหารได้แถมอร่อยด้วย หนังและเขี้ยวเอาไปทำอุปกรณ์สำหรับผู้เล่นเริ่มต้นได้ ถึงจะไม่ได้ดีอะไร แต่ก็ดีกว่าของที่มีมาให้ตอนเริ่มต้นละนะคะ 
 
" มาแล้วค่า ! " ตะโกนเสียงดังแล้วไปขวางระหว่างเด็กผู้หญิงกับพิกม่าไว้ ดูเหมือนว่าพิกม่าจะหันเหความสนใจมาที่ฉันแทนแล้วค่ะ 
 
" ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ " หันหน้าเหลียวหลังไปมองเด็กผู้หญิงที่กำลังล้มนั่งเพื่อดูว่าปลอดภัยหรือเปล่า
 
" ค- คะ " เหมือนจะยังตกใจกลัวอยู่เลยตอบติดๆ ขัดๆ สินะคะ แต่ทันใดนั้นเอง
 
" โฮกกกกก !!!! " พิกม่าร้องคำรามพร้อมกับพุ่งตัวเข้ามาโจมตี การพุ่งตัวเข้ามาโจมตีเป็นการโจมตีโดนพื้นฐานของพิกม่าอยู่แล้ว แต่มอนเตอร์ระดับนี้ต่อให้ฉันยืนรับการโจมตีนี้ไป ก็ไม่เกิดความเสียหายอะไร แต่ข้างหลังมีเด็กผู้หญิงคนนี้อยู่ด้วยเลยเผื่อไว้ก่อนดีกว่า
 
" กำแพงมนตรา " หลังจากร่ายเวทย์เสร็จ กำแพงที่เป็นรูปแสงสีเขียวจางๆแบบวงรีขนาดใหญ่ประมาณ 3 เมตรปรากฏขึ้นระหว่างฉันกับพิกม่า พิกม่าที่ไม่ทันระวังตัวก็ชนเข้ากับ 'กำแพงมนตรา' เข้าอย่างจังจนตัวมันเองกระเด็นกลับไปล้มเสียงดัง ตึง ! เลยล่ะค่ะ 
 
" ส-..สุดยอด " เหมือนจะได้ยินเสียงชื่นชมพึมพำอยู่ข้างหลังเลยค่ะ แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปต้องสนใจตรงหน้านี้ก่อน พิกม่าที่ล้มอยู่นั้นพริกตัวกลับมาตั้งท่าใหม่เหมือนกำลังจะพุ่งมาอีกรอบ ต้องรีบทำให้จบ ๆ ดีกว่าค่ะ
 
" ศรเวทย์ดารา " ฉันร่ายเวทย์บทโจมตี 'ศรเวทย์ดารา' เป็นเวทย์มนชั้นต้นที่แค่เลเวล 50 ก็สามารถใช้ได้แล้ว เมื่อร่ายเสร็จ ลูกศรแสงสีทองส่องประการจำนวน 3 แท่งก็พุ่งเข้าเสียบแทงโจมตีมิกม่าที่ตั้งท่าอยู่ในแน่นิ่งไปในทันที เวทย์นี้ถึงจะบอกว่าเป็นเวทย์ชั้นต้นแต่ฉันที่เลเวลตันแล้ว ความแรงมันเลยมากกว่าปกติหลายเท่าตัว ไม่แปลกที่ยิงใส่ทีเดียวแล้วตายเลยค่ะ ถ้าเป็นผู้เล่นใหม่ล่ะก็คงต้องยิงไม่ต่ำกว่า 3-4 ครั้งถึงจะโค่นพิกม่าลงได้ 
 
" เป็นอะไรหรือเปล่าคะ " พอจัดการกับพิกม่าลงได้ก็หันไปก้มถามเด็กผู้หญิง แต่เอแปลกจังการแต่งตัวไม่เหมือนผู้เล่นใหม่เลยนะคะเนี่ยออกไปทาง NPC สะมากกว่าด้วย 
 
" ม-. ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ เอ่อ.." เหมือนจะเรียกฉันไม่ถูกสินะคะ 
 
" โนเอลร่าค่ะ เรียกโนเอลเฉยๆ ก็ได้นะ " ไม่รู้จะตอบอะไรก็เลยตอบชื่อในเกมไปเลยแล้วกันค่ะ 
 
" สวยจังเลย " เอ๋ เด็กผู้หญิงเหมือนจะตาลอยมองฉันอย่างเคลิบเคลิ้มแถมยังหน้าแดงด้วยล่ะค่ะ ก็นะตัวฉันในตอนนี้เป็นไฮเอลฟ์สวยปานเทพธิดาเลยนี่คะ ถึงจะเป็นแค่ตัวละครในเกมก็เถอะนะคะ
 
" ท- ท่านโนเอลสุดยอดไปเลยค่ะ ! ถึงจะเคยเห็นเวทมนตร์มาแล้ว แต่ของท่านโนเอลสุดยอดมากๆ เลยค่ะ " เอ๋ ? ไหงทำตาเป็นประกายเหมือนเจอของเล่นชิ้นใหม่แบบนั้นล่ะคะ เมื่อกี้ก็แค่เวทย์ชั้นต้นเองนะคะ ทำไมเหมือนตื่นเต้นตกใจขนาดนั้นด้วยนะคงจะเป็นผู้เล่นใหม่จริงๆนั่นแหละค่ะ 
 
" เอ่อ..คือว่าเป็นผู้เล่นใหม่ใช่ไหมคะ ? " เพื่อให้หายสงสัยฉันเลยถามออกไปตรงๆมันเลยแล้วกันค่ะ 
 
" เอ๋ ผู้เล่น ? อะไรเหรอค่ะ " อ้าว ไหงไม่รู้จักผู้เล่นล่ะคะ เดี๋ยวก่อนนะอย่าบอกนะคะว่าเป็น NPC แต่ NPC ไม่น่าจะพูดแบบคนปกติได้นิคะ แต่ที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้านี้มันคนจริงๆเลยนะคะ 
 
" อ่ะ ป- เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ขอจับมือหน่อยได้ไหมคะ " พอขอจับมือเด็กตรงหน้าก็ทำท่างง แต่ก็ยื่นมือมาให้จับมือแต่โดยดี 
 
นี่มันคนจริงๆด้วยนิคะ มีเนื้อหนังแถมยังนุ่มอีกด้วยค่ะ  นี่มันยังไงกันแน่คะเนี่ยย! ไม่ใช่ NPC หรอกเหรอ ผู้เล่นก็เหมือนจะไม่ใช่ ถึงจะเป็นผู้เล่นใหม่ก็ตามแต่อย่างน้อยคำว่าผู้เล่นก็ต้องเข้าใจกันบ้างสิคะ นี่แสดงว่าฉันหลุดเข้ามาอยู่ในโลกที่เหมือนกับเกม Fantasy Graden อย่างงั้นเหรอคะ !? เอ๊ะ ! แต่จะว่าไปตอนที่ร่ายเวทย์ก็ไม่มีชื่อสกิลโผล่ออกมา แถมยังไม่มีเวลาคลูดาวน์แจ้งไปรู้ด้วย แต่ทำไมไม่รู้ฉันรู้สึกรับรู้ได้ว่าสกิลที่ร่ายไปเวทย์มีคลูดาวน์เท่าไหร่หรือแม้กระทั่งใช้พลังเวทย์ไปเท่าไหร่ด้วย แต่ก็ไม่มีแถบบอกค่า MP เหมือนเดิม เป็นความรับรู้ที่เหมือนตัวฉันเองก็หาที่มาที่ไปไม่ได้ 
 
" เอ่อ ท่านโนเอลคะ ? " 
 
" อ่ะ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะค่ะ " เหมือนจะคิดเพลินไปจริงๆ เลยจับมือเด็กผู้หญิงตรงหน้าเอาไว้ซะนานจนเธอสงสัยเลยค่ะ
 
" ว่าแต่ ท่านโนเอลเป็นเอลฟ์งั้นเหรอคะ " เหมือนจะรู้สึกตัวแล้วสินะว่าฉันไม่ใช่มนุษย์
 
" ค่ะ เป็นไฮเอลฟ์น่ะค่ะ "  จะบอกว่าเป็นเอลฟ์ธรรมดาก็ได้อยู่หรอกแต่ระบุเผ่าพันธุ์ให้ถูกแต่ทีแรกดีกว่า จะได้ไม่เข้าใจผิดอะไรทีหลัง
 
" อะ.. เอ๋ !!!!!!!!!??? " งะ ! ไหงตกใจขนาดนั้นกันล่ะคะ ไฮเอลฟ์นี่มันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอคะ หรือว่า ๆ ในโลกนี้ไม่มีไฮเอลฟ์งั้นเหรอคะ หรือเป็นปีศาจที่คนรังเกียจงั้นเหรอคะ แย่แล้ว ๆ จะทำยังไงดีล่ะคะเนี่ย เผลอพูดไปแล้วด้วยสิ 
 
" ไฮเอลฟ์งั้นเหรอคะ ! ตัวตนในตำนานที่มีแต่ในเทพนิยาย เอลฟ์ชั้นสูงที่มีพลังเทียบเท่าเทพธิดานั่นน่ะเหรอคะ !! " 
 
หาอะไรนะ ? ไหงตัวละครของฉันมันถึงได้มีเรื่องเล่าบ้าบออะไรแบบนั้นกันคะ อันนี้ก็แค่เผ่าที่ปลดล็อคจากการเป็นคนติดเกม 1000 ชั่วโมงของฉันเองนะคะ 
 
" จ- ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ฉันเป็นแค่ไฮเอลฟ์เองไม่ได้ยิ่งใหญ่อะ- " ไม่ทันจะพูดจบคำสรรเสริญก็ตามกลับมาเป็นพรวนเลยค่ะ 
 
" ไม่หรอกค่ะ !! แบบนั้นมันเทพธิดาชัดเลยนะคะ แถมยังแข็งแกร่งมากด้วย ล้มพิกม่าที่นักผจญภัย 5 ล้มคนจะล้มมันได้เลยนะคะ !! " ไม่ไหวคะ ไม่ฟังเลยคะ งื้อออ .. ทำยังไงดีละคะเนี่ยย จริงสิต้องเปลี่ยนเรื่อง 
 
" เอ่อ..ว่าแต่คุณหนูมาทำอะไรในป่างั้นเหรอคะ ? " ต้องมุ่งไปที่ประเด็นอื่นให้ได้เลยค่ะ 
 
" เรียกจูน่าเถอะค่ะ ท่านโนเอล " ง่ะ 
 
" เอ่อจูน่าจังมาทำอะไรที่ป่างั้นเหรอคะ " แบบนี้จะได้เรื่องไหมคะเนี่ย ดูจะศรัทธาฉันแบบสุดๆไปเลยค่ะ 
 
" มาเก็บผลไม้แล้วก็ผักให้ที่บ้านค่ะ ! "  เป็นการตอบที่ทรงพลังสุดๆไปเลยค่ะ แต่หากอาจารย์ที่มหาลัยเห็นนักศึกษาตั้งใจตอบแบบนี้คงดีใจไม่น้อยเลยคะ 
 
" แต่ว่ามาคนเดียวหรอคะ อันตรายน่าดูเลยนะ " เพราะเห็นจูน่าจังอยู่คนเดียวเลยคิดว่าน่าเป็นห่วงจัง ถ้าหากเจอมอนเตอร์แบบเมื่อกี้อีกล่ะก็ ไม่สวยแน่ค่ะ 
 
" ปกติแล้วก็มาเก็บคนเดียวค่ะ แต่ว่าวันนี้ไม่รู้ทำไมพิกม่าถึงโผล่มาอยู่ตรงนี้ได้เหมือนกันค่ะ " แสดงว่าที่พิกม่าโผล่ออกมาคือสิ่งผิดปกติสินะ แต่ก็แปลกนิดหน่อยเหมือนกันเพราะปกติแล้วพิกม่าน่าจะอยู่ในป่าที่ลึกกว่านี้หน่อย ไม่น่าจะออกมาแถวนี้นะ 
 
" เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปเก็บผลไม้เป็นเพื่อนดีไหมคะ แบบนั้นน่าจะปลอดภัยกว่านะ " ด้วยความที่เป็นห่วงจูน่าจัง เลยเสนอตัวคุ้มกันให้ค่ะ แหมถึงจะพึ่งเจอกันก็เถอะแต่จะให้ปล่อยเล็กน่ารักไว้คนเดียวในป่าแบบนี้ ทำใจไม่ลงเลยล่ะค่ะ 
 
หลังจากเก็บผลไม้กับจูน่าจังเสร็จแล้วก็เริ่มจะตกเย็นแล้ว เลยได้ไปส่งจูน่าจังที่ทางเข้าป่า แต่ไม่รู้ทำไมตอนที่จะลา จูน่าจังก็พูดขึ้นมาว่า ' เดะหนูจะไปบอกคนในหมู่บ้านเรื่องท่านโนเอลนะคะ !!! จะเอาของมาถวายให้แน่นอนเลยค่ะ !! ' ซะงั้นค่ะ ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย ฮือออ ทั้งที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยแท้ๆ แต่เหมือนจะโดนบูชา สรรเสริญแล้วล่ะค่ะ 
 
จากนี้จะเป็นยังไงต่อกันนะ 
.
.