THE MYSTERY OF YOU : สืบรักนักล่าผี

#1 : ราวเรื่อง

                    07.30 น.

                   ฉันเดินทางมาที่สถานีตำรวจแต่เช้าด้วยเปลือกตาที่หนักอึ้ง ยอมรับตรงนี้เลยว่าฉันแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเอาแต่ค้นหาข้อมูลของนายนาวี ฉันเอาแต่ครุ่นคิดถึงความแปลกที่ฉันได้รับข้อมูลมาจากทางอินเตอร์เน็ต มันทำให้ฉันอดคิดไม่ได้เลยว่านายนาวีนี่แหละคือผู้ต้องสงสัยอันดับแรกของคดีนี้ แต่นั่นมันอาจจะง่ายเกินไปหน่อยถ้าหากเขาเป็นฆาตกรจริงๆ ฉันคิดว่าข้อมูลที่ฉันได้รับมา มันบ่งบอกตัวตนของเขามากเกินไป

                   “หวัดดีครับหมวด มาแต่เช้าเลยนะครับ” จ่าไทเอ่ยทักฉัน

                   “สวัสดีค่ะจ่า”

                   “ผมรวบรวมเอกสารเกี่ยวกับ NAVI CLUB มาแล้วนะครับหมวด ส่วนใหญ่ก็ได้มาจากทางโลกโซเชียล ตามสืบ Facebook ของคนใกล้ชิดนายนาวีก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย นอกจากว่าเขาเป็นคนแปลกๆ ชอบเรื่องราวลี้ลับ อะไรประมาณนั้น” จ่าไทรายงานข้อมูลที่เขาได้รวบรวมมาให้ฉันฟัง พร้อมทั้งวางกองเอกสารประมาณหนึ่ง ที่เป็นข้อความที่ถูกแคปมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งก็คงจะหนีไม่พ้นข้อมูลที่ฉันไล่หามาทั้งคืนเช่นกัน

                   “งั้นวันนี้ เราจะไปที่ NAVI CLUB กัน” ฉันเอ่ย

                   “แต่เราไม่มีหมายค้นนะหมวด” จ่าอ้นที่ฟุบหลับอยู่ที๋โต๊ะ แย้งฉันขึ้นมาทันควัน

                   “แล้วใครว่าจะไปค้นเล่า! เราจะไปเที่ยวต่างหากล่ะ!!”

                   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พวกเราทำงานและค้นหาข้อมูลของ NAVI CLUB กันอย่างหนักเพื่อรวบรวมข้อมูลให้ได้มากที่สุด ก็ถึงเวลาที่เราทั้งสามคนจะต้องเดินทางไปยังสถานที่ที่ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งของคดีนี้อยู่

                   ณ สถานบันเทิงชื่อดัง NAVI CLUB

                   “สวัสดีคร้าบบบบบบ นาวี คลับของเรายินดีต้อนรับนะครับ ไม่ทราบว่าทางคุณลูกค้าได้โทรจองโต๊ะไว้หรือยังครับ” เสียงของพนักงานต้อนรับชายหน้าหวานเอ่ยทักทายพวกเราอย่างเป็นมิตร และแน่นอนฉันรอบคอบพอที่จะให้จ่าอ้นโทรมาจับจองที่นั่งเอาไว้แล้ว

                   “จองไว้แล้วครับ ชื่ออนันต์” จ่าอ้นตอบ พร้อมกับยื่นบัตรอะไรสักอย่างในมือให้กับบริกร

                   “งั้นเชิญด้านในเลยคร้าบบบบบ”     

                   เราสามคนได้รับการต้อนรับจากสถานบันเทิงแห่งนี้เป็นอย่างดี เราทั้งสามคนเดินตามบริกรหน้าหวานเข้ามาภายใน NAVI CLUB และใช่ มันแปลกจริงๆ การตกแต่งภายในของสถานบันเทิงแห่งนี้แปลกตาไปจากที่อื่นๆมาก เพราะมันเต็มไปด้วยของตกแต่งที่ดูเก่าแก่และโบราณ ที่ถูกตั้งโชว์อยู่ตลอดทางเดินเข้าไปภายใน ผนัง กำแพง ถูกทาด้วยสีดำซึ่งอาจจะไม่แปลก เพราะที่นี่คือ Night Club แต่ความแปลก มันอยู่ที่บรรยากาศภายในต่างหาก ทุกอย่างมันดูหลอน ดูขลังไปหมด มันไม่ควรจะเป็นสถานที่บังเทิงของวัยรุ่นเลยสักนิด แม้แต่แก้วน้ำ ขวดน้ำ ทางบาร์ก็เลือกใช้รูปทรงหัวกะโหลกและสลักคำว่า NAVI ฉันบอกตามตรงว่าถ้าฉันมาที่นี่ ในฐานะคนปกติ อาจจะรู้สึกว่ามันน่าหลงไหลเป็นอย่างมาก แต่มันไม่ใช่ในกับสถานะของฉันตอนนี้ ฉันมาในฐานะของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ต้องการมาสืบคดี นั่นทำให้สถานที่แห่งนี้มันดูมีมูลของคดีฆาตกรรมคุณกานดาเป็นอย่างมากจริงๆ

                   “น่าขนลุกนะหมวด” จ่าไทกระซิบฉัน ซึ่งฉันก็พยักหน้าตอบรับความคิดนั้นเช่นกัน

                   “ถึงแล้วครับ นี่เลยครับโต๊ะ VIP มุมที่ดีที่สุด สำหรับลูกค้า VIP เลยคร้าบบบ” บริกรหน้าหวานหันมาส่งยิ้มหวานพร้อมกับผายมือ ไปยังโต๊ะที่ได้จัดเตรียมไว้ให้เรา นั่นทำให้ฉันรู้เลยบัตรอะไรสักอย่างที่จ่าอ้นส่งให้เขาดูคือ บัตร VIP Card ของบาร์แห่งนี้

                   “ไม่ธรรมดาเลยนะจ่าอ้น มีบัตร VIP ซะด้วย” จ่าไทแซวขึ้น หนังจากบริกรหนุ่มเดินจากไป

                   “ผมทำบัตรปลอมมาพี่ ฮ่าๆ” จ่าอ้นตอบพร้อมทำหน้าตายียวน พร้อมกับโชว์บัตรให้กับพวกเราได้ดู 

                   “เราจะเจอนายนาวีได้ยังไง” ฉันเอ่ยถาม ไปยังเพื่อนตำรวจทั้งสองนายของฉันเพื่อดึงกลับเข้าเรื่องงานของเรา

                   “เท่าที่ผมรู้มานะหมวด ปกติแล้วนายนาวีจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่นี่แหละ ว่ากันว่าเค้ากิน นอน ที่บาร์นี้มากกว่าที่บ้านของเขาเองเสียอีก” จ่าไทตอบ

                   “งั้นก็คงเจอได้ไม่ยาก” ฉันพูดพรางครุ่นคิด

                   ไม่นานนักเครื่องดื่มต่างๆที่จ่าอ้นได้สั่งเอาไว้พร้อมกับตอนที่โทรมาจองโต๊ะก็ถูกทยอยนำมาเสิร์ฟโดย พนักงานบริการสาวสวย และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งข้อสังเกต ชุดพนักงานเสิร์ฟของที่นี่ ไม่ได้เซ็กซี่จนเปรี้ยวเยี่ยวราดเหมือนที่อื่นแต่อย่างใด แต่ที่นี่ชุดของพนักงานสาวสวยคือชุด ‘โกธิคโลลิต้า’ ยังกับอยู่ในยุค ทศวรรษที่ 1990 อย่างไรอย่างนั้น โอเคเข้าใจได้มันอาจจะเป็นกิมมิคเล็กๆน้อยๆของทางบาร์ที่ตั้งใจจะสร้างความแตกต่างให้กับธุรกิจของตน แต่พอมองไปรอบ เห็นสาวๆในชุดนี้หลายๆคน มันก็ชวนขนหัวลุกเหมือนกันนะ

                   “น้องสาวจ๊ะ วันนี้มีเครื่องดื่มอะไรแนะนำพวกพี่มั้ยจ๊ะ” จ่าไทเอ่ยถามพนักงานเสิร์ฟพร้อมกับยิ้มหวานหยดย้อยใส่น้องเขา

                    หลังจากจ่าทั้งสองให้ความสนใจกับพนักงานสาวสวย และชวนเธอคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันผละตัวออกจากโต๊ะของเรา เพื่อออกมาเดินสำรวจโครงสร้างต่างๆ และบริเวณโดยรอบของบาร์แห่งนี้ ฉันเดินไปตามทางที่คาดว่าน่าจะเป็นทางเดินไปห้องน้ำ และแน่นอน ทางเดินค่อนข้างมืด และถูกตกแต่งด้วยข้าวของจิปาถะที่ชวนขนลุกเป็นบ้าเลย 

                   ทางเดินที่ว่างเปล่ามีเพียงแสดงไฟสลัวตามทางที่ทอดยาวออกไป ฉันเข้าใจผิดว่านี่คือทางเดินไปห้องน้ำของบาร์ประหลาดแห่งนี้ แท้จริงแล้วมันคือทางเดินไปยังระเบียงที่ยื่นออกไปนอกอาคารนี้ต่างหาก ฉันเดินไปจนสุดทาง พร้อมกับแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงทอแสงสวยงาม ลมเย็นๆ กระทบหน้าของฉันเบาๆ ทำให้มันรู้สึกผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าจากการทำงาน

                   “คุณมาทำอะไรตรงนี้ คุณควรจะอยู่ด้านในบาร์ไม่ใช่เหรอ?” เสียงหนึ่งที่ทุ้มและนิ่ง เอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันรีบหันกลับไปมองตามต้นเสียงนั้น และแน่นอน นี่คือ นายนาวี นาวาสิงขร ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาว กับใบหน้าที่พร้อมจะสะกดทุกสายตาที่มองมาที่เขาอย่างไม่อาจละสายตาได้เลย ริมฝีปากบางๆ รับกับดวงตากลมโต ก็รับคิ้วหนาดำขลับของเขาเป็นอย่างดี ทุกอย่างมันดูลงตัวไปหมด อย่างกับหลุดออกมาจากภาพวาดอย่างไรอย่างนั้น และนี่แหละบุคคลที่ฉันและทีมงานอยากเจอตัวมากที่สุดในค่ำคืนนี้

                   “ฉัน .. แค่เดินมารับลมหน่ะ ว่าแต่คุณหล่ะคะ มาทำอะไรตรงนี้” ฉันทำเมินเฉยเหมือนกับว่าไม่รู้จักเขามาก่อน

                   “สาบานสิว่าไม่รู้จักผมหน่ะ ฮ่าๆ” เขาตอบฉันกับมา พร้อมกับใช้มืออันเรียวบางของเขาเสยปอยผมที่ร่วงลงมาเล็กน้อยขึ้นไป มันแน่นอนอยู่แล้วที่เขาจะต้องรู้ว่าฉันและทีมมาที่นี่ในคืนนี้เพื่อสืบหาคดีการตายของคุณกานดา เรื่องแค่นี้มันไม่อาจหลุดพ้นสายข่าวของเขา ผู้มีอิทธิพลในเมืองนี้ไปได้หรอก ราศีมาเฟียชัดเจนขนาดนี้ จะสั่งฆ่าใครง่ายๆคงไม่ยากละมั้ง

                   “อ่อ คุณคือเจ้าของ...”

                   “ผมหน่ะมันหล่อเท่ขนาดนี้คุณจะไม่รู้จักผมได้ยังไงหล่ะจริงมะ ถ้าบ้านคุณมีอินเตอร์เน็ตยังไงก็ต้องเห็นผมบ้างล่ะหน่า เป็นไงหล่อเท่บาดใจไปเลยใช่ไหมหล่ะ ?”

                   “ห๊ะ!!?!!” โอเค!! ฉันหมดข้อครหากับแฮชแท๊กหล่อแต่แปลกบ้าบออะไรนั่นไปเลย ฉันไม่สงสัยอะไรเลยในตอนนี้ นอกจากว่าฉันกำลังอึ้งกับสิ่งนี่อีตาบ้านี่พูดออกมา คนบ้าอะไรเนี่ยไม่รู้จักกันมาถามฉันแบบนี้ได้อย่างไร

                   “หล่อจนอึ้งไปเลยสินะ” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ โดยไม่ได้มองมาที่ฉันเลยด้วยซ้ำ พร้อมกับแสยะยิ้มเบาๆ แต่ด้วยที่บรรยากาศรอบตัวมันเงียบ มันทำให้ฉันได้ยินสิ่งเหล่านั้นอย่างชัดเจน

                   “ฉันขอตัวนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ก่อนจะสาวเท้าเดินออกมาจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนั่น

                   “คุณกับเพื่อนมาที่นี่ไม่ใช่แค่ต้องการมาดื่มเหล้าใช่ไหม?” ฉันที่ยังเดินออกมายังไม่พ้นจากทางเดินนั่น หันหลังกลับไปมองต้นเสียงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

                   “คุณพูดเรื่องอะไรของคุณเนี่ย?” ฉันยังคงตีมึน

                  “ผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของกานดานะ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันยืนนิ่งมองเข้าไปนัยน์ตาของเขา ตอนนี้คำถามต่าง ๆมากมายเกินขึ้นมาในของฉันเต็มไปหมด เขารู้ได้อย่างไรว่าฉันต้องการรู้เรื่องการตายของคุณกานดา

                   “งั้นคุณตอบฉันมาสิ ว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันว่าทำอะไรที่นี่ ?

________________________

Writer Talk : ใช่ค่ะ เขาเก่ง เขาหล่อ เขารวย และเขายังแปลกอีกด้วย อย่างไรก็ตาม ฝากคุณนาวี ไว้ในหัวใจของทุกคนด้วยนะคะ อาจจะแปลกไปหน่อย แต่ก็น่าค้นหานะคะ  ขอบคุณทุกคนนะคะที่ให้ความสนับสนุน 

คัมรีน.