หนีหนี้..เลยเจอรัก

          “เอ่อ... คืนนี้คุณนอนที่เตียงก็ได้ เดี๋ยวฉันนอนที่โซฟาเอง”
          ลินลี่เสนอตัวไปนอนโซฟาพร้อมกับหมอนในอ้อมกอดต้าเฉินที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเขาพันแค่ผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวเดินมานั่งลงบนปลายเตียงตรงหน้าเธอเธอมองเขาตาโตก่อนจะรีบหันไปทางอื่นยกหมอนขึ้นมาบังใบหน้าที่แดงกล่ำ
          “ทำไมไม่รู้จักแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกจากห้องน้ำ”
          “ห้องน้ำมันแคบออกมาแต่งข้างนอกนี่ล่ะดีแล้ว” ต้าเฉินลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้าก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับพูดติดตลก “ฉันใส่เสื้อผ้าแล้วเอ๊ะ...หรือว่าเลือดกำเดาเธอไหลฉันถอดกางเกงในซับเลือดให้เอามั้ย?”
          ฟิ้ววววว~
          หมอนในอ้อมกอดปะทะเข้ากับใบหน้าขาวๆแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเจ้าตัวหงายลงไปบนนอนบนเตียงก่อนจะพลิกตัวไปทางลินลี่ที่เดินไปลงนั่งบนหัวเตียงฝั่งหนึ่ง
          “คุณกลับไปนอนที่โซฟาเหมือนเดิมเลยคืนนี้เตียงนี้เป็นของฉัน!”
          ลินลี่พูดเสียงแข็งก่อนจะล้มตัวลงนอนต้าเฉินรีบกระโดดไปยังเตียงอีกฝั่งก่อนจะซุกตัวเข้าไปในใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน(มีผืนเดียว) ลินลี่หันมาจ้องหน้าเขาที่ทำตัวดื้อด้านก่อนจะรวบผ้าห่มเข้าหาตัวเองแต่ก็ถูกแรงดึงจากอีกฝั่งตีกลับไปผ้าห่มผืนเดียวถูกดึงกลับไปมาเหมือนเชือกชักเย่อ
          ต่างคนต่างไม่ยอมลดละให้กันสุดท้ายต้าเฉินต้องจำใจใช้ท่าไม้ตายเขาปล่อยให้ลินลี่ดึงผ้าห่มไปได้ก่อนจะคว้าตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเจ้าตัวที่ถูกคว้ามาทำตาโตพร้อมกับขัดขืนดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบบางอย่างทำให้เธอหยุดดิ้นและปล่อยให้เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
          “ถ้าดิ้น! ฉันปล้ำ!”
 
          เวลาล่วงเลยมาจนถึงเช้าวันใหม่ลินลี่ยังคงนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของต้าเฉินแม้แสงตะวันจะขึ้นมาส่องความสว่างไสวผ่านม่านบางๆทั้งคู่ก็ยังไม่มีท่าทีที่จะตื่นไม่ใช่สิ! มีเพียงลินลี่ที่ยังไม่ยอมตื่นถึงจะถูก
          ต้าเฉินเป็นคนที่ตื่นง่ายเอามากๆเพราะอาชีพตำรวจของเขาทำให้เขาต้องสอดส่องและตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ผู้ร้ายคลาดสายตาไปได้
          ลินลี่ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาและปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเสียงของต้าเฉินทักทายเธอในเช้าวันใหม่ “ตื่นแล้วหรอ?” เธอไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าขึ้นลงก่อนจะซุกหน้าลงไปบนอกใหญ่ต่อและเมื่อได้สติกลับมาดวงตากลมโตก็เปิดกว้างเงยหน้ามองเจ้าของอกใหญ่ก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งไปให้
          “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
          หมับ!
          ลินลี่ถูกแขนยาวๆคว้าคอให้กลับมานอนลงดังเดิมก่อนที่เขาจะขึ้นคล่อมร่างเธอไว้
          “เดี๋ยว! เธอต้องช่วยฉันก่อนฉันช่วยตัวเองไม่ได้”
          ลินลี่ตาโตกับคำพูดของเขาช่วยเขา? ช่วยตัวเอง? นี่เขากำลังหมายถึงอะไรเนี่ย? ดูเหมือนต้าเฉินจะอ่านความคิดของเธอออกก่อนจะจับมือข้างหนึ่งของเธอขึ้นเลื่อนไปวางที่ไหล่ของเขา
          “โอ๊ย! เบาๆโอ๊ยๆๆๆ”
          “นี่คุณ! อย่าเสียงดังสิ...” ลินลี่ปรามต้าเฉินที่ร้องโวยวายเมื่อเธอนวดแขนเขา
          “เธอก็นวดเบาๆสิ” ต้าเฉินมองลินลี่ที่นวดแขนเขาขึ้นลงไปมา “ใครจะคิดว่าหัวเล็กๆแบบนี้จะหนักยิ่งกว่าเจ้าอเล็กหมาโกลเด้นที่ทำงานฉันซะอีก”
          “นี่คุณเอาฉันไปเปรียบกับหมาหรอ?”
           ลินลี่พูดพร้อมกับมองหน้าเขาเคืองๆก่อนจะกลายร่างเป็นโกลเด้นของจริงงับแขนเขาจนเจ้าตัวร้องตะโกนลั่น
          หลังจากนวดและบำบัดกันไปยกใหญ่ต้าเฉินก็ออกมาเดินเล่นเป็นเพื่อนลินลี่ที่กดชัตเตอร์รัวๆอยู่ข้างๆเขามองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มไม่มีการพูดคุยใดๆเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้ง 2 คนเธอคงลืมไปชั่วขณะว่ามีคนยืนอยู่ข้างๆเธอหากไม่มีสาวๆในคราบชุดบิกินี่เดินเข้ามาทักทายเขา
          “ขอโทษนะคะพอดีพวกเราขาดคนไปเล่นบอลเลย์บอล(ชายหาด)  คุณพอจะมีเวลาว่างไปเล่นกับพวกเรามั้ยค่ะ?” สาวในชุดบิกินี่สีเหลืองเอ่ยถามต้าเฉิน เขาเหล่มองลินลี่ก่อนจะเอ่ยปากตกลง
          “ผู้หญิงคนนี้?” แม่สาวบิกินี่แดงหันมามองลินลี่
          “คนใช้ที่บ้านน่ะครับ” ลินลี่อ้าปากค้างกลางอากาศให้กับคำตอบของต้าเฉิน “พอดีคุณแม่ผมใช้ให้เธอมาถ่ายรูปผมเวลาพักผ่อนน่ะครับอย่าไปสนใจเธอมากเลยครับเราไปเล่นบอลเลย์บอลกันดีกว่า”
          ต้าเฉินเดินโอบเอว 2 สาวไปยังชายหาดที่มีตาข่ายกางรอให้ผู้คนเข้าไปเล่นลินลี่คว้ากล้องขึ้นมากดถ่ายรูปต้าเฉินที่ตอนนี้ท่อนบนเปลือยเปล่ากล้ามเนื้อเป็นมัดๆเป็นก้อนๆชุ่มไปด้วยเหงื่อปะทะกับแสงแดดทำให้เหมือนกล้ามเนื้อติดแผ่นกรองแสงหลังจากเล่นไปได้ครึ่งเกมส์ทุกคนก็พากันเข้ามาพักในร่มก่อนจะเริ่มเกมส์ใหม่อีกรอบ
          “ต้าเฉินเล่นเก่งมาก” แม่สาวบิกินี่เหลืองเดินเข้ามาเกาะแขนต้าเฉินตามมาด้วยแม่สาวบิกินี่แดงที่เลือกเกาะอีกข้าง “น้ำหมดแล้ว... เธอ! เธอนั่นแหล่ะคนใช้ของต้าเฉินน่ะ”
          ลินลี่ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองก่อนจะเดินไปหาแม่สาวบิกินี่เหลืองแบบงงๆเธอยื่นเงินในกระเป๋าที่วางอยู่ใกล้มือส่งให้ลินลี่และลินลี่ก็รับมันมาแบบงงๆก่อนจะโดนใช้ให้ไปซื้อน้ำมาให้พวกเขาลินลี่หันกลับไปมองหน้าต้าเฉินที่แอบอมยิ้มอย่างคนมีชัยเหนือกว่าก่อนจะเดินออกไปซื้อน้ำมาให้พวกเขา
          “ฉันขอน้ำแร่นะคนใช้!” ต้าเฉินร้องตะโกนตามหลังลินลี่อย่างติดตลกเธอหันหน้ากลับมาฝืนยิ้มให้ก่อนจะกัดฟันตะโกนกลับไป
          “ได้ค่ะ! คุณชาย!”
          หลังจากได้น้ำ 10 ขวดลินลี่ก้าวเท้ากำลังเดินกลับไปยังชายหาดที่มีกลุ่มหนุ่มหล่อสาวสวยที่ยืนพักเหนื่อยกันอยู่นัยน์ตากลมโตก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเป็นกลุ่มชายชุดดำที่เคยไล่ตามเธอเมื่อคราวก่อนปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอหันหลังกลับพร้อมกับออกแรงวิ่งไปอีกทางกลุ่มชายชุดดำก็วิ่งตามร่างเล็กออกไป
          “นี่ๆๆๆเธอเห็นรึเปล่า? เมื่อกี้มีกลุ่มชายชุดดำวิ่งไล่ตามผู้หญิงคนหนึ่งด้วยล่ะน่ากลัวมากเลย” เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นเป็นระรอกใกล้จุดที่ต้าเฉินอยู่เขาถึงกับคิ้วกระตุกเดินตรงไปหาคนที่พูดเมื่อกี้
          “คนที่คุณพูดถึง... ผมหมายถึงผู้หญิงตัวประมาณนี้รึเปล่า?” ต้าเฉินยกฝ่ามือสูงระดับไหล่เจ้าของเสียงซุบซิบนินทาพยักหน้า “แล้วผู้หญิงคนนั้นมีกล้องห้อยคอด้วยใช่มั้ย?” เจ้าของเสียงซุบซิบนินทาพยักหน้าอีกครั้ง “แล้วผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปทางไหน”
          ต้าเฉินคว้าเสื้อมาสวมก่อนจะออกแรงวิ่งไปตามทางที่เจ้าของเสียงซุบซิบนินทาชี้เขาวิ่งไปจนสุดทางมองซ้ายทีขวาทีไม่เห็นวี่แววของลินลี่หรือกลุ่มชายชุดดำเขารีบวิ่งกลับไปอีกทางก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชายชุดดำกำลังฉุดกระชากลากดึงใครบางคนยัดใส่รถตู้
          เขาตรงเข้าไปถีบยอดอกของชายที่จับแขนลินลี่และปล่อยหมัดฮุกเข้าที่หน้าของชายอีกคนคว้าตัวลินลี่ให้มาซ่อนอยู่ด้านหลังเขาจากตอนแรกที่มีชายชุดดำไม่กี่คนตอนนี้กลับมีมากถึง 10 คน...
          ต้าเฉินถีบชายที่ตรงมาเข้าใกล้ก่อนจะยกแขนป้องกันหมัดจากอีกฝั่งทำให้เขาเสียการป้องกันตัวจากอีกฝั่งไปแรงถีบมหาศาลปะทะที่กลางหลังจนเขาเซถลาออกไปชายชุดดำ 2 คนเข้าไปล็อกแขนลินลี่ไว้ส่วนที่เหลือก็ตรงเข้าไปยังต้าเฉินผลัดกันชกผลัดเตะแต่ด้วยจำนวนคนที่อีกฝั่งมีมากกว่าทำให้ต้าเฉินเสียเปรียบ
          ใบหน้าที่ตอนนี้เปื้อนคราบเลือดปากก็แตก ตาก็แตก แก้มมีแต่รอยฟกช้ำ ตามร่างกายคงไม่ต้องพูดถึงว่าจะสาหัสขนาดไหน ลินลี่มองชายตรงหน้าที่กำลังโดนรุมกระทืบเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนร้องไห้และตะโกนบอกให้พวกเขาหยุดการกระทำเหล่านั้น
          “พอแล้ว! พอแล้ว!! ฉันยอมแล้วฮือ~ ฉันยอมแล้วฮือ~ ฉันจะไปกับพวกนายฮือ~ อย่าทำร้ายเขาฮือ~”
          ชายชุดดำหยุดการกระทำทั้งหมดและปล่อยแขนลินลี่เธอวิ่งถลาเข้าไปหาเขาที่ตอนนี้นอนจมกองเลือด ต้าเฉินพยายามลืมตาที่ปิดอย่างไม่เต็มใจเพราะถูกหมัดหนักๆปะทะเข้ามาเขามองหน้าลินลี่ที่มีแต่คราบน้ำตายกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ร้องไห้สะอึกสะอื้อ
          “มะ...ไม่ธะ...เธอจะไปกะ...กับพวกนั้นมะ...ไม่ได้” เขาพยายามเปล่งเสียงที่ขาดๆหายๆออกมาห้ามเธอลินลี่ทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาเธอไม่อยากเห็นเขาต้องบาดเจ็บจากสิ่งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตเขา
          “ขอโทษฮือ~ ฉันขอโทษฮือ~ แต่คุณไม่ควรมาเจ็บตัวเพราะคนอย่างฉันฮือ~”
          ชายชุดดำเข้ามาลากแขนลินลี่ให้ออกจากต้าเฉินเขาพยายามคว้าตัวเธอไว้แต่เพราะร่างกายมนุษย์คนหนึ่งไม่สามารถที่จะทนรับบาดแผลสาหัสตามตัวได้เขาสามารถทำได้เพียงร้องตะโกนเรียกชื่อเธอก่อนจะหมดสติไป
 
**********************************
มาอัพให้แล้วตามสัญญา