หนีหนี้..เลยเจอรัก

          รถเข็นคันไม่ใหญ่ไม่เล็กกำลังถูกผลักให้เลื่อนไปด้านหน้าอย่างไม่มีทางหยุดเหมือนรถที่เบรคแตก ซึ่งแต่ต่างจากพื้นที่ว่างภายในที่เต็มไปด้วยของคาว ของสด ของหวาน เครื่องดื่มและของใช้ส่วนตัวที่ซื้อเป็นแพ็คคู่couple ไปเรียบร้อยแล้ว
          ลินลี่มองเจ้าของมือใหญ่ที่กำลังเข็นรถเข็นสบายอารมณ์เหมือนพึ่งปลดทุกข์ออกมาในตอนแรกเธอแค่จะซื้อของใช้ส่วนตัวบางอย่างและน้อยนิดเพราะเงินที่พึ่งได้รับจากงานแกลลอรี่ยังต้องเก็บไว้ใช้ในภายหน้าอีกหลายวันหรือเป็นเดือนจนกว่าเธอจะเริ่มรับงานใหม่
          “เลิกมองฉันแบบนั้นได้แล้วของพวกนี้ฉันจ่ายเอง”
          “ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย” ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะมองมือหนานั้นคว้าข้าวของใส่รถเข็นอีกชุด(คู่)
          ต้าเฉินก็จ่ายเงินให้ทุกอย่างจริงๆนอกจากข้าวของที่ซื้อในซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วรวมถึงชุดชั้นในที่ลินลี่ขอปลีกตัวไปเลือกซื้อเองและเขาก็ยอมให้เธอไปเลือกดูตามลำพังอย่างสบายใจ 
          “เหล่าโผ!(ภรรยาหรือเมียจ๋า) ผมว่าลายนั้นเหมาะกับคุณมากกว่านะ”
          ลินลี่อ้าปากค้างกลางอากาศเมื่อจู่ๆต้าเฉินก็เดินเข้ามาขณะที่เธอยื่นถือชุดชั้นในที่เธอเลือกได้แล้วและกำลังไปคิดเงินส่งเสียงเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนออเซาะทำให้พนักงานสาวเหล่ตามองด้วยความอิจฉาเบาๆซ้ำนั้น..เขายังเดินเข้ามาโอบเอวเธอให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีก
          “คุณเล่นบ้าอะไรเนี่ย” ลินลี่กระซิบเสียงดุปนอายใส่
          “หึง” ต้าเฉินโน้มใบหน้าขาวๆนั้นก้มลงแนบกับใบหูของลินลี่ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบและดุดันก่อนจะขบกัดใบหูนั้นเบาๆและถอนออก
          “เดี๋ยวผมจ่ายให้เองครับ” ก่อนจะยื่นบัตรเครดิตส่งให้พนักงาน
          ทิ้งให้ลินลี่ที่หน้าร้อนยิ่งกว่าอากาศในช่วงฤดูร้อนยื่นตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิมจู่ๆก็เหมือนกำลังสัมผัสได้ว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจอ่อนแอเสียอย่างนั้น
          “เหล่าโผ! ได้แล้ว!!”
          เสียงตะโกนของต้าเฉินที่ดังกว่าเดิมเรียกสติของลินลี่ที่ล่องลอยออกไปนอกโลกกลับมาเขาชูถุงกระดาษในมือยกขึ้นสูงก่อนจะเดินเข้ามาโอบเอวเหมือนเป็นเรื่องปกติและลากตัวเธอออกจากร้านไป
          “คุณ…” ยังไม่ทันที่ลินลี่จะพูดอะไรต่อ
          ต้าเฉินก็หยิบซองขนาดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อด้านในดันรูปทรงกระบอกเล็กๆออกมาจากซองคาบไว้ที่ริมฝีปากอวบนั้น
          “คุณ…”
          “หือ?” ต้าเฉินยังคงคาบม้วนระดาษทรงกระบอกไว้และหันมามองลินลี่ด้วยสายตาสงสัย
          “ไม่สูบได้มั้ย? คือ..คือไม่ใช่ว่าจะห้ามคุณนะแต่ถ้าจะสูบช่วยอยู่ห่างจากฉันสัก10เมตรที” ลินลี่ยกมือขึ้นบีบจมูกตัวเองบ่งบอกว่าเธอไม่ชอบกลิ่นของมัน
          ต้าเฉินที่เห็นท่าทีนั้นก็ลังเลว่าจะเดินห่างจากเธอดีหรือเก็บคืนที่เดิมดี? สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจได้เขาเก็บมันลงไว้ดังเดิมก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหูที่ยังไม่หายแดงดีพร้อมกกับกระซิบเสียงแผ่วเบาว่า
          “ฉันทำตามที่เธอขอแล้วต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะฟู่~”
          เมื่อพูดจบก็พ่นลมเบาๆออกมาริมฝีปากและกระซิบอ้อมแขนด้วยเองให้แน่นขึ้นร่างบางที่ถูกโอบไว้อยู่แล้วก็ตัวแข็งทื่อทันทีพร้อมกับสติล่องลอยออกไปนอกโลกใบหน้าที่กำลังจะหายแดงกลับพันแดงขึ้นสียิ่งกว่าเดิม
 
          ข้อแลกเปลี่ยนของต้าเฉินทำเอาลินลี่ต้องเสียเหงื่อและเปลืองแรงเปลืองตัวเป็นอย่างมากแม้สิ่งที่เขาให้เธอทำจะไม่ได้เป็นการบังคับอาจจะมีเจ็บตัวบ้างใช้เวลานานไปบ้างแต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
          “นะ…นี่คุณบะ…แบบนี้ดะ…ได้แล้วใช่มั้ย?”
          เสียงพูดตะกุกตะกักของลินลี่ร้องถามต้าเฉินที่นั่งสบายตัวอยู่ที่โซฟาเขาเพียงปลายตามองใบหน้าของเธอที่กำลังกังวลกับผลลัพธ์ที่ตัวเองทำอยู่จากการขัดเกลาของต้าเฉินแม้จะโดนขัดเกลามาเป็นอย่างดีหลายวันแล้วก็ตามแต่พอได้ลงมือทำเองโดยที่เจ้าตัวไม่ช่วยเลยสักนิดก็ประหม่าขึ้นมาเสียดื้อๆ
          “กรี๊ดดดดด~”
          ลินลี่ร้องขึ้นเมื่อบางอย่างกระเด็นเข้าที่แขนของเธอต้าเฉินที่เห็นแบบนั้นก็รีบคว้าแขนของลินลี่ขึ้นมาพร้อมกับตามมาด้วยเสียงปล่อยโฮของเจ้าตัว
          “ฮือ~ ฉันไม่ทำให้คุณแล้วฮือ~ ไม่เอาแล้วฮือ~”
          “โอ๋ๆๆๆ”
          ต้าเฉินคว้าตัวลินลี่เข้ามาสวมกอดไว้เบาๆลูบแผ่นหลังบางๆให้คลายความเศร้าแต่ก็เหมือนกับเป็นการเพิ่มความมั่นใจให้เจ้าตัวร้องไห้หนักกว่าเดิม
          สุดท้ายต้าเฉินก็พาคนในอ้อมกอดของตัวเองมานั่งลงบนโซฟาตัวเดิมที่เขาพึ่งลุกขึ้นวิ่งไปหาลินลี่ที่ส่งเสียงกรีดร้องที่ห้องครัวเล็กๆเขาจัดการปิดแก๊สและไม่ลืมที่จะปิดฝากระทะที่เต็มไปด้วยน้ำมันร้อนๆ
          ใช่แล้ว! หลายวันมานี้เขากำลังฝึกฝนเธอให้ทำอาหารเอาจริงๆแล้วลินลี่ก็ทำอาหารได้หลายอย่างอยู่เหมือนกันแต่ส่วนจะเป็นพวกต้มผัดหรืออาหารที่ส่วนใหญ่ไม่ใช้น้ำมันแต่อาหารโปรดปรานของต้าเฉินกลับเป็นพวกที่สุ่มไปด้วยน้ำมันนี่สิ
          ปฏิบัติการสอนทำอาหาร(จานโปรด)ของต้าเฉิน(คนเดียว)จึงถือกำเนิดขึ้นเขาต้องการให้ว่าที่สะใภ้ของตระกูลทำอาหารโดยใช้น้ำมันเป็นเพื่อที่ตัวเขาเองจะได้ตรงดิ่งกลับบ้านทันทีเมื่อเลิกงานเพื่อกินอาหารฝีมือภรรยาตัวเองและกินภรรยาต่อเป็นของหวาน
          แต่เป็นอันต้องล้มเลิกไปก่อนเพราะดูท่าแล้วคงต้องให้เจ้าตัวทำใจอีกนานกว่าจะยอมใช้น้ำมันทำอาหารแค่นี้ก็พองเต็มเเขนไปหมดแล้วเฮ้อออออ~
 
 
*******************************
ไรท์ก็เป็นพวกที่ชอบของทอดเหมือนกันเลยเข้าใจพระเอกเป็นอย่างดี

 
แต่ไรท์ก็เข้าใจนางเอกนะ... ก็น้ำมันมันกระเด็นใส่อ่า
ปวดแสบปวดร้อประนึงโดนน้ำมนต์สาดเลยนะ