หนีหนี้..เลยเจอรัก

           กระบวนการสอบปากคำได้เริ่มต้นขึ้น
          ต้าเฉินขับรถพาลินลี่ออกจากงานเปิดตัวแกลลอรี่เขาขับรถพาเธอออกมายังนอกเมืองและระหว่างทางเพื่อไม่ให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์เขาถามถึงการปรากฏตัวของเธอในงานลินลี่ตอบเขาเพียงแค่ว่าเธอไปขอพักอาศัยอยู่บ้านของหัวหน้าตุ๊งติ๊งที่นอกเมืองและเพื่อไม่ให้เขาต้องมารับลูกหลงไปกับเธออีกครั้งเธอจึงไม่ยอมเดินทางเข้ามาในเมืองจนกระทั่ง...
          เงินหมด... เงินเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีพแม้เธอจะไม่ได้ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยอะไรมากมายแต่การต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆงานก็ไม่มีจะทำเงินเก็บที่หลงเหลือต้องหมดไปอยู่วันยังค้ำเธอจึงให้หัวหน้าตุ๊งติ๊งหางานที่ไม่ต้องออกไปเจอผู้คนอย่างไกด์แนะนำภาพถ่ายในงาน(?)
          “เธอจะกลับไปอยู่บ้านฉันเมื่อไหร่?”
          “ฉันว่ามันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่...”
          ลินลี่พยายามเลี่ยงแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อคำตอบของเธอไม่เป็นที่พอใจสำหรับต้าเฉิน “อีกอย่างฉันไม่อยากให้พ่อแม่คุณเดือดร้อนแค่พวกนั้นทำร้ายคุณฉันก็ไม่มีหน้าจะกลับมาเจอคุณอีก” เธอพูดเสียงเบาลงอย่างคนรู้สึกผิดเต็มประตู
          ต้าเฉินจอดรถที่ข้างทางเมื่อเห็นท่าทีของลินลี่เธอก้มหน้าอย่างคนรู้สึกผิดเขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่แววตาที่เธอมองไปยังเบื้องหน้ามันเศร้าเขากลัวว่าเธอคิดจะหนีเขาไปอีกครั้งและถ้าเป็นอย่างนั้นจริง... เขาอาจจะหาเธอไม่พบอีกแล้วก็ได้
          หมับ!
          ต้าเฉินจับปลายคางให้ลินลี่หันมาสบตากับเขาไม่มีคำพูดใดๆทุกอย่างเงียบ... เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงเหมือนกันหรือเปล่า? ลินลี่กระพริบตาปริบๆอยู่หลายครั้งก่อนจะได้สติ
          “จะทำอะไร?”
          สิ้นสุดเสียงเตือนสติของลินลี่ต้าเฉินก็ไม่มีท่าทีจะหยุดเขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆเธอรีบผลักอกแกร่งตรงหน้าออกจนเจ้าตัวกระเด็นไปติดประตูก่อนจะเรียกให้เขาได้สติกลับมา
          “ฉะ...ฉันเหนื่อยทำงานทั้งวันเลยขอพักสักหน่อยนะคะ”
          สิ้นสุดเสียงเธอก็รีบหันหน้าไปด้านประตูก่อนจะหลับตาลงสงบจิตสงบใจต้าเฉินมองเธออย่างงงๆก่อนจะหัวเราะขำขันอยู่ในลำคอและเคลื่อนตัวรถออกไป
          ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการมันเพียงแต่...แต่หากว่าได้สัมผัสมันแล้วมันคงไม่จบลงแค่ได้สัมผัสมันอย่างเดียวแน่นอนมันอาจจะเกิดเรื่องหรือเหตุการณ์ที่ไปไกลกว่านั้นและไม่อาจควบคุมแรงปรารถนานั้นได้เขิน
 
          สัมผัสที่นุ่มปลายริมฝีปากลูบไล้ไต่ระดับไปยังแก้มติ่งหูและหยุดไซ้ซอกคออยู่เป็นเวลานานหนามเล็กๆชวนให้จั๊กจี้อยู่บริเวณแผงคอรบกวนการพักผ่อนสายตาลินลี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
          เธอพบว่ากำลังมีใครบางคนเล่นหยอกล้อบริเวณรอบคอของเธอเขาคนนั้นค่อยๆโผล่หน้าออกมาให้เธอเห็นหน้าชัดๆดวงตาโตเปิดกว้างทันทีพร้อมกับใบหน้าที่แดงระรื่น “คะ...คุณจะทำอะไร?”
          “ฉันไม่ใช่คนเริ่ม”
           ลินลี่มองเขาอย่างไม่เข้าใจถ้าคุณไม่ใช่คนเริ่มฉันหรอที่เริ่ม? เธอไล่สายตามองไปยังคนตรงหน้าก่อนจะกระตุกมือออกจากหลังคอของเขานี่ฉันเริ่มก่อนหรอเนี่ย? ใบหน้าที่แดงระรื่นอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าอีกเหมือนพึ่งดื่มแอลกอฮอล์หมดมาเป็นลัง
          “ ฉันต่อนะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของต้าเฉินแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อลินลี่ดันอกแกร่งนั้นออกอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกจากห้องนอน “ฉะ...ฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อย”
          ลินลี่พบว่าตัวเองมาอยู่คอนโดของต้าเฉินเขาคงไม่รู้จะพาเธอไปพักที่ไหนเพราะเธอปฏิเสธที่จะกลับเข้าไปอยู่บ้านเขาอีกครั้งคอนโดของเขาจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า...การที่ไม่อยากรบกวนคนหลับสบายจะนำพาให้เขาเกิดอารมณ์ฟีโรโมนพุ่งพล่านแบบนี้
          เขาแค่จะพาร่างกายที่นอนขดตัวอยู่เบาะข้างคนขับขึ้นมานอนบนเตียงนุ่มๆอย่างสบายๆแค่วางตัวเธอลงบนเตียงเท่านั้นเธอก็คว้าคอเขาเข้าไปนอนกอดคงคิดว่าเป็นหมอนข้างสินะแต่อารมณ์คนถูกกอดไม่ได้คิดแค่นั้นต้าเฉินนั่งอมยิ้มอยู่ที่โซฟาเพื่อรอให้ลินลี่ออกมาจากห้องน้ำเอ๊ะ!? เหมือนเขากำลังลืมบอกอะไรบางอย่างกับเธอไป
          “กรี๊ดดดดดด~”
          “ลินลี่! เกิดอะไรขึ้น?”
          ต้าเฉินร้องตะโกนอยู่ที่หน้าห้องน้ำและเมื่อประตูห้องน้ำเปิดออก “ฮ่าฮาฮ่าฮาฮ่าฮา” เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันทีที่พบกับใบหน้าชุ่มไปด้วยน้ำใช่แล้ว...เขาลืมบอกเธอว่าก๊อกน้ำอ่างล้างหน้าเสียมันคงพุ่งใส่หน้าเธอเต็มๆสินะ
          “คุณไม่มีกางเกงตัวอื่นแล้วหรอ?”
          ลินลี่มองต้าเฉินที่นั่งไขว่ขาอยู่ที่โซฟาด้วยความสบายอกสบายใจชุดที่เธอสวมไม่มีความพอดีกับตัวเลยแม้แต่น้อยมันทั้งใหญ่และบางแขนเสื้อที่ยาวปิดปลายนิ้วออกไปเกือบ 20 เซนฯขากางเกงที่ยาวลากพื้นอีกเกือบเมตรนี่! เธอพึ่งรู้นะเนี่ยว่าเขาตัวใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ?
          “ชุดที่เปียกล่ะ?” ต้าเฉินเลี่ยงตอบคำถามก่อนจะถามถึงชุดที่ชุ่มน้ำลินลี่ชี้เข้าไปในห้องน้ำแต่เมื่อหันกลับมาเขาลุกจากที่นั่งอยู่ตรงโซฟากลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ “แล้ว...” เขามองต่ำลงที่หน้าอกหน้าใจของเธอก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงทะเล้น “...มันไม่เปียกหรอ?”
          ลินลี่รีบเอามือปิดหน้าอกก้มหน้าที่แดงกล่ำลง
          “ไม่เปียก!”
          “จริงหรอ?” ต้าเฉินกระซิบเบาๆที่ข้างหูพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ลินลี่ที่เขินอายก้าวถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ “งั้น...ขอพิสูจน์หน่อย”
          “จะ...จะ...จะพิสูจน์อะไร!?”
          ลินลี่รีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจกับคำพูดของเขาจนลืมไปว่าตอนนี้เขาขยับเข้ามาชิดแขนยาวๆเอื้อมไปคล้องหลังของลินลี่เอาไว้ไม่ให้ขยับถอยออกไปอีกและเพื่อเป็นการกระชับให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแน่นขึ้น
          “ถ้าเปียกก็ถอดออกมาเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
          ต้าเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนจะผละตัวออกจากเธอกลับไปนั่งยังโซฟาเหมือนเดิมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นลินลี่มองตามด้วยด้วยสายตาที่มึนงงบางทีเธอก็ตามอารมณ์เขาไม่ทันเหมือนกันนะ
          “แล้วเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ?”
           ต้าเฉินเอียงคอสงสัยเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เธอส่ายหัวไปมาปฏิเสธเขาและไล่ความคิดฟุ้งซ่านในสมองออก
          ไม่ใช่ว่าเธอคิดลามกหรือคิดอะไรเกินขอบเขตหรอกนะ... เป็นใครมันจะไม่คิดกันล่ะก่อนออกจากสานที่จัดงานมาเธอพึ่งจูบกับเขาไปและไหนจะเรื่องบนรถที่เกือบจะ...อีกแล้วยังเรื่องบนเตียงที่อาจจะต้องประกาศชัยชนะนั่นอีกถ้ามีอีกรอบคาดว่าไม่น่ารอดจนถึงพรุ่งนี้เช้า
          “คิดอะไรอยู่น่ะ?”
          ลินลี่มัวแต่ไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมองจนลืมใครบางคนไปเขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วพร้อมกับก้มหน้าลงมาอยู่ในระดับเหมาะที่จะเสียตัวอีกรอบลินลี่รีบก้าวถอยหลังออกไปอย่าลืมตัวทำให้เยียบขากางเกงที่ยาวเป็นเมตรล้มหงายหลัง
          ถ้าเธอเหยียบมันเองคงไม่เป็นไรแต่คนที่เหยียบกลับเป็นคนตรงหน้าเธอเธอก้าวถอยหลังโดยคนตรงหน้าเผลอเหยียบชายกางเกงไว้ทำให้กางเกงหลุด! ต้าเฉินเองไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นเขาเพียงแค่เห็นว่าเธอยืนนิ่งๆไม่ขยับไปไหนเลยเดินเข้าไปเรียกสติก็เท่านั้น
          “กรี๊ดดดดดดดดดด~”
          ลินลี่ร้องกรี๊ดออกมาเมื่อกางเกงที่ไม่รั้งเอวเธอไว้หลุดไปกองอยู่ที่พื้นและปลายเท้าของต้าเฉินเหลือเพียงเสื้อตัวใหญ่ที่ปกปิกท่อนบนแม้เสื้อจะตัวใหญ่คลุมถึง(ต้น)ขาเธอได้นิดหน่อยแต่เธอดันล้มหงายหลังไปกองกับพื้นเสื้อก็เอาไม่อยู่และปิดไม่มิดต้าเฉินมองสิ่งตรงหน้าตาโตและตาค้าง
          “คุณ....!” ลินลี่รีบดึงเสื้อที่เลิกขึ้นมาคลุมขาไว้อย่างรวดเร็วต้าเฉินเหมือนจะได้สติกลับมาแบบไม่ครบเขากระพริบตาปริบๆก่อนจะพูดอย่างตะกุกตะกัก 
           “ฉะ...ฉันไม่เห็นอะไรเลย มะ...ไม่เห็นกางเกงในสีชมพูลายสตอเบอรี่นั่นเลย”
          “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด~”
 
 
*******************************
ลายออกจะสวย ไรด์ก็มี..แค่กๆๆๆๆ
เอาเป็นว่าหลายๆคนก็มีเนอะ