หนีหนี้..เลยเจอรัก

          “หนูเจิ้นหรู... แล้วต้าเฉินไปไหนแล้วล่ะจ๊ะ?”

          “พี่เขาบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ” เจิ้นหรูตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้เซี่ยวอวี๋เธอมองหาผู้หญิงที่เคยอยู่กับเซี่ยวอวี๋ “แล้วน้าเผิงล่ะค่ะ?”

          “เห็นบอกว่าจะไปพี่สาวหนูเจิ้นหรูน่ะจ๊ะน้าพึ่งรู้นะเนี่ยว่าภาพถ่ายที่เอามาจัดส่วนใหญ่เป็นฝีมือการถ่ายภาพของพี่สาวทั้งนั้นเลย” เซี่ยวอวี๋พูดคุยกับเจิ้นหรูเกี่ยวกับภาพถ่ายและงานแกลลอรี่อย่างถูกอกถูกคอ

          ต้าเฉินที่กำลังฟุ้งซ่านเดินตามหญิงสาวที่เขาคิดว่าเป็นลินลี่ออกมานอกงานเขาคว้าแขนหญิงสาวคนนั้นให้หันกลับมาภาวนาให้ใช่คนที่เขากำลังตามหา

          “ขอโทษครับผมจำคนผิด”

           เขาถึงกลับเข่าอ่อนทันทีเมื่อผู้หญิงที่ตามออกมาไม่ใช่คนที่เขาเฝ้าตามหามาตลอดหลายเดือนเขาทรุดตัวลงกับพื้นและนั่งชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นซบหน้าลงบนเข่าอย่างคนหมดสิ้นหมดความหวังหมดทุกๆสิ่งไม่รู้ว่าเขานั่งท่านั้นไปนานแค่ไหนเสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามาและหยุดลงที่ข้างๆเขา

          “คุณค่ะ! ไม่สบายหรือรู้สึกไม่ดีตรงไหนรึเปล่าค่ะ?”

          เสียงหวานๆเจ้าของฝีเท้านั้นถามขึ้นแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเธอคิดว่าเขาคงหมดสติจึงไปขอความช่วยเหลือจากคนแถวนั้นให้พยุงเขาไปห้องพยาบาลที่อยู่ในชั้นถัดไปต้าเฉินนอนหลับตาอยู่บนเตียงเขาไม่แม้แต่จะตื่นมารับรู้เรื่องราวรอบๆตัวผ้าอุ่นๆถูกวางไว้ใบหน้าผากและบนเปือกตาของต้าเฉิน

          “เมื่อคืนนอนน้อยหรือช่วยตัวเองจนถึงเช้าค่ะ?”

          เสียงหวานๆเอ่ยทักเขานี่ฉันคิดถึงมากจนหูฝาดเลยหรอเนี่ย? ตาฝาดมองคนอื่นเป็นเธอไม่พอยังได้ยินเสียงอีกต้าเฉินหัวเราะในลำคอจนคนที่ปฐมพยายามต้องนั่งลงบนเตียงข้างๆเขาคอยเฝ้ามองอาการแปลกๆผ้าอุ่นค่อยๆเลื่อนตกไปอยู่ข้างแก้มเผยให้เห็นน้ำใสๆที่รินไหลออกมจากดวงตาของผู้ชายอกสามศอก

          “ลินลี่...”

          ต้าเฉินเอื้อมมือไปลูบใบหน้าผู้หญิงตรงหน้าเพราะสายน้ำที่รินไหลออกมาทำให้เขามองเห็นใบหน้านั้นได้ไม่ชัดเจนเขาค่อยๆขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อมองให้ชัดเจนว่าผู้หญิงคนตรงหน้านั้นใช่คนที่เขาเฝ้าตามหาหรือไม่ใบหน้าของเธอถูกล็อกไว้ด้วยฝ่ามือแกร่ง

          เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ...

          เสียงฝ่ามือบางๆปะทะกับต้นแขนลำแขนแกร่งที่คว้าคอเธอไว้ เธอพยายามดิ้นให้หลุดออกจากล็อกแต่ไม่มีท่าทีที่จะหลุดออกไปง่าย

          “คุณ! คุณค่ะ! คุณ!” เสียงเรียกสติหลายๆรอบทำให้ต้าเฉินได้สติก่อนจะเหวี่ยงใบหน้าที่ล็อกไว้กระเด็นไปปลายเตียง(คนไข้)ที่เขานอนอยู่

          “โอ๊ยยยย~”

          “เอ่อ...ผมขอโทษครับ” ต้าเฉินรีบเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าตนเองก่อนจะเข้าไปดูอาการของผู้หญิงที่เขาเหวี่ยงออกไป

          “ถ้าจะเหวี่ยงกันขนาดนี้วันหลังโยนฉันลงจากหน้าต่างก็ได้นะ”

          ทันทีที่ผู้หญิงคนตรงหน้าหันกลับมาปะทะกับหน้าเขาเขาจ้องเธอตาโตผู้หญิงที่วิ่งตามหาแทบจะพลิกแผ่นดินธรณีหาเลือดตาแทบกระเด็นแต่ก็หาไม่พบแต่กลับมาเจอเธอในสถานที่ที่ไม่คาดฝันแบบนี้

          “นี่ฉันฝันอีกแล้วหรอเนี่ย?”

          พรึ่บ!

          หมอนหนุนถูกเหวี่ยงเข้าปะทะใบหน้าขาวๆของต้าเฉินจนเจ้าตัวกลับไปนอนหงายด้วยความมึนงงเขารีบสปริงตัวลุกขึ้นมานั่งมองหน้าคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อในสายตาของตัวเองเขาลูบใบหน้าเธอด้วยมือหนาและใหญ่ทั้ง 2 ข้างจนคนถูกลูบทำหน้ามุ่ยแบบไม่พอใจ

          “ลูบขนาดนี้จะจำกลับไปปั้นเป็นโมเดลเก็บไว้ที่บ้านเลยมั้ย?”

          ลินลี่พูดติดตลกก่อนจะถูกร่างใหญ่คว้าตัวเข้าไปกอดแน่นจนเธอหายใจไม่ออกต้องทุบหลังเขาเพื่อให้ปล่อยออกมาหายใจหายคอบ้างเขากลับมาจ้องหน้าเธออีกครั้งจ้องชนิดที่ไม่วางตาไม่ให้คลาดสายตาไปได้

          “จ้องมากเดี๋ยวฉันก็ท้องหรอก” ลินลี่พูดพร้อมกับหลบสายตา

          “เดี๋ยวจะทำให้ตามคำขอ”

          ลินลี่ตาโตกับคำพูดของต้าเฉินก่อนจะถูกเขารั้งคอเข้ามาใกล้และถูกปิดปากด้วยริมฝีปากอวบอิ่มเธอตกใจกับการกระทำของเขายกมือขึ้นมาดันอกเขาเพื่อขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อขัดขืนไม่ได้ผลบวกกับแรงกดที่ริมฝีปากที่เพิ่มมากขึ้นรสจูบที่โหยหายสัมผัสที่ต้องการลินลี่หยุดดิ้นและปล่อยให้เขาจูบเธอ

          ต้าเฉินถอนจูบออกมาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีท่าทีขัดขืนเขามองตาเธอวางหน้าผากเข้าหากันก่อนจะบอกเธอ “ถ้าไม่ดิ้นแล้วฉันจูบต่อนะ” ลินลี่ตาโตหนักกว่าเดิมพร้อมกับอ้าปากค้างกลางอากาศกลืนคำพูดที่จะพูดลงคอไปต้าเฉินไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่าเขาประทับริมฝีปากนั้นลงไปลินลี่ไม่แม้แต่จะขัดขืนซ้ำยังตอบรับการจูบของเขาอีกด้วย

******************************************

ชะอุ้ย! ขอโทษที่หายนานจริงๆ

ช่วงนี้ซอมบี้เยอะค่ะ ฮ่าฮาฮ่าฮาฮา

ไม่ได้ติดหนัง/ซีรี่ย์เลยน๊า เลิ่กลั่กแล้วหนึ่ง