สงครามเขตแดนซากศพ ภาค ซากศพต่างแดน

                         ผมได้ตอบตกลงไปอเมริกาและวันนี้เป็นวันก่อนเดินทางของผม ผมกำลังเตรียมอุปกรที่พอเอาไปได้และเช็คสภาพร่างกายทำให้ผมได้รู้ข่าวร้าย  คุณกิงได้บอกผมว่าผมจะต่อสู้ได้อีกไม่นานเซลล์ของผมกำเสื่อมสภาพและถดถอย ซึ้งการถดถอยจุดจบมันมีสองอย่างคือผมตายหรือแค่กลายเป็นคนธรรมดาผมกะจะจบปัญหาทุกอย่างก่อนที่เรื่องนั้นจะเกืดขึ้น  ผมขอให้คุณกิงเก็บไว้เป็นความลับกับทุกคนโดยเฉพาะกับพวกหลานๆ 
            วันต่อมา
  "่พ่อคะ รถของสถานทูตมารอแล้วคะ"
  "จ้าๆ พ่อเสร็จแล้ว ฝากดูแม่กับคนอื่นๆด้วยนะลูก ส่วนเธอก็ดูและตัวเองดีดีและเดียวฉันจะคอยส่งข่าวมาบอกเรื่อยๆ"
  "นายก็ระวังตัวด้วยไม่รู้อีกฝ่ายมีข้อมูลเรามากน้อยแค่ไหน"
  "อืม ฉันรักเธอนะฟูกะ"
          ผมเดินออกจากบ้านและขึ้นรถไปยังสถานทูตพอไปถึงมีแบล็คฮอคอยู่1ลำ พร้อมกับเจ้าหน้าที่ใส่สูทและชุดปฏิบัติการ อีก4-5คนผมลงจากรถคนใส่สูทแล้วเดินมาหาแล้วยื่นมือมาขอจับมือ ผมก็ยืนมือไปจับ
  "ผมอลัน อลัน สมิท ยินดีที่ได้พบ"
  "ยินดีที่ได้พบเช้นกัน ผมชู"
  "ขึ้นเครื่องก่อนแล้วค่อยคุยกันเครื่องรออยู่ เชิญ"
  "เชิญ"
         พอเครื่องออกคุณอลันก็เริ่มอธิบายเรื่องต่างๆ และเหตุผลที่ขอความช่วยเหลือจากเราผมสอบถามเค้าว่ามีคนรู้เรื่องของผมมากน้อยแค่ไหน เท่าที่คุณอลันบอกมาเรื่องผมต้องมีชั้นความลับสูงมากทีเดียวแลเจ้าหน้าที่ชุดปฏิบัติการอีกไม่กี่คน  แต่ที่ผมไม่คือสายตาของชุดปฏิบัติการที่มองผมเหมือนกับทำไมต้องมารับผม  ผมจะช่วยอะไรพวกเค้าได้
  "คุณอลัน พวกเค้ารู้เรื่องของผมมากน้อยแค่ไหน"
  "ทำไมหลอครับ พวกเค้ารู้แค่ว่าต้องมารับบุคคลสำคัญ"
  "คุณดูสีหน้า แววตาของชุดปฏิบัติการ ของคุณสิ"
  "พวกเค้ารู้ข้อมูลแค่เท่าที่จำเป็น"
  "ผมอนุญาติให้บอกข้อมูลของผมทั้งหมดกับพวกเค้า ไหนๆพวกเราก็ต้องอยู่กันอีกอย่างน้อย10กว่าช.ม."
         แบล็คฮอคพาเราไปที่สนามบินที่นั้นมีเครืองบินส่วนตัวรออยู่  ระหว่างทางคุณอลันบอกข้อมูลและตอบคำถามชุดปฏิบัติการที่ละข้อพวกดูไม่ตกใจจนถึงเรื่องอายุของผม พวกเค้าแทบไม่เชื่อว่าผมอายุมาก90ปีแล้วพวกบอกดูยังไงผมก็แค่เด็กอายุไม่เกิน18ปี  พวกเราเริ่มแลกเปลี่ยนข้อมูลพื้นฐานกันทำให้ผมรู้ว่า คุณอลันและชุดปฏิบัติการเป็นเพื่อนกันมานานเค้าถูกบอกว่าให้พาคนที่เค้าไว้ใจมารับเลยเลือกเพื่อนๆของตัวเองมา พอขึ้นเครื่องส่วนตัวก็เลยเป็นกันเองมากขึ้น
  "ผมชื่อแจ็ค เป็นหัวหน้าทีมคุณพอจะบอกได้ไหมทำไมคุณถึงยังดูเด็กอยู่"
  "มันเป็นความลับนะครับ  และถึงผมจะบอกได้ผมก็คงจะขอไม่บอก"
  "ทำไมละครับถ้าคุณบอกอาจลดการสูญเสียได้มากแท้ๆ"
  "มันอาจจะลดได้ก็จริงแต่สิ่งที่แลกมามันไม่คุ้มเลยครับ ผมบอกเลย"
  "ผมขอฟังความเห็นนั้นหน่อยได้ไหมว่าทำใม"
  "ก็พอจะบอกได้ครับ ผมขอให้คำนิยามมันว่าคำสาป ถึงจะช่วยลดความเสียหายได้แต่มันก็นำพาความสูญมามากมายเช่นกัน"
  "คุณเคยสูญเสียลูกธีมงั้นหลอ"
  "ไม่ใช่แค่ลูกธีมแม้แต่เพื่อน อาจารย์ ผู้มีพระคุณ"
  "มากแค่ไหนครับพอจะบอกได้ไหม"
  "หลายร้อยหลายพันคนครับ"
  "พระเจ้าช้วยคุณอดทนได้ยังไง"
  "แค่ต้องทนครับ พักผ่อนเถอะครับเราต้องนั่งกันอีกนาน"
           ตอนผมบอกว่าสูญเสียไปมากแค่ไหน  ทุกคนแทบจะอุทานออกมาพร้อมกันโดยเฉพาะชุดปฏิบัติการคนนึงที่เป็นผู้หญิงเธอดูตกใจมากที่สุด  และแยกกันพักน่าจะถึงตอนตื่นพอดี
                                                                                                                         ติดตามตอนต่อไป