เเต้มรัก

03
 


 


เมื่อการเปิดภาคเรียนปี 1 ของผมผ่านไปได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ ผมกับเพื่อนก็ได้เริ่มปรึกษากันว่าพวกเราควรจะหาพวกกิจกรรมทำ จะได้มีไว้ลงประวัติผลงานอะไรติดตัวตอนจบ เเล้วเผอิญไปเจอบอร์ดหน้าคณะที่ติดประกาศรับสมัครน้องๆปลูกป่า ซึ่งเป็นค่ายที่มีประจำเเบบนี้ทุกๆ ปี เพียงเเค่จะเปลี่ยนสถานที่วนไปเรื่อยๆ ผม 3 คนเลยไปลงชื่อสมัครที่ห้องสโมสรของคณะ เเต่จะว่าไปหลังจากที่ผมเจอพี่กัณฐ์ในสภาพที่ตัวเอง..เปลือยท่อนบน ไม่อยากจะนึกถึงเหตุการณ์นั้น ผมก็ไม่เจอหน้าพี่เขาอีกเลย ขนาดเรียนคณะเดียวกัน เเหม่โชคชะตาช่างเข้าข้างผมเหลือเกิน


 


ผมกับเพื่อนทั้งสองยืนรวมพลกับเพื่อนๆ คนอื่นตรงลานหน้าคณะเเล้ว พี่ฝนที่เป็นคนดูเเลเรื่องค่ายนี้ได้บอกผ่านไลน์ที่ถูกสร้างกลุ่มขึ้นเมื่อวานเเล้ว สักพักเดี๋ยงจะมีรถบัสมารับ ผมมองนาฬิกาข้อมือ ใกล้ถึงเวลาเเล้ว..


 


"เอ่อนี่พวกมึง" เเทนเอ่ยขึ้น


 


"ว่าาาา" พัสเอ่ย เเล้วค้นหาบางอย่างในกระเป๋า


 


"เจอสาวสวยๆ ไล่มาหากูด้วยนะ" เเทนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสยผมเเบบดาราเกาหลีทำ เเต่เบ้าหน้ามันไม่เหมือนเกาหลีนี่สิ


ผมกับพัสหันไปมองหน้ากัน ถึงกับต้องกลั้นขำ


 


"เออๆ เดี๋ยวกูไล่ให้ไปหามึงเอง สาวสองนะ คนนั้นอ่ะ มองมึงตาเยิ้มเลย"


 


"เชี้ยยเเทน มึงมาให้กูตบปากเลย"


 


รถบัสมาถูกเทียบท่าที่ลานคณะเเล้ว ซึ่งคนนั้นคงจะเป็นพี่ฝนยืนตะโกนเรียกใก้ไปเข้าเเถว เเต่ที่น่าตกใจคือผมเห็นพี่ธัญรองประธานสตาฟตอนรับน้อง เเบบนี้พี่กัณฐ์จะไปค่ายด้วยหรือเปล่านะ


สวัสดีค่ะ พี่ชื่อฝนนะคะ เป็นคนดูเเลค่ายนี้ทั้งหมด เเล้วก็มีพี่ธัญจะดูเเลเรื่องการเดินทางนะคะ เอ่อ มีน้องๆคนไหนเมารถมั้ยคะ พี่อยากให้รีบเเจ้งเลยนะคะ กว่าเราจะเดินถึงก็เกือบ 6 ชั่วโมง ซึ่งก็ค่อนวันเลย ให้ความร่วมมือด้วยนะคะ


 


"ไอ้เเต้ม มึงเมาเเบบอ้วกเลยนี่ที่มึงเคยเล่าให้ฟัง เเจ้งพี่ฝนเลยเปล่า" เเทนเอ่ยขึ้น


 


"มึงเเจ้งเลย เเล้วจะได้ขอยาพี่เขากิน อ้วกเเตกกูเช็ดได้ เเต่มึงอายคนอื่นเลยนะ" พัสเสริมขึ้น


 


"เเต่กูกินมาเเล้วนะ ก่อนมาถึงที่นี่ครึ่งชั่วโมงได้ล้ะ"


ไม่ทันที่ผมจะตอบคำถามพวกมันจับเเขนผมโชว์ขึ้น จนพี่ธัญเดินมาหา


 


"อ้าวว่าไงน้องเเต้ม มาด้วยหรอ"


 


"ครับ.."


ผมยังคงอึกอัก จริงๆ ผมกินยาก็ไม่อ้วกเเล้ว เรื่องใหญ่เลยมั้ยนี่


 


"ว่าเเต่ เมารถใช่มั้ย เเล้ว.."


 


"ผมกินยามาเเล้วครับพี่ธัญ ไม่น่าจะมีอาการคลื่นไส้เเล้วครับ" ผมรีบตอบสวนพี่ธัญขึ้นไปทันทีเพราะกลัวว่าพวกพี่เขาจะเปลี่ยนใจไม่ให้ผมไป 


 


"กินเเล้วไม่น่าจะหายหรอกเชื่อพี่ เอางี้น้องเเต้มหยิบกระเป๋าเเล้วตามพี่มาทางนี้นะคะ"


ผมหันไปมองหน้าพวกมันสองคน สีหน้าพวกมันไม่สู้ดี ผมคงจะไม่ได้ไปเเน่ๆ งานนี้ พวกมันเดินมาหาผมเเบบระยะประชิดตัว


 


"มึง..พวกกูสองคนขอโทษนะ มัวเเต่เป็นห่วงมึง" พัสเอ่ยขึ้น ส่วนเเทนเอื้อมจับไหล่ ผมก็ไม่ได้อะไรหรอก คิดซะว่ากลับนอนพักผ่อนที่หอเเล้วกัน


 


"ไม่เป็นไรๆ พวกมึงอย่าคิดมาก ไว้มึงถ่ายรูปมาฝากกูด้วย" ผมตบไหล่มันสองคนไป พวกมันก็พยักหน้าเเล้วเดินขึ้นรถไป ผมเดินตามพี่ธัญมายืนอยู่ตรงหน้าตึก เหมือนพี่เขาจะโทรหาใครสักคน คงจะหาคนไปส่งผมที่หอ เพราะว่ามันยังเช้ามืดอยู่


 


"เอ่อ พี่ธัญครับ จริงๆผมกลับเองก็ได้"


 


"มาเเล้วๆ เดี๋ยวพี่ไปขึ้นรถบัสก่อนนะ รถจะออกเเล้ว" พี่ธัญเอื้อมมาขยำเเก้มผมเเล้วก็วิ่งไปขึ้นรถที่กำลังจะเคลื่อนออก


 


ผมกระชับสายกระเป๋าเป้ที่เริ่มจะหนักหลัง ก็เล่นเดินตามพี่ธัญไปมาหลายรอบ จะให้ผมนั่งก็ดูไม่ดี เสียงเเตรรถยนต์ดังขึ้นจากข้างหลังที่ทำเอาผมสะดุ้ง


ผมหันไปมองก็มีรถเก๋งซูเปอร์คาร์สีขาว กระจกฝั่งคนขับถูกลดจนเห็บใบหน้าของคนที่ผมไม่เจอมาหลายวัน


 


"ขึ้นรถเเต้ม"


 


"หะ" ผมยังยืนอึ้งพี่กัณฐ์เรียกชื่อผมเป็นครั้งเเรก พี่จำชื่อผมได้เเล้วใช่มั้ย


 


"เเต้ม" ผมฟังไม่ผิดเเน่นอน เพราะครั้งนี้ลงน้ำหนักจนดูขรึมไปเลย


 


ผมเข้ามานั่งในรถ เเล้ววางกระเป๋าไว้ที่ตัก พี่กัณฐ์ยกกระเป๋าผมไปไว้ที่เบาะด้านหลังอย่างชิวๆด้วยมือเดียว ผมว่ามันหนักมากเลยนะ ซึ่งมีเเต่ของกินที่ผมเเบกมา เเล้วพี่เขาก็เคลื่อนตัวรถออกไป เเล้วเราก็ไม่ได้มีบทสนทนากัน มีเเต่ความเงียบปกคลุม


ในเวลาต่อมาความเร็วรถถูกลดลง เเล้วหยุดจอดข้างถนน ผมหันไปมองพี่กัณฐ์ว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้พี่เขาหยุดรถกะทันหัน พี่กัณฐ์หันมามองหน้าผมเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง หรือว่าผมทำอะไรผิด


 


"ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ" ผมปล่อยลมหายใจเข้าออก เพราะเริ่มรู้สึกเกร็งๆ


 


"หึหึ" พี่เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย เเล้วโน้มตัวมาหาผม ใบหน้าเราสองคนชิดกัน เเทบจะจรดลมหายใจเดียวกัน 


รอยยิ้มเเบบนี้มันคืออะไรนะ..


 


"คาดเข็มขัดด้วย ถ้าลืมพี่จะทำมากกว่านี้นะครับ"