Air Striker

"โย่ พ่อยอดนักแร่หมู"
เคนคนดีคนเดิมมาทักทายเหมา เขาแกว่งถุงเงินไปมาขณะที่เดินมาทางเหมา
"10 เหรียญนี่รวยจังน่า แกว่งโชว์คนขนาดนี้"
"อะไรเล่าก็ฉันไม่มีที่เก็บนี่"
"นี่อยู่มายังไงถึงไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับโลกนี้เลยเนี่ย ห๊ะ"
ทันทีที่พูดจบ ตู้อาวุธและถุงใส่ของก็ปรากฏออกมาตรงหน้าเขา เขาหยิบถุงเงินออกมาให้เคนดู
"ได้ยังไง!" เคนแสดงอาการตกใจสุดขีด
"งั้นจบงานเลี้ยงนี่ฉันจะพานายไปหาร้านทำกระเป๋าวิเศษนี่ละกัน"
"นายนี่มัน เพื่อนรัก!" เคนทำท่าจะสวมกอดเหมา แต่เหมายันเขาไว้ด้วยเท้า
"เพื่อนนายเนี่ยบ้าบอแบบนี้ตลอดเลยเหรอ"
เสียงทอยดังขึ้นจากด้านหลังเคน
"ก็แบบนี้ตลอดแหละอย่าสนใจมากเลย"
"เฮ้ เรียกซะกดูห่างเหินเลย เรารู้จักกันแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเคนนะ"
"โทษทีๆ เคน ฉันไม่ได้จะให้นายนึกเป็นอย่างนั้น ว่าแต่จบงานเลี้ยงนี่เราไปฉลองกันอีกรอบไหมล่ะ"
"พอดีมีธุระน่ะ"
"พาเจ้าเคนไปทำกระเป๋าใช่ไหมล่ะ ฉันได้ยินแล้วล่ะ จบจากนั่นก็ไปฉลองกันไง"
"ว้าว ฉันไปๆ เหมาทำเป๋าเสร็จแล้วไปกันเหอะ นะ?"
"เงินไม่พอฉันทิ้งไว้ให้ล้างจานนะบอกให้"
"เอาเหอะน่า นี่แหละพระเอกต้องไปเข้าร้านเหล้าซักครั้ง ถึงจะเรียกว่าพระเอกแนวต่างโลก"
"เคนมันพูดอะไรของมันน่ะ"
"ช่างเถอะ เดี๋ยวก็ชิน"
วันนี้ต้องเลิกฝึกช่วงเย็นไป แม้เหมาจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรมากแต่ก็เผลอใจผยองตนที่แร่หมูป่าได้ดีจนได้รางวัล เขากินเยอะกว่าปกติจนถ้าต้องฝึกร่างกายต่อคงจะไม่ไหว ถึงจะรู้สึกผิดกับตัวเองนิดหน่อยแต่ก็เบาใจลงเพราะเขามีที่พึ่งทางใจคือทอยที่งดการฝึกเหมือนกับเขา
แสงตะวันลับฟ้าไปแล้วแต่แสงจากโคมไฟตะเกียงระย้ายังคงส่องสว่างตามท้องถนน พวกเขาสามหนุ่มเดินหาร้านทำกระเป๋าวิเศษมาสักพักในที่สุดก็พบ เมื่อเข้าไปในร้านก็เต็มไปด้วยหนังสัตว์และพืชพันธุ์ต่างๆ สุดปลายทางมีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์และชายแก่ผู้หนึ่ง
"มาทำกระเป๋าครับ" ทอยพูดขึ้น
 ชายแก่ค่อยๆหันมาทางพวกเขา เพ่งตามองไปที่ใบหน้าแต่ละคน
 "มีอะไรเหรอครับ" เหมาถาม
"ฉันไม่รับทำกระเป๋าถูกๆหรอกนะ หนุ่มน้อย"
"อะไรกันลุง เป็นคนเกิดมาอย่าเลือกงานสิน้า ทำให้ฉันหน่อยเถอะนะ" เคนอ้อนวอน
"ไม่ต้องห่วงครับเราไม่ได้จะใช้กระเป๋าถูกๆอยู่แล้ว พวกเราได้รับเลือกให้ผ่านการสอบของโรงเรียนแล้วน่ะ" ทอยเสริม
 "โอ้! แบบนี้อนาคตก็ต้องแบกของเยอะเลยน่ะสิ"
"ก็ตามนั้นล่ะ ขอกระเป๋างบ 10 ทองที" เหมาพูดขึ้น
"มากับโชคจริงๆนะหนุ่มน้อย ถ้าปีนี้ทางโรงเรียนไม่จัดการทดสอบล่าหมูป่า ตาแก่คนนี้คงทำำกระเป๋างบ 10 เหรียญทองไม่ได้ พอดีจริงๆ"
ความจริงเหมารู้อยู่แล้วว่าปกติ 10 เหรียญทองไม่สามารถทำกระเป๋าเกรดทั่วไปใช้ได้ แต่เนื่องจากโรงเรียนทดสอบโดยการล่าหมูป่า หนังของหมูป่านั้นเหนียวมากจนมนุษย์ปกติไม่สามารถกินได้ ยิ่งผ่านความร้อนก็จะยิ่งเหนียวกว่าเดิม
แต่หนังเหนียวๆนี่เหมาะมากสำหรับทำกระเป๋าวิเศษทั่วไป ทางโรงเรียนขายให้กับเจ้าของร้านทำกระเป๋าวิเศษนี่ในราคาแสนถูก
"ฉันคิดค่าอุปกรณ์ 3 เหรียญทองละกัน ค่าฝีมืออีก 5 เหรียญทอง คิดว่าไง?"
"ขอความกรุณาด้วยครับ" ทอยโค้งคำนับ
"เฮ้! แต่ฉันมีแค่ 10 เหรียญเองนะ ลดกว่านี้ไม่ได้เหรอ?" เคนโวยวาย
"นี่ถูกที่สุดเท่าที่แกจะหาได้แล้วเจ้าบ้า" ทอยตอบกลับ
"ฉันคือช่างทำกระเป๋าวิเศษที่ดีที่สุดของเมืองนี้แล้ว เจ้าเด็กบ้า" ชายแก่ตะโกนขึ้น
"เอาเป็นว่าค่อยกลับมาแล้วกัน ฉันว่าจะปิดร้านแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเอา"
"จอบคุณมากครับ" ทอยโค้งอีกทีพลางกดหัวเคนให้โค้งตาม
 "แกนี่มันบ้าจริงๆ เคน"
ทอยต่อว่าเคนที่ทำตัวไร้มารยาทหลังจากออกมาจากร้านได้ซักพัก ตอนนี้พวกเขากำลังจะไปร้านเหล้าเพื่อฉลองกันต่อ
"อะไรเล่า ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่น่า ว่ามันจะแพงขนาดนั้น โถ่~ เงินก้อนแรกของฉัน"
"เดี๋ยวนายก็ชิน ทอย ฉันบอกแล้ว"
ตั้งแต่ทอยออกหน้าให้เหมาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกตั้งแต่อยู่ในร้าน ถึงจะนิดหน่อยก็เถอะแต่เขาก็อายแทนจริงๆที่มีเพื่อนทำตัวแบบนี้
"พักเรื่องนั้นเถอะ เราจะมาฉลองกันไม่ใช่เหรอ ฉันรอแทบไม่ไหวแล้ว"
ถึงร้านเหล้าประจำเมืองแล้ว พวกเขาไปนั่งที่โต๊ะมุมร้านและสั่งเหล้าทันที มีเคนที่ไม่รู้จะสั่งอะไรดี
"ฉันเลี้ยงนายซักหน่อยละกัน" ทอยกล่าว
 ความจริงแล้วเคนไม่ได้ห่วงเรื่องเงินหรอก เขาแค่ไม่รู้ว่าต้องสั่งอะไรยังไง และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ลิ้มรสชาติของสุราในชีวิตของเขา
ยังไม่ทันจะได้คิดว่าจะดื่มอะไร ทอยก็สั่งเหล้าดีราคาถูกให้แก่เคน
"เอ้า! มาชนกันเถอะ" ทอยชูเหยือกแก้วขึ้น
"เย่!" เคนชูแก้วมาชนด้วย
เหมาไม่ได้กระโตกกระตากแต่ทอยก็ยื่นแก้วมาชนกับแก้วที่อยู่ในมือเหมา
"พวกนายทำตัวอย่างกับลิง รู้ไหม" เคนตอบแบบหน่ายๆ ถึงแม้จะเป็นงานฉลองแต่เขาก็ชอบความสงบสุขมากกว่า
"เอาน่า~ เรามาสนุกกันไม่ใช่รึไง" เคนกล่าว
"เย่~" เหมากล่าวด้วยเสียงนิ่งๆราวกับประชด
"ยาฮู้!~" จู่ๆก็มีเสียงตะโกนออกมาจากในโต๊ะพวกเขา เคนเมาทันทีหลังจากดื่มไปแก้วเดียว
"ไอ้บ้านี่คออ่อนชะมัดเลย" เหมากล่าวพลางถอดหายใจ ความจริงแล้วผู้คนส่วนใหญ่คุ้นเคยกับการดื่มสุราตั้งแต่เริ่มเข้าวัย 12 ปี
เขาเริ่มจะก่อกวนความสงบสุขบนโต๊ะ แย่งแก้วทอยกิน พูดเสียงดัง และทำเหล้าเบียร์หกเต็มโต๊ะไปหมด ซักพักเขาก็หายไปแล้ว เหมากับทอยคิดว่าเขาคงไปเข้าห้องน้ำเลยไม่ได้สนใจและดื่มสังสรรค์กันต่อที่โต๊ะ
จู่ๆก็มีเสียงโวยวายจากอีกด้านถึงของร้าน มีเสียงเคนอยู่แทรกผ่านมาด้วย น่าจะไปทะเลาะกับใครระหว่างเมาแน่ๆ ทั้งสองจึงลุกออกไปดู
คนที่กำลังโดนซัดอยู่กับพื้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเคนเองนั้นแหละ แต่เพราะเขามีพลังอากาศอยู่สูงกว่าคนปกติเขาเลยเร่งกำลังคุ้มครองกายทำให้คู่กรณีต่อยเขาไม่เข้า
 "5555 นี่เราก็ดูเทพกว่าคนอื่นนี่หว่า แค่คุ้มครองตัวเองแบบนี้ไอ้พวกกากก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว" เคนพูดถากถาง ยามปกติคงอาจจะไม่พูดออกมา
"นี่เราควรช่วยเขาไหม ปล่อยไว้ถ้าเรื่องใหญ่สถาบันคงต้องลงโทษแน่ๆ" ทอยกระซิบข้างๆเหมา
"นายอยากช่วยก็ช่วยไปเถอะ ฉันไม่อยากวุ่นวาย" เหมาตอบ
 ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้นจู่ๆก็เหมือนได้ยินเสียงเคนที่อาการไม่ค่อยจะดี แหวกฝูงชนไปดูอีกรอบก็พบว่าเคนกำลังถูกสาวร่างเล็กนั่งคร่อมและรัวหมัดไปที่ใบหน้าอยู่
โดนขนาดนี้ทอยรีบไปห้ามทันที ด้วยพลังมหาศาลของทอย เข้าได้รั้งมือของสาวคนนั้นอย่างง่ายดาย แต่เคนนิ่งไปแล้วท่าทางจะสลบ
"นาย คนที่ยกหินนั่นได้สูงสุดนี่"
"ขอโทษทีที่เพื่อนของเราเสียมารยาทครับ แต่ช่วยหยุดมือจะได้ไหม ผมสัญญาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก" ทอยกล่าวแบบสุภาพ
"มันหาเรื่องลูกน้องของฉัน ฉันแค่สั่งสอนนิดหน่อย"
"เขาได้รับการลงโทษอันสาสมแล้ว ดังนั้นช่วยหยุดจะได้ไหมครับ"
แม่สาวหน้าแดงอ่อนๆมาซักพักตั้งแต่คุยกับทอย ในที่สุดเธอก็ยอมลามือ
 "เห็นแก่นายหรอกนะ"
"ขอบคุณมากครับ"
 ทอยแบกเคนขึ้นไหล่และเดินมาหาเหมา
"รีบกลับกันเถอะ" ทอยกล่าว
พวกเขาออกมาจากร้านและกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับเคนดี