ยังไงแฟนเก่าผมก็น่ารักที่สุด

         หลังจากที่ไอโตะวิ่งหนีออกมาจากงานเลี้ยง บรรยากาศหมดความสนุกอย่างไม่น่าเชื่อ เชนวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วเดินไปหามารุ

        

 

        "นี่คุณมารุ" เขาจ้องไปที่มารุด้วยสีหน้าจริงจัง

 

        "ขอโทษด้วยที่ขึ้นเสียงเมื่อกี้ แต่ว่าผมอยากให้คุณปล่อยเจ้าบ้าไอโตะไปได้แล้ว" มารุก้มหน้าลงเล็กน้อยเชนจึงพูดต่อ

 

        "คุณก็รู้นี่ กว่าไอโตะจะทำใจเรื่องคุณได้แต่ละครั้งมันยากแค่ไหนเพราะงั้นพอเถอะนะคุณมารุ เลิกทำร้ายจิตใจเขาได้แล้ว คุณเห็นไอโตะเป็นของเล่นหรือไง?" พูดจบเชนก็บอกลาทุกคนในงานเลี้ยงและขอตัวกลับ

 

 

        อาจเพราะหมดสนุกกับงานนี้ไปแล้ว เพื่อนๆของไอโตะจึงเริ่มทยอยกันกลับบ้านของตน ยูคาริมองมารุที่กำลังก้มหน้าอยู่ก่อนจะเดินผ่านเธอไป

        

 

        "นี่ยูคาริ ฉันควรจะทำยังไงดี" เสียงสะอื้นของมารุดังขึ้น ยูคาริหยุดเดินเธอหันมามองแผ่นหลังของมารุ

 

        "จะไปรู้เหรอ พวกเธอสองคนก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มั่นใจในตัวเองหน่อยสิยัยบ้า" ยูคาริตะคอกออกด้วยสายตาดุดันคมกริบ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วพูดกับมารุด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ

 

        "ว่าแต่...เธอร้องไห้อยู่เหรอ?" 

        .

        .        

        .

 

        //เช้าวันต่อมา//
 

 

 

        *ฟึ่บ* 

 

 

        ไอโตะลืมตาขึ้นมาในห้องนอนของมิกะ เขามองไปรอบข้างของตนก่อนจะคิดขึ้นได้

 

 

        (0///0 แว้กกกกก เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ยทำไมเราถึงมาอยู่นี่ได้!?)

 

        (อืม...ล่าสุดเราหนีออกมาจากงานเลี้ยง แล้วมาลงเอยที่บ้านมิกะ สงสัยเราจะสลบไปมิกะเลยให้เรานอนในห้องของเธอสินะ) หลังจากปะติดปะต่อเรื่องราวเสร็จสิ้น ไอโตะทำแววตาสงสัยแฝงความเศร้า

 

        (...คุณมารุ หลังจากนั้นจะเป็นไงบ้างนะ)

 

        "ตื่นแล้วเหรอคะรุ่นพี่" น้ำเสียงจริงใจของมิกะดังขึ้นมาข้างๆเขา

        

        "แว้กกก มิกะ!!!" ไอโตะสะดุ้งจากคำทักทายไม่ให้ซุ่มให้เสียงของมิกะ

 

        "ฮ่าๆ ตกใจอะไรขนาดนั้นคะรุ่นพี่ หนูไม่ใช่ผีสักหน่อย" เธอเอามือเล็กๆมาหยิกแก้มของไอโตะ

 

        "ขอโทษที55 พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย ขอบใจนะที่ให้นอนค้างบ้านเธอ"

 

        "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่ถืออะไรแบบนั้นหรอก ครั้งหน้าจะมาอีกก็ได้นะคะ" แก้มของมิกะเริ่มแดงขึ้นมา

 

        "555งั้นเหรอ...จะบ้ารึไง!!? ผู้ชายมานอนค้างบ้านผู้หญิงแบบนี้มองยังไงมันก็แปลกๆไม่ใช่เหรอ -////- " ไอโตะทำตัวลุกลี้ลุกลน

 

        "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าเป็นรุ่นพี่ถือว่าเป็นกรณีพิเศษค่ะ" มิกะพูดออกมาโดยไม่กล้าสบตาไอโตะ หน้าแดงเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำตัวไม่ถูก

 

      

        *ตึกตักๆ* 

 

 

        (สถานการณ์นี้มันอะไรกัน ไฟเขียวงั้นเหรอ? มิกะเองก็แอบมีใจให้เราเหรอ?) ไอโตะคิดในใจไปเรื่อยก่อนที่มิกะจะพูดขึ้นมา

 

        "รุ่นพี่คะ คำตอบของเมื่อคืนล่ะคะ" เธอทำสีหน้าจริงจังถึงแม้ว่าแก้มของเธอจะแดงอยู่ก็ตาม

 

        "ขอเวลานอก!!" เขายกมือขึ้นมาแล้วนั่งทบทวนตัวเอง
 

 

        (-////- จริงด้วยสิ มันมีอะไรแบบนั้นอยู่ด้วยนินา) ไอโตะนึกถึงสิ่งที่มิกะถามเมื่อคืน เขามองไปที่มิกะและไตร่ตรองต่อ

 

        (จะว่าไงดีล่ะ มิกะเองก็เป็นคนน่ารักซะด้วยสิ) มิกะนั่งเงียบและรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

 

        (ถ้าได้คบกับเธอคงจะมีความสุขมากแน่ๆ) หน้าของไอโตะเริ่มอุ่นๆและแดงออกมาด้วยความเขินอาย

 

        (แล้วก็อาจจะช่วยให้เราลืมคุณมารุไปด้วยก็ได้ ไม่ว่าจะคิดยังไงการคบกับเธอคงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสินะ) 

 

        (ตัดสินใจแล้ว เราจะคบกับมิกะเพื่อลืมคุณมารุ!!!) 

 

        (เอาล่ะนะ!!!)

        .

        .        

        .

        "ขอโทษด้วยนะมิกะ" มิกะนั่งเงียบแววตาของเธอดูเศร้าเล็กน้อย

 

        (เอ๊ะ ทำไมเราถึงปฎิเสธไปล่ะ)

 

        "ฉันน่ะ ยังไม่สามารถลืมคุณมารุได้"

 

        (เพราะงั้นเลยจะคบกับเธอเพื่อลืมให้ได้ไงเล่า!!)

 

        "ถ้าให้ฉันคบกับเธอด้วยความรู้สึกครึ่งๆกลางๆละก็ ฉันต้องเป็นผู้ชายที่ไม่ได้ความแน่ๆ"
            

        (งี้นี้เอง..เราน่ะ)

 

        "เพราะงั้นฉันยังคบกับเธอตอนนี้ไม่ได้หรอก"

 

        (ไม่ได้มองว่ามิกะเป็นแค่รุ่นน้องสินะ ขอโทษนะมิกะที่ฉันในตอนนี้ยังลังเลอยู่...)

 

 

        แสงแดดอุ่นๆที่ส่องเข้ามาในยามเช้า เสียงนกร้องเบาๆที่ดังขึ้นมาจากบนต้นไม้ ท่ามกลางบรรยากาศแบบนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเสียใจในความรัก มิกะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าจริงใจ

 

 

        "เข้าใจแล้วค่ะ" เธอลุกไปเปิดผ้าม่านบริเวณหน้าต่างเธอ

 

        "จนกว่ารุ่นพี่จะสามารถลืมเรื่องราวของคุณมารุได้" ไอโตะมองไปที่แผ่นหลังของมิกะ

 

        "จนกว่าความรู้สึกที่มีต่อหนูจะมากกว่าความรู้สึกที่รุ่นพี่มีต่อคุณมารุ" เธอชะเง้อหน้ามองดูบรรยากาศนอกหน้าต่าง

 

        "หนูจะรอนะคะ พี่ไอโตะ" ไอโตะก้มหน้าก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อย

 

        "อืม ขอโทษด้วยนะ"

 

        "อ๊ะ วันนี้ฝนตกเหรอคะเนี่ย" มิกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส เธอเอามือไขว้หลังก่อนจะหันกลับมามองไอโตะ

 

        "พูดอะไรน่ะ อากาศแบบนี้ฝนจะไปตกได้ไง..." หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ภาพที่เห็นอยู่ตรงนี้คือรุ่นน้องที่หลงรักเขากำลังร้องไห้อยู่พร้อมกับรอยยิ้มฝืนๆบนใบหน้าของเธอ

 

        "ใช้ไม่ได้จริงๆเลยนะ หนูเนี่ย"

        .

        .        

        .