ยังไงแฟนเก่าผมก็น่ารักที่สุด

        .
        .
        .
        "เห๊ะ ฮ่าๆๆอะไรกัน นี่ฉันร้องไห้เหรอเนี่ย" น้ำในตาของผมไหลออกมาอย่างช้าๆ ผมรู้ดีว่าไม่สามารถโกหกความรู้สึกเสียใจนี้จากมิกะได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงฝืนทำมันต่อไป
 
        "ฮ่าๆๆ ฉันนี่แย่จริงๆเลยนะมิกะ ทั้งที่ฝั่งนู้นลืมไปแล้วแท้ๆ แต่ฉันยังแอบหวังอยู่เลย ทุเรศจริงๆฮ่าๆๆ" มิกะยืนเงียบฟังผมที่ร้องไห้และกำลังพูดอยู่ฝ่ายเดียว ถึงแม้ในห้องเรียนจะมีเพื่อนร่วมชั้นอยู่มาก แต่ผมในตอนนี้ไม่ได้สนใจผู้คนรอบตัวแล้ว ผมทำตัวเหมือนเด็กขี้แงสิ้นดี
 
        "ขอโทษนะมิกะ ที่ต้องทำให้เธอเห็นภาพแบบนี้ ฉันนี่ไม่ไหวเลยนะ" ผมฝืนยิ้มออกมาและยกมือมาเช็ดแก้มตัวเอง สุดท้ายผมก็ทำให้มิกะหนักใจอีกจนได้ 
 
 
        *ฟึ่บ*
 
 
        "หนูน่ะ มองว่าพี่ไอโตะเป็นคนที่เท่มากๆเลยค่ะ" มิกะลูบหัวของผมด้วยมือเล็กๆของเธอ ทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก มิกะค่อยๆสัมผัสศรีษะผมอย่างเบาๆ
 
        "เวลาที่หนูเสียใจหรือทุกข์ใจ ก็มักจะมีรุ่นพี่อยู่ข้างๆเสมอเลยล่ะค่ะ" 
     
        "เพราะงั้น ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ จะร้องไห้แค่ไหนก็ได้ อยากระบายแค่ไหนก็ได้"
 
        "ให้หนูได้อยู่ข้างๆรุ่นพี่ เหมือนที่รุ่นพี่อยู่ๆข้างหนูได้ไหมคะ" วินาทีนั้นเหมือนโลกทั้งใบมีแค่เราผมก้มหน้ามองพื้นพร้อมกับส่งเสียงในลำคออย่างเขินอาย
      
        "อื้ม" ก่อนที่จะเงยหน้าและเห็นมิกะยิ้ม ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริงๆ ทำไมผมถึงไม่เจอมิกะก่อนคุณมารุกันนะ ถ้าเราได้เจอกันเร็วกว่านี้ตอนนี้ผมจะมีความสุขกว่านี้ไหมนะ ทำไมถึงเป็นคุณมารุ
 
        "ทำไมถึงไม่เป็นเธอกันนะ มิกะ"
        .        
        .
        . 
        เฮ้ย!! นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไป มันควรจะอยู่แค่ไหนหัวสิ
        
        "0///0...รุ่นพี่" นั่นไงเล่า!!! เจ้าบ้าไอโตะเพราะแกพูดอะไรแปลกๆออกไปนั่นแหละ
 
        "ค คือว่า" มิกะกล่าวออกมาอย่างเคอะเขิน ผมกลืนน้ำลายตัวเอง ตอนนี้ผมรู้สึกจักจี้หัวใจนิดๆ
              
 
        ทันใดนั้นเอง!!
 
 
        "นี่ เราอยู่กันในห้องเรียน ถ้าจะมาหวานกันก็ไปข้างนอกสิยะ" พวกเราโดนขัดจังหวะโดยเสียงของผู้หญิงผมสีม่วง เธอชื่อว่ายูคาริ เป็นเพื่อนสมัยประถมของผมเอง เราสองคนเลยสนิทกันมาก และดูเหมือนเธอจะสนิทกับมิกะซะด้วยสิ
 
        "ส่วนเธอนะมิกะ ไม่ใช่ว่าชั้นเรียนปีสองกำลังจะเริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ เธอควรจะรีบไปได้แล้ว" ยูคาริมองไปที่มิกะ
 
        "เข้าใจแล้วค่ะ ขอโทษที่มารบกวนนะคะ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ" น้ำเสียงของมิกะดูลนลานมาก ความสัมพันธ์ระหว่างยัยยูคาริและมิกะเป็นแบบไหนกันแน่เนี่ย
 
       
        *เฟี้ยวววว* มิกะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเลยแฮะ
 
 
        "เหม่ออะไรอยู่น่ะ คาบเรียนจะเริ่มแล้วนะ" เธอหันมาหาผม
 
        "โทษทีๆฮ่าๆ เธอนี่ยังเคร่งเหมือนก่อนเลยนะ" ผมยิ้มกลบเกลื่อนเล็กน้อย
 
        "ยังไงก็ตั้งใจเรียนด้วย คุณป้าเขาฝากมา" เธอคงจะหมายถึงแม่ผมสินะ
 
        "อ้อแล้วก็ อย่าลืมงานเลี้ยงปี 3 คืนนี้ด้วยล่ะ" พูดจบยูคาริก็เดินไปนั่งที่ของตัวเอง จริงด้วยสิคืนนี้มีงานเลี้ยงปี 3 ด้วยนี่นาคงไม่ได้เดินกลับบ้านพร้อมกับมิกะสินะวันนี้ ต้องไลน์ไปบอกให้เจ้าตัวรู้ก่อนสินะ
 
 
        //คืนนั้นเอง//
 
 
        "ชนแก้ว!!!" บรรยากาศร้านเหล้าที่เต็มไปด้วยเสียงเฮฮาของเหล่านักศึกษาปี 3 เป็นอะไรที่ไม่ว่าใครก็ตามจะรู้สึกสนุกไปกับมันด้วย ผมและเพื่อนๆกำลังดื่มฉลองกันอย่างสนุกสนาน
 
        "ได้ข่าวว่าเช้านี้ไอโตะมันร้องไห้ด้วยเหรอ 5555 โตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้เป็นเด็กอยู่ได้55555" -////- นี่คือไอเชนมันคือเพื่อนสนิทอีกคนของผมเรารู้จักกันตอนอยู่ปี 1 บ้าจริงพอมานึกย้อนดูแล้วมันโคตรน่าอายเลยนิวา ไม่น่าไปทำตัวแบบนั้นให้ทุกคนเห็นเลย
 
        "ร้องไห้นิดหน่อยเองน่า" ผมรีบแย้งไปทันทีเพื่อแก้หน้า 
 
        "ไอโตะของเราเป็นเด็กขี้แงเหรอเนี่ย ให้พี่สาวช่วยดูแลไหมจ๊ะ" ยูคาริเดินมากอดคอผม
 
        "จ จะบ้าเหรอ-///-"
        
        "แหม ไอโตะหน้าแดงเชียว55555" เชนยังคงแหย่ผมไม่เลิก
 
        "เพราะเหล้าต่างหาก!!" ผมหลบสายตาที่ไอเชนมองมา หวังให้มันเลิกล้อสักที 
        
 
        คืนนั้นพวกเรายิ้มและหัวเราะกันจนลืมเวลาและคนอื่นที่อยู่รอบตัว ผมลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ไปจนหมด ทั้งเสียงเพลงและแสงในร้านทุกอย่างช่างลงตัว เหมาะสำหรับการผ่อนคลายอย่างแท้จริง
 
 
        "อ๊ะ ไอโตะจริงด้วย" เสียงหวานๆที่คุ้นชินดังมาจากข้างหลัง ผมหันขวับไปทันที
 
        "คุณมารุ?!" ทำไมคุณมารุถึงมาอยู่ที่นี่ได้??
 
        "กลุ่มไอโตะก็มาฉลองร้านนี้กันเหรอ บังเอิญจังเลยนะ" ผมได้แต่เหม่อมองเธอ
 
 
        ทำไมพระเจ้าถึงต้องแกล้งคนอย่างผมด้วย มีร้านตั้งมากมายแต่ทำไมถึงยังส่งเธอมาเจอกับผมอีกล่ะ แบบนี้ผมก็ตัดใจไม่ได้สักทีน่ะสิ ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร แต่คุณมารุที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงสีในคืนนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน อาจเพราะฤทธิ์เหล้าที่ทำให้ผมหวั่นไหวง่ายขนาดนี้ 
 
        "เพลงนี้นินา จำได้หรือเปล่าไอโตะเพลงที่พวกเราชอบไง" เธอฮัมมันไปพร้อมกับจังหวะของดนตรีที่กำลังบรรเลงจนกระทั่งเพลงจบ เธอยังจำเพลงที่ผมชอบร้องให้ฟังได้ 
        
        "นี่ไอโตะ ที่ผ่านมาคงจะเสียใจมากสินะ ฉันขอโทษนะ" ห๊ะ?!คุณมารุกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ทำไมบรรยากาศมันเป็นแบบนี้ตอนนี้ในหัวผมมีคำถามเต็มไปหมด
 
        "จะว่าอะไรไหม...ถ้าเรากลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง"
        .
        .        
        .
        เห๊ะ?กลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง ผมกำลังจะได้กลับไปคบกับคุณมารุงั้นเหรอ ตัวผมในตอนนั้นน่าสมเพชมาก ผมดีใจกับการเชิญชวนของผู้ที่หักอกผมถึง 2 ครั้ง และตอนนี้ผมกำลังจะได้รับโอกาสคบกับเธออีกเป็นครั้งที่ 3 เหรอ? 
 
        "หมายความว่าไงกันคุณมารุ?" ผมค่อยๆถอยออกมาอย่างช้าๆ
 
        "ก็ตอนนั้นพวกเรายังจัดการอะไรไม่เข้าที่เลยใช่ไหมล่ะ ทั้งไอโตะและฉัน แต่ตอนนี้พวกเราทั้งคู่ต่างมีเวลาให้กันแล้วนะ ฉันน่ะชอบไอโตะมาตลอดเลยล่ะ" คำตอบของเธอทำผมพูดอะไรไม่ออก ผมรู้สึกเวียนหัวมาก 
 
        "นี่เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม!!" เสียงของเชนดังขึ้น เขามองแรงไปที่คุณมารุ
 
        "เธอหักอกไอโตะไป 2 ครั้ง รู้ไหมว่าเขาทรมาณมากแค่ไหนกว่าจะทำใจจากเธอไปได้" หยุดเถอะนะเชน ยิ่งนายพูดผมยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง
 
        "แล้วจะยังให้เขากลับมาคบกับเธออีกเหรอ เธอต้องการอะไรจากเขากันแน่!!!" คุณมารุจ้องไปที่เชน ก่อนจะหันมามองที่ผม
 
        "แล้ว คำตอบล่ะ" คุณมารุไม่สนคำด่าของเชนเลยสักนิด ทำให้เชนโกรธไปอีก
 
        "ยัยบ้านี่!!!" ขอบคุณมากนะเชนที่รู้สึกโกรธแทนผม แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ผมในตอนนี้...งี่เง่าเกินกว่าจะเกลียดคุณมารุได้ 
 
        "คุณมารุครับ" คุณมารุจ้องมาที่ผม ผมได้คำตอบแล้วแม้ว่าเชนอาจจะเกลียดผมก็ตาม แต่ใจจริงผมก็อยากกลับไปคบกับคุณมารุอยู่ดี เอาล่ะนะ...
 
        "พวกเรามาเริ่..." ไม่ทันพูดจบจู่ๆก็มีเสียงของมิกะดังขึ้นมาในหัว
 
        "ให้หนูได้อยู่ข้างๆรุ่นพี่ เหมือนที่รุ่นพี่อยู่ๆข้างหนูได้ไหมคะ" ทำไมกัน โอกาสคืนดีกับคุณมารุอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเวลาแบบนี้ผมกลับคิดถึงมิกะล่ะ หรือว่าผมลังเลงั้นเหรอ?
 
        "ไอโตะ...?" คุณมารุพูดออกมาด้วยความสงสัย
 
        คืนนั้นผมวิ่งออกมาจากร้านเหล้า ผมไม่ได้ให้คำตอบคุณมารุด้วยซ้ำ ผมวิ่งกลับบ้านของตัวเองด้วยความรู้สึกพิลึกนี่ ใจจริงผมต้องการคุณมารุแต่ทำไมผมคิดถึงมิกะล่ะ รู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่หน้าบ้านของมิกะแล้ว
 
 
        *ปังๆ*
 
 
        "อ้าวรุ่นพี่มาทำไรที่นี่ดึกๆเนี่ยคะ"
 
 
        *ฟึบ* อาจเพราะความเมา ผมเอามิกะมาแนบไว้ตรงอก ผมไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ผมต้องการอะไร ผมรู้แค่ตัวของมิกะในตอนนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน เหมือนที่ผ่านมา
 
 
        "รุ่นพี่..." มิกะพูดออกมาขณะที่ผมกอดเธออยู่
 
        "เรื่องตอนเช้านี้หนูยังพูดไม่จบเลย" เธอหมายถึงเรื่องอะไร?
 
        "ที่รุ่นพี่เผลอพูดออกมาน่ะค่ะ"
        
        "รุ่นพี่คะ..."
        .
        .       
        .
        "เป็นหนูไม่ได้เหรอ?"