ยังไงแฟนเก่าผมก็น่ารักที่สุด

   
       "เราเลิกกันเถอะ" มันเริ่มผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหนกันนะ?   
        
        "เฮือก!!!" ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่ผมไม่อยากพบเจอ 
 
        "ฮะฮ่า อะไรกันฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ" ผมเอาแขนซ้ายมาทับหน้าตัวเอง ท่ามกลางห้องนอนที่ไม่มีแสงไฟ ไม่มีใครหรือแม้แต่ตัวผมเองที่จะเห็นน้ำตา ตอนนี้ผมสามารถร้องไห้ออกมาได้ จนกว่าจะพอใจ 
      
 
        ...เช้าวันต่อมา...
      
 
        บรรยากาศช่วงเช้าๆขณะที่เดินไปมหาลัยนี่มันสดชื่นจริงๆ สวัสดีครับทุกท่าน ขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อว่าไอโตะหนุ่มมหาลัยอายุ 21 ปี ที่ฟลุ๊คสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังแถวบ้าน เกิดวันที่ 11 ก.ค ของที่ชอบอื่ม...นั่นสินะ จริงๆเป็นอะไรก็ได้ที่อร่อยแหละ ส่วนสถานะปัจจุบัน...โสดครับ!!! ถ้าให้ถูกคือผมก็เคยมีแฟนเหมือนใครเขา แต่ดันเลิกกันถึง 2 ครั้งซะนี่กลายเป็นเรื่องฝังใจไปเลยล่ะ บางทีผมอาจไม่เหมาะจะมีใครก็ได้มั้ง55
 
 
        *ตึกๆๆๆ* เสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อนดังมาจากข้างหลังผม ก่อนจะหยุดลงตามมาด้วยมือของหญิงสาวแตะไหล่ของผมเบาๆ
 
 
        "สวัสดีตอนเช้าค่ะ รุ่นพี่" ผู้หญิงผมน้ำตาลอ่อนคนนี้มีชื่อว่ามิกะ เธออายุน้อยกว่าผมปีนึง ส่วนสูงน่าจะต่ำกว่า160 พวกเราเจอกันตอนเธออยู่ปี1 และสนิทกันอย่างรวดเร็ว 
 
        "สวัสดีมิกะ วันนี้ก็ยังคึกคักเหมือนเดิมเลยนะ"
 
        "แหะๆ หนูก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่" มิกะเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก เธอมักจะร่าเริงอยู่เสมอ ถ้าผมไม่ได้มีแผลใจกับความรักผมอาจจะคิดเรื่องการพัฒนาความสัมพันธ์ไปแล้วก็ได้
 
        "ว่าแต่รุ่นพี่เถอะ ทำไมตาถึงบวมแบบนั้นล่ะคะ อย่าบอกนะว่าร้องไห้มาทั้งคืน" ผมชะงักไปวินึงก่อนจะเดินต่อ
       
        "ฮะๆ หนังเมื่อคืนมันซึ้งกินใจน่ะ555" ผมขำกลบเกลื่อน ไม่อยากให้มิกะเป็นห่วงผม ก็นะการที่จะให้คนมาสงสารเพราะยังมูฟออนไม่ได้นี่ มันไม่ค่อยเท่สักเท่าไร
 
        "งั้นเหรอคะ..." มิกะมองมาที่ตาผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
 
        "รุ่นพี่เนี่ย บ่อน้ำตาแตกง่ายจริงๆนะคะ55" เธอยิ้มออกมาและเราทั้งคู่ก็ออกเดินต่อ มิกะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอตั้งแต่เรารู้จักกัน ผมจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอทำเพราะเข้าใจผม ช่างเป็นรุ่นน้องที่น่ารักอะไรขนาดนี้ToT
 
 
        *ตึกตักๆ* ผมฟูใจได้เพียงแวบเดียวก็กลับมารู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบอัด
 
 
        ตอนนี้ข้างหน้าของผมมีหญิงสาวผมยาวสลวยผมสีน้ำตาลสตอเบอรี่ยืนอยู่หน้าทางเข้าห้องเรียนผม เราสองคนสบตากัน วินาทีนั้นผมตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือแฟนเก่าของผมเอง!! เธอชื่อว่ามารุ เราสองคนเคยคบกันแล้วก็เลิกและก็กลับมาคบกันอีกก่อนที่จะจบแบบเดิม ถึงแม้เธอจะทำขนาดนั้นแต่ผมก็ยังไม่สามารถลืมเธอได้อยู่ดี
 
        "ส สวัสดีตอนเช้า คุณมารุ" ผมรวบรวมความกล้าพูดทักออกไป หวังให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด เธอนิ่งไปแวบนึงก่อนจะยิ้มออกมา
        
        "สวัสดีจ้ะ ไอโตะ" วินาทีนั้นหัวใจผมถูกบีบอัดอย่างรุนแรง มันช่างทรมาณเหลือเกิน การที่คนที่เคยรักกัน มีความสุขร่วมกันมาตลอด ตอนนี้เรากลายเป็นคนรู้จักของกันและกันไปแล้ว อา อยากวิ่งหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน
 
        "อ้อ จริงสิเมื่อคืนมีหนังที่ไอโตะชอบเข้าฉายด้วยนะได้ดูหรือเปล่า เรื่องนั้นน่ะสนุกมากเลยล่ะ" คุณมารุยังคงพูดต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อา...พอสักทีเถอะ ทำไมถึงมีแค่ผมที่รู้สึกแบบนี้กันล่ะ ทำไมถึงมีแค่ผมที่ยังตัดใจจากเธอไม่ได้กันล่ะ
 
        "แล้วก็นะ ถ้าจำไม่ผิดเป็นเรื่องที่ไอโตะอยากพาฉันไปดูด้วยนี่นะ" ทำไมกันล่ะ ทำไมเธอยังพูดหน้าตาเฉยได้อยู่อีก แล้วทำไมผมต้องมาฝืนยิ้มแบบนี้ด้วย  ผมได้แต่ปล่อยให้ความคิดเหล่านี้ครอบงำ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ก่อนมิกะที่ยืนอยู่ข้างๆจะจับมือผม
 
 
        *ฟึ่บ* 
 
 
        "ไปกันเถอะค่ะ" มือเล็กๆอันอบอุ่นของเธอทำให้ผมหลุดจากความคิดแง่ลบต่างๆ ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เธอพาผมเข้าไปในห้องเรียน ต่อหน้าคุณมารุ ผมไม่ทันสังเกตุสีหน้าของคุณมารุแต่เธอก็ไม่น่าจะสนใจอะไรผมอยู่แล้วนี่ น่าสมเพชจริงๆ ทำไมผมต้องคอยให้รุ่นน้องตัวเล็กๆคนนี้ช่วยเหลือผมตลอด ผมควรทำตัวให้น่านับถือกว่านี้สิ ผมควรเป็นคนปกป้องมิกะสิ ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องอะไรขนาดนี้ฮะๆ ผมรู้สึกขอบคุณมิกะจากใจจริง เสมอมา
 
        "รุ่นพี่" เสียงของมิกะตอนนี้ทำให้ใจผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
        .
        .
        .
        "ทำไมถึงร้องไห้ล่ะคะ?" 
       "เราเลิกกันเถอะ" มันเริ่มผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหนกันนะ?   
        
        "เฮือก!!!" ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่ผมไม่อยากพบเจอ 
 
        "ฮะฮ่า อะไรกันฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ" ผมเอาแขนซ้ายมาทับหน้าตัวเอง ท่ามกลางห้องนอนที่ไม่มีแสงไฟ ไม่มีใครหรือแม้แต่ตัวผมเองที่จะเห็นน้ำตา ตอนนี้ผมสามารถร้องไห้ออกมาได้ จนกว่าจะพอใจ 
      
 
        ...เช้าวันต่อมา...
      
 
        บรรยากาศช่วงเช้าๆขณะที่เดินไปมหาลัยนี่มันสดชื่นจริงๆ สวัสดีครับทุกท่าน ขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อว่าไอโตะหนุ่มมหาลัยอายุ 21 ปี ที่ฟลุ๊คสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังแถวบ้าน เกิดวันที่ 11 ก.ค ของที่ชอบอื่ม...นั่นสินะ จริงๆเป็นอะไรก็ได้ที่อร่อยแหละ ส่วนสถานะปัจจุบัน...โสดครับ!!! ถ้าให้ถูกคือผมก็เคยมีแฟนเหมือนใครเขา แต่ดันเลิกกันถึง 2 ครั้งซะนี่กลายเป็นเรื่องฝังใจไปเลยล่ะ บางทีผมอาจไม่เหมาะจะมีใครก็ได้มั้ง55
 
 
        *ตึกๆๆๆ* เสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อนดังมาจากข้างหลังผม ก่อนจะหยุดลงตามมาด้วยมือของหญิงสาวแตะไหล่ของผมเบาๆ
 
 
        "สวัสดีตอนเช้าค่ะ รุ่นพี่" ผู้หญิงผมน้ำตาลอ่อนคนนี้มีชื่อว่ามิกะ เธออายุน้อยกว่าผมปีนึง ส่วนสูงน่าจะต่ำกว่า160 พวกเราเจอกันตอนเธออยู่ปี1 และสนิทกันอย่างรวดเร็ว 
 
        "สวัสดีมิกะ วันนี้ก็ยังคึกคักเหมือนเดิมเลยนะ"
 
        "แหะๆ หนูก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่" มิกะเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก เธอมักจะร่าเริงอยู่เสมอ ถ้าผมไม่ได้มีแผลใจกับความรักผมอาจจะคิดเรื่องการพัฒนาความสัมพันธ์ไปแล้วก็ได้
 
        "ว่าแต่รุ่นพี่เถอะ ทำไมตาถึงบวมแบบนั้นล่ะคะ อย่าบอกนะว่าร้องไห้มาทั้งคืน" ผมชะงักไปวินึงก่อนจะเดินต่อ
       
        "ฮะๆ หนังเมื่อคืนมันซึ้งกินใจน่ะ555" ผมขำกลบเกลื่อน ไม่อยากให้มิกะเป็นห่วงผม ก็นะการที่จะให้คนมาสงสารเพราะยังมูฟออนไม่ได้นี่ มันไม่ค่อยเท่สักเท่าไร
 
        "งั้นเหรอคะ..." มิกะมองมาที่ตาผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
 
        "รุ่นพี่เนี่ย บ่อน้ำตาแตกง่ายจริงๆนะคะ55" เธอยิ้มออกมาและเราทั้งคู่ก็ออกเดินต่อ มิกะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอตั้งแต่เรารู้จักกัน ผมจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอทำเพราะเข้าใจผม ช่างเป็นรุ่นน้องที่น่ารักอะไรขนาดนี้ToT
 
 
        *ตึกตักๆ* ผมฟูใจได้เพียงแวบเดียวก็กลับมารู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบอัด
 
 
        ตอนนี้ข้างหน้าของผมมีหญิงสาวผมยาวสลวยผมสีน้ำตาลสตอเบอรี่ยืนอยู่หน้าทางเข้าห้องเรียนผม เราสองคนสบตากัน วินาทีนั้นผมตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือแฟนเก่าของผมเอง!! เธอชื่อว่ามารุ เราสองคนเคยคบกันแล้วก็เลิกและก็กลับมาคบกันอีกก่อนที่จะจบแบบเดิม ถึงแม้เธอจะทำขนาดนั้นแต่ผมก็ยังไม่สามารถลืมเธอได้อยู่ดี
 
        "ส สวัสดีตอนเช้า คุณมารุ" ผมรวบรวมความกล้าพูดทักออกไป หวังให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด เธอนิ่งไปแวบนึงก่อนจะยิ้มออกมา
        
        "สวัสดีจ้ะ ไอโตะ" วินาทีนั้นหัวใจผมถูกบีบอัดอย่างรุนแรง มันช่างทรมาณเหลือเกิน การที่คนที่เคยรักกัน มีความสุขร่วมกันมาตลอด ตอนนี้เรากลายเป็นคนรู้จักของกันและกันไปแล้ว อา อยากวิ่งหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน
 
        "อ้อ จริงสิเมื่อคืนมีหนังที่ไอโตะชอบเข้าฉายด้วยนะได้ดูหรือเปล่า เรื่องนั้นน่ะสนุกมากเลยล่ะ" คุณมารุยังคงพูดต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อา...พอสักทีเถอะ ทำไมถึงมีแค่ผมที่รู้สึกแบบนี้กันล่ะ ทำไมถึงมีแค่ผมที่ยังตัดใจจากเธอไม่ได้กันล่ะ
 
        "แล้วก็นะ ถ้าจำไม่ผิดเป็นเรื่องที่ไอโตะอยากพาฉันไปดูด้วยนี่นะ" ทำไมกันล่ะ ทำไมเธอยังพูดหน้าตาเฉยได้อยู่อีก แล้วทำไมผมต้องมาฝืนยิ้มแบบนี้ด้วย  ผมได้แต่ปล่อยให้ความคิดเหล่านี้ครอบงำ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ก่อนมิกะที่ยืนอยู่ข้างๆจะจับมือผม
 
 
        *ฟึ่บ* 
 
 
        "ไปกันเถอะค่ะ" มือเล็กๆอันอบอุ่นของเธอทำให้ผมหลุดจากความคิดแง่ลบต่างๆ ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เธอพาผมเข้าไปในห้องเรียน ต่อหน้าคุณมารุ ผมไม่ทันสังเกตุสีหน้าของคุณมารุแต่เธอก็ไม่น่าจะสนใจอะไรผมอยู่แล้วนี่ น่าสมเพชจริงๆ ทำไมผมต้องคอยให้รุ่นน้องตัวเล็กๆคนนี้ช่วยเหลือผมตลอด ผมควรทำตัวให้น่านับถือกว่านี้สิ ผมควรเป็นคนปกป้องมิกะสิ ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องอะไรขนาดนี้ฮะๆ ผมรู้สึกขอบคุณมิกะจากใจจริง เสมอมา
 
        "รุ่นพี่" เสียงของมิกะตอนนี้ทำให้ใจผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
        .
        .
        .
        "ทำไมถึงร้องไห้ล่ะคะ?"