Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

"เดี๋ยว! ไม่รอให้ถึงพื้นก่อนเหรอ ว๊าย!!"

         วิ้ว~ ตุบ!...อ่อค ^[×..×]^

    อุ๊งๆๆๆๆๆๆ(^..^)

   หลังจากที่พวกสไลม์นำร่างของมอนสเตอร์สาวปริศนานางนั้นลงมาจากยอดไม้และปล่อยลงกลางอากาศโดยไม่รอให้ถึงพื้น พวกมันต่างก็ทยอยบินกรูตรงเข้ามาหากริมและหยุดเรียงแถวหน้ากระดานตามเดิมพร้อมกับจ้องตาแป๋วอยู่แบบนั้นเพื่อรอให้เขาชมอย่างใจจดจ่อ

"อุ๊งๆๆๆๆ(^..^)"

"เอ่อ... ถึงจะรีบปล่อยไปหน่อย แต่....."

"ตาย รึเปล่ากริม?"

    สไลม์หลากสีต่างทยอยหุบปีกเข้าไปในตัวและกระโดดขึ้นเกาะตามร่างของชายหนุ่ม อริสที่ตอนนี้หลับตาปี๋ใช้มือบังใบหน้าเอาไว้ เพราะทนดูสภาพของมอนสเตอร์นางนั้นที่ร่วงลงมากระแทกกับพื้นไม่ได้และเช่นเคย โรสก็ค่อยๆย่องเข้าไปแล้วใช้จมูกสูดดมกลิ่นเพื่อตรวจสอบ

"ฟุดฟิดๆ ?"

ดึ๋ง~ "แฮ่ ยังไม่ตายจ้า...เมี๊ยว.. ^..^"

"เอ๋ง....(°π°)!!"

    อยู่ดีดีร่างของเธอก็สปริงตัวเองลุกขึ้นมานั่งหน้าตาเฉย โรสถึงกับตกใจจนหูตาตั้งรีบวิ่งหางจุกตูดกลับเข้ามาหลบอยู่หลังกริมและอริสทันที

"โห..กลัวซะไม่สมกับเป็นนักล่าเลยนะ โรส"

"หงิง-..-"

    กริมหันหลังกลับมาแซวจนโรสทำหน้าจ๋อย อริสค่อยๆลืมตาและแอบมองผ่านซอกนิ้วไปยังร่างๆนั้น พลางค่อยๆเอื้อมมือสกิดแขนชายหนุ่มให้หันมองกลับไปยังหล่อนที่ตอนนี้กำลังนั่งปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับยกมือโบกทักทาย

"สวัสดี ชั้นคือเผ่ามนุษย์ครึ่งแมวลูติก้า เรียกว่าลูติก้าตามชื่อเผ่าก็ได้นะ เมี๊ยว.."

    หล่อนพูดจบก็กระโดดลุกขึ้นยืนแล้วเดินมานั่งก้มๆเงยๆอยู่กับรีเจี้ยนและเดินเลยมาหาพวกสไลม์ที่เกาะอยู่บนตัวชายหนุ่มโดยไม่สนใจกับสิ่งอื่นอีกเลย กริมและอริสหันมามองหน้ากันเพราะงงกับท่าทางที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยซักอย่างของมอนสเตอร์นางนี้ ทั้งที่เมื่อสักครู่หล่อนก็เพิ่งจะร่วงตกลงมาและเหมือนจะมีอาการบาดเจ็บรุนแรงแท้ๆ

"เฮ้..อย่าอ้าปากข้าโดยพละการเซ่..[✓°π°]✓!"

"โห นี่คือโกเล็มใช่ปะ ส่วนนี่ก็สไลม์ ชั้นออกตามหาเพื่อศึกษาและค้นคว้ามาหลายปีเลยนะ เพิ่งได้เจอตัวเป็นๆนี่แหล่ะ เมี๊ยว."

 "เอ่อ ลูติก้า"

"หืม?"

"เธอมาจากไหนเหรอ?"

" อ้าวขอโทษทีชั้นลืมบอก ชั้นเป็นนักสำรวจที่แอบขึ้นเรือขนส่งสินค้ามาจากทวีปอื่นน่ะ แล้วก็หลงอยู่ในป่านี้ได้อาทิตย์นึงแล้ว เมี๊ยว .."

   ลูติก้าพูดแนะนำตัวอีกรอบพลางยกอุ้งมือทั้ง2ข้างของตัวเองที่มีลักษณะคล้ายเท้าแมวขึ้นเลียแผล่บๆ กริมและอริสที่ตอนนี้กำลังรู้สึกแปลกใจจึงเอ่ยถามออกไปตรงๆ เพราะไม่ว่าจะในตำราหรือคำบอกเล่าครั้งไหนก็ไม่เคยมีเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะได้ยินหรือเห็นชื่อของมอนสเตอร์เผ่าลูติก้า

"เธอก็เป็นมอนสเตอร์ใช่ปะ"

"จะว่าใช่ก็ได้นะ เพราะในตัวชั้นเป็นครึ่งคนครึ่งแมวอ่ะ อ้อขอบใจที่ช่วยนะ เดี๋ยวชั้นให้ของเป็นการตอบแทน เมี๊ยว."

   หล่อนเอื้อมมือไปเปิดกระเป๋าสะพายหลัง แล้วล้วงหยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมาเขียนอะไรซักอย่างอยู่พักใหญ่ กริมและอริสหันมองหน้ากันอีกรอบเพราะงงกับท่าทีเปิ่นๆของเธอ รออีกอึดใจลูติก้าจึงเก็บดินสอแล้วหันหน้ากระดาษส่งให้พร้อมกับยืดอกโอ้อวดผลงานด้วยความภาคภูมิ

"นี่สวยมั้ย? เอาไปใส่กรอบตั้งโชว์ที่บ้านนะ ชั้นวาดให้เป็นของขวัญตอบแทนน้ำใจ"

    กริมและอริสมองหน้ากันเลิกลั่ก หญิงสาวพยายามขยิบตาเบ้ปากเป็นสัญญาณว่าให้แกล้งชมออกไปเพื่อรักษาน้ำใจที่หล่อนตั้งใจวาดอยู่นาน ทั้งที่ความจริงมันแสนจะห่วยซึ่งต่อให้เด็ก7ขวบมาวาดมันก็คงจะออกมาดูดีกว่านี้

"เอ่อ...สวย เนอะอริส"

"จ่ะ...สวยจ่ะ"

"ไม่เห็นสวยเลย ตัวอะไรหน่ะ[✓=..=]✓"

    รีเจี้ยนเดินมาชะโงกหน้าดูด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แต่อยู่ดีดีก็โพล่งขึ้นมาตรงๆตามนิสัย กริมและอริสถึงกับสะดุ้งทันทีเพราะโดนจับโกหกได้ซะแล้ว

"จะขยิบตาให้ข้าทำไม ก็มันห่วยจริงๆอ่ะ[✓°<°]✓"

"เหรอ อุตส่าห์ตั้งใจวาดเลยนะเนี่ย เมี๊ยว.-..-"

   (ปู่รีเจี้ยนก็ตรงเกิ๊น) ลูติก้าถึงกับนั่งหันหลังคอตกทันทีเมื่อโดนคำพูดแบบซื่อๆของโกเล็มพันปี แต่หงอยได้ไม่นานหล่อนก็กระโดดสปริงตัวขึ้นยืนพร้อมกับโชว์ทักษะอีกอย่างเพื่อหวังลบคำครหาเรื่องความสามารถ

"ชั้นไม่ได้วาดรูปเป็นอย่างเดียวหรอกนะ ชั้นยังสามารถกระโดดได้สูงมากๆอีกด้วย สนใจดูอะเปล่า เมี๊ยว."

    ยังไม่ทันให้คำตอบ มนุษย์ครึ่งแมวลูติก้าก็ย่อขาแล้วสปริงตัวกระโดดขึ้นสู่กิ่งไม้ แต่อยู่บนนั้นได้ไม่นานอาการกลัวความสูงของหล่อนที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็กำเริบขึ้น ลูติก้าค่อยๆย่อตัวลงแล้วกอดกิ่งไม้ไว้แน่นพร้อมกับร้องตะโกนเสียงหลง

" ช่วยด้วย...ลงไม่ได้..เมี๊ยว ^[T..T]^"

    (ความสามารถสุดย้อนแย้งนี่มันอะไรกัน!)กริม อริส โรส และรีเจี้ยนหันมามองหน้ากัน ทั้งหมดคิดว่าถ้าอยู่ด้วยไปนานๆจะต้องสมองระเบิดตายเพราะความเพี้ยนของหล่อนเป็นแน่ จึงพยักหน้าให้กันและตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อเดินหนีทันที 

     ลูติก้าที่เห็นว่าตัวเองกำลังจะโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวบนกิ่งไม้ หล่อนทำอะไรไม่ถูกจึงเผลอยกมือพลางตะโกนเรียกอีกรอบ ทว่าคราวนี้กลับพลัดตกร่วงลงมากระแทกพื้นอีกรอบและดูเหมือนว่าจะลงแรงกว่าครั้งที่แล้วซะด้วย

"เดี๋ยว..อย่าเพิ่งไป ว๊าย.."

   วิ้ว~~ตุบ อ๊อค ^[×..+]^

    กริม อริส โรส และรีเจี้ยนเดินกลับมาชะโงกหน้ามองเพื่อดูว่าครั้งนี้จะตายรึเปล่า ทว่าร่างของหล่อนนิ่งไปได้ไม่นานก็สปริงตัวขึ้นมานั่งแสดงสีหน้ายิ้มแย้มไม่ทุกข์ไม่ร้อนเช่นเคย หล่อนยกมือขึ้นเลียอย่างสบายอารมณ์แล้วลุกขึ้นยืนกระโดดเกาะแขนชายหนุ่มทันทีเพื่อทำอะไรบางอย่างที่มันเป็นนิสัยติดตัวมาเช่นกัน

"แฮ่~ไม่ตายหรอกน่า เมี๊ยว"

"เอ่อ..ทำอะไรหน่ะ ?"

    กริมถึงกับผวาเพราะอยู่ดีดีลูติก้าก็ยื่นใบหน้าเข้าใส่พร้อมกับถูไปถูมาตามลำตัวของเขา และดูเหมือนเจ้าสไลม์ที่เกาะอยู่บนตัวจะชอบมากซะด้วยเพราะตอนนี้พวกมันกำลังยิ้มร่าหลับตาปี๋และพากันร้องเสียงหลง

     อุ๊งๆๆๆๆๆ (>π<)

    อริสชักจะเริ่มชอบในความสดใสอารมณ์ดีตลอดเวลาของลูติก้าขึ้นมาในใจ หล่อนหัวเราะคิกพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยปากชวนเข้ากลุ่มทันทีเพราะเมื่อสักครู่เจ้าตัวเป็นคนบอกเองว่ากำลังหลงป่า

"นี่ ลูติก้า สนใจร่วมคณะกับพวกเรามั้ย?"