ผมเปล่านะ..ก็น้องมันร้าย

"เซอร์นี่มันอา..อะ..ราย..อะ.."
"เซอร์มีแฟนแล้วหรอ"
    เจ้าตัวแสบของผมมันไม่ตอบคำถามผมสักคำ แต่กลับเดินเข้ามาหาผมค่อยๆถอดเสื้อออก แก้เชือกกางเกงของมันออกการเกงตัวหลวมๆของมันก็ค่อยๆตกลงถึงพื้น ตอนนี้ผมกำลังยืนงงกับภาพตรงหน้าของผม เจ้าตัวแสบตอนนี้เหลือเพียง อันเดอร์แวร์สีสวย เจ้าตัวแสบจับชุดที่ผมถืออยู่มาใส่ พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนมาหาผม ผมที่ยังประมวลผลกับภาพตรงหน้าไม่ได้ก็ได้เผลอจ้องมันไม่กระพริบตา แต่ทำไมใจผมมันถึงได้เต้นแรงไม่เป็นจังหวะอย่างนี้หล่ะ ไม่ได้ๆนี่มันน้องชายเรานะ
     เซอร์ผลัดผมลงบนเตียงนุ่มของมัน เจ้าตัวแสบขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวผม มือสวยค่อยๆลูบบนแผ่นอกผมที่มีชุดสูทขวางทางมือ เจ้าตัวแสบปลดกระดุมผมอย่างเบามือจนหมด ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรขวางมือสวยๆของน้องชายตัวแสบ มันค่อยๆลูบหน้าอกผมอีกครั้งไปมาเอาจริงๆทำไมใจผมถึงเต้นแรงขนาดนี้นะ มันลูบลงมาที่หน้าท้องของผมเอามือสองข้างวางบนซิกแพกหนาใจผมก็ยังคงเต้นเเรงเรื่อยๆไม่หยุด
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับคนดีของน้อง"
เจ้าตัวแสบในชุดคอสเพลย์สีขาวตัวบางที่ผู้หญิงใส่คงน่าหลงไหลมากเลย แต่ทำไมนะทำไมผมกลับรู้สึกว่ามันใส่แร้วดูดีกว่าผู้หญิงเป็นสิบเท่า
'นี่มันน้องชายเรานะวิชญ์'
 
   ตอนนี้เซอร์น้อย(จู๋อะแก)ของเจ้าเซอร์กำลังทับประกบกับเอ็นอุ่นของพี่วิชญ์ที่มีอันเดอร์แวร์ของเซอร์และกางเกงของพี่ขวางอยู่ เจ้าเซอร์ที่นั่งบนตัวพี่อยู่ค่อยๆขยับตัวขึ้นลงช้าๆไปมา ทำเอาคนพี่สะท้านไปทั้งตัว ในขณะนั้นก็เอามือประสานไว้กับคนพี่ลากขึ้นไปบนหัว ยื่นใบหน้าเรียวงามเข้ามาซุกลงที่คอพี่จูบเบาๆ รดลมหายใจไปที่ต้นคอพี่พร้อมกับเสียงครางจากลำคอ
"อือ..อือออออ"
    เซอร์น้อยก็ยังคงขยับขึ้นลงกับส่วนนั้นของพี่ไม่เลิก
"พี่วิชญ์ชอบมั้ยครับ"
คนพี่ที่กำลังเคลิมอยู่ก็ยังไม่ตอบน้อง
"พี่วิชญ์ชอบของขวัญต้อนรับกลับบ้านของน้องใช่มั้ยครับ"
เซอร์พูดจบก็ลุกจากตัวพี่กลับมานั่งพร้อมกับใช้มือน้อยๆรูดซีปกางเกงพี่ออกเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงของคนพี่ ลูบคลำเอ็นอุ่นของพี่ที่ตอนนี้ไม่มีความต่อต้านใดๆอย่างมันมือ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไปมาบนหน้าท้องและข้างเอวของคนพี่
"โอ๊ยยย"
พี่เซอร์ที่เริ่มตั้งสติได้ พลิกตัวน้องนอนหลังบนเตียงด้วยความเร็ว
"พี่ชอบท่านี้หรอครับ บอกผมดีๆก็ได้นะครับ""
"เซอร์!!"
คนพี่เรียกชื่อน้องด้วยเสียงดุ
"รู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไร"
"รู้สิครับก็ของขวัญต้อนรับพี่วิชญ์กลับบ้านไงละครับ"
เซอร์ก็ยังคงพูดเสียงอ้อนให้พี่
"เซอร์เราจะทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะ รู้มั้ย เราเป็นน้องพี่นะ"
คนพี่ที่พูดจบก็ไม่รอฟังน้องพูดอะไรรีบใส่เสื้อเเล้วเดินออกจากห้องน้องไป
 
แม่บ้านที่แอบดูเหตุการณ์ยังไม่จบก็รีบวิ่งลนลานไปฟ้องแม่เลี้ยงใจร้าย
เจ้าเซอร์ที่พี่งโดนพี่ดุกลับนั่งยิ้มด้วยความสะใจ เพราะตั้งใจไม่ล็อกประตูและก็รู้ว่ามีคนแอบดูเพื่อจะไปฟ้องแม่เลี้ยงใจร้ายแน่นอน
 
"คุณนายขา...คุณนาย!!!"
"นี่ อีหญิงจะเอะอะโวยวายเสียงดังทำไมห๊ะ มีใครตายที่ไหนรึไง เบาๆหน่อยลูกชายฉันพึ่งกลับมาเค้ากำลังพักผ่อน"
"คุณนายขาไม่มีใครตายพี่ไหนหรอกค่ะ คือว่าาา...."
พี่หญิงพูดด้วยเสียงหอบ
"คือว่าอะไร รีบพูดมาสิรำคาญ"
"คือว่า..คุณวิชญ์กับคุณเซอร์..เอ่อออคืออว่าาา..."
"อะไร วิชญ์ทำไม"
"คุณวิชญ์กับคุณเซอร์...อย่างนั้นกันอะค่ะ" พี่หญิงพุดพร้อมทำท่าทำทางให้แม่เลี้ยงใจร้ายดู
อ้า!!!!!!!!!!!เสียงกรี๊ด
"ไอ่เซอร์!!!!!!"
     
-----------------&%$&&----------------------'
 
ใช้แล้วค่ะและนี่ก็คือแผนเอาคือแม่เลี้ยงใจร้ายที่น้องอดทนและรอคอยมาเป็นเวลา8ปี
 
แล้วถ้าถามว่าทำไมพี่ไม่ต่อต้านน้องตั้งแต่แรก ก็คนมันตามใจกันทุกอย่างจนเคยตัวไปแร้วอะเนาะพี่วิชญ์555
 
เอ๊แต่ว่าเป็นแค่พี่น้องแล้วพี่จะใจเต้นรัวทำไมกันเนี้ย