ผมเปล่านะ..ก็น้องมันร้าย

"ร่าน!!!"

"กระแดะ!!"

เสียงผู้หญิงตัวเล็กแต่งตัวเป็นคุณนายที่กำลังยืนชี้นิ้วมาที่ผมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถูกเขาด่า

"ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วห๊ะ แกไม่คิดจะฟังกันเลยใช่มั้ยไอ่ลูกไม่รักดี"

ใช่แล้วครับเขาคือแม่ผม แต่ก็แค่แม่เลี้ยงหน่ะ ใครจะไปสน

"ฉันจะบอกพ่อแกว่าแกไปทำอะไรมาบ้างถ้าแกยังดื่อกับฉันแบบนี้นะไอ่เซอร์"

ผมที่ไม่สนใจคำพูดของเขาอยู่แร้ว ก็รีบเดินขึ้นบันไดไปบนห้องหน้าตาเฉย ทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่เขาพูด

เขามันก็แค่ผู้หญิงคนนึงที่เอาแต่ด่าผมตอนพ่อไม่อยู่ พอพ่อกลับมาก็ทำเป็นรักผมยิ่งกว่าลูกในไส้ ถ้าถามว่าพ่อไม่รู้หรอ พ่อรู้ก็แค่นั้นแหละครับ ก็ดูสิ่งที่เขาทำต่อหน้าพ่อผมสิ ผมคนที่พ่อเกลียดเอามากๆ ก็ทำได้แค่ทนดูนิสัยแย่ๆของแม่เลี้ยงคนนี้ต่อไป ต่อไป และต่อไป~~~~~

แต่นี่ก็ทนมา8ปีแล้วนะ!!

ปั่ง!!! เสียงปิดประตูของห้องผม

"ทนไม่ไหวแร้วโว้ยยยยยยยย!!!!! นี่เราทำเวรทำกรรมอะไรมาเนี่ย เบื่อ เบื่อ เบื่อ!!" ผมบ่นเสียงดังพร้อมกับเดินมานอนลงบนเตียง เอาหมอนมาปิดหน้า

"ได้จะเล่นกันแบบนี้ใช่มั้ยเดี๋วยก็รู้กัน จะไม่ทนต่อไปแร้วโว้ยยยย!!!!"

----------------&----------------

เสียงรถคันหรูมาจอดอยู่หน้าบ้าน มีแม่บ้านสองสามคนมาตอนรับพร้อมกับแม่เลี้ยงใจร้ายของผม

ผมเฝ้ามองคนบนรถจากทางหน้าต่างห้อง ด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กับแม่บ้านพวกนั้นและไอ่แม่เลี้ยงใจร้ายของผม

พอพ่อหนุ่มมาดนิ่งในชุดสูทก้าวขาลงจากรถ น้องเซอร์ก็รีบวิ่งลงบันไดไปด้วยความเร็ว

"วิชญ์ลูก..ก..."

"สวัสดีครับแม..แม่..."

แม่เลี้ยงและพ่อหนุ่มมาดนิ่งทำเสียงหลงเพราะมีเสียงของเจ้าเด็กแสบแทรกมาอย่างดัง

"พี่วิชญ์!!!!!!อื้ม!!!"

เจ้าเซอร์กระโดดกอดพี่วิชญ์ด้วยความดีใจและแฝงอะไรบางอย่าง ทำเอาคนพี่ยืนอึ่งกับการกระทำของคนน้อง เซอร์มองไปที่แม่เลี้ยงใจร้ายแล้วทำหน้าขิงใส่เขา

"พี่วิชญ์ทำไมพี่ไปนานจังเลยไม่เห็นติดต่อกลับมาหากับบ้างเลยหล่ะ พี่รู้มั้ยเซอร์คิดถึงพี่แทบแย่"

เซอร์พูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนใส่พี่

" หนูเซอร์ลงมาก่อนลูกพี่เค้าจะหนักเอานะ เราหน่ะไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อนละนะ

"แม่หนมพี่เลี้ยงของเซอร์พูด

"ไม่เอาอะ พี่วิชญ์ยังไม่ว่าอะไรเซอร์เลย" เจ้าเซอร์หันไปทำหน้าขิงใส่แม่เลี้ยงใจร้ายอีกครั้ง

"ใช่มั้ยพี่วิชญ์"

แล้วก็หันไปทำหน้าอ้อนกับคนพี่อีกครั้ง คนพี่ไม่ตอบอะไรอุ้มน้องลง จับมือน้องแล้วพาเดินเข้าบ้านไปแล้ว

"หญิงกับแย้มเอาของในรถไปเก็บให้วิชญ์ที่ห้องวิชญ์ทีนะ"แม่เลี้ยงสั่งแม่บ้าน

"ค่ะคุณนาย"

(ที่ห้องนั่งเล่น)

"พี่วิชญ์คิดถึงเจ้าหนูน้อยของพี่มั้ยครับ เจ้าหนูน้อยคิดถึงพี่แทบแย่"

เจ้าคนน้องนั่งคร่อมตักเจ้าคนพี่อยู่พี่โซฟา ทำเหมือนตอนเด็กๆพี่เคยทำจนคนพี่ชิน แต่ไม่คิดว่าผ่านมาหลายปีแล้วเจ้าหนูน้อยของเค้าก็ยังทำเหมือนเดิม

"พี่คิดถึงอยู่แล้วน้องพี่ทั้งคนนะ"

พร้อมกับเอามือลูบหัวคนน้องไปมา

"น้องคิดว่าคิดถึงพี่วิชญ์คนเดียวสะอีก ดีใจจังที่พี่วิชญ์ก็คิดถึงน้อง"

คนน้องจุ๊ปแก้มพี่ไปหนึ่งฟอกแล้วกอดคนพี่ หันไปที่ประตูแล้วทำหน้าขิงใส่แม่เลี้ยงที่กำลังยืนแอบดูอยู่

คนพี่ที่เอ็นดูน้องเพราะดูแลเล่นกันกับน้องมาตั้งแต่เด็กก็กอดน้องกลับ คิดว่าน้องคงจะคิดถึงเค้ามากจิงๆ

แม่เลี้ยงที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินเข้ามาหาลูกชายสุดที่รักของเขา

"วิชญ์ลูก..แม่ก็คิดถึงวิชญ์มากเลยนะไม่เห็นจะกอดแม่บ้างเลยหล่ะ แม่จะน้อยใจแล้วนะ"

วิชญ์ที่เห็นดังนั้นจึงอุ้มน้องให้นั่งลงข้างๆแล้วยืนให้คุณแม่กอด

แม่เลี้ยงกอดวิชญ์แล้วหันไปทำหน้าขิงใส่เซอร์

เจ้าคนน้องเห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปจุงมือคนพี่ขึ้นบันไดไปเจ้าคนพี่ที่ตามใจน้องทถกอย่างก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามไป

"พี่วิชญ์พี่หน่ะไม่ได้กลับมาบ้านตั้ง8ปีห้องน้องไม่เหมือนเมื่อก่อนละนะ เดี๋ยวน้องพาไปดูนะครับ"

เจ้าเซอร์จุงมือคนพี่เดินเข้าไปในห้อง พาเจ้าคนพี่ของเค้าสำรวจห้องดูของตกแต่งในห้องของเขา

"เซอร์นี่มันชุดอา..อะ..ราย..อะ"

วิชญ์หยิบชุดในถุงแบนด์สุดหรูไม่คิดว่าสิ่งที่อยู่ข้างในจะเป็น ชุดคอสเพลสุดแซบที่เป็นเพียงเสื้อสายเดี่ยวกับกระโปรงตัวบางๆสีขาว ซึ่งถ้าใส่ก็คงจะไม่ต่างจากไม่ใส่อะไรเลย

"นี่เซอร์...มีแฟนแล้วหรอ..."

เจ้าเซอร์ไม่ตอบคำถามคนพี่ เดินเข้าไปหาคนพี่ด้วยท่าทางและสายตายั่วยวน พร้อมกับค่อยๆถอยเสื้อผ้าออกที่ละตัว และหยิบชุดในมือคนพี่มาใส่พร้อมกับจ้องตาหวานใส่คนพีไม่ให้พลาดสายตา

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับคนดีน้อง"