werewolf เจ้าสาวหมาป่า

 
 
 
 
เท้านุ่มแสนบอบบางไร้เครื่องห่อหุ้ม ย้ำไปตามพื้นหยาบฉ่ำแชะ อากาศรอบข้างเย็นยะเยือก ทำให้คนที่มีเพียงชุดนอนกระโปรงตัวยาวหนาวเหน็บ ดวงตากลมโตหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดกลัว เสียงสัตว์กลางคืนร้องระงมราวกับพยายามหยอกล้อคนตัวเล็กให้ตื่นตะหนก ยิ่งเดินฝ่าความมืดเข้าไปเท่าไหร่ ก็เหมือนกับว่ายิ่งถลำลึกเข้าไปเท่านั้น ไร้ทางออก ดั่งเช่นเขาวงกต ใบหูสวยได้ยินเสียงคำรามครางฮือแผ่วเบา เงี่ยหูพยายามฟังมัน เสียงนั้นก็หายไป หัวใจดวงน้อยสั่นไหว
แต่เท้ายังคงเดินไปเรื่อยๆ สวบ.. สวบ... สวบ.. เสียงฝีเท้าของอะไรบางอย่างใกล้เขามา แต่ไม่อาจรู้ได้ว่ามาจากทิศทางใด ร่างบางยืนเคว้างอยู่ท่ามกลางป่ารกชัฏ เสียงฝีเท้านั้นดังมาจากรอบด้าน ทำให้เธอตื่นกลัวอย่างที่เป็น
 
กรรซ์...
เสียงคำรามดังขึ้น พร้อมกับดวงตาสีเขียวที่ก้าวออกมาจากพุ่มไม้ สัตว์ร้ายตัวใหญ่ขนฟูสีน้ำตาลเข้ม แยกเคี้ยวขู่ พร้อมกับก้าวมาหาเธอย่างย่ามใจ
หมาป่า...
เท้าเล็กๆก้าวถอยหลัง ซวนเซเพราะความกลัว ดวงตาสีอ่อนลุกวาวเมื่อสัตว์ร้ายตัวนั้นกำลังกระโจนเข้ามาหาเธอ มือเล็กเล็กยกขึ้นปกป้องตัวเอง ก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นสีขาวโพน
 
 
“เฮือกก!”
 
ลูน่าสะดุ้งเฮือก ราวกับคนที่เพิ่งผุดขึ้นจากน้ำ พยายามค้นหาลมหายใจที่ขาดหายไปของตัว ราวกับคนที่ลืมวิธีการหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะหอบเอาอากาศเข้าปอดหนักๆ มือบางทุบอกตัวเองแรงๆสองสามที
ปาดเหงื่อกาฬบนใบหน้าออกลวกๆ นึกโล่งใจเมื่อรับรู้ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน
แต่ทำไมถึงเหมือนจริงได้ขนาดนั้น
ทั้งความหนาวเย็นที่เธอรับรู้ได้
ความเจ็บที่ฝ่าเท้ายามเหยียบกิ่งไม้
หรือแม้หัวใจที่เต้นระรัวของตัวเอง
 
“ลูน่าตื่นหรือยังลูก”
สุ่มเสียงใจดีดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกเปิดออก ทำให้สาวน้อยหลุดจากภวังค์ความคิด
ใบหน้าสวยที่ยังมีกลิ่นอายความเป็นกังวลระบายยิ้มให้ผู้เป็นแม่
“ตื่นแล้วค่ะแม่”
“ล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาทานอาหารเช้านะ”
“ค่ะแม่” เธอยิ้มตอบรับ
ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะปิดประตูลง สาวน้อยลูบหน้าลูบตา เช็ดไรผมที่ชื้นเหงื่อของตน สะบัดความหวาดกลัวของความฝันทิ้ง และปล่อยให้มันเป็นแค่เพียงฝันร้ายเรื่องหนึ่งเท่านั้น
 
 
 
“พ่อไปไหนหรือคะ” ทิ้งสะโพกอิ่มบนเก้าอี้อย่างดีแล้วเอ่ยถามผู้เป็นแม่เมื่อไม่เห็นคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่หัวโต๊ะอย่างเช่นทุกวัน
“ไปคุยกับชาวบ้านน่ะจ้ะ เมื่อคืนมีเรื่องนิดหน่อย”
อาหารเช้าถูกวางไว้ตรงหน้าเด็กสาวพร้อมกับคำตอบ ร่างระหงส์ของหญิงวัยกลางคน ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างตัวลูกสาว ใบหน้าเธอเปื้อนยิ้มอยู่เสมอ จนไม่มีใครสังเกตุเห็นความกังวลภายในนั้น
“เรื่องอะไรหรือคะ”  
เด็กสาววัยสิบเก้าปียังคงสงสัยราวกับเด็กน้อยสามขวบเมื่อวันวาน
“ก็เรื่องทั่วๆไปนั่นแหละ”
แม้คำตอบจะไม่ได้ชัดเจนแต่เด็กสาวก็ไม่อยากจะถามต่อให้ยุ่งยาก เธอลงมือทานอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าวิตกของผู้เป็นแม่ ดวงตาอ่อนล้า มองไปที่ปานแดงวงกลมที่ต้นคอขาว  ลอบถอนหายใจออกมาเพราะความเครียดเกาะตึงหัวใจแน่นหนึบ ในอาทิตย์หน้าลูกสาวของหล่อนจะอายุครบ20ปีเต็ม หากตำนานที่เล่าขานกันมาหลายชั่วอายุคนเป็นจริง จะทำเช่นไร
 
 
 
 
“ท้องฟ้าสีเลือด!”
 
เปรี้ยง!
 
ฝนห่าใหญ่เทลงมาจากฟากฟ้าพร้อมกับสายฟ้าฟาด เสียงอุทานตื่นตะหนกจากด้านนอกดังขึ้นสู้กับเสียงฟ้าผ่า
หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่างพบว่าท้องฟ้าที่ควรมมืดมิดเป็นสีดำนั้น ถูกฉาบด้วยสีแดง เจ้าหล่อนหน้าซีดปากสั่นความรู้สึกประดังประเดเข้ามา ลูกตัวน้อยๆกำลังออกมาลืมตาดูโลก มองไปยังหมอตำแยที่ปลายเท้า แววตาที่ได้รับกลับมาก็กังวลไม่ต่างกัน
หมอตำแยที่ทำคลอดให้หญิงสาวมาทั้งหมู่บ้าน บัดนี้หน้าซีดปากสั่งยิ่งกว่าคนปวดท้องเสียอีก
เสียงตื่นกลัวจากด้านล่างยังคงดังแบบไม่พัก ยิ่งได้ยินทั้งคนท้องทั้งหมอตำแยก็ยิ่งกังวล
 
หรือตำนานจะเป็นจริง
 
คำสาปไง คำสาปหมู่บ้านเรา
 
คำสาปหรือ
 
คำสาป
 
เปรี้ยง!
อุแว๊!
บรู้วววววว!
 
วินาทีที่สายฟ้าฟาดลงมา เป็นวินาทีเดียวกันกลับที่มือเหี่ยวย่นของหญิงชราจับเด็กทารกตัวแดงไปด้วยเลือด ขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงหอนรับกันของฝูงหมาป่าที่อยู่ไกลออกไปจากตัวหมู่บ้าน พวกมันหอนรับกันราวกับประกาศชัยชนะ
 
“ผะ..ผู้ชาย ใช่มั้ย” คนที่เพิ่งเบ่งลูกพ้นท้อง เอ่ยถามด้วยความหวัง เธอไม่ต้องการให้ลูกเป็นผู้หญิง แม้รู้ว่าความหวังจะน้อยนิด หญิงชราใบหน้าซีดเผือดไม่มีคำตอบออกมาจากปาก หล่อนใช้ผ้าห่อเด็กทารกไว้ ก่อนจะวางลงที่อ้อมแขนของผู้เป็นแม่ แสงจากตะเกียงตกกระทบใบหน้าอิ่มของเด็กน้อย พลันดวงตาอ่อนล้าสังเกตุเห็นปานแดงวงกลมที่ต้นคอของทารก
“ผู้หญิง” คำตอบของหมอตำแยไล่มาตามหลัง ผู้เป็นแม่หมดแรงมือไม้ร่วงลงข้างลำตัว ในขณะที่เด็กทารกยังคงวี้ดร้องแข่งกับเสียงหมาหอนด้านนอก