ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
ผมก็หันไปดู ว่าใครกันที่มาขัดจังหวะ ผมก็เห็นตำรวจยศใหญ่โตยืนถือปืนอยู่พร้อมกับตำรวจอีกคนที่ถือปืน uziไว้ข้างตัว
 
 
ซาซากิ-เห้ยพวกแกเป็นใคร
ผม-ลูกเป็นแบบนี้ พ่อก็ไม่มีมารยาทเลยสักนิด เคียวซัง
เคียว-ฮ่ะๆๆ โทษทีนะ
ทาเคดะ-แก!!!
โอคะวะ-หวังว่าคุณจะมีคำอธิบายที่ดีสำหรับเรื่องในครั้งนี้นะครับ คุณตำรวจ
เคียว-แน่นอนครับ ผมมาที่นี่ก็เพราะมาจัดการกับเรื่องทั้งหมดนี่แหละนะครับ
เก็นจิ-พะ พ่อ!!! มาที่นี่
เคียว-หุบปากซะ!! แกคิดว่าสิ่งที่แกทำลงไปในวันนี้มันเรื่องเล็กๆอย่างงั้นหรอเก็น!!! แกเอาตำรวจมาตั้งหลายนายบุกเข้า
บ้านคนอื่นมาโดยที่ไม่มีหมายค้น ข้อหาอะไรก็ไม่มี ข้อหาที่เจ้าของบ้านนี้มีก็แค่ขับรถเร็ว แล้วดูสิ่งที่แกทำ พวกเราจะไป
แถลงข่าวกันยังไงห๊ะ ไอ้ลูกโง่!!!!
 
 
เคียวก็เดินตรงเข้าไปตบหน้าเก็นจิ
 
เคียว-เอาล่ะ เรื่องค่าเสียหายและค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ทางกรมตำรวจจะเป็นคนออกให้แต่ ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความ
ลับจะได้หรือไม่
 
ผม-ไม่!!!
โอคะวะ-ก็ตามที่ลูกผมได้บอกไปนะครับ มันไม่พอ
เคียว-นี่บิกคุคุง
ทานากะ-ได้โปรดเรียกคุณท่านของพวกเราดีๆด้วยครับ
เคียว-เฮ้อออ เข้าใจแล้วครับ บิกคุซัง ไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทางคุณเองก็มีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบอยู่บ้างอย่างงั้น
หรอครับ
 
ฮารุ-นี่!!!!!เป็นตำรวจภาษาอะไรปล่อยลูกน้องมา อาละวาดในบ้านคนอื่นแบบนี้และ ยังมานั่งดูคนเจ็บอยู่ได้ ทานากะ
พาคุณท่านไปทำแผลเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!!
 
ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ
เคียว-คุณหนูได้โปรดใจเย็นลงก่อนนะครับคนพวกนี้อึดกว่าที่พวกเราคิดมากและพวกเรายังมีเรื่องที่จะต้องคุยกันอยู่
ฮารุ-ไม่!! ถ้าสามีของดิชั้นยังเลือดเต็มหน้าอยู่แบบนี้ จะไม่มีใครได้คุยหรือตกลงอะไรกับเค้าทั้งนั้น!!!
เคียว-เฮ้อออ เห้ย พาไอ้เก็นจิไปรักษาแผลและพาตัวมันกลับมาที่บ้านนี้ด้วย
ตำรวจ-ครับ!!!!
 
 
หลังจากนั้นตำรวจก็ ทยอยกันกลับไปที่สำนักงาน เหลือเพียงแค่ เก็นจิ เคียวพ่อของเก็นจิ และ มือขวาของเคียว เท่านั้น
พวกเราก็แยกย้ายกันไปรักษาตัวทำแผลและก็ค่อยกลับมารวมตัวกันใหม่ที่บ้านผม
 
 
ทานาก-เป็นอะไรมากรึป่าวครับคุณท่าน
ฮารุ-ช่วยไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ของคุณท่านมาให้ทีนะ
ผม-หยิบเสื้อกล้ามมาให้ผมด้วยนะครับ
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
สึคุยะ-พวกเราเข้าไปรอในบ้านกันเถอะนะจ๊ะ
โอคะวะ-นั่นสินะ
ทานากะ-เดินไหวรึป่าวครับคุณท่าน
ผม-ผมเดินไหวครับ
ฮารุ-ที่รักไปนั่งพักรอที่ห้องทำงานก่อนเถอะนะคะ
ผม-ครับ
 
 
พวกเราก็เดินเข้ามาที่ห้องทำงานสักพักทางชิสึก็เอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนผมก็ใส่กางเกงยีนส์และก็เสื้อกล้าม
 
 
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ผมเอาปืนที่ท่านบิกคุสั่งไว้มาให้แล้วครับ
ผม-กล๊อค17งั้นหรอ
โทชิโร่-ชะ ใช่ครับ นอกจากรุ่นรถแล้วยังรู้รุ่นปืนด้วยหรอครับ
พลอย-ก็เพราะว่าพี่ชายเคยเป็นนักกีฬายิงปืนตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ
ผม-ยัยพลอย
พลอย-ขอโทษค่ะ
ผม-ก็ดี มีลูกกระสุนเยอะๆค่อยอุ่นใจหน่อย
 
 
ผมก็ใส่แม๊กกลับคืนและก็เอาปืนเหน็บด้านหลังเอาไว้
 
 
โอคะวะ-นะ นี่ลูกจะพกปืนไว้ข้างหลังหรอ
ผม-ครับเพราะถ้าพกปืนไว้ข้างหน้าอาจจะโดนแย่งปืนได้ครับ
ฮารุ-แล้วที่รักจะพกปืนไปไหนคะ
ผม-ก็แค่พกไว้ให้อุ่นใจ ยิ่งต้องไปคุยกับตำรวจเจ้าเล่ห์อย่างหมอนั่นด้วยแล้วไม่ควรห่างตัว
ทาเคดะ-มันก็จริงล่ะนะ
อายะ-คุณท่าน ทางตำรวจกลับมากันแล้วค่ะจะให้เชิญเข้ามาที่ห้องทำงานเลยมั้ยคะ
ผม-พาไปที่ห้องอาหารได้เลย
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-พวกเราก็ไปกันเถอะนะครับ จะได้จบเรื่องนี้สักที
โอคะวะ-นั่นสินะ อดทนอีกนิดนึงนะ
ซาซากิ-ยูคิคุง ไอ้เด็กน้อยมันอึดที่สุดอยู่แล้วล่ะนะ
ทาเคดะ-ฮ่าๆนั่นสินะ ไปกันเถอะ
 
 
พวกเราก็เดินออกมาจากห้องทำงานและเดินไปที่ห้องอาหารเปิดประตูไปก็เจอ เคียวซัง เก็นจิ มือขวาของเคียวซัง และ
น้าแมว แม่ของเก็นจิ
 
 
แมว-พลอยยย ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ
พลอย-น้าแมวววววว
 
 
และยัยพลอยก็วิ่งไปกอดกันกับน้าแมว
 
 
ผม-พวกเรามาจบเรื่องกันได้รึยังครับ
แมว-ขะ ขอโทษด้วยนะ ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะบิ๊ก
ผม-ครับ
ทาเคดะ-หวังว่าข้อเสนอทางคุณรอบนี้จะคิดมาดีแล้วนะครับ
ซาซากิ-ทางเราเองก็เจ็บตัวกันไม่น้อย
เคียว-ครับๆ เรื่องในครั้งนี้เกิดจากความโง่ของลูกชายผมเพียงคนเดียว ทางกรมตำรวจไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรด้วย และทาง
กรมตำรวจได้มีคำสั่งด่วนให้ไล่เก็นจิออกจากการเป็นตำรวจแต่เพราะเรื่องในครั้งนี้ยังไม่ถูกทำให้เป็นข่าวจึงทำให้พวก
เราทำงานกันง่ายขึ้น
 
ผม-เอาตรงๆนะครับผมไม่ได้อยากรู้หรอกนะครับว่า ใครจะโดนไล่ออกหรือยังไง แต่ผมสนเรื่องของพวกผมมากกว่า
เคียว-ใจเย็นๆสิครับ บิกคุซัง ทางเราจะรับผิดชอบค่าเสียหายและค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมดทุกคนครับ
ผม-และมันต่างกันกับรอบแรกยังไง
เคียว-ไม่ต่างครับ
ผม-งั้นผมขอ ปฏิเสธที่จะรับครับ เพราะทางเราได้รับบาดเจ็บกันหลายคน ทางเราโดนทางคุณไล่ล่า คนของเราต้องมา
วาดระแวงกับการกระทำของพวกคุณ คิดว่าชดใช้แค่นี้มันจะพออย่างงั้นหรอ
 
โอคะวะ-นะ นี่ลูก
ทาเคดะ-ยูคิคุง รอบนี้บิกคุคุงก็พูดถูกนะ
เคียว-ถ้าอย่างงั้นบิกคุซังอยากจะได้แบบไหนล่ะครับ
ผม-พวกคุณต้อง แถลงข่าวขอโทษพวกผม
เคียว-นี่บิกคุซังไม่คิดว่านั่นมันออกจะเกินไปหน่อยอย่างงั้นหรอ ทางผมมองว่า คุณเองก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบกับเรื่องนี้
นะครับ
 
ทาเคดะ-เห้ยๆๆจะมาโยนความรับผิดชอบกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอห๊ะ ตำรวจเฮงซวย
เคียว-หึหึหึหึ ทาเคดะซังมันก็จริงอยู่ว่าบางครั้งพวกเราอาจจะต้องทำงานที่มันไม่ค่อยสมกับเป็นงานของตำรวจสักเท่า
ไหร่แต่ว่านะครับ เรื่องความรับผิดชอบนั้นผมมองว่าผมไม่เคยโยนความรับผิดชอบให้ใคร โดยเฉพาะเรื่องของแก๊งยักษ์
ใช่มั้ยล่ะครับ …… บิกคุซัง
 
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย นี่มันเรื่องอะไรกัน
ทาเคดะ-เฮ้ๆ ทางคุณไม่ใช่หรอที่มาตามล่าหาแก๊งยักษ์อะไรนั่น ทางคุณต้องมีข้อมูลมากกว่าเราไม่ใช่รึไงแล้วทำไม
บิกคุคุงต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย
 
เคียว-บิกคุซังหรือว่าคุณ…..หึหึ!!!เป็นอย่างงี้เองหรอครับ ก็จริงครับที่ทางตำรวจนั้นมีข้อมูลของแก๊งยักษ์อยู่ในมือ
แต่ว่าในห้องนี้ก็ยังมีคนที่รู้เรื่องของยักษ์ไม่แพ้ตำรวจอย่างพวกเราอยู่นะครับ ไม่สิถ้าพูดให้ถูกต้องพูดว่ามีข้อมูลของแก๊ง
ยักษ์มากกว่าที่ทางตำรวจอย่างพวกเรามีซะอีกนะครับ จริงมั้ยบิกคุซัง.... ท่านยักษ์แดง 1ใน7ผู้ก่อตั้งแก๊งยักษ์
 
ฮารุ-จะ จริงหรอคะที่รัก!!!!!
สึคุยะ-นะ นี่ ลูก หมายความว่ายังไง!!!!
ผม-…………….คุณต้องการอะไรเคียวซัง
เคียว-ผมหน่ะ ถึงจะเป็นตำรวจแต่ก็ยังเป็นพ่อคนด้วย และผมเองก็อยากจะเห็นลูกเพียงคนเดียวของผมนั้นเป็นผู้เป็นคน
มากกว่านี้ แต่ก็เพราะคุณทำให้ลูกชายของผมยึดติดอยู่กับแก๊งยักษ์นั่น ผมก็แค่อยากให้คุณรับผิดชอบกับการกระทำ
ของตัวเองในอดีต
 
สึคุยะ- นี่มันเรื่องอะไรกัน
ผม-เฮ้ออออ!!!!!! ถ้างั้นทางผมเองก็มีเรื่องจะขอเหมือนกัน
เคียว-โฮ่!!! เรื่องอะไรอย่างงั้นหรอครับ
ผม-ผมอยากจะขอให้ลบ ประวัติของแก๊งซาซากิและแก๊งทาเคดะออกให้หมด
ตำรวจมือขวา-เห้ยใครจะยอมวะ!!!!
เคียว-ก็อย่างที่คนสนิทผมบอกไปนะครับ ไม่คิดว่าสิ่งที่ทางคุณขอมันออกจะเยอะเกินไปหน่อยหรอครับ
ผม-ก็ได้ งั้นลบประวัติ ของทาเคดะ ชิโระ และ ซาซากิ ริว แค่นี้คงทำได้ใช่มั้ย
 
 
ไอ้ตำรวจมือขวานั่นมันก็ยกปืนขึ้นและหันปืนมาทางผม ในเวลาเดียวกันผมก็ยืนขึ้นแล้วหยิบปืนจากด้านหลังขึ้นมาจ่อใส่
หัวเคียวกลับ คืน
 
 
ตำรวจมือขวา-เห้ยวางอาวุธ!!! หัวหน้าอย่าเสียเวลาต่อลองเลยครับจับพวกมันเข้าคุกให้หมดเลยเถอะ
ผม-ไม่!!ถ้าคุณมีปัญหาก็เข้ามาแย่งปืนจากมือผมเอาเองล่ะกัน
เคียว-หึหึหึ เห้ยเอาปืนลงเรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงกับต้องใช้ปืนหรอกหน่า เก็บปืนซะ
ตำรวจมือขวา- ตะ แต่ว่า
เคียว-สั่งให้เอาปืนลงไง!!
ตำรวจมือขวา-คะ ครับ
เคียว-โทษทีนะ บิกคุซัง วัยรุ่นก็ใจร้อนแบบนี้แหละ หวังว่าบิกคุซังจะเข้าใจนะครับ
 
ผมก็เอาปืนลง และเก็บไว้ข้างหลัง
 
ผม-ผมเข้าใจและสิ่งที่ผมขอล่ะครับ
เคียว-ได้สิ ถ้าทางคุณรับปากจะ จ้างเก็นจิทำงานในบ้านหลังนี้
ทาเคดะ-เห้ยๆมันไม่เรียกร้องเกินไปหน่อยหรอ ทางเราจะหางานให้ทำก็พอแล้วนี่ทำไมต้องให้มาทำงานในบ้านหลังนี้อีก
ริว-พะ พี่ใหญ่อย่าไปเชื่อมันนะครับ คนแบบนี้เอามาทำงานในบ้าน พวกเราจะไว้ใจมันได้จริงๆหรอครับ
เคียว-มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะครับทาเคดะซัง ซาซากิซัง ว่ายังไงล่ะครับบิกคุซัง ผมว่าข้อเสนอของผมก็ไม่ได้แย่นะครับ 1คนได้งานทำ แลกกับ 2คนที่มีประวัติขาวสะอาด
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยไปจ้างคนอื่นเถอะ ไอ้หมอนี่มันอันตรายเกินไป
ผม-ขอโทษนะครับ ทานากะซังหลังจากนี้ให้รับสมัคร พ่อครัวหรือแม่ครัว กับเมท ประจำบ้าน อีกอย่างล่ะ1 คนเท่านั้นนะครับ
ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ
ชิโระ-เห้ยๆ แกล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย แกจะจ้างคนที่มากระทืบเราถึงบ้าน แกบ้าไปแล้วหรอวะ บิกคุ
ริว-พะ พี่ใหญ่จะดีจริงๆหรอครับ
ฮารุ-ทะ ที่รักคะ เราหาคนอื่นมาทำแทนก็ได้นะคะ
พลอย-ช่วยเข้าใจพี่ชายหน่อยนะคะ ตอนนี้พี่ชายไม่มีทางเลือกเพราะว่า
ผม-หุบปากซะ!!ยัยพลอย  ทนฟังแกพูดมานานล่ะ
พลอย-ขะ ขอโทษค่ะ
ทาเคดะ-บิกคุคง
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยแน่ใจแล้วหรอ
โทชิโร่-ผะ ผมมาทำงานที่นี่แทนให้ก็ได้นะครับ ท่านบิกคุ
ผม-ขอโทษนะครับ นี่คือทางออกเดียวที่ผมเหลืออยู่
เคียว-งั้นก็ตกลงตามนี้นะ
เก็นจิ-ตะ แต่ พ่อ!!!!
เคียว-เห้ยเก็น!!!! ตั้งแต่พาแกย้ายมาจากไทยจนถึงตอนนี้แกก็เป็นได้แค่เด็กอมมือที่ทำอะไรไม่เป็นนอกจากทะเลาะ
วิวาทไปทั่วข้าหางานให้เอ็งได้เป็นตำรวจ เอ็งก็ทำมันพัง และนี้คงเป็นงานสุดท้าย ถ้างานนี้ยังทำให้แกกลับมาเป็นผู้เป็น
คนไม่ได้อีกล่ะก็ ฉันคงต้องปล่อยแกติดคุกตลอดชีวิตแล้วล่ะนะ
 
แมว-บิ๊ก นะ..น้ารู้ว่าเมื่อก่อนน้องทำอะไรให้บิ๊กไม่พอใจตั้งหลายอย่าง น้ารู้นะว่าบิ๊กรักน้องแค่ไหน ตะ..แต่ว่า มันก็ผ่าน
มาหลายปีแล้วนะ ตอนนี้น้องก็ไม่ได้กลับไปยุ่งกับพวกยาเสพติดอีกเลยนะ น้าขอฝากน้องด้วยนะ
 
พลอย-พะ พี่ชายคะ
ผม-เฮ้อออ!!!บ้านเรามีตัวปัญหาอยู่แล้ว2คนจะเพิ่มอีกสักคนก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ ได้ผมจะรับฝากตัวปัญหา
ของพวกคุณเอาไว้ให้เอง
 
แมว-จะ จริงหรอ น้าขอบใจบิ๊กมากเลยนะ
โอคะวะ-จะดีจริงๆหรอลูกเวลาลูกไปทำงาน ก็จะไม่มีใครอยู่ปกป้องบ้านนี้เลยนะ
ผม-ผมทราบครับคุณพ่อ  เห้ยเก็นจิ!!! ถอดเสื้อออกซะ
เก็นจิ-ตะ..แต่
แมว-เก็นจัง ต้องเชื่อฟังพี่ชายนะ
เก็นจิ-คะ..ครับ
 
และเก็นจิก็ถอดเสื้อออก เปิดให้เห็นรอยสักยักษ์แดง ตรงหน้าอกและลำตัวด้านหน้าของเก็นจิ
 
ริว-เอ๋!!!!!!รอยสัก ยะ ยะ ยักษ์แดง
ชิโระ-ไหนแกบอกว่าไม่มีคนอื่นไง
 
ผมก็ถอดเสื้อออก ทำให้ทุกคนในบ้านนั้นเห็นรอยสักยักษ์แดงที่อยู่ด้านหลังของผม
 
ผม-ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องการเชื่อใจ ล่ะก็ผมเชื่อใจเก็นจิ และอย่างที่ทุกคนเห็น พวกเราทั้งคู่คือยักษ์แดง และยักษ์แดงมี
แค่พวกเรา2คนเท่านั้นครับ
 
โอคะวะ-เพราะแบบนี้ลูกถึงต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้สินะ
ผม-ใช่ครับ
ทาเคดะ-ละ แล้วยักษ์แดงก็คือชื่อแก๊งอย่างงั้นหรอ
ผม-มันไม่ใช่ชื่อแก๊งหรอกนะครับ ถ้าพูดให้ถูก ยักษ์แดงก็คือผม ผมก็คือยักษ์แดง พวกเราแยกกันไม่ออกหรอกนะครับ
 
เคียว-เดิมทีมันก็แค่เป็นแก๊งของเด็ก แต่กลับโด่งดังมากๆจนทำให้มีเด็กวัยรุ่นจำนวนมากสนใจที่อยากจะเข้าร่วมด้วย
ปัจจุบันเด็กพวกนั้นก็กลายเป็นแก๊งใหญ่จริงๆขึ้นมาในแก๊งยักษ์ถูกแบ่งออกเป็นทั้งหมด7สี แต่ล่ะสีจะมีความถนัดต่างกัน
ออกไป เช่นยักษ์ม่วงจะอยู่ในสายของยาเสพติดขายเพื่อเอาเงินทุนมาใช้จ่ายภายในแก๊ง ซึ่งในแต่ละสีก็จะมี ลูกน้องเพิ่ม
เข้ามาอีก และคนที่คอยควบคุมแก๊งยักษ์ทั้งหมดนั้นก็คือยักษ์ม่วง
 
ผม-เก็นจิ แกจะปากมากเกินไปแล้วนะ
เก็น-ขะ ขอโทษครับ
ผม-ทานากะซัง ทาคุยะซัง หลังจากนี้ เก็นจิจะมาเป็นพ่อบ้านที่นี่ เพราะงั้นสอนเรื่องมารยาทในการต้อนรับแขกให้ดีๆ
และ อายะซัง ชิสึซัง รินซัง ถ้ามีงานเยอะเกินไปให้เรียกเก็นจิไปทำงานซะนะครับ
 
ทานากะ/ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
อายะ/ชิสึ/ริน-ทราบแล้วค่ะ
ผม-เก็นจิ หลังจากนี้ไปแกต้องคอยสอน การต่อสู้ทั้งหมดให้กับชิโระและริว
เก็น-มะ หมายความว่าจะให้ทั้ง2คนเป็นยักษ์แดงหรอครับ
ชิโระ-เอ๊ะ!! ยะ ยักษ์แดง
ริว-ดีนี่พี่ใหญ่ พวกเราขอ ยักษ์แดง ด้วยได้มั้ยครับเนอะชิคุง
ชิโระ-อะ เอ้ออ
ผม-ริว…..แกไปเช๊คสมองหน่อยมั้ย ยักษ์แดงไม่ใช่สิ่งของจะเอาให้แกได้ยังไงไอ้บ้า
ริว-เอ๊ะ!!! กะ ก็รอยสักยักษ์แดงแบบพี่ใหญ่ไงครับ ถ้าพี่ใหญ่บอกว่าพวกเราได้เข้าแก๊งยักษ์แดงแล้ว พวกเราก็อยาก
ได้รอยสักไว้เป็นเครื่องยืนยันนะครับ
 
ผม-เฮ้อออออ!!!! เพราะมรึงพูดอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้วนะเก็นจิ(ภาษาไทย)
เก็น-ขะ ขอโทษครับ
ริว-นี่ นี่ พี่ใหญ่ ผมขอยักษ์แดงด้วยสิ
ผม-ทานากะซังไปหยิบของมาให้ผมหน่อย
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
ผม-หลังจากนี้ไป ถ้าเก็นจิทำตัวอาละวาดกับคนในบ้านหลังนี้อีก ผมจะฆ่าทิ้งอย่างไม่ใยดี ตกลงนะครับเคียวซัง
เคียว-ฮ่ะๆถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็จะดีใจมากๆเลยนะ นี่ก็ดึกมากแล้วงั้นพวกเราขอตัวกลับบ้านกันก่อนละ
ผม-เด๋วสิครับเคียวซัง เล่นเอาภาระมาทิ้งไว้ที่บ้านผมแบบนี้ คุณนี่ทำแบบนี้มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วนะครับ
เคียว-ฮ่ะๆอย่างงั้นหรอ นี่บิกคุซังเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ
 
ผม-เฮ้อออ!!!ผมคิดมากเสมอเวลาคุยกับคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณ. เคียวซังผมอยากได้ข้อมูลทั้งหมดของยักษ์ม่วงที่ทาง
พวกคุณมีอยู่ในตอนนี้  อย่างที่คุณเห็นผมมีหลายอย่างที่จะต้องทำและผมพยายามสืบเรื่องของยักษ์ม่วงมาสักพักล่ะแต่
ผมก็ไม่มีเวลามากพอที่จะทำให้ผมสามารถเข้าใก้ลตัวมันได้
 
เคียว-นั่นมันเอกสารลับทางราชการนะ บิกคุซัง คุณกำลังจะบอกให้ผมขโมยข้อมูลออกมาให้คุณอย่างงั้นหรอครับ
ผม-ผมขอบอกตรงๆว่าภาระที่คุณเอามาทิ้งไว้ที่บ้านผมเนี่ย ไอ้ตัวปัญหา2คนก่อนหน้านี้เทียบไม่ติดเลยนะครับและถ้า
ยักษ์ม่วงคิดจะมาตั้งฐานที่มั่นในญี่ปุ่นจริงๆล่ะก็ ผมบอกพวกคุณได้เลยว่า ตำรวจอย่างพวกคุณไม่มีทางเข้าถึงตัวแก๊ง
ยักษ์ได้แม้แต่คนเดียว
 
ตำรวจมือขวา-โฮ่พวกเราเนี่ยนะจะสู้แก๊งยักษ์ไม่ได้ พวกเราก็เรียนการต่อสู้มาไม่ต่างกับโจรแบบพวกแกหรอกนะ
โอคะวะ-กล้ามากนะครับที่มาเรียกลูกชายของพวกเราว่าโจรทั้งๆที่ลูกชายของพวกเราออกจะขยันทำงานแท้ๆ
สึคุยะ-นั่นสิคะ
เคียว-เห้ยพอได้แล้ว แก๊งยักษ์พวกนี้ ไม่ได้ฝึกวิชาป้องกันตัวเพียงอย่างเดียวนะ
เก็นจิ-พวกเราฝึกยูโดและคาราเต้ เพิ่มเป็นอย่างน้อย คนอย่างแกสู้ยักษ์ไม่ได้
ผม-เห้ยเก็นจิ ใครใช้ให้พูดเสียมารยาทกับแขก
ทานากะ-เดี๋ยวกระผมจะสอนงานให้นะครับ
ผม-อืม ว่ายังไงครับเคียวซัง
เคียว-งั้นผมขอถามก่อนที่จะให้คำตอบสัก1คำถามจะได้รึป่าวครับ
ผม-ได้
เคียว-ถ้าบิกคุซังได้ข้อมูลของยักษ์ม่วงไปแล้ว คุณจะทำอะไร พอจะบอกพวกเราได้รึป่าว
ผม-ผมก็แค่จะไปทำลายแก๊งนั้นทิ้งซะ
เคียว-หึหึหึ น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าสินะครับ
ผม-อ่าก็แบบนั้นแหละครับ แทนที่จะส่งตำรวจที่ไม่รู้จักแม้กระทั้งหน้าตาของยักษ์จะเข้าถึงตัวพวกนั้นได้รึป่าวก็ยังไม่รู้ สู้
ส่งยักษ์แดงเข้าไปเป็นเหยื่อล่อจะไม่ดีกว่าหรอ เรื่องของยักษ์ก็ต้องให้ยักษ์จัดการไม่ใช่หรอครับ
 
ฮารุ-ทะ ที่รักคะ แบบนั้นมันที่รักก็ต้องไปเสี่ยงอันตราย
ผม-ครับ เดิมทีเรื่องทั้งหมดต้องจบไปนานแล้วแต่ในเมื่อมันเหลือมาถึงตอนนี้ผมก็คิดว่าผมจะต้องเป็นคนจัดการ
พลอย-พะ พี่ชายคะ ทำอะไรแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนส่งตัวกลับไม่ให้เข้าประเทศนะคะ
ผม-เคียวซังคุณจะกันเรื่องพวกนั้นไม่ให้เข้ามาหาผมได้รึป่าว
เคียว-เฮ้ออออ บิกคุซังขอแต่งานยากๆทั้งนั้นเลยนะ
ผม-ถ้าไม่ยาก ก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยงใช่มั้ยล่ะครับ
เคียว-หึหึ เข้าใจแล้วล่ะครับ เด๋วทางผมจะเตรียมเอกสารและข้อมูลของยักษ์ม่วงทั้งหมดส่งมาให้ทางบิกคุซังเองครับ
แมว-น้า ขอฝากน้องไว้ที่บ้านด้วยนะบิ๊ก
ผม-ตราบใดที่มันไม่ทำผิดข้อตกลงระหว่างเรา ผมสัญญาว่ามันจะปลอดภัย และถ้ามีเวลาว่างผมจะสั่งให้มันกลับบ้าน
แมว-จริงหรอจ๊ะ น้าขอบคุณบิ๊กจริงๆนะ
 
 
แล้วน้าแมวก็จับมือผมแล้วก็เอาหน้ามาแนบกับมือของผมพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย
 
เก็น-มะ แม่
 
ผมก็เอามือลูบไหล่น้าแมว ถึงเค้าจะไม่เคยเลี้ยงผมมาแต่ เค้าเลี้ยงยัยพลอยมาผมเป็นพี่ยัยพลอยก็คงมีหน้าที่ ที่จะต้อง
ตอบแทนบุญคุณแทนยัยพลอยล่ะมั้ง
 
ผม-เห้ย!!! ไอ้เด็กญี่ปุ่น แกจะต้องทำให้แม่แกร้องไห้เสียใจแบบนี้ไปถึงไหนกันห๊ะ!!!
เก็นจิ-ผะ ผมขอโทษครับแม่ ผมขอโทษครับ
 
ไอ้เก็นจิมันก็วิ่งไปกอดขาน้าแมวร้องไห้อยู่อย่างงั้น
 
เคียว-เฮ้อออ หวังว่ามันจะคิดได้สักทีนะ
ผม-จริงสิ ทานากะซัง นี่มันดึกแล้ว  ช่วยไปจัดห้องนอน ให้แขกหน่อยเคียวซัง น้าแมว คืนนี้สนใจนอนพักที่นี่สักคืนก่อน
กลับบ้านมั้ยครับ
 
ทานากะ-ทราบแล้วครับ รินซังทาคุยะซัง มิจัง มาช่วยกันหน่อยนะครับ
เคียว-โทษทีนะบิกคุซัง หลังจากเกิดเรื่องนี้ ทางเราเองก็วุ่นกันไปหมด
พลอย-น้าแมว นอนค้างที่นี่สักคืนเถอะนะคะ
แมว-จะ จะดีหรอ
พลอย-นะคะพี่ชายได้ใช่มั้ยคะ
ผม-อืม แกพาน้าแมวไปดูห้องนอนแขกก่อนละกัน เก็นจิเดินตามมาซะ
ริว-เอ๋ พี่ใหญ่ แล้วยักษ์แดงของผมกับชิคุงล่ะครับ
ผม-เฮ้อออ ยังไม่ลืมอีกนะ เข้าใจแล้วๆ
 
 
ผมก็หยิบปากกาเมจิคที่ทานากะไปหยิบมาให้ ผมก็เดินตรงไปหา ชิโระกับริว
 
 
ผม-เอ้า ถอดเสื้อ อยากได้ ด้านไหน
ริว-ผมเอาด้านหลังครับ
ผม-ไอ้บ้าด้านหลังแกมีรอยสักอยู่แล้ว เอาด้านหน้าไปละกันพวกแกทั้ง2คนอะ หลับตาซะ
ริว-ครับ
ชิโระ-อะ โอ้!!!!!
ผม-เห้ยเก็น ถอดเสื้อและเอาแบบมาดูหน่อยดิ๊
เก็น- คะ ครับ
ริว-โอ้ พี่ใหญ่จะสักให้พวกเราเองเลยด้วยนะชิคุง
ชิโระ-นะ นั่นสินะ ว่าแต่แกสักเป็นด้วยหรอ ปกติที่นี่ต้องไปเรียนจริงๆจังๆเลยนะฮ่ะๆ
ผม-อยู่เฉยๆละกันถ้าไม่อยากเจ็บตัว
เก็น-ลูกพี่ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วเชื่อใจลูกพี่เถอะ
ริว-อะ โอ้
 
 
หลังจากนั้นผมก็เอาปากกเมจิค คือแทนที่จะวาดให้ผมก็ใช้เป็นการจิ้มเป็นจุดๆให้ไอ้พวกบ้าทั้ง2คน พวกซาซากิ กับทา
เคดะ ยืนกลั้นขำกันอยู่ข้างหลังพวกริว ผมก็พยายามไม่มองหน้าคนอื่นเพรามันจะทำให้ผมหลุดขำออกมาด้วย
 
 
ริว-พี่ใหญ่สักไม่เจ็บเลยเนอะชิคุง
ชิโระ-นั่นสิรู้สึกเย็นๆและดึ๋ยๆมากกว่า ฝีมือดีเหมือนกันนะเนี้ยบิกคุคุง
ผม-เสร็จ!!! เอ้าลืมตาได้แล้ว
 
พอพวกมันลืมตา พวกผมก็หัวเราะกันลั่นบ้านเลย โดยเฉพาะ ทาเคดะซังและซาซากิซัง
 
ซาซากิ-ฮ่าๆๆ!!!!!ไอ้พวกโง่ ริวแกนี่มันโง่จริงๆเลยนะ จะสักเนี้ยมันต้องเตรียมเข็มสักเตรียมอุปกรณ์เยอะแยะ แกนี่โดน
คนหลอกง่ายเกินไปจริงจริ๊งงง
ทาเคดะ-ฮ่ะๆ นั่นสินะ สงสัยตำแหน่งหัวแก๊ง ของพวกแก คงต้อง ทิ้งไปก่อนแล้วล่ะ ถ้าแกยังโดนคนเค้าหลอกง่ายๆแบบ
นี้
ฮารุ-รอยสักยักษ์น่ารักดีนะ ชิคุง ริวจัง ฮิฮิ
ริกะ-เนอะ~~~
โอคะวะ-นะ นี่ลูก อย่าไปหัวเราะ คิกคิก คนอื่นสิ ฮ่ะๆๆๆๆ
สึคุยะ-นี่คุณหยุดเลยนะคะ!!!! ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ชิโระคุง ริวคุง บิกคุคุงลูกก็เลิกแกล้งเพื่อนได้แล้วนะ
ผม-ขะ ขอโทษครับคุณแม่
ชิโระ-เห้ย บิกคุคุง นี่มันหมายความว่ายังไง
ริว-ไหนยักษ์แดง อะครับพี่ใหญ่
ผม- ทานากะซังบอกว่าสีแดงมันหมดเหลือแต่สีน้ำเงินเลยเอาสีน้ำเงินมาให้แทนหน่ะฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!
เก็นจิ-ฮ่าๆ
ชิโระ-เห้ยเก็นจิ แกกล้ามาหัวเราะพวกเรางั้นหรอ
ริว-ชิคุงลุมมันเลยไอ้เฮงซวย
เก็นจิ-ต่อให้2คนก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอกนะครับ
โอคะวะ-หลังจากนี้ไปบ้านเราคงไม่เงียบไปอีกนานเลยนะแบบนี้
ผม-เฮ้ออออ อายะซัง ชิสึซัง ช่วยเก็บเนื้อย่างไว้ทำกันวันพรุ้งนี้ก็แล้วกันนะครับ ในตอนนี้ช่วยไปทำอาหารเย็นให้ทุกคน
ก่อนจะได้รึป่าวครับ
 
อายะ/ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
ฮารุ-ที่รักไม่ทานเนื้อย่างกันแล้วหรอคะ
สึคุยะ-นี่ลูก ไม่อยากให้สามีลูกนอนพักบ้างหรอ ถ้าทำปิ้งย่างกันวันนี้ สามีลูกไม่ใช่หรอที่จะต้องเหนื่อยเพิ่มน่ะ
ผม-นั่นสิครับฮารุซังวันนี้ผมเหนื่อยมากแล้ว ขอผมพักสักหน่อยจะได้มั้ยครับ
ฮารุ-ดะ ได้ค่ะ
ผม-ยัยพลอยแกพาแขกไปนั่งพักในบ้านได้แล้ว
พลอย-ค่ะ
ฮารุ-แล้วที่รักจะไปไหนหรอคะ
ผม-ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกนิดหน่อยครับ คุณพ่อ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ผมมีเรื่องอยากจะขอปรึกษาหน่อยครับ
ทาเคดะ-ได้สิ
โอคะวะ-โอ้
ซาซากิ-สบายมากไอ้เด็กน้อย
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ขอผมเข้าไปด้วยได้มั้ยครับ
ผม-อ่า โทชิโร่ซังและมาคิชิมะซังช่วยเดินตามมาด้วยครับ
ฮารุ-ขะ ขอฮารุไปด้วยนะคะ
ผม-ถ้าฮารุซังมาด้วยแล้วใครจะเป็นดูแลแขก ล่ะครับ อยู่ดูแลคุณแม่แทนผมทีนะครับ
ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะแต่หลังจากนี้ต้องมาเล่าให้ฮารุฟังด้วยนะคะ
ผม-ทราบแล้วครับ เห้ย เก็นจิเดินตามมาซะ
เก็นจิ-ครับ
 
 
พวกผมก็แยกเดินออกมาที่ห้องทำงาน ส่วนพวกฮารุและคนอื่นๆก็เดินไปนั่งรอกันที่ห้องอาหาร พอผมเข้ามาในห้องก็ให้
ทาง คุณพ่อ ทาเคดะซัง และซาซากิซังนั่ง ส่วนโทชิโร่กับมาคิชิมะยืนอยู่ช้างหลังหัวหน้าของตัวเอง ส่วนผมและเก็นจิ
ยืนอยู่ตรงกลางห้อง
 
 
โอคะวะ-มีเรื่องอะไรจะปรึกษางั้นหรอ
ผม-ก่อนอื่นเลย เก็นจินั่งคุกเข่าซะ
 
และพวกผมก็นั่งคุกเข่าด้วยกันพร้อมกับก้มหัวลงเพื่อเป็นการขอโทษ
 
ผม-ผมต้องขอโทษคุณพ่อ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง และโทชิโร่ซังด้วยนะครับ
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ!!!!
ทาเคดะ-บิกคุคุง ยืนขึ้นเถอะนะ พวกเรารู้นะว่าบิกคุคุงช่วยพวกเราดูแล ชิโระกับริวดีแค่ไหนเพราะงั้นยืนขึ้นเถอะนะ
ผม-ไม่ได้ครับ เรื่องในครั้งนี้ มันเกิดมาจากผม ที่ริวโดนซ้อม ก็เพราะมันมาตามหาผม และเรื่องในวันนี้อีก มันก็เกิดมา
จากผมด้วยกันทั้งหมด เพราะงั้นผมต้องขอประทานโทษด้วยครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง คุณพ่อ
 
โอคะวะ-เรื่องบ้านน่ะ ช่างมันเถอะนะ แค่พวกลูกปลอดภัยพ่อก็ดีใจแล้วล่ะ
ทาเคดะ-นั่นสินะ สำหรับพวกเราแล้วขอแค่พวกบิกคุคุงปลอดภัยกันทุกคนก็พอแล้ว
ผม-ตะ แต่ว่า
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยแกมีอะไรกันแน่
ผม-คะ คือว่า
โอคะวะ-นี่ลูกมาถึงขั้นนี้ก็ควรจะเล่าให้ทาเคจังกับซาซากิคุงฟังได้แล้วนะ
 
ผม-ทะ ทราบแล้วครับคุณพ่อ อย่างที่ซาซากิซังและทาเคดะซังรู้ พวกผมก็คือยักษ์แดงและพวกเราไม่ได้พึ่งจะรู้จักกัน
แต่พวกเรารู้จักกันมานานแล้วระหว่างผมกับเก็นจิ คนที่สอนภาษาญี่ปุ่นให้ผมคนแรกก็คือเก็นจิ และน้าแมว แม่ของเก็นจิ
ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับเคียวซังเท่าไหร่ เพราะหน้าที่การงานของเคียวซังทำให้ 2แม่ลูก บางครั้งก็ลำบาก ทางแม่
ของเก็นจิก็ได้มาทำงานที่บ้านผมโดยมาทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้กับยัยพลอย หลังจากนั้นบ้านของพวกเราก็สนิทกันมาก
ยิ่งขึ้น จนมาถึงวันที่ผมต้องฆ่าเก็นจิทิ้งซะ
 
โอคะวะ-ฆ่าทิ้ง จริงหรอ
ทาเคดะ-โอ้ยไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะ
ซาซากิ-ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจความเก่งของแกขึ้นมาหน่อยล่ะ
 
ผม-ครับเพราะสิ่งที่ผมขอกับเก็นจิไว้มีแค่เรื่องเดียว อย่าเข้าไปยุ่งกับยาเสพติด ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมต่อ
ต้าน100%สมัยก่อนตอนพวกเราเป็นวัยรุ่นพวกเราขอแค่ให้ได้สนุกกันไปวันๆก็พอแล้ว พวกเราไม่เคยคิดที่จะมอ
งอณาคต สุดท้ายเก็นจิก็ล้ำเส้นออกไปไกลมาก จนผมต้องไปคุยกับยักษ์ม่วงด้วยตัวผมเอง เพื่อขอร้องไม่ให้มันแบ่งยา
ให้กับเก็นจิอีก แต่คำพูดที่ผมได้กลับมาก็คือ คนมันอยากได้จะให้ทำยังไง  หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจที่จะทำลายแก๊ง
บ้าๆนี่และผมก็ไล่อาละวาดใส่ยักษ์ทุกคนที่มีความคิดเห็นไม่ตรงกับผมส่วนเก็นจิก็หายตัวไปไม่โผล่มาที่บ้านผมอีก ซึ่ง
ผมรู้ว่ามันอยู่บ้านแต่ตอนนั้นผมต้องจัดการกับยักษ์ให้เสร็จก่อนกว่าจะถึงคิวของเก็นจิ ทางเคียวซังก็ได้รู้เรื่องทั้งหมด
จากแม่ของเก็นจิและทำเรื่องย้าย ครอบครัวมาอยู่ญี่ปุ่นทั้งหมด ทำให้เก็นจิยังรอดมาถึงทุกวันนี้และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่
เก็นจิมันพยายามที่จะตามหาผมโดยไม่เลือกวิธีถึงผมอยากจะด่ามันในเรื่องนี้ ผมก็ด่ามันไม่ได้เพราะนี่คือสิ่งที่ยักษ์ทุก
คนเป็น เมื่อไหร่ที่พวกเราเลือดขึ้นหน้าหรือโมโห พวกเราจะไม่เลือกวิธีการแต่พวกเราจะเลือกทางที่มีโอกาสสำเร็จมาก
ที่สุด โดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ต่อให้ต้องฆ่าคนทิ้งก็ตาม
 
 
โอคะวะ-เฮ้อออ ฟังกี่ครั้งก็ไม่ชินสักทีนะ
ซาซากิ-เห้ย!! ทาเคจัง
ทาเคดะ-อืมข้ารู้แล้วล่ะ ไม่แปลกหรอกนะที่ชิโระกับริวจะสู้กับ2คนนี้แล้วแพ้กลับมา
ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย ข้าว่าแกเกิดมาเพื่อจะเป็นยากุซ่าวะ
โอคะวะ-ดะ เด๋วสิ
 
ทาเคดะ-นั่นสินะ กำลังก็เยอะ วิชาป้องกันตัวก็หลากหลายใช้อาวุธได้แทบทุกประเภทอีก ใจเย็น สุขุม แถมรักพวกพ้อง
อีก มีพร้อมแบบนี้
 
ซาซากิ-จะขอถามอีกครั้ง ไอ้เด็กน้อยแกไม่คิดจะรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งยากุซ่าต่อจากพวกเราจริงๆอย่างงั้นหรอ ถ้าแก
อยากจะให้พวกเรารวมเป็นแก๊งเดียวกันล่ะก็พวกเราก็ยอมให้ได้นะว่าไงล่ะ
 
โอคะวะ-เห้ยๆคิดจะล่อลวงลูกชายของพวกเราไปถึงไหน ไอ้เพื่อนบ้า!!
ผม-นั่นสินะครับ ถ้าให้บอกตามตรงล่ะก็โลกของยากุซ่านั้น มันค่อนข้างที่จะคล้ายกับโลกเก่าที่ผมเคยผ่านมา ไม่ว่าจะ
เรื่องงานหรือเรื่องของการคุมคนไม่ต่างกับที่พวกเราเคยทำ
 
เก็นจิ-มันคืองานง่ายๆสำหรับพวกเราสะด้วยซ้ำไป เพราะคนที่นี่ยึดติดกับ กฎกติกา หรืจะบอกว่า กฎหมายที่นี่แรงจน
ทำให้คนที่นี่ไม่กล้าที่จะทำอะไรแรงๆ
ผม-ก็เพราะแบบนั้นแหละครับถ้าผมมีคนคอยกันเรื่องตำรวจให้ออกไปไกลๆผมได้ล่ะก็ ผมว่าพวกเราแก๊งยักษ์ยึดเขตการ
ปกครองของยากุซ่าได้ทั้งหมด แน่นอนครับ ผมรับประกันและ
 
ปึง!!!!
 
พอประตูเปิดฮารุก็พรวดเข้ามาในห้อง
 
 
ฮารุ-ไม่ได้นะคะที่รัก!!!!!!!
พลอย-พะ พี่ฮารุคะออกไปแบบนั้นพวกเราก็แย่สิคะ
โอคะวะ-ฮะ ฮารุ!!
ผม-ฮารุ!! …… นี่คุณแอบฟังที่พวกผมคุยกันหรอครับ
ฮารุ-เอ๊ะ!!! คะ คะ คือว่า ฮะ ฮะ ฮารุ
โอคะวะ-ทำไมทำนิสัยแบบนี้ล่ะลูก มันไม่ดีนะมาแอบฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้
ฮารุ-นะ นะ หนูขอโทษค่ะ
ผม-เฮ้อออออ คุณพ่อ ซาซากิซัง ทาเคดะซัง พวกเราพักเบรค ไปทานข้าวก่อนล่ะกันนะครับผมไม่ชอบคุยเรื่องสำคัญ
แล้วมีคนมาแอบฟัง อ้อ!!!ส่วนคำตอบที่ซาซากิซังและทาเคดะซังรออยู่ ผมขอตอบเลยนะครับว่า
 
โอคะวะ-ดะ เด๋วสิลูก ค่อยๆคิดก่อนเถอะนะ
ผม-ผมคิดมาดีแล้วล่ะครับ คำตอบของผมก็คือ ผมขอปฏิเสธตำแหน่งหัวแก๊งครับ เพราะผมอยากจะใช้ชีวิตหลังจากนี้เป็นเพียงแค่ พนักงานบริษัท ทั่วไปดูบ้างน่ะครับ
 
โอคะวะ-อย่างงั้นหรอลูก
 
แล้วโอคะวะก็เดินมากอดคอผม
 
ผม-ฮ่ะๆต่อให้ไล่ผมออกจากบ้านผมก็จะไม่ไปไหนหรอกนะครับคุณพ่อ
โอคะวะ-ฮ่ะๆ!!!!! นี่คุณได้ยินที่ลูกพูดรึป่าว
สึคุยะ-ฮิฮิ สงสัยจะต้องเพิ่มเงินเดือนให้ลูกอีกสักหน่อยแล้วล่ะค่ะ
ฮารุ-จริงนะคะที่รักฮารุดีใจจังเลย
 
ผม-จริงครับ และหลังจากนี้ไปถ้าผมบอกว่าผมอยากขอคุยธุระกับใครสักคนเป็นการส่วนตัวอีก ผมหวังว่าฮารุซังจะไม่มา
แอบฟังในสิ่งที่พวกเราคุยกันอีกนะครับ ช่วยทำตามด้วยนะครับคุณผู้หญิง
 
ฮารุ-กะ ก็ที่รักชอบมีความลับกับฮารุนี่คะ
สึคุยะ-นี่บิกคุคุง ลูกโกรธฮารุจังจริงๆหรอจ๊ะ
ผม-จริงครับ เพราะผมเหนื่อยมากและไม่อยากจะกลับบ้านมาเจออะไรแบบนี้ ยิ่งเป็นคนที่ผมไว้ใจด้วยแล้ว ยังจะมาทำ
แบบนี้กับผมอีกผมรู้สึกเหมือนโดนหักหลังครับ
 
สึคุยะ-งะ งั้นหรอจ๊ะ นี่ฮารุจังลูกก็อย่าทำแบบนี้อีกนะจ๊ะ
ฮารุ-ฮะ ฮารุขอโทษนะคะ ฮารุจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ
ผม-ครับ