ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
วันนี้ผมตื่นมา7โมงครึ่ง อ่าบน้ำ แต่งตัว แล้วก็ทำขนมปังกินก่อนไปเรียนตอนเช้าพอออกจากห้องมาก็เดินไปโรงเรียนมัน
ต่างกับวันแรกมากเลย เพราะ วันนี้นักเรียนเดินกันเยอะมาก พอเดินมาถึงโรงเรียนก็ต้องเปลื่้ยนรองเท้าก่อนเข้าห้องเรียน
เดินไปถึงห้องเรียนปุ๊บผมก็ไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง แล้วนอนหมอบลงไปกับโต๊ะระหว่างรอ เริ่มเรียนฮ่าๆๆ
 
...-เน่ๆๆ ตื่นๆๆได้แล้ว เช้าแล้วนะ
ผม-คร้าบบบบ ครับ เฮ้อออ!!!
ทาเคดะ-ตื่นแล้วหรอ เมื่อคืนกลับดึกหรอ จะเริ่มเรียนกันแล้วนะ
ผม-อ่า
 
แล้วทาเคดะก็เดินไปนั่งโต๊ะ
 
นาคาสะ-นี่ๆ บิกคุซังรู้จัก กับทาเคดะด้วยหรอ
ผม-อ่อ เมื่อวาน ทาเคดะพาผม ไปหาซื้อเสื้อ นักเรียนตอนเย็นมาครับ
นาคาสะ-นี่ อย่าไปยุ่งกับ ทาเคดะเลยนะ เด๋วจะโดนลูกหลงนะ คือ ที่บ้านเค้าเป็นยากุซ่า นะ ยากุซ่า นายรู้จักใช่ไหม ว่า
มันเป็นยังไง
ผม-อ่ออ งั้นหรออ ขอบคุณนะ นาคาสะ ซัง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ
นาคาสะ-อะ... อืมม ระวังตัวด้วยนะ
ผม-ครับ
 
หลังจากนั้นเราก็เรียนยาวจน มาถึงพักเที่ยง
 
นาคาสะ-บิกคุซัง จะไปกินข้าวที่โรงอาหารหรอ
ผม-อืมมม... อาจจะซื้อขนมปังกินแทนละมั้งนะ แล้วนาคาสะซังละ
นาคาสะ-อ่อ เราทำข้าวกล่องมาจากบ้านน่ะ
ผม-เห๋ ข้าวกล่องทำมืองั้นหรออ นาคาสะซัง
นาคาสะ-บิกคุซัง ลองกินไหม
ผม-เอ๋ ... ดีหรอ ผมกินเยอะนะครับ
นาคาสะ-อื้อ ดีสิ
ผม-เอ... งั้นขอกินขนมปังใส่แฮม1ชิ้นนะ
นาคาสะ-อื้อ เชิญเลย
ผม-อื้มม อร่อย อร่อยจริงๆนะเนี่ย ขอบคุณนะ นาคาสะซัง
นาคาสะ-จริงหรอออ ดีใจจังเล้ยยยยยย
ผม-อ๊ะ งั้นเด๋วผมต้องไปซื้อของกินก่อนนะ เด๋วหมดเวลาพัก
นาคาสะ-อื้อไปดีมาดีนะ
 
ผมก็เดินออกจากห้องเรียนมา แล้วเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า ลืมเรื่องของทาเคดะไปเลยแหะ งั้นเด่วเดินกลับไปดูทาเคดะที่
ห้องหน่อยละกัน ป่านี้คงนั่งหง๋อยอยู่คนเดียวละมั้ง ในระหว่างที่เดินไปห้องเรียน ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมากๆมาจาก
ห้องเรียน
 
...-เอ้ยทาเคดะ ได้ข่าวนายไปเป็นเพื่อนกับนักเรียนแลกเปลื่ยนงั้นหรอ นายคิดว่าไอ้หมอนั่นมันจะช่วยนายงั้นหรอ นาย
คิดว่าจะมีใครมาเป็นเพื่อนนายจริงๆงั้นหรอ น่าหัวเราะจริงๆ
...-นี่ทาเคดะ พวกเราว่านาย ปล่อยเด็กนักเรียนแลกเปลื่ยนนั่นไปเจออะไรที่ดีๆ ดีกว่ามั้งดึงคนอื่นเข้าไปพัวพันอย่างนี้
แล้วนายคิดว่าจะมีความสุขงั้นหรอ โลกที่นายอยู่สำหรับคนธรรมดาน่ะมันเป็นโลกที่ห่วยแตกโว้ยย
 
พอผมได้ยินจนจบประโยคผมวิ่งไปเปิดประตูหลังห้อง
 
ผม-เห้ยยยยยยยย ทาเคดะ อย่างงั้นอย่างงี้ อยู่ได้
นาคาสะ-บิกคุซัง
ผม-ไม่รู้หรอกนะพวกแกเป็นใคร มาจากไหน แต่ มีสิทอะไรที่จะมาบังคับว่าไม่ให้ผมเป็นเพื่อนกับใครห๊ะ!!
...-บิกคุซัง ใจเย็นๆก่อนสิ ไอ้ทาเคดะมันจะลากนายเข้าไปพัวพันกับแก๊งยากุซ่า นะ
ผม-ยากุซ่า
...-ใช่ยากุซ่า นายก็ไม่อยากไปอยู่ร่วมโลกแบบนั้นใช่ไหมละ
ผม-.................แล้วมันยังไง? ยากุซ่า ก็คน มีจิตใจ มีความรู้สึกสำหรับผมต่อให้ไม่ใช่ยากุซ่าแต่มานั่งรังแกคนไม่สู้แบบ
นี้ มาทำร้ายจิตใจ กันแบบนี้ มันไม่ต่างอะไรกับ คนทื่พวกนายเกลียดไม่ใช่หรอ
...-แต่ว่า
ผม-อีกอย่างนะ หวังว่าจะไม่เห็นนายมาอยู่ใก้ลทาเคดะอีกครั้งหรอกนะ เห้ยชิโระไปหาข้าวกินกันเถอะ
ทาเคดะ- อะ ... อื้ม
 
ผมกับทาเคดะเดินไปซื้อขนมปังเสร็จก็เดินขึ้นไปด่านฟ้าไปนั่งกินขนมปังกันไปคุยกันไป
 
ทาเคดะ-นี่ ขอบใจที่ช่วยนะ
ผม-ก็นะ พวกเราเป็นเพื่อนกันนิไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะไปช่วยหมาที่ไหน
ทาเคดะ-หมา?
ผม-อ่อไม่มีไรหรอก
 
พอผมกินเสร็จ ผมก็หยิบบุหรี่ออกมาจุดดูด
 
ผม-เฮ้ออออออ
ทาเคดะ-นาย ดูดบุหรี่ด้วยหรอ 
ผม-ฮ่าๆ เน่ชิโระ
ทาเคดะ-ว่าไงหรอ
ผม-ขอดู รอยสักนายหน่อยได้ไหม
ทาเคดะ-เอ๋... แต่
ผม-อะไรกัน นายก็มีหรอเนี่ย เคยเห็นแต่ในทีวี
ทาเคดะ-เข้าใจแล้ว แต่นายห้ามบอกใคร ห้ามถ่ายรูปนะ
ผม-เข้าใจแล้วๆ
 
และทาเคดะก็ให้ดู มันเป็นรูปยักที่ถือดาบคาตะนะ2มือแล้วกับ1เท้าเหยียบโลก มันเป็นอะไรที่ สวยมากๆลายเส้นคม สี
เนียนมากๆ น่าจะแพงอยู่ละมั้งเนี่ยค่าทำ
 
ทาเคดะ-พอยังอะ
ผม-เออๆ พอแล้วละใส่เสื้อเถอะ อายชาวบ้านเค้า
ทาเคดะ-อืม
ผม-ที่นี่เค้าห้าม คนมีรอยสัก ลงแช่ ออนเซ็นใช่ไหม
ทาเคดะ-อะ..อื้ม
ผม-แล้วพวกนายเวลาจะแช่น้ำ แช่ที่ไหนได้ละแบบนี้
ทาเคดะ-จริงๆแล้วก็จะมีบางจังหวัดที่พ่อเค้าเปิดเรียวกัง พวกเรา เวลาหยุดยาวก็จะไปเที่ยวที่นั่นอ่ะนะ
ผม-ไปแต่ทีเดียวงั้นก็น่าเบื่อแย่เลยนะ ถ้าได้ไปแช่ได้หลายๆที่ ก็คงดีแบบไปจังหวัดท่องเที่ยวไหนก็จะได้แช่น้ำร้อนหลัง
จากเที่ยว คงสบายสุดๆเลยสินะ
ทาเคดะ-อ่อ ถ้าแบบนั้นเวลาพ่อจะไปพ่อมักจะต้องติดต่อกับเพื่อนที่เค้าทำธุระกิจ โรงแรมและเรียวกังก่อน เห็นพ่อบอก
ตอนนี้มีสาขาทั่วญี่ปุ่นเลยละ
ผม-ทะ ทะ ทั่วญี่ปุ่นเลยหรอ เจ้าของคงรวยน่าดูเลยนะ
ทาเคดะ-อ่อ รวยมากเลยละ ตอนงานวันเกิดพ่อ เค้าก็มาอวยพรถึงที่บ้าน เลยมีโอกาสได้คุยกัน แต่ส่วนใหญ่เค้าคุยกับ
พ่อหน่ะ
ผม-หรออออ
ทาเคดะ-ป่ะไปเรียนกันเถอะได้เวลาละ
 
หลังจากนั้นผมก็ไปเรียน ใช้ชีวิตปกติอยู่กับทาเคดะเวลาพัก จากวันแรก มาตอนนี้ก็ผ่านไปครึ่งปี กับการใช้ชีวิตปกติ