ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นมาอีกที ตอน4โมงเย็น หยิบมือถือมาดู อาจารย์โทรมาหลายสายเลยแหะผมก็เลยโทรกลับไป

 

ผม-ฮัลโหลครับอาจารย์ ฮ่าๆ ผมนอน เพิ่งตื่นครับ

อาจารย์แมน-เออไม่เป็นอะไร แค่จะโทรถามเฉยๆว่าขาดเหลืออะไรไหม

 

ผม-อ่อ ผมจัดของเรียบร้อยแล้ว ครับ คิดว่าตอนนี้น่าจะไม่ขาดอะไร เพราะ พวกของสำคัญ อย่างคอม ผม ก็เอามาจาก

บ้าน แถม ที่ห้อง มี อินเตอร์เน็ตให้เล่นครับ คิดว่าน่าจะพออยู่ได้ครับ

 

อาจารย์แมน-หรอ งั้นก็ดีแล้วจะได้ไม่เหงา เวลาอยู่คนเดียว จริงสิ วันนี้จะออกมากินข้าวด้วยกันไหม เด่วพรุ้งนี้อาจารย์จะ

กลับแล้วนะ

 

ผม- อาจารย์อยากเลี้ยงเนื้อย่างอีกหรอครับ

อาจารย์แมน-เลี้ยงอ่ะเลี้ยงได้แต่ จะกินอีกหรอเมื่อวานก็กินไปเยอะแล้วนะ

ผม-อืม...ก็จริงนะครับ งั้นเอาเป็น พวก ข้าวหมูทอด หรือข้าว แกงกะหรี่ ก็ได้ครับ

อาจารย์แมน-น่าสนใจนะ มีร้านแนะนำไหม เอาแบบ ไม่ต้องไกลมากอ่ะ

ผม-ผมก็ไม่มีข้อมูลเลยครับ แต่เมื่อวาน เดินผ่านร้านนึง เห็นคน ต่อแถว เยอะอยู่นะครับ

อาจารย์แมน-อืม อาจจะอร่อยก็ได้นะ ป่ะ ไปเจอที่ย่านการค้านะ

ผม-ครับเด๋วผมอ่าบน้ำเสร็จ ละออกไปหาครับ

 

 

หลังจากอ่าบน้ำเสร็จผมก็ออกไปหาข้าวกินกับอาจารย์ แน่นอนว่ามันคือที่เดิมที่เมื่อวานเราเจอ สาวสวย ผม ไม่ลืมที่จะ

มองดู ระหว่างเดินไปหาอาจารย์ แต่มันก็ไม่ได้เจอง่ายเหมือนในหนังที่เคยดู หลังจากผมกินข้าว กับอาจารย์เสร็จก็แยก

ย้าย เพราะพรุ้งนี้ผมต้องไปเรียนวันแรก ขากลับห้อง ผมเลยแวะมินิมาร์ท ซื้อ ของกินน้ำ ไปตุนไว้ในห้อง พอถึงห้องผม

ก็อ่าบน้ำเตรียมตัวนอน แล้วก็ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ 7 โมง ผมหลับไปได้สักพัก ก็เหมือนจะมีเสียงเพลงโทรเข้ามือถือ ผมก็

เอามือคลำๆหามือถือ ในใจก็คิดว่า ใครแมร่งโทรมากวนเวลานอน วะ พอได้มือถือก็ไม่ได้มองว่าใครโทรมา

 

 

ผม-โหล!!! โทรมาทำอะไรดึกๆ วะ

อาจารย์แมน-กูเอง กูคิดว่ามีเหตุผลมากพอที่จะโทรนะ ไอ้เด็กเวร นี่มันกี่โมงแล้ว ยังจะนอนอีกถ้าไม่คิดจะไปเรียนจะได้

เอาตัวกลับบ้านวันนี้พร้อมกัน

 

ผม-ห๊ะ อาจารย์ ผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้7โมงแล้วครับอาจารย์ไม่ต้องห่วงครับ

อาจารย์แมน-หรอตั้งปลุก7โมงงั้นหรอ ตอนนี้มัน จะ8โมง แล้วโว้ย!!! แหกขี้ตาดูได้แล้ว เฮ้อ จะไหวไหมเนี่ย ไหนจะเดิน

ทางไหนจะต้องไปหาอาจารย์ที่ห้องพักครูก่อนเข้าเรียนอีก

 

ผม-หา!!!!!!! จะ8โมง งั้นอาจารย์แค่นี้นะครับ

 

 

พอวางสายจากอาจารย์ไปผม ก็รีบอ่าบน้ำแต่งตัวแล้วใส่ ตีนหมา เลย วิ่ง ให้ไวที่สุด กว่าจะถึง โรงเรียน เล่นไป เกือบ

8โมงครึ่ง เอาละในที่สุดก็ถึงโรงเรียนสักที จากที่เพิ่งอ่าบน้ำมาตอนนี้เหงื่อ ท่วมตัวเลย ดีนะมาสาย คนเลยน้อย ไม่งั้น

อายทั้งโรงเรียนแน่กู แล้ว เสือนักเรียน ของเดิมผ้า ก็แสนจะบาง เพราะบ้านเรานั้น ร้อนเกิน เลยต้องใส่ผ้าบางๆ แต่นี่มัน

ต่างกันแหะสงสัยต้องไปหาซื้อเสื้อ นักเรียนผ้าหนาๆทีนี่ สะแล้วแหะ เด๋ววันนี้ตอนเย็นค่อยลองไปเดินดูละกัน ระหว่างที่

เดินคิดมาก็มาถึงที่ห้องพักครู เอ...ก่อนเข้าเราควร เคาะประตูก่อนสินะ ก๊อกๆๆ

 

 

ผม-สวัสดีครับผมเป็นนักเรียนแลกเปลื่ยน มาเรียนวันนี้ วันแรกครับ

...-สวัสดีจ๊ะ กำลังรออยู่เลย อาจารย์ ชื่อว่า จิโตเสะ เรียกว่า อาจารย์ จิโตเสะ ก็ได้จ๊ะ ที่นี่เป็นโรงเรียนม.ปลายธรรมดา

นะจ๊ะ แต่จากเอกสารที่ส่งตัวมาเธอมาเป็นสายอาชืพ ถึงเธอจะเรียนภาษาญี่ปุ่นได้ก็เถอะแต่จะไม่เป็นไรจริงๆหรอ

 

 

ผม-สวัสดีครับอาจารย์จิโตเสะ เรียกผมว่า big ก็ได้ครับ คือว่าเรื่องนั้นทางโรงเรียนเค้าแจ้งกับผมตั้งแต่แรกแล้วครับและ

ผมเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องใบประกอบวิชาชืพกับสาขาที่ผมเรียนมาเท่าไหร่ด้วยครับ

 

อาจารย์จิโตเสะ-เอ........ บิกคุคุง สินะ ป๊ะได้เวลาโฮมรูมละ เด๋วจะพาไปแนะนำตัวที่ห้องเรียนนะจ๊ะ

ผม-ครับ

 

แล้วอาจารย์ก็พาผมไปที่ห้องเรียนปี 3 ห้อง b

 

อาจารย์จิโตเสะ-งั้นเทอ ยืน รอตรงนี้ก่อนนะเด๋วอาจารย์จะเรียกให้เข้าไปนะ

ผม-ครับ

 

พออาจารย์เข้าไปในห้อง แปปนึง

 

อาจารย์จิโตเสะ-เอาละเข้ามาได้

 

ได้เวลาแล้วสินะไม่รู้จะต้องทำหน้ายังไงสะด้วยสิ ไม่รู้ในห้องจะมีแต่ นักเลงไหมนะ หรือ พวกเก๋าๆ งั้นทำตัว ติ๋มๆหน่อย

ดีกว่าแหะ หวังว่าจะไม่มีคนมาหาเรื่องหรอกนะฮ่าๆพอเปิดประตู้เข้าไป ผมก็เขียนชื่อนามสกุลไว้ที่กระดานดำ

 

ผม-สวัสดีครับเรียกผมว่าbigก็ได้ครับผมมาจากต่างประเทศเป็นนักเรียบแลกเปลื่ยน1ปีครับ นับจากวันนี้ขอฝากเนื้อ

ฝากตัวด้วยนะครับ

อาจารย์จิโตเสะ-มีใครอยากถามอะไรบิกคุซังมั้ยคะ ยกมือเลยค่ะ

...-สูงเท่าไหร่

ผม-ผมสูง 185ครับ

...-งานอดิเรก ทำอะไร

ผม-ปกติตอนอยู่ที่บ้าน ผมมักจะชอบ แต่งรถ หาอะไหล่รถ เวลาว่างครับ

อาจารย์จิโตเสะ-เอาล่ะๆพอแค่นี้ก่อนละกันนะ ถ้าใครอยากรู้อะไรเพิ่มเติม ก็ ค่อยไปถามกันตอนพักนะ ตอนนี้ได้เวลา

เรียนแล้ว บิกคุซังเชิญไปนั่งโต๊ะที่ว่างด้านหลังห้องค่ะ

ผม-ครับ

 

หลังห้องสินะก็ดีนะจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวาย พอเดินมานั่งที่โต๊ะเรียนปุ๊บ ความง่วงเริ่มเยือนในระหว่างเรียนก็ได้เพื่อนที่นั่ง

ข้างๆให้ยืมหนังสือมาดู พอมาถึงตอนเที่ยง

 

อาจารย์จิโตเสะ-เอาละทุกคน วันนี้การเรียนการสอนแค่นี้นะค่ะ พรุ้งนี้ จะเรียนกันตามปกตินะคะ แล้วก็บิคคุซัง เด๋วช่วย

มาที่ห้องพักครูด้วยนะงั้นกลับบ้านกันดีๆนะทุกคน

 

แล้วอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป

 

ผม-เอ่อ...นี่ครับหนังสือผมเอามาคืนครับ...วันนี้..ขอบคุณนะครับ

...-ค่ะไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ นาคาสะ ฮิบาริ ยินดีที่ได้รู้จักนะ

ผม-ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ นาคาสะซัง

นาคาสะ-บิกคุซังละไปห้องพักครูเสร็จแล้ว จะไปไหนต่อ จะให้ พาเดินดูในโรงเรียนก็ได้นะ

ผม- แต่ว่า วันนี้เป็นวันแรกของผมสำหรับที่นี่มันไม่เหมือนกับโรงเรียนที่ผมเคยเรียนเท่าไหร่ มีอะไรที่ ยังสงสัยอยู่อีก

หลายอย่างคิดว่าคงถามอาจารย์ทุกเรื่องให้หมดจะได้หายสงสัยสักที เลยไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมงต้องขอโทษด้วยครับ

นาคาสะ- หรอ ไม่ต้องขอโทษหรอกเด๋วไว้พรุ้งนี้ ตอนพักเที่ยงก็ได้นะ

ผม-ขอบคุณจริงๆนะครับ นาคาสะซัง

นาคาสะ-แล้วเจอกันพรุ้งนี้นะ บิกคุคุง

ผม-เจอกันนะ เอ๊ะ...

 

เฮ้อ มีแต่เรื่องไม่เข้าใจแหะ เดินไปถามอาจารย์ละกันนะ ยังไงก็ต้องไปหาก่อนกลับบ้านอยู่แล้วด้วย
ก๊อกๆๆ

 

ผม-ขออณุญาตินะครับ

อาจารย์จิโตเสะ-อ่าวมาแล้วหรอ เป็นไงวันแรกเข้ากับเพื่อนๆได้รึป่าว งงตรงไหนไหม

ผม-เอ่อ คือผมรู้สึกว่าที่นี่จะต่างจากโรงเรียนที่ผมเคยเรียนมาน่ะครับ

อาจารย์จิโตเสะ-นั่นสินะ

ผม-ที่ผมเคยเรียนมา จะเน้นไปทางเครื่องยนต์ มากกว่าวิชาการ และไม่มีผู้หญิงเรียนเยอะขนาดนนี้ครับ

อาจารย์จิโตเสะ-จริงๆแล้ว โรงเรียนที่เธอ มาเป็นนักเรียนแลกเปลื่ยนน่ะ พอดีมีนักเรียนน้อย ทางผู้อำนวยการก็เลย

ให้ยุบแล้วเอามารวมกันกับหลักสูตรปกติ แต่จะมีเวลาว่างในคาบเรียบสำหรับคนที่ต้องไปเรียนวิชาชีพ

ผม-อย่างงั้นเองหรอครับ แล้วหนังสือเรียนผมต้องซื้อที่ไหนครับ ผมคิดว่ามานั่งยืมเพื่อนข้างๆ ทุกวิชาทุกวันมันไม่ค่อย

จะดีเท่าไหร่นะครับ

อาจารย์จิโตเสะ-หนังสือจริงๆก็ไม่ได้อยากให้ซื้อหรอกนะเพราะเรียนแค่ปีเดียว ยืมของเพื่อนไปถ่ายเอกสาร มาใช้แทน

ก็ได้นะไม่เปลืองเงินด้วย

ผม-ครับ

อาจารย์จิโตเสะ-แล้วพรุ้งนี้ ก็มาให้ทันเข้าเรียนด้วยนะจ๊ะ

ผม-ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ อาจารย์จิโตเสะ

 

 

พอออกจากห้องพักครูได้ ก็หยิบมือถือมาเช๊ค หน่อยว่ามีใครโทรมาหรือทักมาไหม อ๊ะ จะบ่าย3 แล้วหรอ เนี่ย งั้นไปเดิน

ย่านการค้าละกัน ถ้าไม่อยากซื้อเสื้อใหม่ ก็คงต้องพยายามตื่นเช้าให้ได้ละนะ

ยังไงก็ลองไปดูก่อนละกันนะ ระหว่างที่ผมเดินดูหาเสื้อนักเรียนที่ยังหาไม่เจอแต่ดันไปเจอเกมส์เซ็นเตอร์แทน ผมก็เลย

เดิน เข้าไปในเกมส์เซ็นเตอร์ในนั้นมีตู้หยอดเหรียญเล่นเหมือนตามบ้านเรา แต่ เกมส์จะใหม่กว่า

ผมเดิมจนไปเจอตู้เกมส์แข่งรถผมก็เลยลองเล่นดูมันเป็นเกมส์แนวแข่งรถบนทางด่วนมีทั้งขึ้นเขาลงเขา แล้วมันจะมี

การ์ดรถขาย เป็นรถส่วนตัวสามารถเก็บคะแนนเอาไปแต่งรถได้ ผมก็เลยลองเล่นดู

 

 

...-เอ่อ.....บิกคุซังใช่ไหมครับ

ผม-ห๊ะ... อ่อใช่ครับ ผมbigเป็นนักเรียนแลกเปลื่ยนอยู่ปี3ห้องb ครับ คุณ...

...-ผมชื่อ...

ผม-อ๊าาาาาาาาาาแพ้จนได้ เฮ้อ ไม่น่าหันไปคุยกัน นาย เลยนะ เฮ้อออออ

...-ขอโทษครับขอโทษครับเด๋วผมไปแลกเหรียญมาใช้ให้นะครับ

ผม-อ๊าาา ช่างมันเถ๊อะ ยังไงผมเองก็ไม่มีเวลามานั่งเล่นเกมส์อยู่แล้วละ

...-แต่ว่า....ผมทำนายเสียเงินผม...เลยอยากชดใช้ให้ครับ

ผม-เฮ้อออออ ถ้าพูดขนาดนี้ งั้นช่วยอะไรผมหน่อยสิคือผมมีปัญหาตรงที่ว่าเสื้อนักเรียนสีขาวที่ผมเอามามันมีแต่ผ้า

บางๆ แล้วผมเหงื่อออกเยอะ มันทำให้เห็นในเสื้อแล้วผมรู้สึกว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

...-ได้สิแต่ชุดนักเรียนที่นี่แพงมากเลยนะ

ผม-เอ๋!! แพง เลยหรอ งั้นทำไงดีเนี่ยยย

...-จริงสิเสื้อกล้าม ใส่เสื้อกล้ามข้างในเสื้อนักเรียนไง

ผม-อืมม...ถ้าเสื้อกล้ามก็ไม่น่าจะแพงนะ

...-งั้นเราไปดูร้านขายเสื้อผ้ากันเถอะ

ผม-อืมได้สิ แต่ว่า นาย...

...-อ๊ะ ผมชื่อ ทาเคดะ ชิโระ พวกเราอยู่ห้องเรียนเดียวกัน

ผม-อ่าว เราอยู่ห้องเดียวกันหรอ งั้น ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ทาเคดะซัง

ทาเคดะ-อะ..อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ เด่วผมพาไปร้านเสื้อนะ

ผม-โอ้ ฝากด้วยนะ

 

 

ผมก็เดินตามทาเคดะไปเรื่อย จนเจอร้านเสื้อ แต่ร้านนี้มันไม่หรูไปหน่อยหรอ ภายในร้านปูด้วยหินอ่อน แถม เพดานร้าน

สูง โปร่ง จัดไฟก็สวยมาก เหมือนเอาร้านเพชร มาขายเสื้อแทน ยังไงยังงั้น

 

 

ผม-โอ้ย ทาเคดะซัง นี่ ร้านเสื้อจริงหรอมัน...หรูไปไหมเนี่ย

ทาเคดะ-อ๊ะ หรู หรอ ปกติผมก็ซื้อเสื้อผ้าที่ร้านนี้นะ

ผม-โอ้ยทาเคดะซัง นี่นาย....เป็นคุณชายอย่างงั้นหรอ?

ทาเคดะ-ไม่ก็....อือ

ผม-เห๋!!! ผิดคาดเลยแหะ ถ้างั้นนายหน้าจะเนื้อหอมใช่มั้ย เงินก็มีรูปร่างหน้าตาก็ดี

ทาเคดะ-อ๊ะ..ไม่..ไม่มีหรอก ผมน่ะตอนอยู่ที่ห้องเรียนในสายตาเพื่อนๆผมเป็นแค่คนที่ไม่มีใครอยากคุยด้วยหรอกนะ

 

 

ดูเหมือนผมจะพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าออกไปสะแล้วแหะ เฮ้อออ

 

 

ทาเคดะ-ชะ ช่างมันเถอะนะเรื่องของผม บิกคุซัง เด๋วลองเดินตรงไปอีกหน่อยน่าจะมีร้านขายเสื้อแบบราคาไม่แพงอยู่นะ

ปะ.. ไปกันเถอะ

ผม-อ่าเข้าใจแล้วครับ

 

เฮ้อ รู้สึกอึดอัดจังเลยแหะ ต้องทำอะไรสักอย่างละแบบนี้

 

ผม-อะ เอ่อ...ทาเคดะซัง พะ พะ พวก เรามาเป็นเพื่อนกันไหม

ทาเคดะ-พะ พะ พะ พะ พะ เพื่อนอย่างงั้นหรอ ?

ผม-อ้า เป็นเพื่อนกันไง

ทาเคดะ-.............

ผม-ทาเคดะซัง?

ทาเคดะ-อ๊ะ ผมรู้สึกดีใจมากเลยละครับแต่ว่า...จริงๆแล้วที่คนอื่นเค้าไม่อยากเข้ามาคุยกับผมมันยังมีอีกเหตุผลน่ะ

ผม-เหตุผล?

ทาเคดะ-คือ คือ คือว่าพ่อผมเป็นหัวหน้าของแก๊งทาเคดะ...เพราะงานของที่บ้าน เลยทำให้ทุกคนกลัวที่จะเข้ามาเป็น

เพื่อนกับผม ผมเลยอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ ม.ต้น

 

 

อะ ไอ้นี่ เพราะเป็นยากุซ่า เลยไม่มีเพื่อนงั้นหรอ หนอยยย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย

 

 

ผม-ห๋าาาาาาาาา เนี่ยนะเหตุผลที่ไม่เป็นเพื่อนกัน พวกนั้นอ่ะมันบ้า บ้าไปหมดแล้ว งานของที่บ้าน ก็คืองานของที่บ้านใช่

ไหมละ ส่วนนาย นายก็คือ ทาเคดะ ชิโระ อยู่ปี3ห้องb ก็แค่นั้นแหละ

ทาเคดะ-บิกคุซัง.............

ผม-เฮ้อ!!!!!! ร้านขายเสื้อราคาถูกอยู่ข้างหน้านี้ใช่ไหม งั้นนายก็กลับบ้านไปเถอะนี่มันดึกแล้วเด๋วที่บ้านก็เป็นห่วงหรอก

ทาเคดะ-แต่ว่า

ผม-เอาเถอะน่าาา

ทาเคดะ-งั้น..ผมไป

ผม-โอ้ย ทาเคดะ นายจะหนีไปตลอดอย่างงี้ไม่ได้หรอกนะยังไงสะเรื่องที่นายจะต้องสือทอด งานจากพ่อนายอะ มันไม่มี

วันเปลื่ยนหรอกนะ ความหลังที่เราอยากจะลืมมันไปซะไม่ว่าใครก็มีกันทั้งนั้นแหละแต่ว่านะ การที่เราไม่ยอมทำอะไรสัก

อย่างเอาแต่นั่งมองแล้วก็ฝันว่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้อ่ะ มันไม่ดูถูกความสามารถตัวเราเองไปหน่อยหรอไอ้งี่เง่าเอ้ยยย

เน่...งั้นเจอกันพรุ้งนี้ ชิโระ

ทาเคดะ-บิกคุซัง.....นี่นาย

 

หลังจากนั้นผมก็เดินตามหาร้านขายเสื้อต่อคนเดียว พอซื้่อเสื้อเสร็จ ก็กลับห้อง เตรียมตัวไปเรียนต่อในวันพรุ้งนี้