เพียงอคิน

INTRO
 
          สถานการณ์ของผมในตอนนี้มันช่างเลวร้าย เนื่องจากแฟนสาวของผม เดือน กำลังทำท่าลุกลี้ลุกลน ผมคิดว่ามันอาจจะดีกว่านี้หากเธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าเราไปต่อกันไม่ได้อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าการที่เธอพาผู้ชายคนหนึ่งควงแขนมาด้วยอยู่ในห้องของเรา
 
          ผมหรี่ตามองชายหญิงคู่นี้เล่นละครมานานกว่าสองเดือน มันน่าตลกตรงที่ผมไม่มีความคิดที่จะปล่อยมือเธอเลยสักครั้ง ให้อภัยและรับฟังเธอตลอด ความซื่อสัตย์และความรักที่ผมมีและมอบให้เธอแบบถวายหัวคงไม่ทำให้เจ้าหล่อนสาสมใจ... ผมได้แต่เหยียดยิ้ม “น่ารังเกียจเหลือเกิน” ผมแค่นหัวเราะออกมา
คอยดู คนอย่าง เพียงรพี พงษ์พีระ คนนี้จะไม่มีวันให้ใครหน้าไหนมาเหยียบย่ำความรู้สึกอีกเป็นอันขาด
 
“เพียง เพียง นี่เธอ ฟะ ฟังฉันก่อนนะ” เดือนจับมือผมไว้ราวกับจะรั้งให้ผมฟังคำโกหกคำโตของเธอ
 
“เธออยากจะพูดอะไร คำแก้ตัวหรือคำขอร้อง” ผมมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอก่อนจะสะบัดมือออก
 
“ไม่ใช่นะเพียง เรา เรารักเธอนะ เราขาดเธอไม่ได้” ผมแค่นยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา ขาดผมไม่ได้งั้นเหรอ เหอะ
 
“ขาดเราไม่ได้หรือขาดเงินไม่ได้กันแน่ เธอไม่ได้รักฉันหรอกเธอมันก็แค่รักเงินทอง ความสุขสบายและชื่อเสียง”
 
“ไม่ใช่นะเพียงฟังเรา---”
 
“พอเถอะ เรื่องของเรามันควรจบลงเพียงเท่านี้” ผมก้าวเท้าออกมาจากห้องนอนที่เคยเป็นของเรา เดินผ่านมันราวกับไม่ใช่ห้องของตัวเอง
 
“เพียง!!! อย่าไป เพียง--” เธอรั้งแขนของผมเอาไว้ ผมจึงใช้แรงที่มีสะบัดเธอออกให้พ้นทาง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
 
ผลตอบแทนของการเป็นคนดี ผมไม่เหลืออะไรสักอย่าง น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลออกมาเพราะผมทำใจมาได้สักพักแล้ว ยังคงไหลออกมา หยดแล้วหยดเล่า ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงแต่ความเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ภายในใจ
 
‘ลาก่อนความรักตลอด 4 ปี ของผม’