เพียงอคิน

INTRO

          สถานการณ์ของผมในตอนนี้มันช่างเลวร้าย เนื่องจากแฟนสาวของผม เดือน กำลังทำท่าลุกลี้ลุกลน ผมคิดว่ามันอาจจะดีกว่านี้หากเธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าเราไปต่อกันไม่ได้อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าการที่เธอพาผู้ชายคนหนึ่งควงแขนมาด้วยอยู่ในห้องของเรา

          ผมหรี่ตามองชายหญิงคู่นี้เล่นละครมานานกว่าสองเดือน มันน่าตลกตรงที่ผมไม่มีความคิดที่จะปล่อยมือเธอเลยสักครั้ง
ให้อภัยและรับฟังเธอตลอด ความซื่อสัตย์และความรักที่ผมมีและมอบให้เธอแบบถวายหัวคงไม่ทำให้เจ้าหล่อนสาสมใจ... ผมได้แต่เหยียดยิ้ม “น่ารังเกียจเหลือเกิน” ผมแค่นหัวเราะออกมา

คอยดู คนอย่าง เพียงรพี พงษ์พีระ คนนี้จะไม่มีวันให้ใครหน้าไหนมาเหยียบย่ำความรู้สึกอีกเป็นอันขาด

“เพียง เพียง นี่เธอ ฟะ ฟังฉันก่อนนะ” เดือนจับมือผมไว้ราวกับจะรั้งให้ผมฟังคำโกหกคำโตของเธอ

“เธออยากจะพูดอะไร คำแก้ตัวหรือคำขอร้อง” ผมมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอก่อนจะสะบัดมือออก

“ไม่ใช่นะเพียง เรา เรารักเธอนะ เราขาดเธอไม่ได้” ผมแค่นยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา ขาดผมไม่ได้งั้นเหรอ เหอะ

“ขาดเราไม่ได้หรือขาดเงินไม่ได้กันแน่ เธอไม่ได้รักฉันหรอกเธอมันก็แค่รักเงินทอง ความสุขสบายและชื่อเสียง”

“ไม่ใช่นะเพียงฟังเรา---”

“พอเถอะ เรื่องของเรามันควรจบลงเพียงเท่านี้” ผมก้าวเท้าออกมาจากห้องนอนที่เคยเป็นของเรา เดินผ่านมันราวกับไม่ใช่ห้องของตัวเอง

“เพียง!!! อย่าไป เพียง--” เธอรั้งแขนของผมเอาไว้ ผมจึงใช้แรงที่มีสะบัดเธอออกให้พ้นทาง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ผลตอบแทนของการเป็นคนดี ผมไม่เหลืออะไรสักอย่าง น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลออกมาเพราะผมทำใจมาได้สักพักแล้ว ยังคงไหลออกมา หยดแล้วหยดเล่า ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงแต่ความเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ภายในใจ

‘ลาก่อนความรักตลอด 4 ปี ของผม’