นายหญิงครับ รักผมหน่อย NC 18+

ตึก!  ตึก!  ตึก!
 
เสียงรองเท้าส้นสูงปลายแหลมเล็กกระแทกพื้นใน rooftop หรูชั้นดาดฟ้าใจกลางเมือง สำหรับลูกค้า  VVIP ที่มาดินเนอร์ หญิงสาวผิวขาวร่างเล็ก ผมยาวรวบตึงปลายผมทิ้งตัวยาวถึงกลางหลัง สวมเดรสแดงสั้นเหนือเข่าเว้าหลังผ่าสูงโชว์เรียวขายาว ประหนึ่งนางแบบแนวหน้าของเมืองไทย 
 
“ขอโทษนะครับ คุณยูนะรึเปล่าครับ”พนักงานต้อนรับเอ่ยทักฉันเมื่อถึงชั้นดาดฟ้า   ฉันพยักหน้าตอบรับ  
 
“เชิญทางนี้ครับ”พนักงานพาฉันไปนั่งที่โต๊ะริมระเบียง
 
“ผมอยากเจอคุณมานานแล้วครับ”ชายที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ กล่าวขึ้นอย่างดีใจ พศิษย์ลูกชายนักการเมืองผู้ทรงอิธิพลในยุคสมัยนี้ 
 
“มีอะไรก็ว่ามาเลยค่ะ ไม่ต้องอ้อมค้อม” 
 
“ผมพูดตรงๆเลยนะครับ ผมอยากให้ทางคุณดูแลการขนส่งยาเสพติดในล๊อตนี้ครับ มันเป็นล๊อตใหญ่มากมูลค่าหลายพันหลายบาท ผมไม่สามารถทำมันพลาดได้คับ ผมยินดีจ่ายได้เยอะตามที่คุณต้องการเลยครับ”
 
“ฉันไม่สะดวกรับงานนี้ค่ะ ขอตัวนะคะ” ฉันหยิบกระเป๋าสะพายไหล่ใบเล็กและเดินออกมาหน้าลิฟต์ที่มีบอดี้การ์ดรออยู่ และกลับคอนโด
 
“คุณ……….”
 
     ฉันเป็นลูกสาวมาเฟียในญี่ปุ่นที่คนส่วนใหญ่มักเรียกว่า  ยากูซ่า  พ่อส่งฉันมาอยู่ไทย ตั้งแต่อายุ 4 ขวบ หลังจากแม่ของฉันตาย พ่อของฉันทำงานอย่างหนักไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันจนตอนนี้จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเจอพ่อครั้งสุดท้ายตอนอายุเท่าไหร่    ฉันต้องมาอยู่ไทยเพราะพ่อกลัวว่าฉันจะเป็นอันตรายจากแก๊งยากูซ่าฝั่งตรงข้าม จึงส่งฉันมาอยู่ที่นี่กับป้าอุ่น ซึ่งเป็นป้าแม่บ้านที่ทำงานให้พ่อที่ญี่ปุ่นตั้งแต่ฉันเพิ่งเกิด 
 
Rrrr Rrrr Rrr
 
ค่ะพ่อ 
 
(ขยันสร้างเรื่องเก่งนะเรานะ)
 
ก็มันไม่ใช่เรื่องของหนู  อยากเดินทางสะดวก แค่กิจการของพ่อที่ไทยตอนนี้ ก็อยู่ลำบากแล้วนะคะ
 
(ดูแลตัวเองดีดีแล้วกัน มันอันตรายนะ ปฎิเสธไปตรงๆแบบนั้นน่าจะบอกให้พ่อจัดการให้)
 
หนูจัดการเองได้ค่ะเรื่องแค่นี้เอง
 
(ฉันเหลือแกคนเดียวนะ ฉันจะเสียแกไปไม่ได้หรอก)
 
ห่วงขนาดนี้ไม่ต้องมีแฟนแล้วมั้ง
 
(5555มีสิ ฉันอยากมีหลานแล้ว) “นายครับที่คลังมีเรื่อง” เสียงแทรกผ่านโทรศัพท์เข้ามา
 
พ่อไปทำงานเถอะค่ะ หนูถึงคอนโดแล้ว 
 
ติ๊ด…..พ่อวางสายไป 
 
    ฉันชื่อ ยูนะ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น อายุ 26 ปี  อาชีพค้าอาวุธ  ใช่ค่ะ  อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ  ฉันค้าขายอาวุธและยุทโธปกรณ์ ให้กับฝั่งรัฐบาลในไทย และเปิดบริษัทนำเข้าอะไหล่รถ เพื่อบังหน้า โดยมีคุณพ่อคอยควบคุมดูแลอีกที ฉันจึงต้องใช้ชีวิตแบบระมัดระวังเป็นอย่างมาก 
   คอนโดที่ฉันอาศัยอยู่มีแค่ 21ห้อง ชั้นละ1 ห้องบ้าง 2 ห้องต่อ 1 ชั้นบ้างที่เรียกได้ว่าหรูหราที่สุดของประเทศเลยก็ว่าได้ ฉันใช้ชีวิตส่วนใหญ่กับป้าอุ่นที่เป็นป้าแม่บ้านคอยดูแลทุกอย่างให้ฉันเป็นอย่างดีในกลางวัน ส่วนกลางคืนนั้นจะมีพี่ภูเขา พี่พายุ และพี่วาริส คอยดูแลความปลอดภัยให้ 
 
เช้าวันต่อมา
 
ตื้อดือ  ตื้อดือ  เสียงกริ่งดังมาจากหน้าห้อง ส่งเสียงปลุกฉันตั้งแต่ 7 โมงเช้า ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยความหงุดใจเล็กน้อย 
 
 
“ป้าอุ่นค่ะ มาทำไม  หนูบอกให้ป้าพักผ่อนไงคะ” ฉันเดินพรึมพรำออกจากห้องนอนพร้อมชุดนอนสายเดี่ยวสีน้ำเงินผ้าลื่นซาตินไม่ได้สวมชั้นใน
 
“ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”  ฉันตกใจสุดพลัง เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่เคยรู้จักกันมาก่อน