The Project secret ปฏิบัติการสร้างจารชน

ที่ที่ผมกำลังอยู่ตอนนี้คือสนามบิน ใช่ คุณคาเรียส่งตั๋วเครื่องบินมาให้หลังจากที่โทรหาผมเรื่อง Code Name เมื่อ 2 วันก่อน แต่ที่น่าแปลกคือมันไม่ใช่ตั๋วเครื่องบินทั่วไปนี่สิ ไม่มีชื่อสายการบิน ไม่มีรอบเที่ยวบิน และไม่มีสถานที่ปลายทางบอกด้วยซ้ำ มีแค่ตราสัญลักษณ์และคำว่า Secret อยู่ตรงกลางเท่านั้น 

“ แล้วแบบนี้จะรู้ได้ไงล่ะว่าต้องขึ้นเครื่องบินลำไหนเนี่ย ” ในระหว่างที่พึมพำกับตัวเองอยู่นั่น ก็มีเสียงของผู้หญิงทักผมขึ้นมาจากข้างหลัง

“ นายสินะที่ ผอ. บอกให้ฉันนำทางให้ ” เสียงที่ฟังดูแล้วพอจะรู้ว่าอยู่ในช่วงวัยรุ่น น่าจะช่วง ม.ปลาย อายุไม่ห่างจากผมมากนัก 

“ อ่ะ ... ” เมื่อหันไปข้างหลังก็พบกับ เด็กผู้หญิงน่าจะช่วง ม.ปลาย ใส่ชุดเครื่องแบบโรงเรียนสักแห่งหนึ่ง ผมสีดำยาวตรงไปจนถึงกลางหลัง ใบหน้าคมได้รูป เรียกว่าสวยเลยก็ได้ แต่ดูเย็นชาและจริงจังสุดๆ ให้อารมณ์เหมือนประธานนักเรียนในอนิเมะก็คงได้ 

“ ผ- ผอ. นี่หมายถึงคุณคาเรียใช่ไหมครับ งั้นก็คงผมเองแหละครับ ผมชื่- !!?” ก่อนที่ผมจะทันได้บอกชื่อก็โดนมือเล็กๆขาวปิดปาก โดนที่ผมแทบจะมองตามไม่ทัน 

“ นี่ ผอ. ไม่ได้บอกนายหรือไง ว่าเราไม่ควรจะบอกชื่อกับใครเขาง่ายๆ น่ะ ” เมื่อได้ฟังอย่างนั้นทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าคุณคาเรียก็บอกแบบนั้นเหมือนกัน เกือบไปแล้วแหะ แต่ไม่คิดว่าโรงเรียนนี้จะจริงจังกันขนาดนี้ ถึงจะรู้สึกถึงความนุ่มของมือเล็กๆของเธอก็เถอะ แต่สีหน้าของเธอที่เตือนผมนั้นน่ากลัวสุดๆ จริงจังเหมือนผู้คุมที่สอบสวนนักโทษก็มิปาน 

“ อืออ ..” ผมได้แต่พนักหน้าเพื่อบอกว่า ‘รับทราบแล้วครับ’ เห็นดังนั้นเธอก็เอามือออกจากปากผมแล้วกลับมามีสีหน้าเรียบๆ แต่ดุเหมือนดังเคย

“ ข- ขอโทษด้วยครับ ผมลืมตัวไปหน่อย พอคุณพูดขึ้นมาถึงนึกได้ จากนี้ไปจะระวังครับ ” สำนึกผิดได้แล้วก็ก้มหัวขอโทษอย่างเป็นทางการไป แต่ดูเหมือนเธอเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร 

“ เอาเถอะ แค่รู้เป็นนายจริงๆ ไม่ผิดตัวก็พอแล้ว ทั้งชื่อหรือ Code name ก็ไม่จำเป็นต้องบอก เอาล่ะ ตามฉันมา” เอ๋ ? แม้แต่ Code name ก็ไม่ต้องบอกงั้นเหรอ แล้วจะเรียกกันยังไงล่ะเนี่ย ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่อยากถามตอนนี้ คงต้องเดินตามไปก่อน 

เดินตามผู้หญิงคนนี้ได้ประมาณ 5 นาทียังไม่มีท่าทีว่าจะพาไปขึ้นเครื่องที่ประตูไหนเลย แต่แปลกจังทางที่เดินมามีคนอยู่น้อยมากๆ ทั้งคนและร้านค้าขายของในสนามบินก็ไม่มี หรือห้องน้ำด้วยซ้ำเป็นทางเดินเรียบๆ เป็นแนวยาวตลอดทาง ผมที่อดสงสัยไม่ได้ทำได้แต่หันมองดูรอบตัว จนผู้นำทางสาวสวยข้างหน้าผมคงสังเกตเห็น เลยพูดขึ้นมาสั้นๆว่า 

“ เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังบนเครื่องตอนนี้เดินตามมาก่อน ” เหมือนจะรู้ว่าผมสงสัย เลยพูดดักไว้ก่อนสินะ ถึงจะดูเป็นคนจริงจังแต่ก็เหมือนจะใจดีอยู่แหะ 

เดินมาสักพักก็เลี้ยวทางที่เหมือนประตูที่จะนำไปขึ้นเครื่องแต่ที่แปลกคือ เป็นเครื่องบินโดยสารที่เล็กไม่มีอะไรแปลกหรือสะดุดตา แต่ที่แปลกคือไม่มีผู้โดยสารอื่นเลยนอกจาก ผมและผู้นำทางสาวสวย และกัปตันอีก 1 คนเท่านั้นหลังจากที่ขึ้นเครื่องแล้วก็สังเกตุว่า ถึงจะเป็นเครื่องบินโดยสารขนาดเล็กแต่ที่นั่งโดยสารไม่ได้เหมือนกับเครื่องบินโดยสารทั่วไป แต่ภายในกับหรูกว่าที่คิดไว้ มีโต๊ะและโซฟาที่หันหน้าเข้าหากัน เหมือนกับที่นั่ง first class ในเที่ยวบินหรู ๆ เลย

“ ฉันจะอธิบายให้ฟังระหว่างที่บินที่โรงเรียน เอาล่ะมานั่งสิ เราไม่มีเวลามากนะ ” ผู้นำทางสาวสวยเดินไปนั่งที่โซฟา และเชิญให้ผมนั่งตรงกันข้ามกับเธอโดยมีโต๊ะคั่นกลางระหว่างเรา 

“ โรงเรียนของเราอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณ 38 นาที เพราะงั้นฉันจะมีเวลา 38 นาทีที่จะอธิบายให้นายฟัง ในระหว่างนี้ถ้าสงสัยอะไรก็ถามฉันได้ แต่พอถึงโรงเรียนแล้วฉันจะไม่ตอบอะไรแล้วทั้งนั้น เข้าใจนะ ” เธอพูดเกิ่นนำในท่านั่งธรรมดาแต่กอดอกเอาไว้ เหมือนคนที่จะมาสัมภาษณ์งาน 

“ เข้าใจแล้วครับ ” ผมตอบกลับไป โดยที่มีเหงื่อผุดออกมาเล็กน้อย หลังจากนี้จะเป็นยังไงกันนะ ….