The Project secret ปฏิบัติการสร้างจารชน

หลังจากวันที่ได้พบกับคุณคาเรียก็ผ่านมา 2 วันแล้ว ผมได้รายละเอียดต่างๆ จากกระดาษที่คุณคาเรียยื่นให้ก่อนจะจากกันที่ร้านคาเฟ่ แล้วยังบอกอีกว่าเรื่องสมัครเข้าเรียนหรือค่าเทอมไม่ต้องห่วงเพราะเธอจะจัดการให้เอง และเมื่อวานนี้ก็มีพัสดุมาส่งที่บ้าน เป็นชุดนักเรียนของสถาบัน ถึงจะเรียกว่าเป็นชุดนักเรียนแต่ดูเหมือนชุดทหารมากกว่า เสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อคลุมสีเขียวแก่เหมือนทหารและกางเกงขายาวสีเดียวกันกับเสื้อคลุม ดูแล้วเหมือนการเป็นผสมความลงตัวระหว่างชุดนักเรียนและชุดทหาร ก็ดูเท่ดี และดูเหมือนว่าที่สถาบัน Secret จะบังคับให้อยู่หอดังนั้นตอนนี้ผมเลยวุ่นอยู่กับการจัดข้าวของเพื่อเตรียมย้ายไปอยู่ที่หอพัก ขณะที่จัดข้าวของอยู่นั่นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ผมจึงหยุดธุระที่ว่าแล้วค่อยเดินไปรับสาย

“ ครับ อากาสึกิครับ ” แปลกจังไม่มีเลขเบอร์โชว์ด้วยซ้ำ น่าจะไม่ใช่เบอร์ส่วนตัวโทรมาล่ะมั้ง 

“ ฉันเองนะ ฉันลืมบอกเธอเรื่องนึง ฉันอยากให้เธอคิด Code name ของตัวเองเอาไว้ด้วย ในโรงเรียนนี้นักเรียนทุกคนจะไม่เปิดเผยชื่อจริงให้ใครรู้ง่ายๆ ยกเว้นแต่คนที่เราไว้ใจจริงๆ ” เสียงของคุณคาเรียนั่นเอง เธอพูดเหมือนว่าพึ่งจะนึกได้เลยรีบโทรมาบอกผม ว่าแต่ Code name งั้นเหรอ ก็สมกับที่เป็นโรงเรียนสายลับดีนะ แต่ถึงจะเปิดเผยชื่อไปก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่น่า 

“ แต่ผมไม่ได้มีความลับหรืออะไรที่ต้องปิดบังนิครับ เรื่อง Code name อาจจะไม่จำ- ” ก่อนที่ผมจะพูดจบเธอก็พูดสวนขึ้นมา

“  อย่าพูดบ้าๆ คิดว่าสายลับจะเที่ยวบอกชื่อของตัวเองไปทั่วหรือไง อีกอย่างในสถาบันไม่ได้มีแต่คนธรรมดาหรอกนะ มีทั้งลูกของทหารระดับสูงของแต่ละประเทศ ไม่ก็ทายาทของบริษัทระดับโลกด้วยซ้ำ ถ้าเปิดเผยตัวตนแล้วถูกจับไม่ก็ถูกฆ่าคิดว่ามันจะเป็นปัญหาแค่ไหน ต่อให้เธอจะเป็นแค่คนธรรมดาก็ไม่มีข้อยกเว้นหรอกนะ เพราะงั้นไปคิดไว้ เพราะที่นี้เราไม่เรียกชื่อกันหรอก ” ว่าแล้วเธอก็เทศผมจนเถียงกลับไม่ได้สักคำ ที่เธอพูดก็มีเหตุผล แต่เดี๋ยวก่อนนะ มีลูกผู้มีอิทธิพลแบบนั้นมาเรียนด้วยหรอ เอาจริงดิ แล้วเราที่เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาไปเรียนในที่แบบนั้นจะทำตัวยังไงดีเนี่ย 

“ ต- แต่ว่าคุณคาเรียก็บอกชื่อกับผ-” พอนึกได้ว่าคุณคาเรียก็แนะนำตัวกับผมตอนที่เจอกันครั้งแรกแล้วก็เกิดสงสัยขึ้นมา

“ เจ้าบ้า ฉันเป็นผู้อำนวยการเป็นข้อยกเว้น ทุกคนในสถาบันรู้จักชื่อของฉันหมดนั่นแหละ ” อย่างนี้นี่เอง ถ้าเกิดว่าผู้อำนวยการใช้ Code name ไปด้วยการจะติดต่อหรือประสานงานกับองค์กรต่างๆคงจะวุ่นวายน่าดู

“ เข้าใจแล้วครับ ” หลังจากหาข้อแก้ตัวไม่ได้ก็ ได้แต่ทำตามที่คุณคาเรียบอก 

“ แล้วก็พอเธอมาถึงแล้ว ฉันส่งคนไปคอยแนะนำโรงเรียนให้แล้วกันนะ มีอะไรสงสัยก็ถามเธอเอาแล้วกัน มีอะไรจะถามรึเปล่า ?  ” ผมที่นึกขึ้นเรื่องนึงได้จึงได้ถามกลับไป 

“ พ่อของผมใช้ Code name ว่าอะไรหรอครับ ” เหมือนคุณคาเรียไม่คิดว่าผมจะถามคำถามนี้ เลยนิ่งไปแป๊ปนึงแล้วจะพูดตอบกลับมา

“… Midnight (มิดไนท์) ” … คุณคาเรียพูดออกมาเรียบๆ 

“ ผมใช้ Code name นี้ได้รึเปล่าครับ ” 

“ หืม จะเอาแบบนั้นฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ ที่จริงชื่อนี้ก็ไม่ได้มีคนพูดถึงมานานแล้วด้วย เอาเถอะเธอที่เป็นลูกชายมาใช้ชื่อนี้ต่อก็ดีเหมือนกัน ” คุณคาเรียพูดราวกับสนใจในสิ่งที่ผมถาม เหมือนจะกำลังยิ้มนิดๆตอนตอบกลับมาด้วย ทำไมกันนะ ? 

“ งั้นเจอกันพรุ่งนี้ ฉันส่งพิกัดของโรงเรียนในให้แล้ว  หวังว่าเธอจะสนุกไปกับสถาบันของเรานะ ”  สนุกหรอ โรงเรียนที่สอนการเป็นจารชนเนี่ยนะ นึกภาพไม่ออกจริงๆ 

“ เข้าใจแล้วครับ ” หลังจากวางสาย ก็หันกลับไปมองรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างทีวี เป็นรูปที่ผมตอนเด็กถ่ายกับคุณพ่อและคุณปู่ไว้เมื่อนานมาแล้ว 

ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ …