โลกนี้ไม่มีพระเจ้า

 
บทที่ 1 : ชุลมุน
 

 
ณ วังฝั่งตะวันออกของเมืองหน้าด่าน
 
“ ท่านลอร์ดครับ!! เผ่าเอลฟ์และกองกำลังอาณาจักรโรฮานร์เนสบุกเข้ามาหน้าประตูละครับ ” ทหารรายหนึ่งวิ่งมาด้วยความแตกตื่น
 
“ พวกสวะเอ้ย! ข้าเป็นถึงขุนนางนะ พวกเจ้าชั้นต่ำก็ไปจัดการเอาเองสิ ถ้าพวกนั้นถึงตัวข้า โคตรเจ้ามีปัญหาแน่  ” ลอร์ดกิลเบิร์ตพูดด้วยความกลัว
 
ทหารรายหนึ่งถึงกับอึ้งและรีบวิ่งไปบอกแม่ทัพอาเทอร์ที่นั้งอยุ่บนกำแพงสูงของเมือง  “ อ่า…ท่านแม่ทัพอาเทอร์ครับ มันกำลังจะบุกเข้ามาแล้วครับ ” 
 
“ ฮ่าฮาฮ่าฮา…งี้ก็สวยดิ เปิดแม่งให้มันเข้ามาเลย! ” แม่ทัพอาเทอร์หัวเราะและกระโดดจากกำแพงเมืองลงไปบนพื้น เสียงชุดกราะที่หนักราวกับหินยักษ์กระทบลงดินและสะนั่นดัง
 
“ เอ้า!!! ทหาร! บุกแม่งไปเลยยยย ” ประตูเมืองถูกเปิดออกเหล่าทหารวิ่งออกมาจากประตูและสู้กับทหารและเอลฟ์ของอณาจักรโรฮานร์เนส
 
  ปัง!   เสียงปืนและเลือดกระจายเต็มบนพื้น แม่ทัพอาเทอร์ลงไปนอนกับพื้นไม่มีแม้แต่ศรีษะ
 
“  เป็นแค่ด่านหน้าของอณาจักรสวะๆ อย่าทำตัวให้มันได้ใจนักนะ ” แม่ทัพอณาจักรโรฮานร์เนสพูด และยิ้มมุมปาก
 

 
ณ วังฝั่งตะวันตกของเมืองหน้าด่าน
 
“ ครั้งนี้ดูเหมือนจะรุนแรงกว่าครั้งอื่นนะเนี่ย ” รอยด์มองดูผ่านหน้าต่างของห้องพักทาสและพูดกับปีศาจอัญเชิญของเขา
 
เสียงประตูเปิดเข้ามาดังสนั่น
 
  ปึ้ง!   “ เห้ยเจ้าทาส ทหารคนอื่นเข้าไปรบกันหมดแล้วเจ้ามาเป็นโล่มนุษย์ให้ข้าเดี๋ยวนี้ ” ลอร์ดกิลเบิร์ตพูดด้วยความเร่งรีบ
 
//เห้ยๆไม่มีทหารละวะไอเวรนี้ก็อยู่เดียวอะดิ รอยด์คิดในใจ
 
“ รับทราบครับท่าน ” 
 
ระหว่างที่กำลังออกจากห้องทาสรอยด์ได้หยิบเศษกระจกขึ้นมาและพอลอร์ดหันหลัง เขารีบนำกระจกปักไปที่คอของลอร์ดกิลเบิร์ตทันที  
 
“ เชี่ย…เอ็งว่ามันรอดป่าววะปาจิ ” รอยล์พูดกับปีศาจอัญเชิญตัวเล็กของเขา
 
ทันใดนั่น ลอร์ดกิลเบิร์ต ได้คว้าไปที่หัวของรอยล์และจิกผม
 
“ เจ้า…เจ้าเป็นแค่ทาสแท้..แท้  ”  ลอร์ดกิลเบิร์ตพูดขณะที่เลือดพุ่งและใกล้หมดลมหายใจ
เขาได้บีบไปที่ลูกกระตาของรอยด์และบีบคอ รอยด์เริ่มหายใจไม่ออก จึงถีบลอร์ดกิลเบิร์ตล้มออกและกระจกที่ปักคอได้เสียบทะลุคอจนตายคาที่
 
“ เฮ้อ…โอ้ยย ตาของข้า ข้าตายแน่ๆ ข้าตายแน่ๆ ” รอยด์ได้นอนอวดครวญพร้อมกับตาของเขาที่หลุดไป 1 ข้าง และหายใจไม่ค่อยออก
 
ขณะนั้น เอลฟ์ได้เผาปราสาทแห่งนี้และ กำลังจะพังทลายลงมา ด้วยความที่เป็นพื้นไม้ ในชั้นของห้องพักทาสพื้นจึงทลายลง รอยด์จึงได้ร่วงลงไปใต้ดินของปราสาท
  
“ เวรเอ้ย เจ็บชิบหายเลย…ตาข้า…เหมือนขาจะหักไปอีกข้างนึงแล้วขาข้า…ไม่รู้สึกแล้ว… ”
 
แล้วอยู่ๆในความมืดสนิทนั้นก็มีแสงสว่างโพล่ออกมา
 
“ อะไรวะนั้น!!…ช่างงดงามสะเหลือเกิน ” รอยด์ได้เห็นจึงพยายามตะเกียดตะกายคลานไปที่ส่องสว่างนั้น
 
“ ลูกกระตา!!…เป็นดวงตาที่สวยงามมาก ” ด้วยความเสียสติจากการบาดเจ็บของรอยด์เขาจริงหยิบลูกกระตาขึ้นมาใส่ที่เบ้าหน้าของเข้า
 
ราวกับปาฏิหาริย์ ลูกกระตานั้นได้เชื่อมต่อกับระบบประสาทของเขาและสมานดวงตาของเขาให้เป็นปกติ ในหัวของรอยด์ตอนนี้กลับเห็นทุกอย่างในหัวของเขา การฆ่าล้างเผ่าพันธ์ เลือดและอวัยวะขาดกระจุย หรือแม้กระทั้งเด้กที่ถูกฆ่า และสงครามที่ไม่มีวันจบ เขาตกใจจนไม่มีสติและสลบไปกับพื้น…
 

 
วันรุ่งขึ้น ณ ใต้ดินของปราสาท
 
” เจ้า…เจ้า!! ยังมีสติอย่มั้ยเนี่ย? ” เสียงชายคนนึงพูดใส่รอยด์ที่กำลังสลบอยุ่บนพื้นหิน
 
รอยด์ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาเห็นตัวอักษรบนใบหน้าของชายคนนั้นประมาณ 2 บรรทัด
 
“ เอลฟ์..?…ความมืดหรอ?.. ” ด้วยความตกใจรอยด์ได้ลุกขึ้นมาทันทีและหัวไปชนกับเอลฟ์ผู้ชายคนนั้น
 
“โอ้ย...เจ้ามนุษย์เวรนี้ข้าเจ็บนะ มะกี้เจ้าพรึมพรำอะไรถึงข้าด้วยเจ้ารู้หรอว่าข้าเป็นใคร” เอลฟ์ถามด้วยความสงสัย
 
”ข้าไม่รู้จักเจ้าแน่นอนอยู่แล้ว แต่ข้าเห็น…ข้าเห็นตัวอักษรบางอย่างอยู่ที่ตัวเจ้า ” รอยด์พูดขณะที่ยังมึนๆ
 
“  เจ้าน่าจะเพี้ยนไปแล้วแน่ๆเลย ช่างเถอะข้าไม่อยากจะเสวนาอะไรกับเจ้าอยู่แล้ว ” เอลฟ์กล่าว  “ คิดว่าจะมีประโยชน์สะอีก ” เอลฟ์พรึมพรำเบาๆ
 
“ เดี๋ยวก่อน…ข้าขอไปด้วย ” รอยด์เดินตามเอลฟ์คนนั้นไป  “ ขาข้านี่กลับมาเดินได้เฉยเลยแฮะ ” รอยด์ประหลาดใจ
 
จากนั้นทั้งคู่ได้ไต่ขึ้นไปยังบนพื้นดินและหลบซ่อนจากพวกทหารโรฮานร์เนส พยายามที่จะหนีออกจากเมืองหน้าด่าน
 
 “  นี่เมืองหน้าด่านโดนยึดแล้วหรอเนี่ย…หว่าคนล้มตายเพียบเลยวะ.. ” “ แล้วทำไมเจ้าต้องหลบซ่อนจากทหารพวกนี้ด้วยละไม่ได้เป็นพวกเดียวกันหรอ..? ” รอยด์สงสัย
 
“ ไม่เลยข้าไม่ถูกกับเจ้าพวกนั้นด้วยซ้ำ…ถ้าจะตามมาก็อย่ามาเกะกะ…แล้วข้าก็มีนามว่าเอดการ์เรียกให้ถูกด้วย ” เอดการ์พูดด้วยความหงุดหงิด
 
“ ข้าชื่อรอยด์นะ…สาวใช้ในวังนี้เขาเรียกข้าอย่างงั้นหนะ ” รอยด์กล่าว
 

 
ณ ประตูทางทิศใต้ของเมืองหน้าด่าน
 
มีทหารสองตนยืนอยู่หน้าประตู และทหารนายอื่นๆนั้นกำลังตรวจสอบแต่ละบ้านเพื่อทำการสังหารและจับผู้หญิงเป็นทาส
 
“ เห้ย…นั้นอะไรวิ่งอยู่บนเนินนอกเมืองวะ ” ทหารหน้าประตูกล่าว
 
“ ทหาร!!! ” เสียงคนประกาสดังลั่น “ ทุกหน่วยนำกำลังทั้งหมดไปที่ฝั่งเหนือโดยด่วน ฝูงกอบบลินกำลังบุกมาที่นั้นตอนนี้…เร็ว!! ”
 
“ รับทราบครับ! ” 
 
ทหารรีบวิ่งออกจากประตูทางใต้
 
“ หวานหมูเลยดิงี้ ” รอยด์กล่าวพร้อมกับวิ่งไปที่ประตู
 
เอดการ์ตะโกนรั้งรอยด์ไว้แต่ไม่ทัน รอยด์ได้วิ่งไปที่หน้าประตูเสียแล้ว เขาจึงวิ่งตามไป
 
“ นี่เจ้าไม่ระวังหน้าหลังเลยนะ…เจ้าพวกทหารมาเห็นละก็…เราจบเห่แน่.. ” เอดการ์กล่าวด้วยความโมโห
 
ทั้งสองวิ่งออกไปนอกเมืองผ่านประตูทางใต้ ข้างนอกเป็นทุ่งเนินเขากว้างทอดไปไกลสุดลูกหูลูกตา
 
“ อิสระ?…อิสระ!!!..ข้าเป็น….”
 
     ฉั่บ!!! 
 
เสียงขวานลอยมาผ่าที่คอของรอยด์จนขาดกระจุย ก่อนที่ขวานจะผ่านคอเขานั้น เขาเห็นขวานที่จะลอยมาอยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้วด้วยเหตุผลบางอย่าง
แต่ทว่า ร่างกายของเขานั้นกลับหลบไม่ทัน
 
  จากนั้นเอดการ์ที่เห็นรอยด์ตายไปต่อหน้านั้น ได้ล่องหนและหลบหนีฝูงกอบบลินไปโดยไร้หวี่แวว…