เพียงว่ารัก

 
                           ลึกลึก.......แล้ว
                              เพียงว่ารัก
 
 
 
                " นักเรียน พอแค่นี้ก่อน เลิกเรียนได้ค่ะ" หมดไปหนึ่งวัน สำหรับการเปิดเรียนวันแรก เหนื่อยมากเลย หิวด้วย ฉันชวนเพื่อนทั้งสองของฉันไปกินเค้กหน้าโรงเรียนดีกว่า
                  " นี่พวกเธอ ฉันว่าไปกินเค้กหน้าโรงเรียนดีไหม คิดถึงรสชาติเค้กช่วงปิดเทอม ไม่ได้กินมานาน "
                    " ก็ดีนะ " เจนและปิ๋มพูดเสริม
พวกเราทั้งสามคนก็เดินผ่านห้อง 6/1 ซึ่งห้องเรียนของฉันไม่มีอะไรเทียบได้เลย ก่อนที่จะพ้นห้อง6/1 ก็มีเสียงนึงเรียกฉันไว้
                 " นี่ เดี๋ยวก่อนเพียงรัก เธอจะไปไหน ไม่กลับบ้านหรอ " ที่ผมถามนี่ไม่ได้อะไรหรอก กลับบ้านคนเดียว แม่ผมก็กระวนกระวายอีก รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่ชอบขึ้้นรถไปโรงเรียนกับผม เป็นเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น นั้นแหล่ะ แต่ยังไงยัยนั้นก็เป็นผู้หญิงไม่รู้จักห่วงตัวเองเลย ผมไม่ได้เป็นห่วงเธอหรอกนะ
                " เพียงจะไปกินเค้กหน้าโรงเรียนค่ะคุณนพ  " ถามยังหน้านิ่งเลย
                " หรอ อย่าทำให้แม่ฉันต้องกระวนกระวายใจเพราะเธอล่ะ "
                  "ทราบค่ะ คุณนพ "
                  " ห้ามเกินหกโมงเย็น เข้าใจมัย " ผมแค่กลัวแม่ผมเป็นห่วงเธอเฉยๆหรอก
                   " เอออ ค่ะคุณนพ " ฉันต้องตอบแบบจำใจ นี่ก็สี่โมงครึ่งแล้ว เหลือเวลานิดเดียวเอง ฉันต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าทุกวินาที ไปกินเค้กดีกว่า และก่อนที่ฉันกำลังจะเดินออกไป น้ำชาเพื่อนร่วมห้องไอ้คุณนพ ก็เดินเข้ามาเพื่อถามการบ้าน ฉันว่าเอาการบ้านมาเป็นข้ออ้างซะมากกว่า
                  " นพยังไม่กลับหรอ เรารบกวนได้ไหม เรามีการบ้านอ่ะ ไม่เข้าใจนิดหน่อย"
                  " ได้สิ " ผมอยากจะตอบว่าไม่ซะด้วยซ้ำ ผมรู้ว่าผู้หญิงชอบเข้าหาผม แต่ต่างจากบางคน แค่เขาเห็นผมก็ทำหน้าเบื่อโลกแล้ว เก็บหน้าก็ไม่เก่งแบบยัยนั้น ดูง่ายจะตาย
ก่อนที่ผมจะเดินไปกับน้ำชา ผมก็หันกลับมาเตือนเธออีกครั้ง
                  " อย่าลืมล่ะ ตรงเวลาด้วยหกโมงเย็น "
                   " ทราบค่าา " จะอะไรกันนักหนา เฮ้อ
ณ ร้านเค้กหน้าโรงเรียนของฉันเอง
                   " นี่ยัยเพียง คุณนพแกเข้มงวดกับแกเป็นเด็กๆไปได้ " เจนพูดขึ้น
                    " ฉันก็คิดเหมือนยัยเจนนะ " ปิ๋มพูดเสริม
                    "พวกเธอยังไม่ชินหรอ เขาคงกลัวว่าคุณท่านจะเป็นห่วง ไม่สบายใจเพราะฉันนั้นแหละ เลิกคิดๆไปกินเค้กดีกว่า " จากนั้นเราก็นั่งพูดคุยกันอย่างออกรสกับการเปิดเทอมวันแรก
                     " นี่นพ ข้อนี้อ่ะเราไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยสิ " ให้มันรู้ไปสิ ใกล้ชิดกันแบบนี้ เขาจะเเสดงความรู้สึกเขิลฉันไหม
                     "  ข้อนี้ การเกิดของโมเลกุล โมเลกุล (อังกฤษ: molecule) เป็นส่วนที่เล็กที่สุดของสสารซึ่งสามารถดำรงอยู่ได้ตามลำพัง และยังคงความเป็นสารดังกล่าวไว้ได้ โมเลกุลประกอบด้วยอะตอมของธาตุมาเกิดพันธะเคมีกันกลายเป็นสารประกอบชนิดต่าง ๆ ใน 1 โมเลกุล อาจจะประกอบด้วยอะตอมของธาตุทางเคมีตัวเดียว เช่น ออกซิเจน (O2) หรืออาจจะมีหลายธาตุก็ได้ เช่น น้ำ (H2O) เข้าใจหรือยัง " ผมว่าเธอรู้ แต่แกล้งทำไม่รู้ แต่ถ้าเป็นเพียงรักยัยนั้นคือไม่รู้เลย เวลาที่แม่ผมให้สอนการบ้านเธอ เธอจะชอบบ่ายเบี่ยงตลอด
                   "อ่อ เข้าใจแล้ว เราก็งงตั้งนาน เอาเป็นว่าเราเลี้ยงน้ำปั่นตอบแทนดีไหม "
                   " ไม่เป็นไรหรอก เรารีบกับบ้านน่ะ ลุงวิชัยคงรอนานแล้ว "
                    "งั้นก็ได้จ๊ะ " บ่ายเบี่ยงตลอด ถ้าฉันอยากได้อะไร ฉันต้องได้ และฉันจะเอานายมาเป็นแฟนให้ได้เลย
                    " เรากลับล่ะนะ " อึดอัดจริงๆเลย ไม่เหมือนอยู่กับ.......
                   ขณะที่ผมเดินลงบรรได ผมก็เผลอคิดถึงเหตุการณ์นั้น เธอคงตกใจมากสินะ และพึ่งเสียพ่อกับแม่เธอด้วยตอนนั้น แต่นี่ก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ทำไมเพียงรักถึงไม่ลืมสิ่งที่ผมเผลอทำกับเธอ
                  " คุณนพ หนูเพียงล่ะครับ "
                  "เธอไปกินเค้กกับเพื่อนครับ แต่ผมสั่งเธอแล้วให้กลับบ้านให้ตรงเวลา "
                  " ดีแล้วครับ หนูเพียงไม่กล้าขัดคุณนพหรอกครับ "
                  "เธอไม่กล้าขัดผมหรอกครับ " ถึงเพียงรักตอบรับทุกครั้ง แต่ทุกครั้งผมรู้ว่าเธอก็อึดอัดเสมอ แต่ผมก็เหมือนเจ้าชีวิตเธอ เธอต้องเชื่อที่ผมสั่ง
                   ตอนนี้เวลา 18.05 นาที ผมที่เดินไปเดินมาหน้าประตูบ้าน นี่มันก็จะหกโมงเย็นแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับ ไปถะเหลถะไหลที่ไหนนะ ผ่านไปห้านาที ผมก็เห็นเพียงรักวิ่งหอบมา ทั้งผมทั้งชุดดูไม่ได้เลย ไปตกบ่อโคลนที่ไหนมา
                    "เธอเห็นไหม " ผมยกนาฬิกาข้อมือให้เธอดู
                   " นี่ผ่านมาห้านาทีแล้ว ทำไมถึงมาช้า "
                    "แค่ห้านาทีเอง ก็หน้าปากซอยไม่มีวิน เพียงก็เลยวิ่งมา แถมยังชนถังขยะล้ม หัวเข่าถลอกอีก " ฉันก็พูดให้ดูน่าสงสาร พยายามบีบน้ำตา แต่มันไม่ไหลอ่ะ
                     "ไหน ฉันขอดูเข่าเธอหน่อย " ผมก็ถลกชายกระโปร่งเธอขึ้น พร้อมสำรวจเข่าเธอ ถลอกเยอะมาก แต่เธอว่านิดเดียวเนี่ยนะ
                   "เพียงไม่เป็นไรมาก่ค่ะคุณภพ ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้ "
                 "ใคร ใครห่วงเธอ ฉันกลัวคุณแม่ไม่สบายใจมากกว่า เดี๋ยวฉันประคองพาเข้าบ้าน" ปากนะปาก
                 " เพียงเดินเองได้ค่ะ "
                   " ก็ฉันบอกจะประคอง ไม่ได้ยินหรอ " ต้องให้ผมโมโหทุกครั้งเลย น่าหงุดหงิดจริงๆ
                     " ได้ยินแล้วค่ะ " ตามใจเขาแล้วกัน แล้วเขาก็พาฉันเข้าไปในบ้าน พาไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขก
                      " นี่เพียงรัก รอก่อนนะฉันจะไปเอาอุปกรณ์ทำแผลก่อน " ผมบอกเธอ
                       "แผลแค่นี้เอง เพียงทำเองได้ค่ะ " ฉันตอบเขา
                        " แค่นี้อะไร ถลอกตั้งเยอะ หยุดพูดแล้วนั่งอยู่เฉยๆ รอฉันแป๊ปนึง "
                       " ค่ะคุณนพ " ฉันก็ขัดใจอะไรเขาไม่ได้เหมือนเคย
 
                     ระหว่างที่ทำแผลให้ฉัน เขาดูจริงจังเอามากๆเลย เหมือนเป็นห่วงฉัน คนอย่างเขาน่ะหรอห่วงฉัน คงกลัวคุณท่านไม่สบายใจมากกว่า ก็แน่ล่ะ สาเหตุมันเกิดจากเขานิ พอสังเกตใกล้ๆ ไอ้คุณนพ ก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย โอ๊ย ฉันเผลอคิดอะไรอยู่
                  " เป็นอะไร ทำไมสายหัวแบบนั้นล่ะ " ผมถามขึ้น ก็เธอเอาแต่สายหัวไปมา
                 "ป่ะเปล่า ไม่มีอะไร "
                   "งั้นก็อยู่นิ่งๆ อีกนิดจะเสร็จแล้ว " ผมทำเสียงดุเธอนิดหน่อย
                 " ค่าา " ฉันก็เงียบสิค่ะ
                 " อ่ะเสร็จแล้ว " ผมพูดไปขณะตรวจดูแผลที่ผมทำ
                  " ขอบคุณมากค่ะ คุณนพ " แต่ฉันก็ต้องขอบคุณเขาจริงแหละ ถึงแม้จะหน้านิ่ง แต่ก็ยังมีคุณธรรมอยู่บ้าง ที่ทำแผลให้ฉัน หลังจากที่ทำแผลเสร็จสักพัก คุณท่านก็เดินเข้ามา ท่านเห็นแผลที่เขาฉัน ท่านดูตกใจมาก
                    "หนูเพียง เป็นอะไรมากมัยลูก นี่ไปโดนอะไรมา "
                   " เอออ หนูหกล้มนิดหน่อยเองค่ะคุณท่าน ไม่เป็นไรมาก " ท่านคิดมากเรื่องเล็กน้อยเสมอ
                    "หนูต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ต่อไปก็ระวังด้วย เจ็บมากไหม ไปหาหมอไหม "
                    "ไม่เป็นไรค่ะ คุณณพทำแผลให้แล้ว นี่ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ " ฉันตอบท่านไปเพื่อไม่ให้ท่านคิดมาก
                     "ไม่เป็นไรจริงๆนะหนูเพียง "
                       "จริงๆค่ะ คุณท่าน "
                        "งั้นเราไปทานข้าวดีกว่า "
                       จากนั้นคุณท่านก็ประคองฉันไปที่ห้องอาหาร "วันนี้แม่ลงมือเองเลยนะ ทานให้อร่อยๆกันนะทุกคน "
                       "ครับ/ค่ะ " ผมและเธอตอบรับพร้อมกัน
                      ขณะที่กินข้าว แม่ผมกับเพียงดาวชอบพูดคุยกันขณะทานข้าวเสมอ มีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ระหว่างที่รับประทานอาหารไปด้วย แล้วพ่อผมก็หันมาทางผม แล้วพูดขึ้นว่า
                      "นพ คิดหรือยังว่าจะเรียนต่อคณะอะไรลูก "
                      " ผมคิดว่าจะเรียนคณะ บริหารครับ จะได้มาบริหารธุรกิจเราครับพ่อ " ผมอธิบาย
                      " ดีมากลูก พ่อเห็นด้วย "
จากนั้นแม่ผมก็ผมก็พูดขึ้น และหันไปหาเพียงรักและถามเธอว่า "แล้วหนูเพียงล่ะจ๊ะ จะเรียนคณะอะไร คิดไว้หรือยังจ๊ะ "
                      " เออ หนูคิดว่า..." ฉันรู้สึกกดดันจัง
                       " หนู คิดว่าจะเรียนคณะออกแบบ เกี่ยวกับเสื้อผ้าค่ะคุณท่าน " ฉันตอบไปกล้าๆกลัวๆ
                         " ก็ดีนะ หนูถนัดวาดรูปด้วย แม่เชื่อว่าหนูจะทำมันได้ดีและมาช่วยกิจการเราได้ " คุณสินีพูดอย่างภาคภูมิใจ
                         " ขอบคุณค่ะ คุณท่าน " ฉันรู้สึกโล่งใจเยอะมากเลย กลัวคุณท่านทั้งสองไม่สนับสนุนฉัน ฉันยิ้มให้ท่าน และก็เผลอยิ้มให้คุณนพ เขาที่เอาแต่มองฉันอยู่แล้วด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย คงคิดว่าฉันจะทำไม่ได้ล่ะสิ ฉันจะพิสูจน์ให้นายนั้นดู
 
                         หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ คุณท่านทั้งสองก็ขึ้นไปข้างบนก่อน ส่วนฉันกำลังช่วยพี่เเจ๋วเก็บโต๊ะ
                       " เพียงรัก ไม่ต้องช่วยพี่เเจ๋ว เธอไปพักได้แล้ว " ผมพูดขึ้นมา
                      " แผลขนาดนั้น ยังอวดเก่งอีก " ไม่ดูสังขารตัวเองเลย
                      " เพียงไหวค่ะคุณนพ "
                       " ฉันบอกให้ไปพักก็ไปสิ " ผมทำเสียงดุใส่เธอ
                       " งั้นก็ได้ค่ะ พี่เเจ๋วเพียงไปก่อนนะ " ฉันบอกพี่แจ๋วแล้วเดินไปห้องส่วนตัว ที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน ที่จริงคุณท่านจะให้ฉันไปอยู่ข้างบน แต่ฉันเกรงใจพวกท่าน ท่านก็ไม่ขัดอะไร คงเห็นฉันตอบปฏิเสธตลอด ท่านเลยยอม ฉันก็เข้าห้องเพื่ออาบน้ำ เตรียมเข้านอน แต่ก็กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลาตั้งนาน เพราะเเผลที่เข่าแท้ๆ
               ผมก็เคาะประตูเธอตั้งนาน ทำไมยัยนั้นไม่เปิดนะ ทำอะไรของเธออยู่ ผมเลยถือวิสาสะเข้าไปในห้องของเธอ ผมก็ไม่ชอบเข้าห้องใครหรอกถ้าไม่จำเป็น
              ผมก็เผลอสำรวจห้องเพียงรักไปด้วย มีแต่สีชมพู คงชอบสีชมพูสินะ ผมก็นั่งรอเธออยู่ปลายเตียง สงสัยเธอคงอาบน้ำ ผมก็แค่เอายาแก้อักเสบมาให้ ไม่ได้เป็นห่วงอะไรเธอหรอก ผมทำเพื่อแม่ผมทั้งนั้น ผมก็รอ รอ แต่เธอก็ไม่ออกมาสักที ผมเลยเผลอหลับ
                 " คุณนพคะ คุณนพ " ฉันปลุกเขาบนเตียงนอนของฉัน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขามาทำอะไรที่นี่
                     ผมหมือนได้ยินเสียงของเพียงรัก ผมก็งัวเเงียตื่นขึ้นมา ผมเห็นเธอใส่ผ้าเช็ดตัวผื่นเดียว มันทำให้ผมหายใจติดขัดมาก และทำอะไรไม่ถูก แล้วเธอก็พูดกับผมว่า
                    " คุณนพมาทำอะไรที่นี่คะ "
                      " ฉันเอายาแก้อักเสบมาให้เธอน่ะ"
                       " คุณคงรอนานเลยสินะคะ ถึงเผลอหลับไป"
                        "นี่เธอแต่งตัวอะไรของเธอไปใส่เสื้อผ้าให้
ดีๆ"
                          " ขอโทษด้วยค่ะ เพียงพึ่งออกจากห้องน้ำเดี๋ยวเพียงไปแต่งตัวก่อน "
 
จากนั้นเธอก็ไปแต่งผม ผมเอามือกุมหัวใจตัวเอง นี่ผมตื่นเต้นอะไรเนี่ย ทำไมใจผมเต้นเเรงขนาดนี้ เป็นเพราะเธอคนเดียวเลยเพียงรัก ผมคาดโทษเธอ
 
 
___________________________________
            คุณผู้อ่านทั้งหลายขอใจ และแสดงความคิดเห็นให้เค้าหน่อยนะ
            ##ห้ามคัดลอกเนื้อหาไปเด็ดขาด เพราะนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยความคิดและจินตนาการของตัวเองล้วนๆ ถ้าใครคัดลอกเนื้อหาหรือนิยายของสาวน้อยรักนิรันดร์ไป ขอดำเนินการตามกฎหมาย..