11

22 มีนาคม

(เสียงนาฬิกาปลุกดัง)

ผมตื่นตั้งแต่เช้า พร้อมกับความรู้สึกว่าวันนี้มันต้องยาวนานและเหน็ดเหนื่อยมากแน่ๆ เพราะประชุมสำคัญที่เคยนัดไว้ดันเลื่อนมาเป็นวันนี้ แถมดันมาตรงกับวันที่ผมลางานเพื่อมาต่อใบขับขี่อีกต่างหาก อะไรมันจะวุ่นวายซ้อนวุ่นวายได้ขนาดนี้อีกนะ แต่ไม่มีเวลาแล้ว ผมรีบออกจากบ้านและมุ่งหน้าไปยังจุตจักรทันที เพราะสภาพอากาศวันนี้มันช่างหม่นหมองเหลือเกิน ฟ้ามืดครึ้ม.. ฝนตั้งเค้า..

รถติดตลอดทางที่ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังจตุจักร แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะสิ่งที่ใหญ่กว่าและน่าปวดหัวกว่ารอผมอยู่ นั่นคือการประชุมตอนบ่ายที่จะชี้เป็นชี้ตายกับความพยายามและทุ่มเทที่ผมได้ทำมาทั้งหมดในระยะเวลาเกือบเดือนก่อนหน้านี้

“แม่งเอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งเครียด เปิดเพลงน้องแชงดีกว่า” ผมคิด พร้อมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์จากที่วางของมาหาเพลง GONE ของ Rosé ที่ผมกำลังอินและฝึกร้องในช่วงนี้ “โห เพลงไรทำไมเนื้อหาแม่งเจ็บปวดแบบนี้วะเนี่ย” ผมสงสัยมาตลอดว่านี่คือสกิลที่นักแต่งเพลงจะต้องมีใช่ไหม จะต้องสามารถสร้างความเจ็บปวดปลอมๆ โดยที่ตนเองไม่ได้ผ่านประสบการณ์แบบนี้มาใช่ไหม แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าหากเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา เราจะรับมือมันยังไง

แต่ก็นะ เพราะสุดท้าย ผมก็ไม่เคยมี long lasting relationship กับใครอยู่แล้ว แล้วก็ยังไม่เคยคิดว่าจะมีด้วย ไม่รู้จะปวดหัวกับมันไปทำไม

ในที่สุดผมก็มาถึงจตุจักรก่อนเวลาที่นัดไว้ แต่นั่นไม่ได้หมายถึงความสบายใจที่ผมจะผ่อนคลายได้เลย เพราะงานแก้สำหรับประชุมตอนบ่ายเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งถึงผมและเพื่อนของผม จนผมต้องถึงขั้นหาที่นั่งทำงานแถวนั้นและหัวหมุนนั่งปั่นจนใกล้ถึงเวลาเรียกคิว

“You got 1 message on Telegram” โทรศัพท์ผมดังเตือนขึ้นมา ว่าได้รับข้อความจากเพื่อน

ผมไม่ต้องมองก็รู้ทันทีว่าเขาคือใคร เพราะเพื่อนต่างประเทศของผมคนนี้ติดต่อกับผมผ่านช่องทางนี้เป็นหลัก โดยปกติเราจะแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุขดิบด้วยกันบ่อยๆ โดยเฉพาะในเรื่องความรักในแบบของพวกเรา ซึ่งไม่มีใครรอบข้างเราที่เข้าใจเหมือนที่เราเข้าใจกัน ผมขอแทนชื่อเธอว่า “เอ็มเจ” ละกัน

เราไถ่ถามกันตามปกติว่าช่วงนี้มีมองๆ ใครหรือเปล่า เจอใครถูกใจไหม เอ็มเจก็ได้ส่งเพื่อนคนหนึ่งที่เธอปลื้มมาให้ผมดู ทั้งเท่ ทั้ง cool ขับรถแข่ง ขับเครื่องบิน ขับเรือได้ ไม่แปลกใจเลยที่เอ็มเจจะต้องรู้สึกปลื้มในตัวเพื่อนคนนี้

“What about you? Are you seeing someone now?” เอ็มเจถามผม ผมเลยส่งรูปเพื่อนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นานคนหนึ่งให้ดู เขาชื่อ “เอ็ม” แต่ผมก็ย้ำเอ็มเจไปว่าไม่ได้จริงจังอะไรเลยกับเอ็ม เพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว เราพูดคุยถึงเพื่อนของผมคนนี้กันอยู่ไม่นาน ผมก็พาลนึกถึงน้องชายคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เจอกันนานแล้ว น้องชื่อ “เจ” เป็นเด็กที่ผมชอบมาก แต่สถานะเราก็ยังอยู่แค่พี่น้อง ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เราต่างแยกย้ายกันไปจัดการธุระของตัวเองต่อ เพราะคิวต่อใบขับขี่ของผมมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว

ประมาณ 1 ชั่วโมงถัดมา ในที่สุดผมก็เสร็จธุระที่นี่ซะที ความรู้สึกที่เหมือนกับได้ขีดฆ่าสิ่งที่ต้องทำในแต่ละวันออกไปทีละอันๆ นี่มันรู้สึกดีจริงๆ

ผมรีบขับรถต่อไปอย่างไร้จุดหมาย ในหัวคิดแต่เพียงว่าจะต้องหาร้านกาแฟที่สามารถนั่งทำงานได้เพื่อจัดเตรียมประชุมสำคัญช่วงบ่ายต่อให้จบ ในที่สุด ผมก็มาเจอร้านกาแฟเล็กๆ ที่ซอยอารีย์ ผมรีบเข้าไปจัดแจงที่นั่งและสั่งกาแฟมา refresh สมองที่แอบตันสักหน่อย ก่อนที่จะเริ่มไล่เก็บงานไปทีละ step ตามปกติ

ระหว่างที่ผมกำลังนั่งปั่นงาน ผมก็ได้แชทกับเอ็มเจต่อบ้าง ผมถามเธอว่า ควรทำยังไงต่อกับเอ็มดี ผมรู้สึกว่ามันไม่ควร แต่ก็รู้สึกดีเวลาที่ได้คุยกับเค้า เรื่องอะไรแบบนี้ผมชอบที่จะคุยกับเอ็มเจมาก เพราะเธอค่อนข้างมีความคิดที่สุดโต่งดี เป็นแนวคิด you only live once ซึ่งค่อนข้างเป็นสไตล์ของผมเองด้วย เธอถามผมว่าเอ็มเป็นคนที่ผมมองว่าจะเป็นคนสุดท้ายแล้วมั้ยที่เราจะทุ่มเทด้วย เขาใช่คนที่เราจะเติบโตและใช้ชีวิตร่วมกันไปหรือเปล่า ผมคิดว่ายังไม่ใช่ เพราะเอ็มและผมไม่ได้พบเจอกันตามวิสัยปกติที่มนุษย์ควรจะเริ่มรู้จักกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมบอกไม่ได้จริงๆ ว่าผมจะสามารถมองใครสักคนในแบบที่เอ็มเจถามได้ไหม เพราะผมมีปัญหาเรื่องการผูกมัดและการให้คำมั่นสัญญา

และตอนนั้นเองที่น้องเจก็กลับเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง หากใครสักคนจะเป็นคำตอบให้กับคำถามที่เอ็มเจถามผม ณ ตอนนี้ ก็มีแต่น้องเจนี่แหละ ที่ผมเต็มใจจะเหนื่อยทุ่มแรงกายแรงใจให้จริงๆ

ภารกิจการประชุมของผมเสร็จสิ้นด้วยดี ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณบ่าย 3 ครึ่ง ผมรีบเก็บของออกจากร้านกาแฟ และรีบตรงกลับบ้านทันที โดยไม่ได้คิดแม้แต่เล็กน้อยว่ายังไม่ถึงเวลาเลิกงาน

“หึ ใครกันจะอยากใช้เวลา 2 ชั่วโมงบนถนน บาย” ผมคิด พร้อมหัวเราะเบาๆ ในรถคนเดียวเหมือนคนบ้า

ระหว่างที่อยู่บนถนน น้องเจได้กลับเข้ามาในความคิดผมอีกครั้ง คำพูดของเอ็มเจทำให้ผมคิดที่จะ reconnect กับน้องเจอีกครั้ง ด้วยความมุ่งหวังว่าจะต้องสานต่อให้ติด และคงถึงเวลาสักทีที่ผมจะต้องจริงจังกับอะไรบางอย่างแล้ว ผมจึงเปิด Instagram ที่เราเคยแลกเปลี่ยนกันในอดีตขึ้น และได้สานต่อบทสนทนาที่เคยหยุดลงเมื่อวันที่ 7 กันยายน ปีที่แล้ว

“น้องเจครับ” ผมทักไป แต่ผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก เนื่องจากเวลาได้ผ่านมานานแล้ว มันก็เป็นไปได้ที่น้องเจจะมีแฟนและไม่อยากตอบข้อความผม ความเสี่ยงในส่วนนั้นผมได้เผื่อใจไว้เรียบร้อยแล้ว

หลังจากพิมพ์ข้อความเสร็จ ตาผมก็เหลือบไปเห็นสัญญาณไฟแดงที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นไฟเขียว ผมรีบวางมือถือลง และขับรถกลับบ้านต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้คิดอะไร

ประมาณสามทุ่ม ผมหยิบมือถือขึ้นมาโดยลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าผมได้ส่งข้อความไปหาน้องเจ ผมนั่งไล่เช็คไลน์ทั้งจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ และหวังว่าจะได้รับข้อความจากเอ็ม แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ ผมสลับมาเข้า Instagram ไล่เช็คฟีดไปเรื่อยๆ แล้วก็สลับมาเช็ค inbox จึงได้พบกับข้อความที่ตัวเองทิ้งไว้ให้กับน้องเจ ข้อความที่ยังไม่ถูกอ่าน ข้อความที่ผมคาดหวังไว้เล็กน้อย ว่าจะช่วยทำให้ผมกับน้องเจกลับมาคุยกันและสนิทกันได้มากขึ้นกว่าเดิม

ผมเลิกคิ้วและถอนหายใจเบาๆ

“อืออออออ มันคงเป็นแบบนี้แหละเนอะ” “คงไม่มีใครอยากคุยกับคนที่จู่ๆ วันนึงก็หายไป แล้วอยู่ดีๆ ก็จะกลับมาคุยดื้อๆ หรอกมั้ง” ผมคิดกับตัวเอง พร้อมทั้งโยนมือถือลงบนเตียงด้วยความเซ็งปนสมน้ำหน้าตัวเอง ผมล้มตัวลงนอนและปล่อยให้ร่างกายได้คลายความเหนื่อยล้าจากวันอันแสนวุ่นวายทั้งกายและใจ โดยหวังว่าพรุ่งนี้จะมีสิ่งที่ดีๆ เกิดขึ้นให้พอเป็นความตื่นเต้นในชีวิตบ้างไม่มากก็น้อย