แม่มดกับนิทานทั้ง…?

            หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ และจากการเป็นนักสำรวจ ตามสโลแกน ‘คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว’ นั่นคือฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิทานเรื่องสโนไวท์ และแทนที่ฉันจะได้เป็นนางเอกเหมือนอย่างในพอร์ตเรื่องย้อนเวลา ดันกลายมาเป็นแม่(มด)เลี้ยงที่มีจุดจบด้วยการตายซะอย่างนั้น

            และสิ่งที่ยืนยันว่าใช่ จริงแท้ และแน่นอน คือไอ้เจ้ากระจกส่องที่เห็นแต่ความสวยงามนี่ไง ‘กระจกวิเศษ จงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี’

            ‘จะมีใครสวยและงดงามกว่าท่านไม่มีอีกแล้วท่านองค์ราชินี’

            “กระจกวิเศษ จงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี”

            ‘ท่านองค์ราชินีผู้สวยสดงดงาม ท่านได้ถามข้าเป็นครั้งที่101ในวันนี้แล้วนะขอรับ และคำตอบข้าก็ยังคงเป็นเช่นเดิม’

            และการที่ตั้งคำถามเดิมซ้ำๆก็ทำให้กระจกมันมีน้ำโหเช่นกัน แต่ในนิทานก็เป็นปกติไม่ใช่รึไงที่แม่มดจะถามแบบนี้ซ้ำๆ บางทีอาจจะถามบ่อยกว่าฉันก็ได้

            และความไวของเวลาในโลกนี้ก็เปลี่ยนไปเร็วยิ่งกว่าคำโกหกเสียอีก ตอนนี้สโนไวท์มีอายุครบ17ปี ...อืมมมม~ น่าจะผ่านไปได้10ปีแล้วมั้ง เพราะดูจากความน่ารักใสๆที่เจอกันครั้งแรก... แน่นอนว่าพระราชาหรือพ่อแท้ๆของสโนไวท์ได้จากไปตอนที่เธออายุ9ปี

            ถ้าตามในหนังสือนิทานที่บางเล่มกล่าวไว้ ก็เพราะแม่มด แม่เลี้ยง หรือองค์ราชินีเป็นผู้ทำให้พระราชาตายด้วยวิธีสารพัดแล้วแต่ละเล่มจะเขียนขึ้น แต่ในเล่มของฉันแสดง..เขาตายเพราะก้างติดคอ แน่นอนว่าไม่ใช่ฝีมือฉัน มันอาจเป็นฝีมือใครก็ได้ทั้งนั้น เช่น ลูกๆของเขา

            นิทานที่ฉันสวมบทบาทเป็นแม่เลี้ยงของสโนไวท์ค่อนข้างแตกต่าง พระราชาไม่ได้แต่งงานใหม่ แต่ทรงเลือกพระสนมคนโปรดขึ้นมาเป็นองค์ราชินีแทนองค์เดิมที่สิ้นไป แน่นอนว่าตอนนั้นฉันคือคนโปรดเลยได้ขึ้นมา..รึเปล่า? หรือใช้เวทมนต์?? อันนี้ก็ตอบยากเพราะนอกจากมีไอ้กระจกวิเศษแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลยที่บ่งบอกว่าเป็นแม่มด หรือว่าองค์ราชินี(ฉัน)มีคู่หูเป็นแม่มด แล้วใครกันล่ะที่เป็นคู่หู?

            แต่การขึ้นมาเป็นตำแหน่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะหลังจากที่ได้รับตำแหน่งองค์ราชินีใหม่ได้3วันก็ถูกพิษร้ายเล่นงาน หลับเป็นตายหรือตายไปแล้ว7วันเต็ม และระหว่างนั้นพระราชาก็ระเริงรักอยู่กับพระสนมอื่นๆ ที่ต้องใช้อื่นๆเพราะว่ามีเยอะ ...นี่ฉันอยู่ในนิทานอะไรเนี่ย...

            หลังจากที่ต้องอดทนลำบากตรากตรำเป็นผู้รักษาการแทน เนื่องจากเหล่าลูกชายของอดีตพระราชายังเยาว์วัย ไม่อาจครองราชย์ได้นั่น องค์ราชินีก็ต้องรับภาระต่อมาเป็นเวลา8ปีเต็มๆ และวันนี้ก็จะเป็นวันตัดสินว่าใคร(ลูกชายคนไหน)จะได้ครองราชย์ขึ้นเป็นพระราชาองค์ต่อไป และฉันก็จะเป็นอิสระจากกองเศษกระดาษม้วนนับพันชิ้นที่ยาวแข่งกับกำแพงเมืองจีน

            “กระจกวิเศษ! ไอ้กระจกวิเศษ!!”

            ‘โอ้~ ท่านองค์ราชินีผู้สวยสดงดงาม ข้านึกว่าท่านจะลืมข้าไปเสียแล้ว’ เสียงจากกระจกเงาดังด้วยความน้อยใจ ...เป็นกระจกก็มีหัวใจสินะ...

            “ข้ามีเรื่องจะถาม...”

            ‘คำตอบข้าก็ยังคงเป็นเช่นเดิม เอ๊ะ...แต่เดี๋ยวก่อน’ เหมือนได้ยินเสียงพลิกกระดาษออกมาจากกระจก ‘ด้วยว่ากาลเวลาได้ล่วงเลยมาหลายปี แม้ท่านจะยังคงผิวพันธุ์เปร่งปรั่งเหมือนสาวน้อย ท่วงท่าอากัปกิริยาสง่างาม แต่ก็ไม่อาจสู้กับเด็กสาวที่งามด้วยอายุน้อยกว่าท่าน’

            “จะบอกว่าข้าแก่อย่างนั้นรึ?”

            ‘ข้ามิบังอาจกล่าวเช่นนั้น แต่ต่อให้มีสาวน้อยที่สวยกว่าท่านปรากฏอยู่ ท่านองค์ราชินีก็ยังคงสวยสดงดงามสำหรับข้าอยู่เสมอ”

            ...เรียกว่าประจบสอพลอเก่งกาจ... ฉันไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่เดินกลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียงมหึมา ...ไม่ได้นอนบนเตียงนุ่มๆอย่างสบายใจมานานแค่ไหนแล้วนะ... ไม่กี่อึดใจต่อมาฉันก็หลับประนึ่งซ้อมตายบนเตียงนั้น

            เอ๊กอี้ เอ๊ก เอ๊ก~

            เสียงไก่ขันบอกเวลาเช้าแล้ว แต่เชื่อหรือไม่ว่า..ไม่มีไก่ปรากฎให้ฉันเห็นแม้แต่ตัวเดียว แม้จะเคยออกตามหารอบปราสาทหรือตั้งกรรมการสอบถามและตามหาไก่ขันก็ไม่เจอ แต่อย่างว่าล่ะนะ..นี่คือนิทาน นิทานที่ล้างความทรงจำอันแสนโรแมนติกเบาๆในวัยเด็กฉันไป

            “วันนี้องค์ราชินีจะเสด็จไปไหนดีเพคะ?”

            “เจ้าว่าข้าควรไปไหนดีแอนนา” ฉันหันกลับไปถามสาวเมดผมทอง หากย้อนไปกลับตอนแรกเธอคือคนที่ฉันลืมตาตื่นมาเจอเป็นคนแรก ‘แอนนา’ หัวหน้าสาวใช้ส่วนตัวของฉัน

            “หม่อมฉันแนะนำว่าพระองค์ทรงควรพักผ่อนทดแทนเวลาก่อนหน้าที่ทรงงานหนักเพคะ”

            ...พูดดีมีเหตุผล แต่เพราะต้องทำงานหนักมาตลอด พอยกงานของตัวเองให้คนอื่นรับช่วงต่อตอนนี้เลยแบล็ง(ว่าง)ไง... ฉันเลือกที่จะเดินออกกำลังกายรอบปราสาทก่อนที่จะกลับเข้ามาในตัวอาคารเพราะฝนที่จู่ๆก็เทลงมาอย่างหนัก

            “องค์ราชินี” เสียงห้าวๆชวนหลงใหลดังขึ้นจากด้านในตัวอาคารพร้อมกับปรากฎร่างกายสูงใหญ่กำยำไม่มากไม่น้อย หุ่นกำลังดีชวนเคี้ยวกรุบๆๆกรบๆๆๆพอดีกราม เขาโค้งศีรษะให้เล็กน้อย แต่ที่ยังคงเรียกฉันเช่นนั้นอยู่เพราะยังไม่มีใครมาสวมตำแหน่งแทนฉันต่อ

            “พระราชาโลแกน” ตอนนี้กลายเป็นฉันที่ต้องถอนสายบัวคำนับพระราชาองค์ใหม่แถมอายุน้อยกว่าเป็นสิบปี ‘โลแกน’ เป็นบุตรชายคนโตของพระสนมสักคนเนี่ยล่ะ เขามีรูปร่างหน้าตาที่ถือว่าได้พระราชาองค์ก่อนมาได้มาก ง่ายๆคือหล่อมากค่ะลูกแม่ และสติปัญญาที่หลักแหลม ครบสูตรที่จะเป็นเจ้าชายของสโนไวท์ แต่พวกเขาเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันนี่สิ

            “ขอบพระทัยฝ่าบาท แต่สาวใช้ของข้ากำลังไปนำผ้ามาให้ข้า”

            ฉันปฏิเสธที่จะรับเสื้อคลุมจากโลแกนสุดหล่อ ...ผิดมั้ยว่าจะจับลูกเลี้ยงกินซะตอนนี้? ความหล่อนี้ไม่ปรานีใครจริงๆ... แต่กลับถูกเสื้อคลุมสวมทับอย่างปฏิเสธไม่ได้ ...ช่างเป็นผู้ชายโรแมนติกอะไรเยี่ยงนี้...

            “ข้าเกรงว่าท่านคงไม่สบายและเดินกลับห้องลำบาก”

            ...ใช่เลย ไม่สบายใจและตามากลูก เล่นหล่อทะลุอากาศมาแบบนี้ แน่นอนว่าความหล่อทำเอาอยากเป็นง่อยขึ้นมา... ไม่คิดให้เสียเวลาเปล่าๆ ฉันจึงสวมบทบาทหญิงชราผู้อ่อนแอทันที แน่นอนว่าสุภาพบุรุษร่างกายน่าหม่ำนั้นกลับอุ้มฉันขึ้นได้อย่างง่ายได้ ...อุ้ย~ ปวดหัวจังเลย ขอพักพิงหน่อยนะ...