แม่มดกับนิทานทั้ง…?

            บูมมมมม~

            เสียงระเบิดพร้อมกับควันดำลอยฟุ้งกระจายเต็มอากาศ มองไม่เห็นแม้แต่ภาพตรงหน้าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ คว้าไว้ได้แค่เพียงลมอากาศที่เป็นมลพิษ แต่จะให้หยุดการดิ้นรนนี้เพียงเพราะคว้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้เพียงครั้งเดียว มันคงจะสิ้นคิดเกินไปสำหรับความหวังสุดท้าย

            หมับ!

            เมื่อความพยายามอยู่ที่ไหนความมั่นคงก็จะกลับมาอยู่ในมือ... ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริง...นะ

            ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางเพดานสูงโปร่งที่ดูหรูหรา เหมือนอยู่ในโรงแรมแถบยุโรป(อาคารทรงเก่า) แต่เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่ามันดูออกจะโบราณเกินไปหน่อย แต่ใช่ว่าจะดูทรุดโทรมหรือเก่าแก่ พวกมันกลับดูสดใหม่ประนึ่งพึ่งประกอบเสร็จ

            ...นี่ฉันมาอยู่ในพิพิธภัณฑ์เก็บของเก่ารึไงเนี่ย?...

            ยังไม่ทันที่จะได้ขยับตัวไปมากกว่านี้ เสียงเปิดประตูหนักๆก็เบนความสนใจของฉันไปเสียก่อน

            “อะ...อะ..องค์ราชินีทรงฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว! องค์ราชินีฟื้นแล้ว! ไปตามหมอหลวงเร็ว!!!!!”

            สาวสวยผมทองในชุดเมด ที่หาดูได้จากหนังสือการ์ตูนแฟนตาซีแนวย้อนยุค หรือเว็บอ่านตูนแนวนางเอกย้อนเวลามาเป็นเจ้าหญิง ปรากฎตัวพร้อมถือถาดใส่อะไรสักอย่างร้องตะโกนเสียงดัง ก่อนที่ความวุ่นวายภายนอกประตูบานนั้นจะเกิดขึ้น

            ไม่นานมนุษย์เฒ่าผมหงอกก็ปรากฏตัวในชุดสีขาวที่คล้ายกับชุดกาวน์คุณหมอแต่มันเป็นอะไรที่ดูจะใส่เยอะกว่านั้น เขาเข้ามาจับข้อมือของฉันพร้อมกับตรวจวัดจุดโน้นจุดนี้ไปทั่วร่างกายฉัน ท้ายสุดเขาก็แสดงสีหน้าที่ดีใจล้นเหลือออกมา

            “ร่างกายได้ขับสารพิษออกมาจนหมดแล้ว ทำให้องค์ราชินีทรงฟื้นขึ้นมาได้ แต่เพราะร่างกายได้รับสารพิษมากอาจจะมีอาการอ่อนเพลีย ขอทรงให้พักผ่อนมากๆ......”

            ยังไม่ทันที่ตาเฒ่านั้นจะพูดจบ ประตูบานเดิมก็ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับชายคนหนึ่งที่ดูภูมิฐานเอามากๆและหล่อชนิดที่อายุ(ที่มาก)เป็นเพียงตัวเลขของจริง เขาดูร้อนรนและกระวนกระวายพร้อมกับปรี่เข้ามากอดฉัน โอ้แม่เจ้า! โดนผู้ชายที่พึ่งเจอหน้าไม่ถึงวินาทีกอดชนิดเดียวกับงูหลามงับเหยื่อ

            “เจ้าฟื้นแล้วองค์ราชินีของข้า”

            น้ำเสียงที่สั่นเครือจากคววามเศร้าและสุขปนกันนั้นทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออก เพราะกำลังจะตายด้วยการขาดอากาศหายใจมากกว่าสารพิษที่เข้าร่างก่อนหน้านี้ ไม่นานทุกๆชีวิตก็ออกจากห้องฉันไปทิ้งให้ฉันล้มตัวลงนอนพักอีกครั้งหนึ่ง

            ...เฮ้ยเดี๋ยว! นี่ฉันไม่มีบทพูดอะไรเลยเรอะ?...

            เอ๊กอี้ เอ๊ก เอ๊ก~

            ความรู้สึกที่เหมือนพึ่งได้ล้มตัวลงนอนในตอนกลางคืน กลับสว่างสดใสด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า ...เฮ้ยๆๆๆๆ... ไม่นานประตูเจ้ากรรมก็ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับเหล่ากองทัพสาวเมดที่มากกว่าเมื่อวานพร้อมด้วยตู้เสื้อผ้าเคลื่อนที่ได้

            ฉันถูกลากออกจากเตียงอันมหึมาให้เดินไปยังประตูบานเล็กที่อยู่อีกฝั่ง ...แม่เจ้า!!!!... อ่างจากุดชี่ก็ต้องยอมแพ้ เมื่อเจออ่างอาบอบนวดของที่นี่ มันใหญ่ชนิดที่ว่าพาเหล่ากองทัพเมดทั้ง10คนลงไปอาบด้วยกันได้ หรือมันควรเรียกว่าสระอาบน้ำนะ

            หลังจากถูกไม้กระดานแข็งๆสากๆขัดรอบตัวแล้ว ก็ต้องถูกคอร์เซ็ทบีบรัดร่างกาย ...อ๊ากกกกกกกก~… แม้อยากจะส่งเสียงร้องและวิ่งไล่เตะ กระชากหัวไอ้คนที่ลงมือกับฉัน แต่ก็ไม่สามารถแม้แต่จะเปร่งเสียงออกไปได้

            “องค์ราชินีทรงพระสิริโฉมงดงามมากเพคะ”

            หลังจากถูกบีบร่างกายประนึ่งเป็นแอ้นท์แมนแล้ว ฉันก็มองตัวเองในกระจก ...แม่เจ้าโว้ยยย~ เกิดมา20ปีเศษๆ พึ่งรู้ว่าตัวเองก็มีมุมสวยมากเหมือนกันนะเนี่ย... ฉันยืนบิดซ้ายบิดขวามองตัวเองในกระจกเหมือนคนบ้าอยู่หลายนาที

            “องค์ราชินีทรงเสด็จได้แล้วเพคะ”

            เสียงของสาวเมดผมทองเรียกให้ฉันก้าวออกจากห้อง ก็อยากจะไปอยู่หรอกเพียงแต่..ฉันต้องไปไหน? ตั้งแต่ตื่นมาก็นอนต่อ จะนอนก็เช้าแล้ว นี่มันเวลาบ้าบออะไรกัน และดูเหมือนว่าสาวเมดพอจะเดาจากอาการเงอะงะของฉันได้ เธอจึงเสนอตัวเป็นคนนำทางฉันแทน

            เพียงก้าวเท้าออกจากห้องที่เรียกว่าห้องนอนไปได้เพียงสาวก้าว ก็เป็นโถงทางเดินยาวประมาณ2กิโลเมตรเห็นจะได้ ...นี่ปลุกฉันขึ้นมาอาบน้ำเพื่ออกกำลังกายเรอะ?... ระหว่างทางเดินมีกระจกใสขนาดใหญ่ทำให้เห็นวิวด้านนอกอาคาร ...นี่ฉันกำลังฝันอยู่ใช่มั้ย? มันเป็นฝันที่น่าเหลือเชื่อ เพราะเมื่อมองออกไปด้านนอก สิ่งที่ควรเห็นเป็นประจำในชีวิตกลับแปรเปลี่ยนไป

            “องค์ราชินีของข้า”

            ร่างกายของฉันตอบสนองกับเสียงนั่นโดยการย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพ

            “ร่างกายของเจ้าคงกลับมาเป็นปกติแล้วสินะ ข้าเป็นกังวลอย่างมาก..หลังจากที่หมอหลวงกลับไปวันนั้นเจ้าก็เอาแต่พักฟื้น(นอน)ตลอดทั้งวันเป็นเวล3วันติด แต่ก็ช่างเถอะ...วันนี้หน้าตาเจ้าดูสดใสและสง่างามก็เพียงพอแล้ว”

            ...เดี๋ยวๆๆๆ หลับต่ออีก3วันเนี่ยนะ? จะบอกว่าไอ้ที่ฉันกระพริบตาแล้วฟ้าส่างนั้นคือ3วัน?? บ้าบอสิ้นดี...

            “ท่านพ่อ”

            เสียงใสๆเล็กๆดังขึ้นที่ปลายทางเดินพร้อมกับก้อนน้อยๆน่ารักที่วิ่งดุกดิกเข้ามาใกล้ผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านพ่อและเกาะหนึบที่ต้นขาของเขา ...น๊าร๊ากกกกกกก~… ฉันพยายามองก้อนปุกปุยน้อยๆนั้นด้วยความเอ็นดู แต่สีหน้าที่เด็กสาวคนนั้นมองฉันกลับมาด้วยความหวาดกลัว

            “ว่าอย่างไรเจ้าหญิงของข้า สโนไวท์” เสียงขานรับพร้อมกับอุ้มเด็กสาวขึ้นมา

            ‘สโนไวท์’ ...แค่ชื่อเหมือนล่ะมั้ง... สร้างความคิดอันใจดีสู้เสือ แต่เมื่อมองใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้าให้ดี ไม่ใช่แค่ชื่อเหมือนเท่านั้น ผิวขาวราวกับหิมะแรก ปากแดงสีสดยิ่งกว่าลิปสติกUber Red และผมดำที่เงางามสวยสดเหมือนพึ่งผ่านการสระด้วยแชมพูรีบจอย