คลั่งรัก นายเพลย์บอย

          เช้าวันอาทิตย์ 10.00 น.


ณ ห้องรังหนู


จ๋าย > “เบล..แก  ตื่นๆ ตื่นเร็ว”


ยัยจ๋ายเขย่าตัวฉัน พร้อมเสียงเรียกข้างหู


เบลล่า > “อะไรของแกวะเนี้ย ปลุกแต่เช้าเชียว ฉันจะนอน”


ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาและล้มลงไปนอนต่อ


จ๋าย > “แก ฉันชอบพี่เรย์จริงๆนะ ฉันว่าฉันต้องไปบอกเขา และขอเขาเป็นแฟน”


เบลล่า > “ห่ะ!!!  แกจะบ้าเหรอ!! เพิ่งเจอกันไม่กี่ ชั่วโมงเนี้ยนะ”


หลังจากได้ยินคำนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นมา พร้อมกับตาสว่างทันที


จ๋าย > “ทำไมละ แกไม่เคยเหรอที่เขาบอก รักไม่ต้องการเวลา”


เบลล่า > “เคย!! แต่แกกับพี่เรย์ต้องการเวลาแน่นอน พี่เรย์เขายังไม่รู้จักแกเลยด้วยซ้ำ ยังไม่รู้เลยว่าเขาชอบแกหรือเปล่า”


จ๋าย > “แหมเดี๋ยวคบกันไปก็รู้จักกันเอง อยู่ในช่วงเรียนรู้กันไง”


เบลล่า  > “โอ้ยย! กูจะบ้าตาย แกจะบ้าเหรอจะมีใครที่ไหน มายอมคบกับคนที่เพิ่งเจอกัน ไม่ถึงวัน แกจะรีบร้อยอะไรขนาดนั้น  ใจเย็นๆนะเพื่อน นะ”


จ๋าย > “แก ฉันรอไม่ได้แล้ว ถ้าช้ากว่านี้มีหวัง......”


เบลล่า  > “อะไรอีกละทีนี้..”


จ๋าย > “แกจำพี่โยชิ เมื่อคืนที่ฉันบอกว่าเป็นคู่หมั้นได้ไหมละ”


เบลล่า > “จำได้ซิ ทำไมเหรอ”


จ๋าย > “ป๊าฉันนัดให้ฉันไปดูตัวกับเขา อาทิตย์หน้านะซิ”


เบลล่า > “ดูตัว!!! นี้ยุคไหนแล้วยังมีคนบังคับลูกไปดูตัวอีกเหรอ”


จ๋าย > “ทำไมจะไม่มีละ มันเป็นวงการธุรกิจนะ อีกอย่างป๊าฉันกับพ่อพี่โยเขาเป็นเพื่อนกัน ฉันกับพี่โยเลยโดนจับเป็นคู่หมั่นกันตั้งแต่เด็ก ทั้งๆที่ไม่เคยเจอหน้ากันด้วยซ้ำ นี้ยังดีนะว่าฉันเคยเห็นรูปเขามาบ้าง เพราะขอจากป๊า แต่ฉันไม่รู้ว่าทางนั้นจะเคยเห็นฉันหรือเปล่า แต่นั่นมันไม่สำคัญ ฉันไม่อยากเป็นคู่หมั้นเขา ไม่อยากแต่งงานกับเขา ความสุขฉันทั้งชีวิตเลยนะแก...เพราะฉะนั้นฉันต้องรีบมีแฟนแล้วไปบอกป๊าว่า ฉันมีแฟนแล้ว ป๊าจะได้เลิกคุยเรื่องนี้กับฉันซะที”


เบลล่า > “เพิ่งรู้สึกดีวันนี้ที่เกิดเป็นคนจน และไม่มีพ่อแม่”


จ๋าย > “เบล แกต้องช่วยฉันนะ นะ นะ เป็นแม่สื่อให้ฉันหน่อย ฉันต้องเอาพี่เรย์มาเป็นแฟนฉันให้ได้ภายในอาทิตย์นี้”


เบลล่า > “แกต้องตอบฉันมาก่อนว่า ที่แกอยากได้พี่เขาเป็นแฟนเพราะอยากให้เขามาช่วยเรื่องนี้หรือว่า แกชอบเขาจริงๆ”


จ๋าย > “อืมม …ก็ชอบพี่เขานะซิ”


เบลล่า > “จ๋าย แกจะโกหกฉันไม่ได้”


จ๋าย > “เอ่ออ....ก็ตอนแรกเห็นเขาแล้วชอบ พี่เขาหล่อมาก สเปกฉันเลย แล้วอยู่ๆเรื่องนี่มันก็ผุดขึ้นมาในหัวนะซิ เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”


เบลล่า > “แล้วแกไม่คิดแผนสองเผื่อไว้มั้งเหรอ ถ้าพี่เรย์เขาไม่รับรักแกละ”


จ๋าย > “ฉันคิดไว้เรียบร้อยแล้ว”


เบลล่า > “แล้วแผนสองแกคืออะไรละ”


ยัยจ๋ายอ้ำๆอึ้งๆที่จะตอบคำถามฉัน สุดท้ายฉันก็ใช้ไม้ตายคือจะไม่ช่วยเรื่องพี่เรย์ ถ้ามันไม่ยอมบอก


จ๋าย > “ถ้าฉันบอกแก แกห้ามโกรธฉันนะ  สัญญาก่อน”


เบลล่า  > “ฉันจะไปโกรธแกเรื่องอะไรละ มันไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย  เอ๊ะ! หรือว่า..”


ยัยจ๋ายพยักหน้าปะหงกๆ ทำตาละห้อย


จ๋าย > “ใช่ มันเกี่ยวกับแก”


เบลล่า > “เดี๋ยวทำไม? เพราะอะไร? คู่หมั้นแกทำไมต้องมาเกี่ยวกับฉันด้วยยัยจ๋าย”


จ๋าย > “แกสัญญามาก่อนว่าจะไม่โกรธ”


เบลล่า > “ไม่ ยังไงฉันก็ต้องโกรธ และแกก็รีบบอกมาเดี่ยวนี้เลย”


จ๋าย > “แผนสำรองของฉันก็คือ ถ้าฉันหาแฟนไม่ได้ ฉันก็ต้องไปดูตัวหรือไปเดทกับพี่โยสองคนอาทิตย์หน้าใช่ไหม แต่ฉันคิดว่าพี่โยน่าจะยังไม่เห็นหน้าฉันหรอก เพราะฉันเคยเจอพี่เขาที่มหาลัย เขาเดินผ่านฉันไป ไม่ทักฉันด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นฉันมั่นใจได้ พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เลยคิดว่าถ้าแผนแรกไม่สำเร็จ แผนสองคือจะให้แกไปดูตัวแทนฉัน แอบอ้างเป็นฉัน แล้วทำยังไงก็ได้ให้อีพี่โยมันไม่ชอบและไม่อยากเป็นคู่หมั้นกับฉันอีก”


เบลล่า > “ยัยจ๋ายยย!!!!........แกคิดแผนนี้ขึ้นมาโดยที่ไม่บอกฉันซักคำเนี้ยนะ แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่อีกไหมเนี้ย


จ๋าย > “แกฟังก่อน.......ฉันน่ะ ไม่ได้จะขอให้แกไปทำให้ฟรีๆ หรอกนะ ฉันจะจ้างแก”


เบลล่า > “นี้แกเห็นฉันเป็นคนยังไง เห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ เรื่องแบบนี้แกทำเองก็ได้นิ แค่ทำให้เขาเกลียด


จ๋าย > “ฉันไม่ได้คิดกับแกแบบนั้น ฉันแค่คิดว่าเราต่างก็ได้ทั้งสองฝ่าย ปกติแกไม่เคยยอมรับเงินช่วยเหลือจากฉันอยู่แล้วนิ ฉันก็เลยคิดวิธีนี้แหละ วินๆทั้งคู่ อีกอย่างถ้าฉันจะไปทำแบบนั้นฉันก็เห็นแก่หน้าป๊า ทำตัวร้ายๆไม่ลงอีก”


“…”


“…”


เบลล่า > “แล้วแกจะจ้างฉันเท่าไหร่ ถ้าไม่มากพอฉันไม่ทำหรอกนะ”


จ๋าย > “จ้ะแม่คนไม่เห็นแก่เงิน...ถ้าแกทำให้ฉันไม่ต้องไปแต่งงานกับอีตาพี่โยได้ละก็ ฉันจะทำให้แกไม่ต้องทำงานพิเศษไปตลอดชีวิตเลยละ เรียกได้ว่า อยู่สบายๆไปเลย เพราะถือว่าแกช่วยชีวิตฉันไว้เป็นครั้งที่สอง”


ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันช่วยชีวิตยัยจ๋ายไว้ก่อนหน้านี้ตอนที่เราเป็นเด็ก ยัยจ๋ายกำลังจะจมน้ำและฉันว่ายน้ำลงไปช่วยยัยจ๋ายให้รอดมาได้แต่ตัวเองจมลงไปแทน เราเลยเป็นเพื่อนรักและตัวติดกันมาตั้งแต่ตอนนั้น คุณพ่อของยัยจ๋ายและอาพลเองก็เอ็นดูฉันเหมือนลูกค้านึง


เบลล่า > “แกยังจำเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ”


 


จ๋าย > “แน่นอนซะ ฉันจะไปลืมได้ยังไง ไม่มีแกที่ช่วยฉันวันนั้น ฉันก็คงไม่ได้มานั้งตรงนี้ใช้ชีวิตเป็นลูกคุณหนู สุขสบายแบบนี้หรอก แต่แกนะซิไม่ยอมรับความช่วยเหลืออะไรจากป๊าม๊าฉันเลย รวมกระทั่งฉันด้วย”


เบลล่า > “ช่างมันเถอะ ทุกวันนี้ฉันก็มีแกนี้ไงที่เป็นเพื่อนรักของฉัน แต่.........เรื่องนี้ฉันคงจะช่วยแกฟรีๆไม่ได้หรอกนะ ฮ่าๆๆ”


จ๋าย > “จ้าๆ ฉันก็ไม่คิดให้แกช่วยฟรีๆหรอก ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ อ่ะ ดูในบัญชีซะ นี้คือค่าทำขวัญที่ทำให้แกตกใจ แล้วก็ค่าแม่สื่อให้ฉันกับพี่เรย์ และก็ค่ามันจำล้วงหน้าของแผนที่สองด้วยด้วย ทำสำเร็จหรือไม่สำเร็จก็ไม่รับคืน แต่ถ้าทำสำเร็จละก็รับรองแกไม่ต้องมาอยู่ห้องรูหนูนี้อีกแน่”


ฉันกดเข้าดูยอดเงินในบัญชี ตามที่ยัยจ๋ายบอก ถึงกับต้องตกใจ


เบลล่า > “OMGGG!! หะ ห้า แสน! ยัยจ๋ายนี้แกทำไมให้มาเยอะขนาดนี้เนี้ย เอาคืนไปเลย”


ฉันจะกดโอนคืนยัยจ๋าย ก็โดนยัยจ๋ายแยกโทรศัพท์ไป


จ๋าย > “หยุดเลย....แกช่วยมองข้ามตัวเลขนี้ไปบ้างซักครั้งไม่ได้เหรอ คิดซะว่านี้คือค่าตอบแทนจากงานของแก ไม่ต้องคิดว่าเป็นเงินที่มาจากฉัน”


// จะคืนให้ก็คงไม่ยอมซินะ //


เบลล่า  > “โอเค ไม่คืน งั้นเอามือถือคืนมา ฉันจะโอนไปบัญชีฝากประจำของฉัน เก็บเอาไว้ เผื่อเวลาแกอยากให้ฉันช่วยบ้าง”


จ๋าย > “จะเอาไปทำอะไรก็แล้วแต่แก มันเป็นเงินของแก งั้นเรามาสรุปกันตามนี้นะ”


เบลล่า > “ได้ค่ะสั่งมาได้เลยค่ะ ท่าน”


          สุดท้ายฉันก็ต้องยอมรับคำขอร้อง ไม่ซิคำสั่งจากท่านจ๋ายให้ไปเป็นคู่หมั้นตัวปลอมของมัน ถ้าไม่สามารถจะทำให้พี่เรย์เป็นแฟนกับมันได้ ทำยังไงได้ละ ก็เงินมันยั่วใจนินา ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน


          และในวันเดียวกันนั้นเอง พี่เรย์ก็โทรหาฉัน  10 สายตั้งแต่ 6 โมงเช้า แต่เพราะฉันมัวคุยแต่กับยัยจ๋ายเลยไม่ได้โทรกลับไป