คลั่งรัก นายเพลย์บอย

22.00 ณ .ร้าน Sunshine  (ชื่อร้านเหล้าที่นางเอกทำงานอยู่ค่ะ)


ครืดดด ครืดดด...


เสียงระบบสั่นโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น


// ยัยจ๋าย!? ..ทำไมโทรมาเอาป่านนี้ // ฉันเดินเข้าแอบหลับเข้าไปคุยในห้องพักพนักงาน


เบลล่า >“ฮัลโหล แก..ว่าไง”


จ๋าย  >“แกฉันอยู่หน้าร้านออกมารับหน่อยซิ”


เบลล่า >“ห่ะ!! ลมอะไรหอบแกมาที่นี้เนี้ย แปบนึงนะ เดี่ยวฉันออกไป”


ฉันเดินออกมามองหาพี่เรย์ เพื่อจะบอกให้พี่เรย์รู้และหาคนมายืนแสตนบายรอฉันซักครู่


//อ่ะ พี่เรย์ อยู่นั้นพอดี แต่นั้นมันยัยแอนยืนอยู่ข้างๆนิ ...ช่างเถอะ!! แค่เข้าไปบอกว่าไปรับเพื่อนที่หน้าร้านคงไม่เป็นอะไร //


ฉันเดินเข้าไปหาพี่เรย์ ที่ยืนคุยอยู่กับยัยแอน พอฉันเดินเข้าไป ยัยแอนทำหน้าตกใจ และรีบเดินหนีไป ส่วนพี่เรย์เองก็มองฉันแปลกๆ


เบลล่า  >“พี่เรย์ค่ะ พอดีเพื่อนเบลมาที่ร้าน เบลขอออกไปรับเพื่อนก่อนนะคะแปบนึง เดี่ยวมาค่ะ”


เรย์  >“ได้ซิ เดียวพี่ไปสแตนบายตรงนั้นรอ”


เบลล่า >“ขอบคุณค่ะ”


เรย์ >“เอ่ออ..เบลพี่หลังเลิกงานวันนี้ว่างไหม พี่ขอคุยด้วยหน่อยซิ”


เบลล่า >“ว่างค่ะ พี่เรย์จะคุยเรื่องอะไรค่ะ เดี่ยวเบลกลับมาคุยเลยก็ได้นะคะ”


เรย์ >“หลังเลิกงานดีกว่า...ไปรับเพื่อนเธอ”


เบลล่า >“ค่ะ”


ฉันทำหน้างงงวย ว่าเรื่องอะไรกันแน่นะ สงสัยยัยแอนแอบไปใส่ไฟอะไรอีกแน่ๆ เชอะ! ไม่สนหรอกฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย


จ๋าย  >“เบล ฮัลโหลแก ฉันยังอยู่ในสาย”


เบลล่า  >“เอ้านึกว่าวางไปแล้ว ฉันกำลังไปรับนะ จะถึงแล้ว ............”


ตึก! ตึก!


ฉันเดินไปรับยัยจ๋ายที่หน้าร้าน ยัยจ๋ายกำลังยืนรออยู่ใต้ต้นไม่หน้าร้าน


เบลล่า  >“จ๋ายย ทางนี้”


ฉันตะโกนเรียกยัยจ๋ายพร้อมโบกมือเรียก  ยัยจ๋ายวิ่งมาหา


จ๋าย  >“มาช้านะ ให้ฉันยืนรอตั้งนาน มัวแต่ไปคุยอะไรกับคนชื่อเรย์นั่น”


เบลล่า  >“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก ก็ไปบอกเขานะว่าจะมารับแก เขาเลยช่วนคุยนิดหน่อย”


จ๋าย >“ที่นัดคุยหลังเลิกงานนะเหรอ แหมๆ เพื่อนฉัน สเน่ห์แรงตลอดเลย ไม่ว่าจะไปที่ไหน มีผู้ชายเข้ามาไม่ขาดสาย”


เบลล่า >“เดี๋ยวเถอะ! ปากเหรอนั้นนะ พี่เขาคงคุยเรื่องงานแหละ พูดไปเรื่อยแกน่ะ”


จ๋าย  >“เอ้า ก็ฉันพูดจริง ที่มหาลัยแกก็ฮอต ฮอตตั้งแต่สมัยประถม จนตอนนี้”


เบลล่า  >“พอๆ เข้าไปข้างในได้แล้ว ฉันออกมานานเดี่ยวว่าเอา”


          ระหว่างที๋ฉันกับจ๋ายกำลังจะเดินเข้าไปข้างในร้าน ก็มีเสียงกลุ่มผู้ชายเดินตามหลังมาไกลๆ  ผู้ชายกลุ่มนั่นคุยกันเสียงดังมาก จนยัยจ๋ายต้องหันกลับไปเพื่อจะบ่น เห็นยัยจ๋ายหน้าตาหวานๆ ใสๆ เรียบร้อยแต่เป็นคนที่เอาเรื่องเหมือนกันค่ะ พร้อมปะทะ พร้อมมีเรื่องเสมอ  มันเอาแต่ว่าฉันทำตัวไม่สมกับหน้าตา ตัวมันเองก็เหมือนกัน...


จ๋าย >“เดี๋ยวนะ ผู้ชายนั้นหน้าคุ้นๆ ขอนึกก่อน.........ว๊ายยย!! ตายแล้ว นั่นมัน....พี่โยชินิ  หลบก่อนยัยเบล”


ยัยจ๋ายลากฉันเขาไปหลบหลังรถลูกค้าอีกคันที่จอดอยู่ใกล้ๆทางเข้าร้าน


เบลล่า >“อะไรของแก ยัยจ๋าย หลบทำไม? หลบใคร?”


ฉันกำลังจะลุกขึ้น ชะเง้อหน้าไปดู ยัยจ๋ายก็ดึงมือฉันกระฉากให้นั่งลง ฉันแทบล้มคว่ำ


เบลล่า >“ว๊าย!! อะไรของแกเนี้ย!!”


จ๋าย >“แก  เงียบๆก่อน ...แปบนึงเดี่ยวฉันเล่าให้ฟัง ชูวว!  แกเห็นพวกผู้ชายคนที่เดินเข้าไปในร้านนั่นไหม”


เบลล่า  >“เห็น ทำไมเหรอ?!”


จ๋าย  >“หนึ่งในนั้น ที่หน้าตาหล่อๆที่สุดนะ ....คือพี่โยชิ คู่หมั้นฉันเอง”


เบลล่า >“โยชิ....โย  อ่อ! นักร้องที่ร้าน   หะ..ห่ะ! ว่าไงนะ  คะ..คู่หมั้นแก แกมีคู่หมั้นด้วยเหรอ ฉันไม่เห็นรู้ แล้วนี้แกหลบเขาทำไม  ไม่ไปทักทายเขาหน่อยเหรอ”


จ๋าย >“ไม่เอาอะ ฉันไม่ชอบเขา เคยเห็นแค่รูปจากป๊า ตอนนั้นก็ว่าหล่อดีนะ แต่พอฉันได้ยินข่าวของเขาที่มหาลัย เลยทำให้ฉันรู้ว่าเขาฟันผู้หญิงแล้วทิ้ง เลวมากๆ เพลย์บอยสุดๆ ฉันเกลียดที่สุด คนแบบนี้อะนะคู่หมั่นฉัน ไม่เอาด้วยหรอก!”


เบลล่า  >“มหาลัย!? ข่าวจากมหาลัย หมายความว่ายังไง    ยะ...อย่าบอกนะว่า”


จ๋ายพยักหน้าให้ฉัน


จ๋าย >“ใช่แล้วละ  เขาเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันกับเรา  อยู่นิเทศฯ ปี 4 ”


เบลล่า  >“OMGGG!! ตายแหง!!”


// นึกว่าจะได้เจอกันแค่ที่นี้ นี่ฉันอาจจะได้เจอเขาที่มหาลัยด้วยเหรอเนี้ย//


จ๋าย >“ทำไม ทำไมแกต้องตาย เกิดอะไรขึ้น”


เบลล่า >“เอาไว้ค่อยเล่า ฉันต้องเข้าไปทำงานแล้ว ออกมานานแล้ว โดนพี่เรย์บนแน่ๆ ไม่ก็พวกยัยแอนเอาไปพูดเสียๆหายอีก พวกนี้ยิ่งน่าปวดหัว .......ป่ะไปกันเถอะ เขาคงไม่เห็นแล้วละ”


ฉันพายัยจ๋ายหลบเข้าไปทางหลังร้าย มาถึงห้องแต่งตัวพนักงาน ก็พบยัยแอนยัยอีฟกำลังพักกันอยู่พอดี


แอน >“นี้เธอไปไหนมา รู้ไหมคนอื่นเข้าวุ่นกันไปหมด คิดว่าผู้จัดการเอ็นดูหน่อยจะทำอะไรก็ได้เหรอ แล้วนี่ใคร ไปพาเพื่อนที่ไหนมาอีกละ”


อีฟ >“สงสัยจะเป็นเพื่อนกันละซินะ ทำไมจะมาแทกทีมอ่อยผู้ชายในร้ายเหรอ ฮ่าๆๆ”


ยัยแอนและยัยอีฟ พอเห็นหน้าฉันก็เหน็บแนมเหมือนไม่เคยโดนผลักล้มลงไปก่อง และที่สำคัญมาว่ายัยจ๋ายอีก ไม่ดูเงาหัวตัวเองเอาซะเลย ฉันไม่รู้จะช่วยพวกเธอยังไงนะ ตามเวรตามกรรมละกัน


จ๋าย >“เดี่ยวนะ !! นี้พวกแกเป็นใคร  เบล! พวกนี้มันเป็นใคร”


เอาแล้วไง.. ยัยจ๋ายหันหน้ามาถามฉันด้วยความโมโห


เบลล่า >“พนักงานในร้านน่ะ อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวฉันพาแกไปหาโต๊ะนั่ง ป่ะ” ฉันจับมือยัยจ๋ายจะลากออกไปข้างนอกเพราะไม่อยากให้ยัยแอนกับยัยอีฟต้องซวย แต่ยัยจ๋ายสะบัดมือของฉันออกไป


// เอ้าแล้วไง ...เฮ่อออเอาละ!! มาดูกันว่าจะจบยังไง //


จ๋าย >“ไม่ ทำไมฉันต้องไป ยัยสองตัวนี้ต้องขอโทษมาก่อนที่ว่าแกกับฉันด้วยปากหมาๆแบบนี้”


แอน >“ต๊ายยย!! เพื่อนกันจริงๆด้วยซินะไมต้องสืบเลย นิสัยเหมือนกันเดะ ฮ่าๆ คนประเภทเดียวกันก็มักจะคบกันแบบนี้แหละ”


อีฟ >“ว่าพวกฉันปากหมา พวกเธอสองคนก็ปากหมอเหมือนกัน แล้วอีกอย่างนะ เธอก็เป็นคนนอก ไม่ต้องมายุ่ง”


ยัยอีฟเดินมาเอานิ้วชี้ จิ้มที่ไหลของยัยจ๋ายพร้อมกับ ผลักออกไป


// ไม่น่าเลยยย เอาไงดีว่ะเนี้ย //


จ๋าย >“ฮ่าๆๆ คนนอกเหรอ เดี๋ยวมาดูกัน ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนนอก”


ยัยจ๋ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังกดเบอร์ไปหาใครซักคน ฉันรู้เลยรีบห้ามยัยจ๋ายเอาไว้


เบลล่า >“จ๋าย..แกพอเถอะ อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกาเลย ป่ะ! ออกไปข้างนอกกัน มา เร็ว” ฉันคว้ามือถือยัยจ๋ายไว้ คราวนี้ฉันจับข้อมือยัยจ๋าย ไม่ยอมให้สะบัดออกอีก


จ๋าย >“เบล! แกปล่อยฉันเลยนะ ยัยสองตัวนั้นยังไม่ขอโทษแกกับฉันเลยนะ เบล ปล่อยซิ”


          ฉันลากยังจ๋ายออกมาได้สำเร็จ ส่วนยัยแอนกับยัยอีฟหัวเราะชอบใจที่ฉันและจ๋ายไม่ต่อกรกับพวกเธอ โดยที่สองคนนั้นไม่รู้เลยว่าเมื่อกี้จะไม่มีงานทำแล้ว  ช่วงนี้งานยิ่งหายากๆ ฉันไม่อยากให้ใครต้องโดนไล่ออกเหมือนที่ฉันเคยโดน ดูเหมือนนางเอกไหมคะ เหมือนจะใช่ แต่ไม่หรอกค่ะ เพราะว่าฉันจะเอาคืนด้วยวิธีอื่นที่ไม่ใช่วิธีนี้ ฉันจะไม่ให้ยัยจ๋ายใช้อำนาจในทางที่ผิดแบบนี้


จ๋าย >“เบล แกปล่อยเลยนะ ฉันจะไปจัดการพวกมัน”


เบลล่า >“ไม่ แกจะใช้อำนาจไปไล่คนออกแบบนั้นไม่ได้ แกไม่นึกถึงฉันที่โดนไล่ออกแบบไม่ยุติธรรมบ้างเหรอ”


จ๋าย  >“แกกับพวกนั้นมันไม่เหมือนกัน ยัยสองตัวนั้นสมควรโดน” ยัยจ๋ายโวยวายตลอดทางเดินออกมา


          ระหว่างที่ลากยัยจ๋ายออกมาข้างนอก ก็เจอกับพี่เรย์ ที่ยืนอยู่แทนฉันพอดี พี่เรย์คงได้ยินเสียงโวยวายของยัยจ๋าย นึกว่ามีปัญหาอะไรเลยเดินเข้ามาถาม


เรย์  >“เบล มีอะไรกันเหรอเปล่า”


เบลล่า >“ไม่มีค่ะ พอดีว่าเพื่อนหนูมันหิวนะคะ เบลขอพามันไปหาโต๊ะนั่งก่อนนะคะ”


จ๋าย  >“ปล่อยฉันได้แล้ว ยัยเบล ฉันไม่ได้หิวซะหน่อย”


และตอนนั้นเองยัยจ๋ายจากที่มีท่าทีหงุดหงิดโมโหมาตลอดที่ตั้งแต่ฉันลากออกมา ก็นิ่งไปเมื่อได้เจอหน้าพี่เรย์ ไม่เพราะว่าอะไร ยัยจ๋ายก็เปลี่ยนท่าทีไปเป็นคนละคน


จ๋าย >“เออ คุณพาฉันไปหาโต๊ะนั่งได้ไหมคะ มีโต๊ะว่างไหมคะ”


เบลล่า >“เดี๋ยวฉันพาแกไปเอง”


จ๋าย >“ไม่ต้องแกทำงานเถอะฉันรบกวนเวลาแกมาเยอะแล้ว ให้พี่คนนี้....พี่ชื่ออะไรนะคะ [เหลือบมองป้ายชื่อที่อก] อ่อ!..เรย์  เดี่ยวให้พี่เรย์พาไป ได้ไหมคะ”


เรย์ >“ดะ ได้ครับ เชิญทางนี้ครับ” ยัยจ๋ายเดินไปกับพี่เรย์ พร้อมกับหันหน้ามาขยิบตาให้ฉัน


// อะไรว่ะเนี้ย เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจริง //


หลังจากที่ยัยจ๋ายไปนั่งที่โต๊ะ ฉันก็ไปหาอาพล บอกอาพลว่ายัยจ๋ายมาที่ร้านวันนี้ ไม่นานนักอาพลก็เดินไปหายัยจ๋ายที่โต๊ะ ยิ่งทำให้ยัยแอนและยัยอีฟไม่พอใจ เพราะยัยจ๋ายบอกอาพลให้พี่เรย์คอยอยู่บริการใกล้ๆ


// เฮ่อออ... ชัดเจนไปนะเพื่อนฉัน สงสัยลืมยัยแอนกับยัยอีฟ แล้วก็เรื่องคู่หมั้นที่อยู่บนเวทีตอนนี้ไปแล้วมั้ง จะว่าไปอีตาโยคนนี้ ดันอยู่มหาลัยเดียวกันกับฉันอีกเหรอเนี้ย แล้วถ้าเป็นคู่หมั้นยัยจ๋ายได้ แสดงว่าไม่ธรรมดา คงต้องเป็นคนระดับเดียวกันแน่ๆ // พลันภาพเมื่อคืนวานก็แว็บเขามาให้หัว


// โอ้ยย ตายแน่ยัยเบล ไปทำอะไรเขาไว้ละเนี้ย ขอให้เขาลืมๆมันไปนะ หรือฉันต้องไปขอโทษเขาดีนะ..........ไม่ซิจะขอโทษทำไม เราไม่ได้ทำอะไรผิด เขาสมควรโดน //


---- 00.40 ---


เรย์  >“เบล...หลังเลิกงานวันนี้รอพี่แปบนึงได้ไหม”


เบลล่า >“หืมม ทำไมเหรอคะ”


เรย์  >“ก็ที่พี่บอกว่าขอคุยด้วยน่ะ”


// ตายละฉันลืมไปซะสนิทเลย ทำไงดีละเนี้ย วันนี้ยัยจ๋ายก็รอจะกลับพร้อมกันด้วยซิ //


เบลล่า  >“อ่อ ได้ค่ะ งั้นเบลรอที่ห้องพักพนักงานก็แล้วกันนะคะ”


เรย์  >“^^ ได้ซิ ไว้คุยกันนะ”


--- 01.10 ---


ฉันรอพี่เรย์อยู่ที่ห้องมาประมาณ 10 นาทีแล้ว พี่เรย์คงจะยุ่ง


--- 01.20 ----


ผ่านไป 20 นาทีแล้วพี่เรย์ก็ยังไม่มา


--- 01.30 ---


ฉันตัดสินใจกลับก่อน เพราะว่ายัยจ๋ายก็รอฉันอยู่ พี่เรย์คงไม่ได้มีเรื่องอะไรสำคัญ ไม่งั้นป่านนี้ก็คงมาแล้ว ฉันทิ้ง note บอกพี่เรย์ไว้ที่ล็อคเกอร์  คืนนั้นยัยจ๋ายมานอนที่ห้องของฉัน และตลอดทั้งคืนยัยจ๋ายเอาแต่ถามเรื่องพี่เรย์ทั้งคืน....